Πριν μερικές μέρες στο ελληνικό προξενείο στην Νέα Υόρκη η καλλιτέχνιδα Γεωργία Λαλέ εξέθεσε ένα έργο με στόχο να αναδείξει την ενδοοικογενειακή βία. Συνέθεσε από σεντόνια Ελληνίδων κακοποιημένων γυναικών, που έδωσαν είτε οι ίδιες είτε συγγενείς θυμάτων, την ελληνική σημαία. Ένα έργο που έφερε ένα δυνατό μήνυμα φτιαγμένο από ένα υλικό που βρίσκεται πίσω από τις κλειστές πόρτες, εκεί που οι γυναίκες βιώνουν τον πόνο, τη φρίκη, τον κίνδυνο από τους καταπιεστές τους…
Το έργο μετά την παρέμβαση του κόμματος της Νίκης, συγκεκριμένα του Νάτσιου, και εντολής της κυβέρνησης μέσω Γεραπετρίτη, κατέβηκε. Προσέβαλε το σύμβολο της πατρίδας… Μάλιστα, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Νάτσιος, «η σημαία βάφεται με κόκκινο μόνο με το αίμα των ηρώων μας». Θα λέγαμε στον Νάτσιο «να κατέβει από το άλογο και να ακουμπήσει την περικεφαλαία» γιατί η δική τους σημαία, είναι η σημαία που πάνω της έχουν ραφτεί όλες οι πατριαρχικές οπισθοδρομήσεις του μισογυνισμού και της γυναικείας καταπίεσης και δεν έχει σχέση με ηρωισμούς…
Σε αντίθεση με τις ηρωίδες γυναίκες που πολέμησαν για μια λεύτερη πατρίδα, τις γυναίκες που πάλεψαν για μια λαϊκοδημοκρατική σοσιαλιστική Ελλάδα μέχρι τις γυναίκες που βρήκαν τη δύναμη να καταγγείλουν τους δυνάστες τους ή τις γυναίκες που δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν. Αγωνίστριες γυναίκες, απλές, καθημερινές που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έβαλαν το λιθαράκι τους στη γυναικεία χειραφέτηση.
Ο Γεραπετρίτης, πιο πονηρός, δεν ενοχλήθηκε από το έκθεμα, γιατί η ελευθερία στην τέχνη είναι αναφαίρετο δικαίωμα. Ενοχλήθηκε από τον τόπο, το προξενείο, γιατί εκεί οφείλεται τα σύμβολα να μένουν ακέραια και ουδέτερα. Τα σύμβολα, όμως, κουβαλάνε τη δική τους ιστορία και μόνο ουδέτερα δεν είναι. Και τα σύμβολα που υπερασπίζεται ο Γεραπετρίτης και το σινάφι του, τα σύμβολα του εκμεταλλευτικού συστήματος, είναι βαμμένα με το αίμα της εργατικής τάξης. Αυτοί που σκουπίζουν με τη σημαία τα σάλια των ιμπεριαλιστών πατρώνων τους. Αυτοί που τη σημαία έχουν κάνει σήμερα κουρελόπανο για να καθαρίζουν τις μπόμπες τους οι σιωνιστές, δολοφονώντας τον αδερφό παλαιστινιακό λαό και την
κοτσάρουν δίπλα σε όλα τα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα και τους μακελάρηδες, ενοχλήθηκαν με την ασέβεια της Γ. Λαλέ…
Λίγες μέρες μετά έρχεται η τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα για την ενδοοικογενειακή βία, η οποία εγκλωβίζει τη γυναίκα ακόμη παραπάνω. Δεν αναγνωρίζεται ο όρος γυναικοκτονία, η ψυχολογική βία αφορά μόνο τους ανήλικους και στην ενδοοικογενειακή βία δε συμπεριλαμβάνεται η ψυχολογική βία ενηλίκων ή η οικονομική βία, δεν ορίζεται ακριβώς ο βιασμός στο πλαίσιο της ενδοοικογενειακής βίας, δεν υπάρχει πρόβλεψη για επιτάχυνση των διαδικασιών εκδίκασης των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας. Το νομοσχέδιο, επίσης, σε δράστες πλημμελημάτων προβλέπει όχι ποινική δίωξη αλλά συμβουλευτικά- θεραπευτικά προγράμματα, «προγράμματα απεξάρτησης από την ενδοοικογενειακή βία», όπως χαρακτηριστικά αναφέρονται. Τέλος, η αποζημίωση των θυμάτων από την Ελληνική Αρχή Αποζημίωσης συνδέεται με τον θεσμό ποινικής διαμεσολάβησης.
Σε αυτό το παζλ της ανεπάρκειας που συνθέτει την εικόνα του πόσο έκθετη είναι η γυναίκα μέσα στην κοινωνία μέσω της έλλειψης δομών, εξειδικευμένου προσωπικού, έμπρακτης βοήθειας έρχεται να προστεθεί η τροποποίηση του νόμου που θολώνει ακόμη περισσότερο τα νερά για το τι είναι βία (ειδικά όταν για τις περισσότερες γυναίκες «βία» νοείται μόνο το σήκωμα του χεριού), που τις αφήνει έρμαια ενός γραφειοκρατικού συστήματος που πάει τις υποθέσεις τους πίσω χωρίς να προσφέρει κάποια βοήθεια την περίοδο αυτή, που βλέπει στον θύτη κάποιο είδος εξάρτησης (!) και συνδέει την αποζημίωση των θυμάτων και την κρατική οικονομική υποστήριξη προς αυτά με τον θεσμό της ποινικής διαμεσολάβησης. Έναν θεσμό στον οποίο στην ουσία ο θύτης καταφεύγει για να αποφύγει όποια ποινική δίωξη κάνοντας μια είδους συμφωνία για το πόσο «καλό παιδί» θα είναι από εδώ και πέρα (δε θα ξαναχρησιμοποιήσει βία, θα φύγει από σπίτι για κάποιο χρονικό διάστημα αν ζητηθεί από το θύμα, θα δεχτεί να παρακολουθήσει θεραπευτικό- συμβουλευτικό πρόγραμμα, και αν είναι «καλό παιδί» για τρία χρόνια εξαλείφεται η ποινική αξίωση της πολιτείας). Με αυτόν τον κυκεώνα έχει να τα βάλει εκεί έξω κάθε γυναίκα που απειλείται…
Τα επίσημα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Σύμφωνα με την καταγραφή της αστυνομίας το 2022 σημειώθηκαν 11.476 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, ενώ από τις αρχές του 2023 μέχρι το τέλος του Οκτωβρίου έχουν γίνει 9.860 καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία. Φυσικά ούτε φέτος έλειψαν οι γυναικοκτονίες, οι οποίες έφτασαν, με επίσημα στοιχεία, τις 12. Μέσα σε όλη αυτή την επίθεση είναι αξιοσημείωτη η ανεργία των γυναικών η οποία είναι διπλάσια από τον ανδρών αλλά και η αμοιβή τους, η οποία στην Ελλάδα είναι 16,5% χαμηλότερη από των ανδρών. Είναι εύκολα κατανοητό, λοιπόν, από όλα τα παραπάνω πόσο εύκολα βάλλεται η σημερινή γυναίκα. Πόσο εύκολα υποτιμάται, πόσο εύκολα γίνεται κτήμα και ιδιοκτησία κάποιου. Πόσο εύκολα γύρω της χτίζεται μια φυλακή.
Εργαζόμενες, άνεργες, μετανάστριες, σύζυγοι, μητέρες, φοιτήτριες, μαθήτριες όσους ρόλους και αν σηκώνουμε πρέπει να οργανωθούμε για να τσακίσουμε τον καπιταλισμό και την πατριαρχική οπισθοδρόμηση.