Έχουμε γράψει για τις τοποθετήσεις ορισμένων πολιτικών δυνάμεων για την παλαιστινιακή υπόθεση και πιο συγκεκριμένα για τη τσιμουδιά ως θέση, που επιλέγουν κάποιοι συνειδητά, όσον αφορά την ένοπλη αντίσταση του παλαιστινιακού λαού και των οργανώσεών του.
Γράφαμε πρόσφατα σε κριτική για κείμενο στον Ριζοσπάστη:
«Αυτό που λείπει λοιπόν […] και αντικατοπτρίζει τη συνολική θέση, είναι η αναφορά και η υπεράσπιση της ένοπλης αντίστασης των οργανώσεων του παλαιστινιακού λαού. Αυτός είναι ο παράγοντας που δεν αναφέρεται και δυστυχώς ο ελληνικός λαός γνωρίζει όλο και λιγότερα για τον ηρωικό αγώνα των μαχητών με τις ρουκέτες, τα εκρηκτικά και τα αυτόματα όπλα που χτυπάνε τον κατακτητή από τον Βορρά ως τον Νότο.
Πολιτικό είναι το ζήτημα. Πως βλέπει κανείς τα ζητήματα, τον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, το μέτωπο, το εθνικοαπελευθερωτικό, την κοινωνική επανάσταση και πως κοιτά το μπόλιασμα των μαζών με τα απελευθερωτικά προτάγματα από τις πρωτοπορίες που γεννιούνται στον αγώνα».
Αναγκαζόμαστε να επανέλθουμε στο ζήτημα για κάποια καλέσματα που γράφτηκαν για τη συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στις 27/1 στο Μέγαρο Μουσικής, στην οποία καλούσε και το ΠΑΜΕ. Πιο συγκεκριμένα, διαβάζουμε στο κάλεσμα του Κλαδικού Σωματείου Ενέργειας:
[…] Απαιτούμε να σταματήσει τώρα η εμπλοκή της χώρας σε αυτό τον άδικο και αποτρόπαιο πόλεμο ενάντια σε έναν άοπλο λαό που υποφέρει για πάνω από 70 χρόνια από την ισραηλινή κατοχή. Να γίνει πράξη η ομόφωνη απόφαση της ελληνικής βουλής του 2015 για αναγνώριση κράτους της Παλαιστίνης. Να ακυρωθεί τώρα η αποστολή φρεγάτας στην Ερυθρά Θάλασσα και να γυρίσουν πίσω όλα τα ελληνικά πλοία και στρατεύματα. Δεν έχουν καμία δουλειά έξω από τα σύνορα της χώρας […].
Για τα όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη, ειδικά και μετά τις 7 Οκτώβρη, οι συνδικαλιστές του σωματείου ενέργειας βλέπουν άοπλο λαό! Ας μας εξηγήσουν όλοι αυτοί οι ταξικοί – κατά τα άλλα – πολυλογάδες τον τρόπο που μπορεί να σταματήσουν τα γενοκτονικά εγκλήματα των σιωναζιστών στην Παλαιστίνη και κυρίως ας πληροφορήσουν τον εργαζόμενο λαό στη χώρα μας, στον οποίο υποτίθεται πως απευθύνονται για να τον «αφυπνίσουν», ποιος είναι ο τρόπος που παλεύει ένας λαός για την ανεξαρτησία του και τη λευτεριά του. Αν ήθελαν να δώσουν απαντήσεις σε τέτοια σοβαρά ζητήματα, πιστεύουμε δεν θα έβλεπαν «άοπλο λαό» αλλά ένοπλες οργανώσεις που είναι αδιαχώριστο κομμάτι του λαού. Μάλλον δεν έχουν ακούσει τίποτα για την Μεγάλη Αραβική εξέγερση στην Παλαιστίνη το 1936-39…
Από ψέματα μπουχτίσαμε, όμως η αλήθεια είναι αμείλικτη και τους ξεπερνάει συνεχώς. Αν θέλουν οι εδώ «καθαροί αγωνιστές» να βλέπουν μια Παλαιστίνη σκυφτή, οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι, ο πολύπαθος λαός της Παλαιστίνης, ευτυχώς για όλους τους λαούς του κόσμου, έχουν άλλη γνώμη.
Όσο τα σιωναζιστικά εγκλήματα βγάζουν μάτι, άλλο τόσο βγάζει μάτι (για όποιον δεν παριστάνει τον τυφλό) και η ένοπλη αντίσταση του παλαιστινιακού λαού. Η Παλαιστίνη, με το όπλο στο χέρι, παλεύει για λευτεριά, η ένοπλη αντίσταση τσακίζει τον «ανίκητο» στρατό της σιωνιστικής οντότητας, θέτει ένοπλα τους όρους στην καθημερινή μάχη με τους κατοχικούς και τους συμμάχους τους, δυτικούς ιμπεριαλιστές. Ένοπλα, επίσης, έστρεψε τα βλέμματα όλου του πλανήτη στο ζήτημά τους. Αυτή είναι η ιστορία αντίστασης που γράφεται εδώ και 75 χρόνια κατοχής αλλά και σήμερα ακόμα πιο δυναμικά. Αυτή την ιστορία την γράφει με αίμα η ένοπλη αντάρτισσα Παλαιστίνη.
Όποιος σήμερα φωνάζει «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», πρέπει να φωνάζει και «Νίκη στα όπλα της αντίστασης» και αυτό πρέπει να είναι το προταγματικό και ενωτικό σε κάθε εκδήλωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό.
Νίκη στα όπλα της παλαιστινιακής αντίστασης
Λευτεριά στην Παλαιστίνη