Δεν γνωρίζουμε προσωπικά τον κύριο Νίκο Μόττα, δεν έχουμε βρεθεί μαζί στον δρόμο, ούτε σε κάποιο σωματείο. Έχουμε διαβάσει άρθρα του, που μας είναι ενδιαφέροντα, ειδικά κάποια που χτυπούν την ιστορική παραχάραξη.

Το βιογραφικό του στο Βιβλιονετ λέει και τα εξής, για όποιον θέλει να δει το συγγραφικό του έργο: 

«Ο Νίκος Μόττας γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Γουέστμινστερ του Λονδίνου. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι και το Τελ Αβίβ και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών ακαδημαϊκών τίτλων (Master of Arts), στις Διπλωματικές Σπουδές (Etudes Diplomatiques) και την Δημόσια Διοίκηση (Public Policy).

Είναι αρχισυντάκτης του ηλεκτρονικού περιοδικού «Ατέχνως» στο οποίο αρθρογραφεί από το 2015.

Την περίοδο 2006-2009 υπήρξε συνεργάτης-αρθρογράφος στις εφημερίδες «Μακεδονία της Κυριακής» και «Θεσσαλονίκη».

Είναι ιδρυτής και διαχειριστής του αγγλόφωνου ενημερωτικού ιστότοπου «In Defense of Communism» ενώ άρθρα και μελέτες του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά και ξένα μέσα ενημέρωσης.
Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «Τσε, πρεσβευτής της επανάστασης» (εκδόσεις Ατέχνως). Είχε την συνολική επιμέλεια του βιβλίου του Κούλη Ζαμπαθά, «Ν. Μπελογιάννης- Ν. Πλουμπίδης, Στο Σπίτι των Ηρώων» που εκδόθηκε το 2020.

Επιμελήθηκε και προλόγισε το βιβλίο «Ναπολέων Σουκατζίδης: Το μεγαλείο ενός αγωνιστή της Αντίστασης», του Θέμου Κορνάρου (2022) και τα δύο των Εκδόσεων Ατέχνως.

Δραστηριοποιείται ενεργά στο αντιιμπεριαλιστικό-φιλειρηνικό κίνημα και την τοπική αυτοδιοίκηση. Από το 2017 είναι γενικός γραμματέας του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης».

(Πηγή: “Εκδόσεις Ατέχνως”, 2022)

Σε άρθρο του, λοιπόν, στο Ατέχνως.gr με τίτλο «Ούτε με το Ισραήλ, ούτε με την Χαμάς. Με τον λαό της Παλαιστίνης!» λέει κάποια πράγματα όχι μόνο υπερεπαναστατικά -που δεν ξέρουμε αν αναλογούν στην αγωνιστική του δράση- αλλά είναι θέσεις που δεν πατάνε στην πραγματικότητα και προκαλούν ερωτήματα για το αν γνωρίζει την 75χρονη πορεία της Παλαιστινιακής Αντίστασης, τον σιωνισμό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Και αν γνωρίζει την Παλαιστινιακή Αντίσταση, ο κύριος Μόττας, δε μας λέει και ποια θα πρέπει να είναι η θέση του Παλαιστινιακού Λαού που παλεύει ενάντια στην κατοχή.

Στην τελική, ποιος είναι ο Νίκος Μόττας για τον Παλαιστινιακό λαό και ο κάθε Μόττας που αμπελοφιλοσοφεί με μια «υπερεπαναστατική» ευκολία, που σε πιάνει η καρδιά σου· προειδοποιεί «όσους κλείνουν το μάτι στους χασάπηδες ισλαμιστές της Χαμάς, που λειτουργούν ως δούρειος ίππος του Ιράν, της Τουρκίας και του Κατάρ στην Παλαιστίνη». Και παρακάτω: «Της ίδιας οργάνωσης που πολέμησε λυσσασμένα την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και που μέχρι σήμερα σαμποτάρει οποιαδήποτε απόπειρα δημιουργίας ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους».

Γιατί δεν μιλά για τη συμφωνία του Όσλο ο κύριος Μόττας, για τη θέση της PLO και της παλαιστινιακής αριστεράς (τα γράφει η Λειλά Χαλέντ, εκδόσεις Α/Συνέχεια) αλλά και για ποιο κενό κάλυψε η Χαμάς ως ανάγκη για αντίσταση των πληβειακών μαζών;

Θέλουν, λοιπόν, οι κατοχικοί μαζί με την παλαιστινιακή αντίσταση να μετατρέψουν τη Γάζα σε ένα απέραντο νεκροταφείο. «Επαναστατική» θέση πραγματικά. Αλλά και χρήσιμη είκοσι μέρες μετά το μακέλεμα ενός λαού και τα εγκλήματα πολέμου.

Κύριε επαναστάτη Μόττα, τι να κάνουν οι Παλαιστίνιοι; Δώστε λίγο από την πεφωτισμένη σας θέση ως άλλος ένας ηγέτης του καναπέ! Σε ποια αντάρτικη οργάνωση να οργανωθούν; Γιατί δεν φτιάχνετε μία εσείς να τους την παραδώσετε μιας και ενδιαφέρεστε εσείς περισσότερο για τον παλαιστινιακό λαό από όσους χύνουν το αίμα τους για την παλαιστινιακή υπόθεση;

Λέει στο τέλος ο «καθαρός» υπερεπαναστάτης Μόττας στο πρόταγμα: «Μόνη ελπίδα για ειρήνη, η πλήρης απόσυρση των ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων από τα κατεχόμενα εδάφη, η διάλυση των εποικισμών, η επιστροφή των παλαιστινίων προσφύγων στις εστίες τους και η δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ».

Πσσς τι λε ρε καπετάνιε; Και αυτή η ελπίδα πώς θα κερδηθεί, αν κερδηθεί; Ποιοι θα διώξουν τους εποικιστές, ποιοι θα φέρουν τους πρόσφυγες πίσω, ποιες διαδικασίες χρειάζεται να γίνουν, έτσι ώστε να υλοποιηθεί η «μόνη ελπίδα», και από ποιους;

Αλλά ακόμα και έτσι να είναι, αφού κάτι ξέρουν οι καπετάνιοι παραπάνω από τους μαχητές, (ειδικά αν είναι και σε ασφαλές έδαφος για φλυαρία) γιατί δεν κριτικάρει την ένοπλη παλαιστινιακή αριστερά που συντάσσεται στο ίδιο εθνικοαπελευθερωτικό στρατιωτικό κέντρο; Για να καταλάβουμε και μείς που έχουμε πέσει «θύματα» σιωνιστών-τζιχαντιστών…

Ένα τελευταίο, μιας και ο κύριος Μόττας έγραψε βιβλίο για τον Στάλιν. Τι λέει για την παρακάτω θέση του Στάλιν του 1924 (Ζητήματα Λενινισμού σελίδες 62-63):

«Μέσα στις συνθήκες της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης, ο επαναστατικός χαρακτήρας του εθνικού κινήματος δεν προϋποθέτει καθόλου την υποχρεωτική ύπαρξη προλεταριακών στοιχείων στο κίνημα, του επαναστατικού προγράμματος ή δημοκρατικού προγράμματος στο κίνημα, την ύπαρξη δημοκρατικής βάσης σε αυτό. Ο αγώνας του Εμίρη του Αφγανιστάν, για την ανεξαρτησία του Αφγανιστάν, αντικειμενικά είναι επαναστατικός αγώνας, παρ’ όλες τις μοναρχικές αντιλήψεις του Εμίρη και των οπαδών του, γιατί εξασθενίζει, αποσυνθέτει, υποσκάπτει τον ιμπεριαλισμό, ενώ ο αγώνας που έκαναν στη διάρκεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου τέτοιοι “τρομεροί” δημοκράτες και “σοσιαλιστές“ “επαναστάτες“ και ρεπουμπλικάνοι, όπως π.χ. ο Κερένσκι και ο Τσερετέλι, ο Ρενοντέλ και ο Σάιντεμαν, ο Τσέρνοφ και ο Νταν, ο Χέντερσον και ο Κλάινς, ήταν αγώνας αντιδραστικός, γιατί είχε σαν συνέπεια το φτιασίδωμα, το δυνάμωμα, τη νίκη του ιμπεριαλισμού. Ο αγώνας των αιγύπτιων εμπόρων και αστών διανοούμενων, για την ανεξαρτησία της Αιγύπτου, είναι για τις ίδιες αιτίες ένας αγώνας αντικειμενικά επαναστατικός, παρ’ όλη την αστική του προέλευση και τον αστικό τίτλο των ηγετών του αιγυπτιακού εθνικού κινήματος, παρ όλο που τάσσονται ενάντια στον σοσιαλισμό, ενώ ο αγώνας της αγγλικής εργατικής κυβέρνησης  για τη διατήρηση της Αιγύπτου στη θέση μιας εξαρτημένης χώρας είναι για τις ίδιες αιτίες ένας αγώνας αντιδραστικός, παρ’ όλη την προλεταριακή προέλευση και τον τίτλο των μελών αυτής της κυβέρνησης, παρ όλο που είναι «υπέρ» του σοσιαλισμού. Δεν μιλώ πια για το εθνικό κίνημα άλλων μεγαλύτερων αποικιών και εξαρτημένων χωρών, όπως οι Ινδίες και η Κίνα, που κάθε βήμα τους στο δρόμο της απελευθέρωσης τους, και αν ακόμα παραβαίνει τις απαιτήσεις της τυπικής δημοκρατίας, είναι ένα δυνατό χτύπημα με βαριά στο κεφάλι του ιμπεριαλισμού, δηλαδή ένα βήμα αναμφισβήτητα επαναστατικό».

Αλλά αυτά τώρα μπορεί να είναι κουραστικά ζητήματα πριν τη σαββατιάτικη έξοδο των Ελλήνων «υπερεπαναστατών» διανοούμενων που κουνάνε το δάχτυλο στους αντάρτες της Παλαιστίνης…

Τασκένδης