Έγινε πολύ συζήτηση για τους αποθανόντες πολιτικούς Ντελόρ και Σόιμπλε. Είναι λογικό και αναμενόμενο. Πέθαναν δύο ιστορικοί ανώτεροι υπάλληλοι και διαχειριστές του γαλλικού και γερμανικού ιμπεριαλισμού. Για τον ελληνικό αστισμό και την ανάπτυξη και διάσωση του ελληνικού καπιταλισμού και οι δύο θεωρούνται σύγχρονοι φιλέλληνες. Οι εργαζόμενες μάζες δεν πρέπει να ξεχάσουν ότι και οι δύο δούλεψαν για την εξάρτηση της χώρας και την ενσωμάτωση της ως «φτωχού συγγενή» στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση…
Ο γαλλικός και γερμανικός ιμπεριαλισμός που, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις και ανταγωνισμούς, ηγεμονεύουν στην ΕΕ και έχουν ως λεία χώρες όπως η Ελλάδα, είναι υπεύθυνες για την οικονομική καταστροφή της και τις αντιλαϊκές πολιτικές «ένταξης» με τους δήθεν «φιλικούς δανεισμούς» ανάπτυξης. Τα διάφορα πακέτα Ντελόρ που βάθαιναν την εξάρτηση, διέλυαν τη βιομηχανία και την αγροτική παραγωγή και καθιστούσαν συνεχώς, μέχρι και σήμερα, την Ελλάδα μια χώρα «μη παραγωγική» που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι τη χώρα – καταναλωτή. Η αστική τάξη της χώρας και το πολιτικό προσωπικό της, μέσω του μεταπολιτευτικού κομματικού συστήματος, έχτισε τη «νέα μεγάλη ιδέα», αυτή του ευρωμονόδρομου και της υποτέλειας στα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια…
Πολέμησαν και πολεμούν μέχρι και σήμερα, με όλο το ιδεολογικό μηχανισμό προπαγάνδας, την άρνηση του λαϊκού κόσμου και της εργατικής τάξης να δουν με θετικό μάτι την ΕΟΚ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήθελαν με κάθε τρόπο να καλλιεργήσουν την αυταπάτη ότι η ΕΕ είναι δήθεν μια ευρωπαϊκή οικογένεια και όχι μια ιμπεριαλιστική συμμαχία που δεν λειτουργεί υπέρ των εργαζομένων αλλά το αντίθετο.
Ο Ντελόρ με την ενιαία αγορά, την κοινή αγροτική πολιτική, τον ιμπεριαλιστικό δανεισμό στις «χώρες του νότου», την οικονομική και νομισματική ένωση, τη συνθήκη Σένγκεν και ένα σωρό άλλες ντιρεκτίβες δούλεψε ακούραστα για τα γαλλικά μονοπώλια και την από κοινού λεηλασία, με τους γερμανούς ομολόγους του, για να βαθύνει η εξάρτηση της Ελλάδας και των χωρών- νεροκουβαλητών του σκληρού πυρήνα της ΕΕ.
Ο Σόιμπλε έπαιξε το ρόλο του «κακού μπάτσου» της Ευρωζώνης σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Μετά το ξεθεμελίωμα όλων των στρατηγικών κλάδων της οικονομίας, στο όνομα φυσικά της ευρωπαϊκής ενοποίησης και την μετατροπή της σε «τεμπέλα – χώρα, που ζει με δανεικά», ήρθε να ζητήσει πίσω ότι δήθεν χρωστάει ο ελληνικός λαός στην ΕΕ και συγκεκριμένα όσα ζητά ο σκληρός της πυρήνας. Και τα πήρε. Ήταν ο πολιτικός οικονομικός στραγγαλιστής που μιλούσε για λιτότητα και σφιχτή δημοσιονομική πολιτική για τις ξεζουμισμένες από τον ιμπεριαλισμό χώρες σαν την Ελλάδα. Τα μνημόνια ήταν η απόδειξη της ιμπεριαλιστικής επιβολής που η ελληνική βουλή έπρεπε να εφαρμόσει με δυσβάσταχτους όρους για τις λαϊκές μάζες. Μια βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση που κόστισε πόνο, καταστολή, εντατικοποίηση της ταξικής εκμετάλλευσης και φτωχοποίηση της κοινωνίας, ανθρώπινες ζωές.
Πριν πεθάνουν από φυσικό θάνατο οι Σόιμπλε και Ντελόρ είχαν στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα τα δικαιώματα που είχε κατακτήσει με αγώνες και θυσίες ο ελληνικός λαός.
Ας τους κλάψουν στις βίλες και στις επαύλεις τους οι ντόπιοι συνεργάτες τους και όλοι όσοι έβαλαν εμπόδια στη λαϊκή αντίσταση που προσπάθησε να αμυνθεί σε μια πολυεπίπεδη και πολύμορφη επίθεση άνευ προηγουμένου στην εργατική τάξη.
Για την εργατική τάξη άλλος δρόμος πέρα από την αντιιμπεριαλιστική- αντικαπιταλιστική- ταξική οργάνωση δεν υπάρχει…
ΥΓ.1 Όπως γράφουμε και στον τίτλο, ο μεγάλος μπολσεβίκος ηγέτης είναι διπλά επίκαιρος για την κριτική του στο Ιμπεριαλιστικό σύστημα και φάρος επαναστατικής σκέψης για το παγκόσμιο προλεταριάτο και τους λαούς. Στο έργο του «Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» δίνει τις βασικές κατευθύνσεις ανάπτυξης και τα γνωρίσματα των ιμπεριαλιστικών χωρών αναλύοντας το ζήτημα της οικονομικής ουσίας του ιμπεριαλισμού.
ΥΓ.2 Κυκλοφόρησε το 2015 από τις εκδόσεις της Βουλής, στη σειρά Τετράδια Κοινοβουλευτικού Λόγου η ομιλία του Λ. Κύρκου το 1979 στη βουλή με τίτλο: «Η προσχώρηση της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες».
Αυτή η ιστορική ομιλία είναι το μεγάλο ΝΑΙ του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ στην ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ…
Το συνιστούμε ανεπιφύλακτα. Γιατί δείχνει τη συνέπεια που η αριστερά του Κεφαλαίου υπηρέτησε και υπηρετεί τα συμφέροντα των ντόπιων καπιταλιστών και των ιμπεριαλιστών. Δείχνει από ποια πολιτική μήτρα προέρχονται αυτοί που ψήφισαν το τρίτο αντιλαϊκό μνημόνιο και όλες οι σημερινές διασπασμένες φατρίες των «άνεργων» αριστερών υπαλλήλων των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας αστικής τάξης.
[…] Καρπός μιας απλουστευτικής προπαγάνδας θα ήταν να θεωρήσουμε, ότι οι υπεύθυνοι για όλες τις αρνητικές εξελίξεις, που συνόδευσαν την εθνική μας ζωή τα τελευταία χρόνια, δεν είναι ο αμερικάνικος παράγοντας, όπως επί ολόκληρα χρόνια επισημάνθηκε και καλλιεργήθηκε αυτή η εκτίμηση, αλλά κάποιες άλλες δυνάμεις που βρίσκονται στην Ευρώπη. Το ίδιο τυπικές και αντιδιαλεκτικές είναι και οι απλουστευτικές ταυτότητες «ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ», που θυμίζουν άλλες βαθιά αντιδιαλεκτικές ταυτότητες της Αριστεράς που τις πλήρωσε το προοδευτικό μας κίνημα. Ποιος δε θυμάται τις ταυτότητες «τι Παπάγος, τι Πλαστήρας» που ανήκουν στην ευθύνη της Αριστεράς και που συνέβαλαν κι αυτές στις δυσκολίες που αντιμετώπισε η εθνική μας πορεία […].
[…] Η ένταξη, δίνοντας μας τα δικαιώματα πλήρους μέλους, θα επιτρέψει στη Χώρα μας να επωφεληθεί απ την ΚΑΠ –κοινή αγροτική πολιτική- από τη χρηματοδότηση των Κοινοτικών Ταμείων, απ τη συμμετοχή στα κέντρα λήψης των αποφάσεων […].
[…] Εξάλλου μέσα στην ΕΟΚ, δίνεται η δυνατότητα ν’ αγωνιστούμε μαζί με τους άλλους μεσογειακούς λαούς για ν΄αλλάξουν οι σημερινές ανισότιμες σχέσεις βορρά-νότου, ενώ με την ένταξη και της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, μπορεί να μεταβληθεί ο συσχετισμός δυνάμεων στις Κοινότητες και να καταστεί δυνατή μεταξύ άλλων μια πιο ισόρροπη ανάπτυξη με τη μεταφορά πόρων και την ενίσχυση των επενδύσεων στις λιγότερο αναπτυγμένες περιοχές του Νότου […].
[…] Ο ρόλος του εργατικού κινήματος δεν είναι να καταριέται τον καπιταλισμό, ή να εικονογραφεί μόνο τα δεινά του, αλλά να εργάζεται επικεφαλής των μαζών που εκμεταλλεύεται η καπιταλιστική διαδικασία, για την ανατροπή των παραγωγικών σχέσεων και την επιβολή σοσιαλιστικών σχέσεων, μέσα από τους πιο πρόσφορους δρόμους […].
[…] Οι δυνάμεις που αντιτίθενται στην ένταξη προβλέπουν βιβλικές οικονομικές καταστροφές για όλους ανεξαίρετα τους κλάδους της οικονομίας της Χώρας και απώλεια κάθε δυνατότητας εθνικού προγραμματισμού […].
[…] Αν αντί, να ενώσουμε τις προσπάθειές μας σε συγκεκριμένους στόχους, πάνω από διαφωνίες, πιαστούμε στο δόκανο της πόλωσης ανάμεσα σε ευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές, θα μπούμε στο δρόμο ενός λάθους, με καταστροφικές ίσως συνέπειες […].