Την ώρα που ο αγωνιζόμενος λαός της Παλαιστίνης και οι ένοπλες εθνικοαπελευθερωτικές παλαιστινιακές οργανώσεις της αντίστασης αγωνίζονται ενάντια στον πάνοπλο κατοχικό στρατό των σιωναζιστών, διαβάζουμε πώς τοποθετούνται κάποιες δυνάμεις που αναφέρονται στον ριζοσπαστισμό στην Ελλάδα. Και έχουμε πολλά ερωτηματικά για το που πάνε κάποιοι τελικά το θέμα «κριτική αμφισβήτηση» και «αποδόμηση» των πάντων…
Θα προσπαθήσουμε να δούμε και να απαντήσουμε σε ένα άρθρο στην εφημερίδα Άπατρις, μια αναρχική εφημερίδα που μοιράζεται πλατιά (και είναι και ένας λόγος που δίνουμε ιδιαίτερο βάρος στις απόψεις της καθώς μιλάμε για 14.000 φύλλα που δίνονται χέρι-χέρι) και μας προξένησε μεγάλη απορία το τι θέλει να πει ο αρθρογράφος. Μιλάμε για το κείμενο «Είναι η αποκάλυψη και (δεν) μοιάζει με Ιντιφάντα» με υπογραφή «Τραμπάκουλας» (αρ. φύλλου 54).
Ας δούμε τι γράφει παράγραφο-παράγραφο και ποια είναι η «γραμμή» του αρθρογράφου για το ζήτημα της Παλαιστίνης και του εθνικοαπελευθερωτικού και αντικατοχικού αγώνα. Θα αφήσουμε ασχολίαστη την αθυροστομία μέσα στο κείμενο που δεν δίνει τίποτε ουσιαστικό παρά μια «αμεσότητα»(;) της καθομιλουμένης… Κεντρικό πρόβλημα είναι ότι δεν παραθέτει βιβλιογραφία και πηγές για στοιχεία που παραθέτει και που πάνω σε αυτά στηρίζει την άποψη του έτσι ώστε να αντικρούσουμε κάποια από τα επιχειρήματα του. Το ίδιο προβληματικό είναι η έλλειψη μιας περιοδολόγησης σε γεγονότα που αναφέρεται έτσι ώστε να γίνει κατανοητή ποια η θέση του σε συγκεκριμένα ιστορικοπολιτικά γεγονότα… Ασχολίαστη αφήσαμε την παραπομπή στο τέλος του κειμένου μιας αναρχικής ομοσπονδίας από το Ιράν και το Αφγανιστάν γιατί θεωρούμε ότι θα χρειαζόταν άλλο ένα κείμενο για να απαντηθεί.
***
«Η πολεμική σύρραξη που έχει ξεκινήσει από το Σάββατο της 7ης Οκτωβρίου στην Παλαιστίνη αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του Ισραηλινού κράτους στην ιστορία του. Το στόρι λίγο-πολύ γνωστό σε όλους και όλες μας· μετά από εκτόξευση χιλιάδων ρουκετών από μεριάς της Χαμάς, εισβάλουν άνδρες της οργάνωσης στο Ισραήλ».
Μάλλον από ό,τι φαίνεται από τα γραφόμενα παρακάτω, το «στόρι», όπως αναφέρεται στο παλαιστινιακό ζήτημα, δεν είναι τόσο γνωστό για τον αρθρογράφο. Όταν πιάνεις ένα σύνθετο ζήτημα όπως η Παλαιστίνη δεν προχωράς με «λίγο-πολύ», πόσο μάλλον όταν θες να δώσεις και ριζοσπαστική γραμμή σε όσους σε διαβάζουν… Τώρα, για το ποιος «εισβάλλει» και πού είναι κατά πώς κοιτάς το ζήτημα. Εμείς, την 7η Οκτώβρη, για να δώσουμε και ένα στίγμα της οπτικής μας, την αναλύσαμε έτσι απ’ την πρώτη στιγμή: «Απ’ τα ξημερώματα της 07/10/2023 βρίσκεται σε εξέλιξη η επιχείρηση «Καταιγίδα του Αλ Άκσα» της παλαιστινιακής Αντίστασης προς το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Σε μια αιφνιδιαστική κίνηση, δυνάμεις της παλαιστινιακής Αντίστασης με ένοπλους μαχητές διείσδυσαν στα κατεχόμενα εδάφη και σε συνδυασμό με ρίψη εκατοντάδων ρουκετών έχουν πλήξει το Ισραήλ. Χτύπησαν συντονισμένα διαφορετικά σημεία, στρατιωτικές βάσεις, αστυνομικά τμήματα, κατέστρεψαν τανκς και πήραν λάφυρα όπλα.
H σημερινή επίθεση της Αντίστασης έρχεται ως απάντηση στη χρόνια κατοχή και καταπίεση, τις δεκάδες επιθέσεις του σιωνιστικού κατοχικού κράτους τον τελευταίο χρόνο (Τζενίν, Χουαουάρα, κλπ.) και τις αμέτρητες δολοφονίες Παλαιστινίων αμάχων και παιδιών. Η σημερινή επίθεση ήρθε να υπενθυμίσει ότι το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ όχι μόνο δεν είναι άτρωτο αλλά η καταπίεση που σπέρνει εδώ και δεκαετίες στον παλαιστινιακό λαό μόνο μπούμερανγκ μπορεί να του γυρίσει.
Οι εικόνες των Ισραηλινών εποίκων να τρέχουν πανικόβλητοι να φύγουν είναι ένα μικρό μόνο κομμάτι ανταπόδοσης της βίας που έχουν προκαλέσει στους Παλαιστίνιους. Τους κατέστρεψαν τις καλλιέργειες, τους άρπαξαν τα σπίτια, τους ξερίζωσαν απ’ τη γη τους, τους δολοφόνησαν τα παιδιά τους. Καμία ειρήνη δεν υπάρχει όσο οι Παλαιστίνιοι εκτοπίζονται, φυλακίζονται, δολοφονούνται. […]
Μια νέα μέρα όπου η Παλαιστινιακή Αντίσταση κοίταξε κατάματα τους σιωνιστές κατοχικούς και τους χτύπησε, με όλα της τα μέσα: ρουκέτες, ένοπλους μαχητές, μηχανάκια, αλεξίπτωτα, ανεμόπτερα. Μια μέρα όπου ο Δαυίδ σταμάτησε να πετάει μόνο πέτρες στον Γολιάθ – στον ισραηλινό στρατό, έναν απ’ τους πιο καλά εξοπλισμένους και ισχυρούς στρατούς του κόσμου.
Οι μαχητές της Αντίστασης, υπό άκρα μυστικότητα, εισχώρησαν σε δεκάδες σημεία εντός των ισραηλινών οικισμών και πόλεων, εξουδετερώνοντας στρατιώτες του κατοχικού στρατού και εποίκους και παίρνοντας ομήρους. Οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες πιάστηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο.»[1]
«Ο Ισραηλινός στρατός από μεριάς του πιάνεται τελείως στον ύπνο, καθότι η συγκεκριμένη ημέρα αποτελεί εβραϊκή γιορτή και αφού μόνο τις τελευταίες 100 φορές έχουν δεχτεί επίθεση σε παρόμοια μέρα, το μόνο που μπορεί να κάνει άμεσα είναι να ξεκινήσει αεροπορικούς βομβαρδισμούς στη λωρίδα της Γάζας ενάντια σε θέσεις της Χαμάς. Θέσεις της Χαμάς όμως για το Ισραήλ αποτελεί όπως αποδεικνύεται και τις επόμενες μέρες κάθε τετραγωνικό μέτρο της περιοχής».
Εδώ χωράνε πολλά ερωτηματικά στο πως δίνεται η περιγραφή της απάντησης του Ισραήλ… Αφού το «στόρι λίγο-πολύ» είναι γνωστό και δεν χρειάζεται για τον αρθρογράφο η περιγραφή των κινήσεων επί του πεδίου (η οποία δείχνει και την πολιτική τοποθέτηση) τι σημαίνει «το μόνο που μπορεί να κάνει άμεσα»;
Η παλαιστινιακή αντίσταση και η Χαμάς ως ισχυρότερο τμήμα της διεξάγει (και αυτή) αντιβία στη βία εφτάμιση δεκαετιών των σιωνιστών. Παλεύει για τη λευτεριά της Παλαιστίνης από τον κατοχικό ζυγό. Χτύπησε στα ίσια τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις και ο πολυδιαφημιζόμενος κατοχικός στρατός δεν κατάφερε να αναπτύξει ούτε τη βασική άμυνα στρατοπέδου γιατί είχε «μάθει στα εύκολα»… Άρα από στρατιωτική σκοπιά οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί, που τόσο εύκολα γράφονται και δικαιολογούνται ως «το μόνο», συμπίπτουν με το φιλοσιωνιστικό αφήγημα της «άμυνας»…
«Από εκείνη την ημέρα λοιπόν το κράτος του Ισραήλ έχει κηρύξει πόλεμο ενάντια στην Χαμάς με όλα τα μέσα. Εδώ ξεκινάει ένα πρόβλημα όμως. Η Χαμάς όπως και η ίδια η οργάνωση έχει δηλώσει βρίσκεται ταμπουρωμένη σε ένα τεράστιο σύμπλεγμα από υπόγεια τούνελ που φτιάχτηκαν με την βοήθεια Ιρανών μηχανικών, απόλυτα, σχεδόν, προστατευμένη από τους βομβαρδισμούς του στρατού. Από πάνω όμως, ο Παλαιστινιακός λαός βλέπει τη μία βόμβα να σκάει μετά την άλλη πάνω του, διαλύοντας νοσοκομεία, σχολεία, δρόμους και εγκαταστάσεις. Χιλιάδες ήδη οι νεκροί Παλαιστίνιοι και βοήθεια δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα».
Εδώ, για όποιον γνωρίζει το ζήτημα των οργανώσεων της αντίστασης, φαίνεται η επίδραση των σιωνιστικών αφηγήσεων… Το κράτος του Ισραήλ δεν σταμάτησε ποτέ να βρίσκεται σε πόλεμο με τις ένοπλες οργανώσεις και φυσικά τη Χαμάς. Ο αρθρογράφος θα έπρεπε να γνωρίζει ότι σαπίζουν χιλιάδες Παλαιστίνιοι κρατούμενοι στις φυλακές ως μέλη, φίλοι και συγγενείς των ένοπλων οργανώσεων. Εκατοντάδες ενέργειες των σιωνιστών πλήττουν τους αντάρτες στην κατεχόμενη Παλαιστίνη αλλά και σε όλο τον κόσμο με τρομοκρατικά χτυπήματα. Η Μοσάντ έχει κάνει εκατοντάδες βομβιστικές ενέργειες και τυφλά χτυπήματα εναντίον αντιστασιακών και των οικογενειών τους. Πρόσφατο παράδειγμα είναι η δολοφονία του Σαλέχ Αλ Αρούρι[2], ηγετικού στελέχους της Χαμάς, στη Βυρηττό στις 02/01/24. Ας γράψουμε όμως ενδεικτικά και ένα ακόμα όνομα από τη λίστα εκατοντάδων τέτοιων δολοφονιών που όσοι ασχολούνται με το Παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα γνωρίζουν και τιμάνε: Γασσάν Καναφάνι[3]. Τον δολοφόνησαν το 1972 στη Βυρηττό μαζί με την ανιψιά του σε παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο. Από το 1965 που ξεκινά η Παλαιστινιακή Επανάσταση και η ένοπλη αντίσταση παίρνει «σάρκα και οστά» μιλάμε για ασταμάτητη καταστολή και τρομοκρατία από την πλευρά του Ισραήλ…
Πάμε παρακάτω. Μετά την ενέργεια στις 7 Οκτώβρη, όπως αφήνει να εννοηθεί ο αρθρογράφος, η Χαμάς είναι σαν να έκανε κάποιου είδους «καγκελάκι» (να χρησιμοποιήσουμε μια παλιά κινηματική αργκό). Αυτή είναι η αφήγηση του Ισραήλ, των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών αλλά και του ελληνικού κράτους… Δηλαδή τι έκανε; Χτύπησε και μετά «ταμπουρώθηκε»… Από όσα διδασκόμαστε από αντάρτικα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα αυτή είναι μία από τις πολλές μεθόδους. «Χτυπάς και φεύγεις»… Και στη συγκεκριμένη ενέργεια χτύπησαν στα ίσια μπαίνοντας στις γραμμές του εχθρού. Τα αντίποινα είναι το μόνο σίγουρο και αυτά επικαλούνται όσοι δεν είναι με το αντάρτικο από την εποχή του Σπάρτακου. Οι κατοχικοί, οι αποικιοκράτες, οι εξουσιαστές και οι καταπιεστές είχαν και έχουν την τρομοκρατία των πληθυσμών ως όπλο για να κάμψουν το αντάρτικο, το κάθε αντάρτικο. Για τον αρθρογράφο, λοιπόν, «κρύφτηκαν» (το λέει ευγενικά) οι αντάρτες στα υπόγεια τούνελ (που τα είχαν φτιάξει ιρανοί, να και η πρώτη αναφορά στο Ιράν και τον «ξένο δάκτυλο») και ποιος έμεινε έκθετος στις βόμβες του Ισραήλ;
Ο παλαιστινιακός λαός. Δεν είναι οι αντάρτες λαός; Δεν πονάνε οι αντάρτες τον λαό τους που είναι κομμάτι αυτού του λαού; Δεν αναμειγνύονται οι αντάρτες με τον λαό; Υπάρχουν δύο Γάζες; Η πάνω από τα τούνελ και η κάτω από τα τούνελ; Αυτά πρέπει να τα απαντήσει ο αρθρογράφος. Η αντίσταση δεν έχει μόνο ένοπλους μαχητές στις γραμμές της αλλά και νοσηλευτές, μάγειρες που ταΐζουν τους αιχμαλώτους της αντίστασης, δημοσιογράφους, αρθρογράφους, μεταφραστές, γιατρούς, ανθρώπους «με πολιτικά», εργάτες που φτιάχνουν και γομώνουν ρουκέτες, τσιλιαδόρους, επιστήμονες κλπ. και έναν ολόκληρο λαό που τροφοδοτεί την αντίσταση παρά την πείνα και τον όλεθρο που βιώνει. Εδώ και 5 μήνες, τα βίντεο που κυκλοφορούν από τα γραφεία τύπου των οργανώσεων δείχνουν ελεύθερους σκοπευτές, μαχητές να χτυπάν στους δρόμους, να κολλάνε νάρκες στα merkava, να εκτοξεύουν ρουκέτες και να οργανώνουν ενέδρες κι όλα αυτά απέναντι από τον σιωναζιστικό στρατό στο πεδίο των μαχών, μέσα στα χαλάσματα… Όλα αυτά γίνονται στην «πάνω» Γάζα. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων…
«Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να κάνουμε μία επεξήγηση για το τι είναι η Χαμάς· και αυτό γιατί υπάρχει μια γενικότερη σύγχυση όταν μιλάμε για την Μέση Ανατολή (και δη για την Παλαιστίνη). Η Χαμάς, λοιπόν, είναι ένοπλη φονταμενταλιστική οργάνωση. Φτιάχτηκε το 1987 και το όνομά της είναι ακρωνύμιο εκ του «Ισλαμικού Κινήματος Αντίστασης».
Ο αρθρογράφος προσπαθεί να μας ξεκαθαρίσει από τις «συγχύσεις» και πιάνει το ζήτημα Χαμάς. Βέβαια πριν την αναφορά στη Χαμάς θα έπρεπε να πει δύο λόγια έστω για το ποια είναι η οντότητα που ονομάζεται Ισραήλ και ποια η θέση του για τον σιωνισμό και την κατεχόμενη Παλαιστίνη έτσι ώστε να φτάσουμε και στη Χαμάς. Η Χαμάς ορίζεται ως φονταμενταλιστική οργάνωση από το ίδιο το Ισραήλ και έτσι την καθορίζει στην αφήγηση του. Μετά τις 7 Οκτώβρη και το στρατιωτικό στραπάτσο ο Νετανιάχου προσπάθησε να παρομοιάσει τη Χαμάς με το φασιστικό ISIS. Ο μακελάρης αρχιδολοφόνος Σαρόν πριν είκοσι χρόνια την παρομοίαζε με την Αλ Κάιντα… Δεν έπιασε το παραμύθι ούτε του Μπίμπι, ούτε του Αριέλ, γιατί απλά δεν ισχύει…
Ας δούμε και το ίδιο το κίνημα ισλαμικής αντίστασης Χαμάς τι λέει για τον εαυτό του:
«Το Κίνημα Χαμάς, σύμφωνα με τους διεθνείς νόμους και κανόνες, είναι ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που έχει σαφείς στόχους και αποστολή. Η αντίστασή του ενάντια στην κατοχή αντλεί νομιμοποίηση από το παλαιστινιακό δικαίωμα στην αυτοάμυνα, την απελευθέρωση και την αυτοδιάθεση. Η Χαμάς ήταν πάντα πρόθυμη να περιορίσει τον αγώνα και την αντίστασή της απέναντι στην ισραηλινή κατοχή στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, ωστόσο η ισραηλινή κατοχή δεν συμμορφώθηκε με αυτό και διέπραξε σφαγές και δολοφονίες Παλαιστίνιων εκτός Παλαιστίνης.
Τονίζουμε ότι η αντίσταση στην κατοχή με όλα τα μέσα, συμπεριλαμβανομένης της ένοπλης αντίστασης, είναι ένα νομιμοποιημένο δικαίωμα σύμφωνα με όλους τους κανόνες, τις θρησκείες, τους διεθνείς νόμους, συμπεριλαμβανομένων των Συμβάσεων της Γενεύης και του πρώτου πρόσθετου πρωτοκόλλου της και των σχετικών ψηφισμάτων του ΟΗΕ, π.χ. το ψήφισμα 3236 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, που εγκρίθηκε από την 29η σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης στις 22 Νοεμβρίου 1974, επιβεβαιώνοντας τα αναφαίρετα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού στην Παλαιστίνη, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση και του δικαιώματος επιστροφής “στα σπίτια και τις περιουσίες τους από τα οποία εκδιώχθηκαν, εκτοπίστηκαν και ξεριζώθηκαν”.
Ο ακλόνητος παλαιστινιακός λαός μας και η Αντίστασή του διεξάγουν μια ηρωική μάχη για να υπερασπιστούν τη γη και τα εθνικά τους δικαιώματα ενάντια στην πιο μακροχρόνια και βάρβαρη αποικιακή κατοχή. Ο παλαιστινιακός λαός αντιμετωπίζει μια άνευ προηγουμένου ισραηλινή επιθετικότητα που διέπραξε ειδεχθείς σφαγές εναντίον παλαιστίνιων αμάχων, στην πλειοψηφία τους παιδιά και γυναίκες. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης στη Γάζα, η ισραηλινή κατοχή στέρησε από το λαό μας στη Γάζα τρόφιμα, νερό, φάρμακα και καύσιμα. Απλώς του στέρησε όλα τα μέσα επιβίωσης. Εντωμεταξύ, τα ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη έπληξαν άγρια όλες τις υποδομές και τα δημόσια κτίρια της Γάζας, συμπεριλαμβανομένων σχολείων, πανεπιστημίων, τζαμιών, εκκλησιών και νοσοκομείων, σε μια σαφή ένδειξη εθνοκάθαρσης με στόχο την εκδίωξη του παλαιστινιακού λαού από τη Γάζα. Ωστόσο, οι υποστηρικτές της ισραηλινής κατοχής δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να αφήνουν να συνεχίζεται η γενοκτονία εναντίον του λαού μας»[4].
«Πάμε τώρα στην βρομιά της υπόθεσης. Η Χαμάς, η οποία φτιάχτηκε για να πολεμήσει και να αντισταθεί απέναντι στην επεκτατικότητα του κράτους του Ισραήλ ανακαταλαμβάνοντας τα μουσουλμανικά εδάφη από «οποιονδήποτε ξένο», χρηματοδοτήθηκε και στηρίχθηκε από το ίδιο το κράτος του Ισραήλ. Μπερδευτικό λίγο αλλά θα βγάλει νόημα».
Ας δούμε και τη «βρομιά» της υπόθεσης για την οποία γράφει ο αρθρογράφος. Η χρηματοδότηση. Πρέπει να θέσει ακριβώς, αν θέλει να είναι αξιόπιστος, πώς την εννοεί και ποια είναι αυτή. Χρηματοδοτήθηκε από το Ισραήλ για να κάνει ένοπλο ενάντια στο Ισραήλ; Υπάρχουν στοιχεία για κάτι τέτοιο; Εάν ναι, ο αρθρογράφος πρέπει να τα θέσει συγκεκριμένα και με στοιχεία. Ερώτημα: Οι ιμπεριαλιστές, οι κατοχικοί, οι εξουσιαστές και οι καταπιεστές εθνών χρηματοδοτούν υποδομές και λοιπά ιδρύματα (φιλανθρωπικά, πολιτιστικά, ειρηνευτικά κλπ.) των υπηκόων ως μέθοδο άμβλυνσης των αντιθέσεων, «καλής καρδιάς», εξαγοράς συνειδήσεων, ενσωμάτωσης κλπ.; Απάντηση: Το κάνουν. Πάντα το έκαναν και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Μια υπόθεση για τους «πονηρεμένους»: Το αν οι αντάρτες κάθε φορά μέρος των χρημάτων που χρειάζονται για μαχητικούς σκοπούς το «αποσπούν» από τους «φιλάνθρωπους ενισχυτές» για τον αγώνα δεν σημαίνει ότι υπάρχει ανοικτός δίαυλος και συνεργασία. Και πως θα μπορούσε… Η ιστορία δείχνει ότι η «πανουργία» των αγωνιστών και επαναστατών βρίσκει τρόπους χρηματοδότησης. Είναι πασίγνωστες οι κοινωνικές, πολιτιστικές οργανώσεις -«ομπρέλες» που πολλά αντιαποικιακά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα έχουν χρησιμοποιήσει για να μπορούν να χρηματοδοτούν τον αγώνα…
Θα άξιζε να δει κανείς πως κινιόταν το ΕΑΜ για να ενισχυθεί οικονομικά και τι τεχνάσματα χρησιμοποιούσε. Αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Μόνο λάσπη θα θεωρούνταν αν κάποιος ισχυριζόταν –πόσω μάλλον χωρίς στοιχεία– ότι το ΕΑΜ ήταν «χρηματοδοτούμενο» από αυτούς που πολεμάει…
Ένα τελευταίο. Τι σημαίνει «μουσουλμανικά εδάφη»; Στην Παλαιστίνη υπάρχουν και χριστιανοί Παλαιστίνιοι όπως και Εβραίοι. Τι σημαίνει «ξένος»; Μόνο ο αρθρογράφος ξέρει. Και αυτός πρέπει να εξηγήσει πώς αυτό μπαίνει και σε ποιο μανιφέστο της αντίστασης στην κατοχή. Οι ισραηλινοί είναι αυτοί που κάνουν εθνοκάθαρση από το «ξένο» στοιχείο, τους Παλαιστίνιους. Ο αρθρογράφος πετάει πολλά που «όλως τυχαίως» είναι σε αντιπαλαιστινιακή και αντιένοπλη γραμμή και ταυτίζονται (δυστυχώς) με τις αφηγήσεις του μηχανισμού προπαγάνδας των ιμπεριαλιστών και των σιωνιστών χωρίς να τα επεξηγεί. Είναι η μέθοδος της «αποδόμησης», που γράφαμε παραπάνω, που δεν χρειάζεται πολλά επιχειρήματα αλλά χαρακτηρισμούς και κάποιες σκόρπιες «πληροφορίες» για να δημιουργηθεί το κατάλληλο αρνητικό κλίμα για την παλαιστινιακή αντίσταση…
«Την δεκαετία του ‘70 στην Παλαιστίνη υπήρχε μία ηγετική φιγούρα η οποία στηριζόταν από την πλειοψηφία των Αραβικών κρατών και τη Σοβιετική Ένωση· ο Γιασέρ Αραφάτ. Ο Αραφάτ, ιδρυτής της Φατάχ, αποτελούσε μία πιο «φιλελεύθερη» πλευρά στην πολιτική σκηνή της περιοχής και βρισκόταν σε αντίθεση τόσο με το βαθιά θρησκευόμενο κομμάτι της κοινωνίας, όσο και με την ΝΑΤΟϊκή εξωτερική πολιτική».
Από αυτή την παράγραφο δεν βγάζουμε κανένα νόημα για το τι θέλει να πει ο αρθρογράφος. Δεν μπορούμε να μην μπούμε στον πειρασμό όμως να ρωτήσουμε. Τι σημαίνει ότι υπήρχε την δεκαετία του 70(!) ο Αραφάτ; Το 60 δεν υπήρχε; Σε ποια Παλαιστίνη(!) υπήρξε και ως τι; Τι σημαίνει ότι ο Αραφάτ αποτελούσε «μια πιο φιλελεύθερη πλευρά στην πολιτική σκηνή(!) της περιοχής»; Και τι σημαίνει «βαθιά θρησκευόμενο κομμάτι της κοινωνίας» όταν μιλάμε για τον παλαιστινιακό λαό; Το περί της «νατοϊκής εξωτερικής πολιτικής» γίνεται μπερδευτικό πραγματικά από τον αρθρογράφο και δεν θα σταθούμε στην ερμηνεία του.
Σε αυτό το σημείο θα προτείναμε στον αρθρογράφο (αλλά και στους αναγνώστες του κειμένου) το βιβλίο της Rosemary Sayigh Οι Παλαιστίνιοι: από αγρότες επαναστάτες[5] (1981, Άλμπατρος) για τα χρόνια που θέλησε να αναφερθεί και να «ξεμπερδέψει» την κατάσταση, που είναι πραγματικά σημαντικό εργαλείο ως προς την κατανόηση των δεκαετιών 1960-70, την ίδρυση της Φατάχ και των υπόλοιπων οργανώσεων αντίστασης.
«Οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ, λοιπόν, αναγκάστηκαν να στηρίξουν ένα αντίπαλο δέος στον όλο και πιο δημοφιλή Αραφάτ και αυτό το βρήκαν στο πλευρό της Χαμάς. Έτσι, ξεκίνησαν να χρηματοδοτούν τη Χαμάς για την κατασκευή σχολείων και τζαμιών στη Γάζα».
Να τη πάλι η χρηματοδότηση. Το «αντίπαλο δέος». Όμως κάπου δεν βγαίνουν τα ιστορικά νούμερα. Ταυτόχρονα, οι αναφορές στην παλαιστινιακή αντίσταση και στη διαμορφωμένη κατάσταση μέχρι και το ‘87 απουσιάζουν «κραυγάζοντας». Γιατί; Μήπως αντί να «ξεμπερδευτούμε» πρέπει να μπερδευτούμε παραπάνω;
Άραγε τι έγινε τον Σεπτέμβρη του 1970 στην Ιορδανία; Το 1976 και το 1982 στον Λίβανο; Τι συσχετισμός είχε δημιουργηθεί και ποιες ήταν οι προοπτικές των χτυπημένων παλαιστίνιων μαχητών από τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα και τον σιωνισμό; Αυτά τα αφήνουμε στον αρθρογράφο να τα εξηγήσει έτσι ώστε να καταλάβουμε τη στήριξη του «αντίπαλου δέοντος».
«Εάν σας θυμίζει κάτι η όλη ιστορία δεν είναι η ιδέα σας. Αποτελεί μια παρόμοια φόρμουλα με αυτή των Μουτζαχεντίν, οι οποίοι χρηματοδοτήθηκαν και εξοπλίστηκαν από τις ΗΠΑ για να πολεμήσουν τους Σοβιετικούς κατά την εισβολή τους στο Αφγανιστάν το 1978, και τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής τα είδαμε το 2001 με τον λεγόμενο πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία.
Η συγκεκριμένη στρατηγική χαρακτηρίστηκε (εκ του αποτελέσματος φυσικά), από Ισραηλινούς και Αμερικανούς αξιωματούχους και πολιτικούς, ως μία από τις μεγαλύτερες μαλακίες που έχουν κάνει στην ιστορία τους γιατί, όταν ο Αραφάτ και το σοβιετικό στρατόπεδο βγήκαν από τον χάρτη, βρέθηκαν να αναρωτιούνται τι θα κάνουν τώρα με τη Χαμάς, η οποία είχε δυναμώσει ύστερα από την ολοκληρωτική επικράτησή της στην Παλαιστινιακή ενδοχώρα».
Τόσο «χαζοί» λοιπόν οι ιμπεριαλιστές… Λες και κάθε φορά οι ιμπεριαλιστές δεν κινούνται επί του πεδίου και του συσχετισμού που διαμορφώνεται στο τώρα για τα συμφέροντα τους. Δεν ξέρουν οι ιμπεριαλιστές ότι η αδικία γεννά και θα γεννά εξεγέρσεις και αντιστασιακές οργανώσεις… Αν δεν «χρηματοδοτούνταν» η Χαμάς δεν θα υπήρχε αντίσταση από τους αντικατοχικούς παλαιστίνιους; Η κατοχή γεννάει την αντίσταση. Η αντίσταση δεν γεννιέται χωρίς την πολιτική απόφαση για αντίσταση. Αν δεν δούμε έτσι την παλαιστινιακή αντίσταση πέφτουμε σε σενάρια συνωμοσιολογίας (μυστικών υπηρεσιών, εγκάθετων πιονιών, ύποπτων κέντρων και άλλα πασίγνωστα που ήταν το αλατοπίπερο της ρεφορμιστικής αριστεράς στη χώρα μας και αλλού). Τέλος πάντων, ψιλά γράμματα. Ας θεωρήσουμε το παράδειγμα ατυχές διότι δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία των ένοπλων παλαιστινιακών οργανώσεων, την εξέλιξη και τη διαμόρφωσή τους.
Όμως έχει σχέση με εκεί που το πάει ο αρθρογράφος, στις «βρώμικες χρηματοδοτήσεις» και το αλληλομπλέξιμο των ενόπλων οργανώσεων… με τους εχθρούς τους. Αυτά τα επιχειρήματα φυσικά υπήρχαν ως αφηγήσεις αλλά και κατηγορίες για το αντάρτικο πόλης στην Ευρώπη της ίδια περιόδου, ότι δηλαδή διαπλεκόταν με μυστικές υπηρεσίες, χρηματοδοτούνταν από ξένα κέντρα κλπ. έτσι ώστε να δημιουργείται η ανάλογη αμφισβήτηση και «κριτική αποδόμηση» (βλ. RAF και Ερυθρές Ταξιαρχίες). Άλλη συζήτηση βέβαια γιατί δεν μιλάμε για εθνικοαπελευθερωτικά ένοπλα κινήματα (Βιετνάμ, Αλγερία, Παλαιστίνη κ.ά.) αλλά για κομμουνιστικά αντιιμπεριαλιστικά αντάρτικα πόλης στην Ευρώπη. Αλλά ίδια η μέθοδος της «αποδόμησης» έτσι ώστε να αρχίζουμε να παίρνουμε αποστάσεις από την αντίσταση μέσω της «κριτικής» στη Χαμάς (και φυσικά χωρίς να γράφεται τσιμουδιά από τον αρθρογράφο για τις υπόλοιπες οργανώσεις που δεν είναι «φονταμενταλιστικές» και οι οποίες πρόσκεινται στην παλαιστινιακή αντιιμπεριαλιστική αριστερά). Υπενθυμίζουμε ότι οι οργανώσεις αντίστασης βρίσκονται κάτω από ενιαία στρατιωτική διοίκηση στις μάχες στη Γάζα.
«Έκτοτε, η Χαμάς δρα σε μια περιοχή που οι αποικιοκράτες του Ισραήλ δολοφονούν καθημερινά Παλαιστίνιους, μην αφήνοντάς τους άλλη εναλλακτική πέραν της αντίστασης απέναντι στην ολοκληρωτική εκμηδένιση κάθε μορφής ζωής στην περιοχή. Οι επιθέσεις της όμως δεν αποτελούνται αποκλειστικά από στόχους στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής φύσης. Αντιθέτως, στοχεύουν, ακριβώς λόγω του φονταμενταλισμού της οργάνωσης, σε όλους τους Εβραίους κάτοικους του Ισραήλ. Και ο λόγος, από μεριάς της, που δεν ισοπεδώνεται το Ισραήλ είναι αποκλειστικά λόγω συσχετισμών· όχι επειδή θέλουν την ειρήνη των λαών. Εκτός εάν πιστεύουμε ότι η στήριξη στον παλαιστινιακό λαό και στη Χαμάς από μεριάς Αραβικών κρατών όπως το Ιράν, η Αίγυπτος και το Κατάρ γίνεται επειδή θυμήθηκαν τα δικαιώματα των λαών και το διεθνές δίκαιο το οποίο κατακρεουργούν οι Ισραηλινοί».
Τώρα εδώ έχουμε άλματα «διαλεκτικής» και «ξεμπερδέματος». Η Χαμάς, το «φονταμενταλιστικό αντίπαλο δέος» και το «χρηματοδοτούμενο» από το Ισραήλ, δρα σε μια περιοχή που οι «αποικιοκράτες του Ισραήλ δολοφονούν καθημερινά Παλαιστίνιους, μην αφήνοντάς τους άλλη εναλλακτική πέραν της αντίστασης απέναντι στην ολοκληρωτική εκμηδένιση κάθε μορφής ζωής στην περιοχή». Ο λαός της Γάζας (αυτή είναι η περιοχή που προφανώς αναφέρεται ο αρθρογράφος) δεν έχει άλλη επιλογή πέρα από την αντίσταση. Ποιοι αντιστέκονται ενάντια στο Ισραήλ; Οι «χρηματοδοτούμενοι» φονταμενταλιστές που τρέχουν να κρυφτούν στα υπόγεια ενώ οι υπόλοιποι μένουν έκθετοι επάνω… Αυτά ξέρουμε μέχρι στιγμής από τον αρθρογράφο.
Και εκεί που νιώσαμε ότι για μια στιγμή δικαιώνει την αντίσταση, το ανατρέπει. Και τι λέει; Για να μην ξεχνιόμαστε και θεωρήσουμε τη Χαμάς κάτι άλλο πέρα από «φονταμενταλιστική» κλπ. οργάνωση… «Οι επιθέσεις της όμως δεν αποτελούνται αποκλειστικά από στόχους στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής φύσης». Δηλαδή οι μεν κατοχικοί να έχουν ως στόχο όλον το παλαιστινιακό λαό ενώ οι αντικατοχικοί να κινιούνται με βάση «χειρουργικούς» στόχους και να μην χτυπάνε τους ένοπλους ακροδεξιούς εποίκους στις βίλες τους;
Παρακάτω προσθέτει άλλο ένα επιχείρημα συγκαλυμμένο με τρόπο. Γράφει: «Στοχεύουν, ακριβώς λόγω του φονταμενταλισμού της οργάνωσης, σε όλους τους Εβραίους κάτοικους του Ισραήλ. Και ο λόγος, από μεριάς της, που δεν ισοπεδώνεται το Ισραήλ είναι αποκλειστικά λόγω συσχετισμών· όχι επειδή θέλουν την ειρήνη των λαών».
Δεν κάνουν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα δηλαδή… αλλά αντιεβραϊκό άρα και συνειρμικά αντισημιτικό, θα πούμε εμείς. Ακριβώς ό,τι λένε ποιοί; Οι ηγέτες των σιωνιστικών κομμάτων, ο Νετανιάχου και όλοι οι απολογητές του σιωναζισμού στον κόσμο… Τα προγραμματικά μανιφέστα των πολιτικών οργανώσεων που διοικούν το ένοπλο αντάρτικο –με την PLO πρώτη– (από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα) παίρνουν ξεκάθαρη θέση για τις ενέργειες τους και διαχωρίζουν πλήρως τον αντισιωνιστικό αγώνα από τον αντισημιτισμό.
Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης είναι «φονταμενταλιστική» οργάνωση; Μάλλον όχι. Ας διαβάσει ο αρθρογράφος τους στόχους της οργάνωσης από την ίδρυση της μέχρι σήμερα…
Μια υπενθύμιση από τις θέσεις της Χαμάς η οποία δέχεται και τα βέλη του αρθρογράφου. Ορίστε τι λέει η ίδια για τον χαρακτήρα της, απευθυνόμενη προς όλους τους δημοκρατικούς ανθρώπους στον κόσμο στο μανιφέστο της με ημερομηνία 24/01/2024:
«Η Χαμάς βεβαιώνει ότι η σύγκρουσή της είναι με το σιωνιστικό σχέδιο και όχι με τους Εβραίους λόγω της θρησκείας τους. Η Χαμάς δεν διεξάγει αγώνα εναντίον των Εβραίων επειδή είναι Εβραίοι, αλλά διεξάγει αγώνα εναντίον των Σιωνιστών που έχουν υπό κατοχή την Παλαιστίνη. Ωστόσο, είναι οι Σιωνιστές εκείνοι που συνεχώς ταυτίζουν τον Ιουδαϊσμό και τους Εβραίους με το δικό τους αποικιακό σχέδιο και την παράνομη οντότητα.
Ο λαός της Παλαιστίνης στεκόταν πάντα ενάντια στην καταπίεση, την αδικία και το σφαγιασμό αμάχων, ανεξάρτητα από το ποιος τα διαπράττει. Και με βάση τις θρησκευτικές και ηθικές μας αξίες, δηλώσαμε ξεκάθαρα την αντίθεσή μας στα όσα βίωσαν οι Εβραίοι από τη ναζιστική Γερμανία. Εδώ, υπενθυμίζουμε ότι το εβραϊκό πρόβλημα ήταν στην ουσία ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα, ενώ το αραβικό και ισλαμικό περιβάλλον ήταν –σε όλη την Ιστορία– ένα ασφαλές καταφύγιο για τον εβραϊκό λαό και για άλλους λαούς άλλων πεποιθήσεων και εθνικοτήτων. Το αραβικό και ισλαμικό περιβάλλον ήταν ένα παράδειγμα συνύπαρξης, πολιτιστικής αλληλεπίδρασης και θρησκευτικών ελευθεριών. Η τρέχουσα σύγκρουση προκαλείται από τη σιωνιστική επιθετική συμπεριφορά και τη συμμαχία της με τις δυτικές αποικιακές δυνάμεις. Ως εκ τούτου, είμαστε αντίθετοι στην εκμετάλλευση των δεινών των Εβραίων στην Ευρώπη για να δικαιολογηθεί η καταπίεση εναντίον του λαού μας στην Παλαιστίνη».
Παρακάτω η θέση περί στήριξης των αραβικών κρατών στους Παλαιστίνιους είναι για γέλια και για κλάματα αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία του ζητήματος. Το ιστορικά καταγεγραμμένο είναι ότι τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα χτύπησαν και ματοκύλισαν τους μαχητές της αντίστασης. Η παλαιστινιακή επανάσταση τους χάλαγε και τους χαλάει τη σούπα… Το αν το Ιράν είναι αραβικό κράτος (!) πρέπει να το απαντήσει ο ίδιος ο αρθρογράφος…
«Όλο αυτό το επικοινωνιακό παιχνίδι το οποίο παίζεται δεν γίνεται επειδή έπιασε ο πόνος τους καπιταλιστές που διοικούν κράτη με τον πλέον απολυταρχικό τρόπο. Ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν για τα δεινά των προλετάριων και για την αξία των ζωών τους. Ούτε στηρίζουν τη Χαμάς επειδή αντιλαμβάνονται το δίκαιο των Παλαιστινίων απέναντι στο Ισραηλινό Απαρτχάιντ. Απλά όλη αυτή η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη Γάζα αποτελεί ένα ακόμα πεδίο διακρατικών συγκρούσεων στην περιοχή. Έτσι, βλέπουμε το Ιράν να μιλάει ξεκάθαρα για μία καινούργια συνεργασία των Αραβικών κρατών (έναν άξονα αντίστασης) απέναντι στο κράτος του Ισραήλ και κατ’ επέκταση στις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έναν άξονα αντίστασης όχι των λαών· αλλά των καπιταλιστών, καθένας από τους οποίους διεκδικεί μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα που λέγεται ανατολική Μεσόγειος».
Εμείς όμως με τους Παλαιστίνιους και τον αγώνα τους, απ’ τη στιγμή που είναι δίκαιος απελευθερωτικός αντικατοχικός αγώνας, είμαστε μαζί ανεξάρτητα των διακρατικών συγκρούσεων που επικαλείται ο αρθρογράφος. Γιατί το βάζει έτσι; Εμείς με ποιους είμαστε είναι το ζήτημα και ποιους στηρίζουμε. Ποιους σκοπούς θέλουμε να επιτύχουμε. Σε όλα τα κινήματα ιστορικά εμφανίζονται «φίλοι» που θέλουν για δικούς τους ταξικούς λόγους να τα πάρουν με το μέρος τους, να τα αφομοιώσουν, να τα εκφυλίσουν, να τα εκτρέψουν κλπ. Αυτό είναι μια άλλη συζήτηση όμως που γίνεται για την πορεία των πραγμάτων. Για να μην «χαριστεί» ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας στους καπιταλιστές της περιοχής λοιπόν (ο παλαιστινιακός αγώνας ήταν πάντα αγκάθι για τις αραβικές αστικές τάξεις στο μεταξύ) πρέπει οι λαοί να τον αγκαλιάσουν ως δικό τους. Να για παράδειγμα ένα δικό μας καθήκον για το οποίο ο αρθρογράφος δεν μας λέει τελικά ποια πρέπει να είναι η στάση μας…
«Πάμε τώρα στην άλλη μεριά του νομίσματος. Το Ισραήλ δεν βρήκε αφορμή από την επίθεση της Χαμάς για να χτυπήσει στη Γάζα. Και αυτό γιατί έτσι και αλλιώς καταστρέφει και δολοφονεί καθημερινά στην Παλαιστίνη, με την πλήρη ανοχή όλων των θεσμών και κυρίως με την συγκατάθεση ενός μεγάλου κομματιού της Ισραηλινής κοινότητας (τοπικά και παγκόσμια) χρησιμοποιώντας την κλασική δικαιολογία ότι “εμείς οι Εβραίοι περάσαμε χειρότερα”. Έτσι, αφού τα όπλα τα έχει ευλογήσει και ο ραβίνος, είναι έτοιμα να σπείρουν τον θάνατο. Και αυτό γινόταν και συνέχισε να γίνεται χωρίς καμία διακοπή και μετά την 7η Οκτώβρη, απλά πολύ πιο άγρια και σε πιο γενικευμένη μορφή, με στόχο την εκδίωξη ή τον αφανισμό και του τελευταίου Παλαιστίνιου από την περιοχή. Έτσι χρησιμοποιούν επιθέσεις, όπως την τελευταία, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τους ωκεανούς αίματος που χύνουν, βάζοντάς τους στο ίδιο ζύγι με τις σταγόνες αίματος που δημιούργησε η Χαμάς. Το Ισραηλινό κράτος λοιπόν επεκτείνεται, και πίσω από αυτό ακολουθούν φυσικά οι κεφαλαιοκράτες. Ταυτόχρονα βλέπουμε, όπως ακριβώς και στον πόλεμο στην Ουκρανία, τις πολεμικές βιομηχανίες να καινοτομούν, να επενδύουν και κυρίως να τρίβουν τα χέρια τους, ενώ οι καραβανάδες χρησιμοποιούν στην πράξη όλες τις καινούργιες μορφές πολέμου απέναντι σε έναν απροστάτευτο λαό».
Το παράδειγμα με το «νόμισμα» και τις δύο πλευρές του θεωρούμε είναι δηλωτικό της «ίσης απόστασης» του αρθρογράφου. Η δικαιολογία του όχλου που στηρίζει τη σιωναζιστική κατοχική πολιτική εμπράκτως δεν είναι καθόλου εμείς «οι Εβραίοι περάσαμε χειρότερα» αλλά «αυτό το μέρος μας ανήκει», «είμαστε οι ιδιοκτήτες της περιοχής», «δεν υπάρχει Παλαιστίνη». Οι κεφαλαιοκράτες είναι από πίσω και οι ιμπεριαλιστές από πάνω, οι έποικοι από κάτω και όλοι εναντίον του παλαιστινιακού λαού και της κλεμμένης γης του.
Οι φασίστες καραβανάδες σιωναζιστές χρησιμοποιούν σωστά όπως γράφει ο αρθρογράφος όλες τις καινούργιες μορφές πολέμου (έχουν καταγραφεί κάποιες από αυτές[6]) απέναντι σε έναν «απροστάτευτο λαό». Όμως είναι η ένοπλη αντίσταση αυτή που παλεύει και προστατεύει τον λαό και χτυπά τους φασίστες καραβανάδες των σιωναζιστικών ταγμάτων. Αυτό, αν δεν λέγεται, σημαίνει μια θέση πασιφιστική και επί της ουσίας ψεύτικη για τον παλαιστινιακό λαό και τις ένοπλες οργανώσεις του (όπως αυτή του ΚΚΕ η οποία μιλάει για «άοπλο λαό» και δεν αναφέρεται στην ένοπλη αντίσταση, ούτε φυσικά προωθεί το πρόταγμα «Νίκη στην ένοπλη αντίσταση»). Η αναφορά στην Ουκρανία ως «σκέτο» πόλεμος και όχι ως εισβολή του ρώσικου ιμπεριαλισμού και κατοχή εδαφών επί της Ουκρανίας είναι άλλο κεφάλαιο που δεν μπορούμε για λόγους χώρου να ανοίξουμε εδώ.
«Στήριξη σε αυτήν την ανθρωποσφαγή εννοείται δίνει απλόχερα τόσο το κράτος των ΗΠΑ, όσο και η πλειοψηφία των μελών του ΝΑΤΟ. Από την πρώτη στιγμή, το αμερικανικό κράτος μπήκε ως εγγυητής της συνέχισης των σφαγών, δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι οποιαδήποτε εμπλοκή των αραβικών κρατών ή της Χεζμπολάχ (που στηρίζεται με όλα τα μέσα από το Ιράν) θα δώσουν το πράσινο φως για άμεση στρατιωτική εμπλοκή των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, σε όλες τις συναντήσεις με «φιλοπαλαιστινιακά» κράτη όπως το Κατάρ, αρνούνται οποιαδήποτε συζήτηση για κατάπαυση των πυρών, με τη δικαιολογία ότι μέσα από αυτή θα αναδιοργανωθεί η Χαμάς».
Για να μην αδικήσουμε τον αρθρογράφο υποθέτουμε ότι αυτά τα έγραφε πριν τις τελευταίες εξελίξεις των δύο επιχειρήσεων της ιμπεριαλιστικής εκστρατείας στη Μέση Ανατολή και το χτύπημα της Υεμένης. Λείπει όμως η αναφορά για τη θέση του ελληνικού κράτους ως μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο ζήτημα. Και ποιες οι ευθύνες του στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού για να δούμε τα δικά μας καθήκοντα ποια είναι. Πού διαφωνούμε και πού συμφωνούμε στο εδώ κίνημα και στη στάση μας πάνω στο παλαιστινιακό ζήτημα…
Το βάζει παρακάτω όμως λίγο «ευγενικά» θα λέγαμε και με τη θέση (που διαφωνούμε πλήρως) ότι η Ελλάδα κινείται αυτόνομα και δεν είναι εξαρτημένη από τους αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές (βλ. Γάλλους):
«Έτσι, βλέπουμε στην σκακιέρα της ανατολικής Μεσογείου να στήνονται επιδεικτικά στα ανοιχτά της Κύπρου, οι πολεμικές φρεγάτες έτοιμες να διασφαλίσουν την τάξη. Και εννοείται πως από εκεί δεν θα μπορούσε να λείπει και το δικό μας εθνόσημο. Όχι στεκόμενοι ως τα φερέφωνα του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, αλλά αντιλαμβανόμενοι ότι οφείλουμε να φαινόμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε με όλα τα μέσα τα κυριαρχικά και κυρίως τα οικονομικά μας συμφέροντα όπου και να βρίσκονται.»
Βέβαια παραμένει να τεθεί το ζήτημα από τον αρθρογράφο για το ποια είναι η δική μας θέση ως κίνημα (και τι προτείνει) για τη στάση της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική εκστρατεία στο πλευρό της σιωναζιστικής κατοχής και των ιμπεριαλιστών.
«Κλείνοντας δεν μπορούμε να μην δούμε ότι στην Παλαιστίνη τώρα γίνεται μια τεράστια σύγκρουση. Η σύγκρουση αυτή όμως είναι διακρατική όσο και να προσπαθούμε να το προσπεράσουμε αυτό και όπως γράφει και ο τίτλος του κειμένου (που είναι παράφραση από το γνωστό τραγούδι των Intifada) δεν μοιάζει καθόλου με Ιντιφάντα. Δυστυχώς η πρώτη Ιντιφάντα, στην οποία πολλές φορές προσπαθούν να της αποδώσουν εθνικιστικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά και που αποτέλεσε μία τεράστια σύγκρουση της ντόπιας εργατικής τάξης, τελείωσε. Και τελείωσε πυροβολημένη στα ίσια από το κράτος του Ισραήλ και μαχαιρωμένη πισώπλατα τόσο από την Φατάχ όσο και από την Χαμάς».
Και πάλι σχήματα δογματικά και ξύλινα… Άλλο η Ιντιφάντα του χθες και άλλο οι ρουκέτες και η ένοπλη πάλη του σήμερα. Όντως είναι κάτι άλλο (από άποψη μορφής) αλλά όχι απέναντι, όπως θα ‘θελε ο αρθρογράφος, αλλά σε διαλεχτική σχέση… Και οι δύο «Ιντιφάντες» είναι παιδιά του παλαιστινιακού λαού, όπως και οι ένοπλες οργανώσεις που δρουν ειδικά μετά το Όσλο (που πραγματικά δεν αναφέρεται πουθενά σε ένα κείμενο που θέλει να μας «ξεμπερδέψει»). Η πρώτη Ιντιφάντα, ειδικά για τους λαούς όλου του κόσμου και τα κινήματα αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή επανάσταση, ήταν μια παλλαϊκή εξέγερση του παλαιστινιακού λαού και της νεολαίας. Η ντόπια εργατική τάξη και η (αόριστη) σύγκρουση που αναφέρεται ο αρθρογράφος είναι μια ιδεοληπτική θέση που δεν πατάει στην παλαιστινιακή πραγματικότητα (αλλά σε μια αυθαίρετη ερμηνεία της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας σε συνθήκες απαρτχάιντ και εθνικής καταπίεσης). Φυσικά υπήρχε εργατική τάξη αλλά δεν ήταν η μοναδική τάξη και στρώμα που συμμετείχε. Σχετική βιβλιογραφία που υπάρχει στα ελληνικά μας πληροφορεί ότι σε αυτήν συμμετείχαν αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, πλανόδιοι έμπορες, δάσκαλοι, μαγαζάτορες, επαγγελματίες τεχνίτες, γυναίκες και ανήλικα (οι αποκαλούμενοι «νίντζα» 9-12 ετών) σε τεράστιο ποσοστό. Ήταν μια εξέγερση για τη λευτεριά της Παλαιστίνης που άνοιξε τον δρόμο στην ριζοσπαστικοποίηση των μαζών και στις οργανώσεις αντίστασης για να περάσουν σε μαχητικότερες μορφές αγώνα, ειδικότερα μετά το Όσλο…
Εντάξει η Φατάχ και το τμήμα που ακολούθησε τη γραμμή της ειρήνευσης που προώθησε η ηγεσία της τα αμέσως επόμενα χρόνια να μη θέλει Ιντιφάντα αλλά εξομάλυνση… Αλλά η Χαμάς που ιδρύθηκε την ίδια χρονιά με την έναρξη της Ιντιφάντα από πού προκύπτει ότι τη μαχαίρωσε πισώπλατα. Αυτό χρειάζεται συγκεκριμένα στοιχεία που δεν τα δίνει ο αρθρογράφος. Εμείς μόνο θα επισημάνουμε ότι το 1989 (επί πρώτης Ιντιφάντα) η Χαμάς χτυπήθηκε με μαζικές συλλήψεις –πάνω από 300, συμπεριλαμβανομένου του τετραπληγικού ιδρυτή της Αχμάντ Γιασσίν– απ’ τους ισραηλινούς οι οποίοι την είχαν ανακηρύξει «τρομοκρατική οργάνωση» μετά την εκτέλεση 2 ισραηλινών στρατιωτών… Το 1992 (επί πρώτης Ιντιφάντα) 413 μέλη της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ πιάστηκαν και απελάθηκαν (!) στον Λίβανο για ένοπλες ενέργειες χαμηλής έντασης[7]…
«Σε αυτή την σύρραξη λοιπόν, που βλέπουμε να κάθονται στη μέση οι Παλαιστίνιοι χωρίς προφανώς να μπορούν να περιμένουν οποιαδήποτε ουσιαστική βοήθεια από πουθενά, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Ή, για να τεθεί ποιο σωστά, δεν υπάρχουν καλά και κακά κράτη και έθνη τα οποία συγκρούονται με τη λογική των σύγχρονων Βιετνάμ με τους ιμπεριαλιστές. Όχι επειδή είναι παλαιολιθική η παραπάνω αντίληψη· αντιθέτως, αυτό θεωρητικά είναι λυμένο ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα όταν άνθρωποι όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχαν ορθώς διαγνώσει ότι «όλα τα κράτη είναι ιμπεριαλιστικά».
Τώρα εδώ έχουμε και το τελικό «σουμάρισμα» και την ξεκάθαρη θέση του αρθρογράφου. Μια θέση τίμια και ειλικρινέστατη η οποία συμφωνεί με την ΕΕ και το ελληνικό κράτος. Βασικά είναι «τάλε κουάλε». Ότι δηλαδή ο παλαιστινιακός λαός είναι στη «μέση» ως σάντουιτς σε σιωνιστές κατοχικούς και «φονταμενταλιστές»… Είπε ο Κ. Μητσοτάκης στον Νετανιάχου στις 23/10/23 για το πώς βλέπει τον παλαιστινιακό λαό: «Η Ελλάδα από την πρώτη στιγμή υπερασπίστηκε και υποστήριξε το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Κάναμε μια πολύ σαφή διάκριση μεταξύ της Χαμάς και του παλαιστινιακού λαού. Θα συνεχίσουμε να σας στηρίζουμε και να ελπίζουμε πως ό,τι και αν συμβεί πρέπει να συμβεί χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος».
Είπε και στο Κάιρο στη Σύνοδο Ειρήνης: «Η Χαμάς είναι τρομοκρατική οργάνωση. Δεν είναι οι Παλαιστίνιοι. Ο παλαιστινιακός λαός δεν αξίζει κάτι τέτοιο. Ο πρόεδρος Αμπάς που εκπροσωπεί την Παλαιστινιακή Αρχή έχει ταχθεί γενναία εναντίον της βίας από την αρχή της κρίσης.» Είπε ο Γεραπετρίτης στη Σύνοδο των Υπ. Εξ. της ΕΕ για τη Μέση Ανατολή στις 19/11/23: «Ο παλαιστινιακός λαός πρέπει να διαφοροποιείται σαφώς από τη Χαμάς. Δεν μπορούμε να ανεχθούμε την κατάσταση στη Γάζα», ανέφερε ο υπουργός Εξωτερικών και προέταξε: «Είναι οι ανθρωπιστικές ηθικές αξίες που πρέπει να ενστερνιστούμε όλοι μας, και πρέπει να το κάνουμε άμεσα».
Μετά τον πόλεμο, η διακυβέρνηση της Γάζας πρέπει να είναι «άκρως νομιμοποιημένη και να αντιτίθεται στην τρομοκρατία». Ας δούμε και τις δηλώσεις του Μακρόν από τη Ραμάλα στις 24/10/2023: «Η επίθεση της Χαμάς ήταν τραυματική για το Ισραήλ αλλά ήταν και μια καταστροφή για τους Παλαιστίνιους, η Χαμάς δεν αντιπροσωπεύει τον παλαιστινιακό λαό». Ο Σούνακ είπε στις 19/10/2023 σε συνάντηση με τον Νετανιάχου: «Ο παλαιστινιακός λαός είναι και αυτός θύμα της Χαμάς. Το Ηνωμένο Βασίλειο υποστηρίζει το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο».
Δεν θα συνεχίσουμε με αντίστοιχες δηλώσεις ιμπεριαλιστών και κρατών που συνεργάζονται με τους σιωναζιστές και στηρίζουν τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού γιατί θα κουράσουμε…
Το «άλλο ο παλαιστινιακός λαός άλλο οι αντιστασιακές οργανώσεις όπως η Χαμάς» είναι μια σταθερή θέση της ντόπιας αστικής τάξης και των κομμάτων που την υπηρετούν. Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και διάφορα αστικά κομματίδια του ελληνικού κοινοβουλίου, σταθερά έχουν αυτή τη θέση που την παίρνει πεντακάθαρα και ο αρθρογράφος. Ο παλαιστινιακός λαός πάντα ιστορικά στεκόταν δίπλα με όποιον ξανάπιανε τη σκυτάλη του αντικατοχικού αγώνα. Το «σχήμα-σάντουιτς» του αρθρογράφου, που είναι ταιριαστό με το αφήγημα των ιμπεριαλιστών μακελάρηδων και του ελληνικού κράτους, είναι η πραγματικότητα που το διαψεύδει διαρκώς εδώ και χρόνια. Μόνο από τη δεύτερη Ιντιφάντα (2000) να το πιάσει κανείς μέχρι και σήμερα θα δει την κατακόρυφη αύξηση συμμετοχής του λαού στην αντίσταση και τις οργανώσεις. Το «δεν υπάρχουν καλοί και κακοί» του αρθρογράφου, είναι για ελληνικά ακροατήρια «κριτικής αμφισβήτησης» και μάλλον δεν θα είχε ζεστή υποδοχή στη Χαν Γιουνίς, τη Ζεϊτούν και τη Ράφα… Υπάρχουν όμως δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι θα ανταπαντήσουμε στον αρθρογράφο. Και ο παλαιστινιακός αγώνας είναι ένας δίκαιος ένοπλος εθνικοαπελευθερωτικός και αντιιμπεριαλιστικός αγώνας.
Για τα κράτη πάλι δεν θα επεκταθούμε γιατί πρέπει να ανοίξουμε μια συζήτηση που ξεπερνά το ζήτημα που θέλαμε να εξετάσουμε, δηλαδή, γύρω από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Παλαιστίνιων που δεν έχουν πατρίδα και παλεύουν για αυτήν. Τώρα το πώς μπαίνει η αναγωγή στο Βιετνάμ, το πώς πετιέται το «παλαιολιθικό» και το πώς είναι για τον αρθρογράφο «λυμένο» από τον προηγούμενο αιώνα με μια φράση από Λούξεμπουργκ, μένει στον ίδιο να τα «ξεμπλέξει» και να μας πει γιατί τελικά δεν είναι (από την μακρινή Ελλάδα) με την ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση και το κλωθογυρίζει από «εδώ και από κει»…
«Άδικα προσπαθούμε να βρούμε στο πρόσωπο της Χαμάς τον ανυπότακτο αντάρτη που παλεύει για την ίδρυση ενός ανυπότακτου Παλαιστινιακού κράτους. Όποιοι και όποιες προσπαθούν να διακρίνουν το μεσανατολικό ζήτημα ως ένα διακριτό πρόβλημα το οποίο επιδέχεται διακριτής λύσης, υπενθυμίζουμε ότι τα διάφορα κοινωνικά φαινόμενα όπως ο πόλεμος, η καταπίεση των γυναικών, η φτώχεια και η εξαθλίωση, οφείλουν να αντιμετωπίζονται συνολικά ως αποτελέσματα των καπιταλιστικών σχέσεων που ίδιος ο καπιταλισμός επιβάλλει. Όχι διακριτά».
Στο κίνημα, στην εργατική τάξη, στον λαό αναφέρεται όταν μιλά ότι «άδικα προσπαθούμε να βρούμε στο πρόσωπο της Χαμάς τον ανυπότακτο αντάρτη που παλεύει για την ίδρυση ενός ανυπότακτου Παλαιστινιακού κράτους»; Ή με τη σιωναζιστική κατοχή ή με την παλαιστινιακή αντίσταση θα πούμε εμείς. Τι είμαστε, τίποτε ντεντέκτιβ να ψάχνουμε ανυπότακτους αντάρτες; Η καταπίεση και η κατοχή γεννούν αντάρτες. Ο αρθρογράφος το σίγουρο είναι, μιας και δεν ψάχνει «ανυπότακτους αντάρτες», ότι δεν είναι με την ένοπλη αντίσταση (και για να μην τον αδικούμε είναι με την πρώτη Ιντιφάντα δηλαδή με πετροπόλεμο, βόμβες μολότοφ και οδοφράγματα). Ξεχνά βέβαια πως απέναντι τους οι εξεγερμένοι/ες Παλαιστίνιοι/ες δεν είχαν διμοιρία ΜΑΤ στη μεταπολιτευτική Ελλάδα και δικαιώματα υπεράσπισης σε περίπτωση σύλληψης αλλά οπλισμένους στρατιώτες και ελεύθερους σκοπευτές που γάζωναν κορμιά (1500 νεκροί άοπλοι διαδηλωτές ήταν ο φόρος αίματος) και παράνομες κρατήσεις, βασανιστήρια, ξυλοδαρμούς σε κελιά χωρίς υπερασπιστικά δικαιώματα…
Αυτή τη συλλογιστική θα άξιζε να τη μοιραστεί και με παλαιστίνιους/-ες σήμερα με τους 30.000+ νεκρούς από το Ισραήλ. Να τους πει ότι η πρώτη Ιντιφάντα καλή, η «7 Οκτώβρη» κακή, μιας και μιλά με τέτοιου τύπου σχήματα. Φανταζόμαστε τι απαντήσεις θα έπαιρνε, ιδιαίτερα από τους Γαζαίους.
Τέλος, για τη γενίκευση που κάνει για να «κρυφτεί» ουσιαστικά πίσω από αυτή και να μην πάρει ειδική θέση πάλι χρειαζόμαστε πρόταγμα από τον ίδιο για να καταλάβουμε τι θέλει να πει ο αρθρογράφος για τη Μέση Ανατολή. Αλλιώς είναι απλά μια αερολογία. Για να αποφύγει το εθνικοαπελευθερωτικό ζήτημα μέσω ενός… ακίνδυνου φλύαρου αντικαπιταλισμού που τη συγκεκριμένη στιγμή το μόνο που βοηθά ως θέση δήθεν ριζοσπαστική είναι το ιμπεριαλιστικό και το σιωναζιστικό αφήγημα και από κοντά την ντόπια αστική τάξη και το δικό της αφήγημα για την κατοχή στην Παλαιστίνη.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Νίκη στα όπλα της Αντίστασης!
«Προλετάριος», 03/2024
ΥΓ1. Μιας και ο αρθρογράφος θέλει να μας ξαναθυμήσει τις καπιταλιστικές σχέσεις και ό,τι επιβάλλουν (φτώχεια, γυναικεία ανισότητα κλπ.) θα άξιζε να διαβάσει τα προγραμματικά κείμενα της παλαιστινιακής αριστεράς (που έχουν ένοπλες πτέρυγες) για τον κοινωνικό μετασχηματισμό και τον αγώνα για σοσιαλισμό στην Παλαιστίνη… Αλλά μάλλον ούτε αυτό θα καλύψει τα κενά του αρθρογράφου αφού θα μιλάμε για μοντέλο σοσιαλιστικού… κράτους.
ΥΓ2. Επειδή αναφέρθηκε στη Λούξεμπουργκ, έχει πολύ μεγάλη σημασία να διαβαστεί η συντροφική (και σκληρή παράλληλα) κριτική στους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες από τους μπολσεβίκους και τον Λένιν στα ζητήματα του πολέμου, του εθνικού ζητήματος (όπως αν πρέπει ή όχι να στηρίζεται από τους σοσιαλιστές η ανεξαρτησία της Πολωνίας), του ιμπεριαλισμού, της κρίσιμης περιόδου για το επαναστατικό κίνημα 1912-1916. Κλείνουμε με ένα μικρό απόσπασμα από το Σοσιαλιστική Επανάσταση και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών (1916) του μπολσεβίκου ηγέτη Β.Ι. Λένιν:
«Οι σοσιαλιστές θα πρέπει να εξηγούν στις μάζες ότι οι Άγγλοι σοσιαλιστές που δεν απαιτούν την ελευθερία αποχωρισμού των αποικιών και της Ιρλανδίας, οι Γερμανοί που δεν απαιτούν την ελευθερία αποχωρισμού των αποικιών των Αλσατών, των Δανών και των Πολωνών, που δεν επεκτείνουν άμεσα την επαναστατική προπαγάνδα και την επαναστατική άμεση δράση και στον τομέα της πάλης ενάντια στην εθνική καταπίεση, και που δεν χρησιμοποιούν τέτοια επεισόδια, σαν το επεισόδιο του Τσάμπερν, για την πιο πλατιά παράνομη προπαγάνδα μέσα στο προλεταριάτο του έθνους που καταπιέζει, για διαδηλώσεις στους δρόμους και επαναστατική μαζική δράση, οι Ρώσοι που δεν απαιτούν την ελευθερία αποχωρισμού της Φινλανδίας, της Πολωνίας, της Ουκρανίας κλπ – ότι οι σοσιαλιστές αυτού του είδους ενεργούν σαν σωβινιστές, σαν λακέδες των ιμπεριαλιστικών μοναρχιών και της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης που είναι βουτηγμένες στο αίμα και στη λάσπη».
[1] Αποσπάσματα από τα κείμενα: «Χωρίς δεύτερη σκέψη – ΑΜΕΡΙΣΤΗ αλληλεγγύη στο πλευρό της Παλαιστίνης!» (7/10/2023) και «ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΛΗΜΜΑ – ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ» (11/10/2023), proletconnect.gr.
[2] «Οι Οργανώσεις της Αντίστασης αποχαιρετούν το ηγετικό στέλεχος της Χαμάς, Σαλέχ Αλ Αρούρι», proletconnect.gr, 03/01/2024.
[3] Γασσάν Καναφάνι, «Γράμμα από τη Γάζα», proletconnect.gr, 27/11/2023.
[4] Πηγή: «Χαμάς: Οι θέσεις μας για την Επιχείρηση Καταιγίδα του Αλ-Ακσα», εφημερίδα Κόντρα, 24/01/24.
[5] Rosemary Sayigh: «Οι Παλαιστίνιοι: από αγρότες επαναστάτες» (βιβλιοπαρουσίαση), proletconnect.gr, 05/02/2024.
[6] «Τα εγκλήματα πολέμου των σιωνιστών δεν παραγράφονται…», proletconnect.gr, 27/02/2024.
[7] Milton-Edwards, Political Islam in Palestine in an Environment of Peace?, 1996.