Ζαϊτούν
Ελιά της Παλαιστίνης
αδελφή μου
χρόνια τώρα
ακούω την κραυγή σου
εδώ, στην άλλη άκρη
του νερού.
Ζαϊτούν
Ελιά της Παλαιστίνης
αδελφή μου
αιώνες είναι οι ρίζες μας
παλιότερες κι από την ιστορία
Τι είμαστε θάμνοι ταπεινοί
ούτε καν δέντρα
κι όμως μάρτυρες σκυφτοί
σε ανείπωτες του ανθρώπου
Θηριωδίες.
Το τί θεριό ειν΄ τ΄ ανθρώπινο
εμείς το ξέρουμε
Ζαϊτούν
καλύτερα απ΄ όλους.
Φωτιά και σίδερο
σίδερο και αίμα.
Καρπό του δώσαμε
Ζαϊτούν
λεία ζητούσε
τροφή του δώσαμε
ορφανά έκανε
δάκρυ για γιατρειά
νεκρούς μας άφησε
λύχνο του δώσαμε
φως για το σκοτάδι
και στάχτη γύρεψε.
Και τόσα χρόνια βρυχάται
το θηρίο
στο χώμα σου το αγαπημένο
Ζαϊτούν, Αλ Ζαϊτούν.
το χώμα των ξωμάχων του Αλ Κασάμ
με τα χέρια πιο σκληρά απ΄ τους κορμούς μας.
Να κλέψει θέλει κι άλλο
κι άλλο να ληστέψει
να κατακρεουργήσει
Νάκμπα του ξεριζωμού
Σάμπρα και Σατίλα
του μεγάλου πόνου
Μα το θηρίο και τη λεία του
πολλές φορές το είδαμε
αδερφή μου
Κι ακούγαμε μειδιώντας
τις βροντερές ιαχές του
«Σε μένα ανήκετε»
«Δικές μου είστε»
Σε πόσες γλώσσες
πόσοι κατακτητές
μας κάναν και γελούσαμε
κάτω από τα γέρικα κλαδιά μας
Σε ποιον ανήκουμε
ρωτάς θηρίο;
Σε αυτόν που μας δουλεύει
σου απαντάμε.
Ζαϊτούν Αλ Ζαϊτούν
Σε ποιον ανήκουμε;
Σε όποιον μας έχει ανάγκη.
Ανήκουμε σε αυτούς
που τη γη μαζί μας αγάπησαν
στους δούλους, στους κολλίγες
στους φτωχούς και στους αναδρομάρηδες.
Και σήμερα πιο πολύ ανήκουμε
στις Ταξιαρχίες της Αντίστασης
στους γιους σου τους Αμπού Ομπάιντα
στις κόρες σου που μάχονται
στη Χαν Γιούνις
Στην πένα μες στη στάχτη
του λαού σου του ποιητή
Στον Καναφάνι και στον Ριφαάτ
σε αυτούς ανήκουμε
Ζαϊτούν.
Γιατί θυμάσαι και αγάπη πήραμε
και δόξα μεγάλη γνωρίσαμε
απ΄ όταν μας ημέρεψαν
και το κλαδί μας βρέθηκε σε άδυτα ναών
λατρεύτηκε σαν φωτοστέφανο
μα σαν το λαό σου
Ζαϊτούν
άλλο δεν γνωρίσαμε.
Κι αν υπάρχουν Παναγιές
είναι αυτές που σε αγκάλιασαν
όταν μπουλντόζες σε ξερίζωναν από τη γη σου
Κι αν υπάρχουν μικροί Χριστοί
είναι τα παιδιά που κράτησαν
στα χέρια το κλαδί σού
μπροστά σε τείχη
μπροστά σε σύρματα
μέσα σε φυλακές
δίπλα από Μερκάβα.
Ζαϊτούν, αγαπημένη Αλ Ζαϊτούν,
ο λαός που βγήκε από τα σπλάχνα σου
το λάβωσε και το λαβώνει το θηρίο.
Γι΄ αυτό κι εγώ η άχρονη γριά της γης
η ναυαγός του Ελαιώνα
των Αθηνών,
η δεμένη με το χώμα μου
με λώρο ομφάλιο
Πρώτη φορά άλλο θα ΄θελα
να χα γεννηθεί.
Περιστέρι να ΄μουνα
Ζαϊτούν
να πετώ πάνω από τα νερά
του Κατακλυσμού σου
για μέρες, μήνες, χρόνια
για όσο χρειαστεί.
Τους αιώνες μου
τους χάριζα αγαπημένη
μέχρι να δω τα φύλλα σου
να λούζονται στο φως
της θάλασσάς μας
Και με το ράμφος μου
να πάρω το κλαδί σου.
Ένα κλαδί ελιάς
της Παλαιστίνης
μες στην ανάσα μου
το δίκιο, η ειρήνη κι ο κόσμος όλος.
Χαύτη Ελένη