Πλέον είναι ορατή, μετά από τρεις μήνες σιωνιστικής βαρβαρότητας στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, μια τάση πολιτικής τοποθέτησης [διάφορων πολιτικών αποχρώσεων: σοσιαλδημοκρατίας/αριστεράς (με ισχυρότερη το ΚΚΕ)/ αναρχίας/ αυτονομίας] για τα γεγονότα στην Παλαιστίνη που, ενώ καταγγέλλουν τη βαρβαρότητα των σιωνιστών (μιλάμε για έγκλημα που κραυγάζει), δεν τοποθετούνται ανοικτά, αν είναι με την ένοπλη αντίσταση του παλαιστινιακού λαού και τις οργανώσεις που σηκώνουν το ιστορικό βάρος του αγώνα με τον κατακτητή.
Θεωρούμε ότι στην πορεία της παλαιστινιακής απελευθέρωσης και ειδικότερα μετά τις 7 Οκτώβρη, δεν φτάνει μόνο η καταγγελία των σιωνιστικών εγκλημάτων. Χρειάζεται να δοθεί στήριξη σε όλη τη διαλεκτική κίνηση του μαχόμενου παλαιστινιακού λαού που κεντρικό συστατικό στοιχείο έχει (δεν έπαψε ποτέ να έχει) την ένοπλη αντίσταση.
Η απουσία, από τη μία, αυτής της στήριξης και της πολιτικής υπεράσπισης της ένοπλης αντίστασης στους κατακτητές και η εμφάνιση, από την άλλη, προταγμάτων «από τον ουρανό» του καθένα (στην ακόμα ζεστή ασφάλεια της ελληνικής πραγματικότητας) που δείχνουν πώς θα φανταζόταν την παλαιστινιακή υπόθεση ή και για τον δρόμο που πρέπει ή θα πρέπει να ακολουθήσει ένας λαός, που εφτά δεκαετίες μάχεται τον κατακτητή, είναι ένα αρνητικό για μας στοιχείο και το αντιπαλεύουμε μέσα στο κίνημα.
Ας μη ξεχνάμε ότι ο λαός μας την κατοχή της Ελλάδας την πάλεψε όπως σήμερα οι Παλαιστίνιοι. Και ειδικά όσοι αναφέρονται στον ΕΑΜ θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί και πιο γαλαντόμοι όσον αφορά την αλληλεγγύη και την έκφρασή της.
Σχήματα που τείνουν να κυριαρχήσουν όπως: «αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό» μεν αλλά χωρίς αναφορά στις ένοπλες οργανώσεις, «λευτεριά στην Παλαιστίνη» αλλά χωρίς να συμπληρώνεται με το πρόταγμα «νίκη της αντίστασης», «γη και ελευθερία» αλλά χωρίς ένοπλη εθνικοαπελευθερωτική πάλη κ.ο.κ είναι κενού περιεχομένου. Δεν γίνονται ενοχλητικά, κατά την άποψή μας, ούτε στους μακελάρηδες αλλά ούτε στους ντόπιους συνεργάτες τους. Αντιθέτως, δείχνουν τις ανεπάρκειες ανάλυσης και φοβικών καταλοίπων που άφησε το παγκόσμιο επαναστατικό πισωγύρισμα στον προηγούμενο αιώνα και κουβαλάμε μέχρι τις μέρες μας.
Ας σκεφτούμε· θα ίδρωνε το αυτί των σιωνιστών κατακτητών, αν ο παλαιστινιακός λαός απλά φώναζε «Λευτεριά» και πετούσε μόνο πέτρες; Αν η παγκόσμια ανθρωπότητα κάθε 15 Μάη (μέρα της Νάκμπα) έβγαινε μαζικά κατά εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο και κουνούσε παλαιστινιακές σημαίες; Αν χιλιάδες ακτιβιστές έβαφαν με μπογιές, πανό, σπρέι ό, τι υπάρχει και δεν υπάρχει που συμβολίζει τη σιωνιστική κατοχή και τους συνεργάτες της; Από αυτά που έχουμε διδαχτεί από τον 75χρονο παλαιστινιακό αγώνα για εθνική απελευθέρωση είμαστε σίγουροι ότι δεν θα είχαν μεγάλο πρόβλημα να διαχειριστούν οι κατακτητές αυτές τις ενέργειες και ας γίνονταν και από εκατομμύρια μαζών…
Είναι η ένοπλη αντίσταση του λαού και η ηθικοπολιτική ενότητα λαού-οργανώσεων που μπορεί να καθορίσει και να φέρει σε πέρας τα παραπάνω αιτήματα που γράφονται και ακούγονται στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο. Και όλα τα παραπάνω έχουν πιθανότητες να υπάρξουν, γιατί υπάρχει η ένοπλη αντίσταση των παλαιστίνιων.
Χωρίς τον ένοπλο αγώνα ο παλαιστινιακός λαός δεν θα υπήρχε στον χάρτη. Όποιος με στοιχειώδη πολιτική αντίληψη θέλει να κοιτάξει το ζήτημα αυτό το καταλαβαίνει χωρίς κατανάλωση ειδικευμένων βιβλιογραφικών πηγών. Μιλούν τα νούμερα, οι χάρτες και οι σφαγές ανείπωτης φρίκης των σιωνιστών.
Εμείς θα συνεχίσουμε τη διαπάλη εντός του κινήματος αλληλεγγύης, χωρίς κραυγές και σχήματα που είναι έξω από τη ζωή. Προσπαθούμε να βρισκόμαστε δίπλα στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα και να προωθούμε τις θέσεις και την ανάλυση της αντίστασης στο σύνολό της. Σε αυτό το στάδιο της πάλης θεωρούμε ότι αυτό είναι ένα από τα πολλά καθήκοντά μας, για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στον Παλαιστινιακό λαό και τις οργανώσεις του και να σπάσουμε τον τοίχο της σιωνιστικής προπαγάνδας στην Ελλάδα.
ΥΓ1. Στις ιδεολογικοπολιτικές διαφορές που επικαλούνται διάφοροι της άνωθεν τάσης περί «σιγής ιχθύος» για την ένοπλη αντίσταση και τη στήριξή της ή όχι, δεν θεωρούμε ότι χρειάζεται πολύ «λιβάνισμα». Θεωρούμε ότι ακόμα και ένα αναρχικό ή κομμουνιστικό (μεταφυσικά καθαρότατο) αντάρτικο (δυτικότατο ως προς τα ζητήματα και καθόλου «ανατολίτικο») να υπήρχε για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης δεν θα το στήριζαν, γιατί πάλι θα έβρισκαν να πουν· για τα «λάθη», τις ιδεολογικές διαφορές, για τα απαράδεκτα «εθνικά αιτήματα», αν είναι αναρχικοί· για τα «μη αντικαπιταλιστικά ταξικά αιτήματα» και την «καλλιέργεια διαταξικών αυταπατών» στα εθνικά μέτωπα, αν είναι αριστεριστές. Και ένα σωρό άλλα για να πάρουν αποστάσεις από τους «μιλιταριστές» κλπ.
ΥΓ2. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το κείμενο του ισραηλινού αναρχικού Jonathan Pollak με τίτλο: «Οι διαδηλώσεις ενάντια στον Νετανιάχου εξαφανίζουν τους Παλαιστίνιους» (που έχει δημοσιευτεί στην Κόντρα, 9/2020):
«Συνθήματα κατά του απαρτχάιντ εμφανίζονται μερικές φορές στις διαδηλώσεις, αλλά μια τέτοια επισήμανση του Ισραήλ ως κράτους απαρτχάιντ πρέπει να έχει εκτεταμένες επιπτώσεις. Υπό το πρίσμα της επισήμανσης αυτής, οι αντίπαλοι του απαρτχάιντ πρέπει να χωρίσουν τους δρόμους τους με την ιδέα ενός αγώνα για τη φύση του Ισραήλ και να κινηθούν προς έναν αγώνα ενάντια στο ίδιο το Ισραήλ – όχι ενάντια στην κατοχή ή σε μια πλευρά της καταστολής, αλλά ενάντια στο ίδιο το καθεστώς, το οποίο είναι παράνομο.
Καθώς η άποψη ότι το Ισραήλ είναι ένα κράτος απαρτχάιντ εξαπλώνεται σε κύκλους που μέχρι στιγμής ήταν επιφυλακτικοί, η ευθύνη για ανάληψη δράσης επεκτείνεται επίσης και αυτή η ευθύνη φέρει την υποχρέωση δράσης.
Η συνειδητοποίηση ότι ένα καθεστώς απαρτχάιντ λειτουργεί στο Ισραήλ δεν πρέπει να παραμένει μόνο θεωρητική. Σε μια αποικιοκρατική κατάσταση, η ομάδα που αγωνίζεται για την ελευθερία της είναι αυτή που διαμορφώνει τον αγώνα και τη λύση. Ο ρόλος των Εβραίων με ισραηλινή ιθαγένεια είναι να ενταχθούν στην παλαιστινιακή Αντίσταση, υπό την ηγεσία των Παλαιστίνιων, και να δράσουν κατά του απαρτχάιντ».
ΥΓ3. Τελειώνουμε με μια πετυχημένη παρομοίωση που σύντροφός μας έκανε, για να περιγράψει την τάση όσων αλληλέγγυων κουνάνε το δάχτυλο στους Παλαιστίνιους για το τάδε και το δείνα ζήτημα: «Μου θυμίζουν όλοι αυτοί τη διαφήμιση «λούσου με ουλτρεξ και θα δεις» που κάποιος έχει το πρόβλημα της πιτυρίδας (βλέπε κατοχή) και «έχει δοκιμάσει τα πάντα» (βλέπε 75 χρόνια αγώνες) και έρχεται ο ατσαλάκωτος μπάτσος ο κυριλέ και του δίνει στο φτερό και τη λύση»…