Μετά το έγκλημα στα Τέμπη το «πάμε και όπου βγει» έγινε κάποιου είδους «σλόγκαν», που λέγεται από τον κόσμο ως αναφορά για ολόκληρη τη χώρα. Υπονοεί πως δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τα τρένα αλλά όλη η χώρα είναι που… τραβάει στα τυφλά. Καταλαβαίνουμε το νόημα που περνάει αυτή η ατάκα (μεταφέρει σωστά αν μη τι άλλο την ευθύνη από τον σταθμάρχη της Λάρισας στην κρατική εγκληματική πολιτική). Όμως στην ουσία της διαφωνούμε. Η ατάκα αυτή αφήνει, εν μέρει, να εννοηθεί πως η χώρα είναι ακυβέρνητο καράβι. Πολιτικές είναι οι αποφάσεις που παίρνονται για το που θα τραβήξει η χώρα και δεν παίρνονται στα τυφλά. Το όχημα Ελλάδα έχει τιμονιέρη…
Τώρα τελευταία η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ και οι παπαγάλοι τους νομίζουμε πως τείνουν να κάνουν ακόμα ένα σλόγκαν γνωστό και θέλουμε να το προλάβουμε πριν γίνει απλώς ένα ακόμα «βάιραλ». Το σλόγκαν αυτό είναι το «έτσι κι’ αλλιώς», το οποίο ακούγεται για πολλά ζητήματα. Το ακούμε ως αφήγημα για να πείσουν το πόπολο πως έτσι έχουν τα πράγματα και άντε να σας δώσουμε καμία εναλλακτική, με το αζημίωτο πάντα. Το ακούμε στα πάνελ, στα ρεπορτάζ, στα ΜΚΔ.
Θα αναφέρουμε μόνο δύο παραδείγματα:
Αφού έτσι κι’ αλλιώς πρωινά ραντεβού στα νοσοκομεία δεν βρίσκεις, μιας και η λίστα αναμονής είναι τεράστια, αφού έτσι κι’ αλλιώς η πρόσβαση στην Υγεία δεν αφορά όλους, αφού τα κενά σε προσωπικό και ιατροφαρμακευτικό υλικό δεν πρόκειται να καλυφθούν, τότε πληρώνεις κατιτίς (αν θες! Δεν σε υποχρεώνει και κανείς) και πας στα απογευματινά χειρουργεία.
Αφού έτσι κι’ αλλιώς τα εργασιακά δικαιώματα έχουν τσακιστεί, αφού οι εργαζόμενοι στα κάτεργα της υπερεντατικοποίησης δεν έχουν χρόνο ούτε για να ξαποστάσουν, αφού έτσι κι’ αλλιώς οι γονείς που ανήκουν στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν θα βλέπουν το παιδί τους, αφού μέριμνα που προστατεύει και παρέχει ασφάλεια στα παιδιά δεν πρόκειται να υπάρξει, αφού τελικά οι γιαγιάδες και οι παππούδες είναι αυτοί που κρατάνε και μεγαλώνουν τα παιδιά, τότε υπάρχει το voucher των 500 ευρώ, με την κωδική ονομασία «Νταντάδες της γειτονιάς»!
Και στο πιο γενικό:
Έτσι κι’ αλλιώς «ο τσάμπας πέθανε», έτσι κι’ αλλιώς θα δουλεύεις για τον εκμεταλλευτή σου ώστε να επιβιώνεις. Έτσι κι’ αλλιώς μια πιο ανθρώπινη εναλλακτική δεν υπάρχει. Αυτά τα «έτσι κι’ αλλιώς» είναι που θέλουν να πιστέψουμε και να αποδεχθούμε.
Η οργάνωση και ο αγώνας των εργατών, των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων μπορούν να σταματήσουν τα «έτσι κι’ αλλιώς» της αστικής τάξης. Τα δικά τους «έτσι κι’ αλλιώς» θέλουν να μας πείσουν πως το σύστημά τους λειτουργεί και δεν μπορεί να αλλάξει. Θέλουν να μας πείσουν για το νομοτελειακό του πράγματος. Έτσι είναι και δεν θα αλλάξει αυτό που συμφέρει τους αστούς. Από τη σκοπιά όμως των εκμεταλλευομένων υπάρχει ένα διαφορετικό «έτσι κι’ αλλιώς». Και αυτό αφορά όλους τους «από κάτω» σε ολόκληρη τη γη, η οποία έτσι κι’ αλλιώς θα… αλλάξει χρώμα! Και αυτό είναι το πραγματικά νομοτελειακό!