Η πατρίδα μου μια φυλακή, τα χωριά της κι οι πόλεις χαλάσματα. Των νεκρών μου θα γίνω φωνή, ξεδιψώντας στης πάλης τα νάματα. Το μονοπάτι της λευτεριάς ακολουθούμε και ο εχθρός μας λυσσάει. Στη Γάζα τ’ «άστρο» του κατακτητή σάρκα γυρεύει, μα ατσάλι θα βρει. Αντίσταση… Αντίσταση… Αντίσταση, σπλάχνο της λευτεριάς.
Υπεραστικοί
Αυτό το κείμενο το γράφω και ως ανοικτό γράμμα σε συντρόφους της γενιάς μου. Έτσι, ως δυο λόγια συντροφικότητας που ήθελα σε καθέναν και καθεμία ξεχωριστά να εκφράσω. Σε στιγμές τόσο συγκλονιστικές για το Παλαιστινιακό ζήτημα και την απελευθέρωση ενός λαού, χάρηκα που διασταυρώθηκα με πλήθος συντρόφων και συντροφισσών γνώριμους από πιτσιρίκια του μαθητικού καταληψιακού κινήματος στα τέλη του 90. Ένας κόσμος νεαρών ανθρώπων που επηρεάστηκε η πολιτικοποίησή μας από την 2η Ιντιφάντα…
Παρά την τεράστια απόσταση από άποψη χρόνου, οι πιτσιρικάδες με τα παλαιστινιακά φουλάρια στην Αθηναϊκή Μητρόπολη είναι εδώ (ως μεσήλικες πλέον) και συνεχίζουν να μη μένουν αμέτοχοι στη σημερινή σφαγή των σιωνιστών ενάντια στον παλαιστινιακό λαό. Διδάσκοντας στα παιδιά τους σήμερα, όσοι/όσες έγιναν γονείς, τη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Το κίνημα δημιουργεί εσωτερικές διεργασίες και συγκινήσεις μέσα στο ανθρώπινο δυναμικό που δρα και παλεύει σε κάθε περίοδο. Γιατί είναι κίνημα αγωνιστικό και ανθρώπινο. Γιατί η Παλαιστίνη μάς ενώνει, παρά τις διαφωνίες και τις διαφορετικές τοποθετήσεις, παρά τις κριτικές και τη διαπάλη.
Τα δάκρυα και οι υψωμένες γροθιές για έναν ολόκληρο λαό, ο δρόμος και τα συνθήματα, η εικόνα ότι είμαστε εδώ τόσοι και τόσες από κείνη τη γενιά του «κάτσε καλαααα γεράσιμε» και δεν φάγαμε το χάπι των ίσων αποστάσεων και της καθεστωτικής προπαγάνδας, θέλει ένα ταπεινό και ψιθυριστό «μπράβο ρε συντρόφια, κρατάμε»…
Στις 30 Σεπτέμβρη του 2000 σοκαρισμένοι μαθητές των Εξαρχείων και του Γκύζη είχαν βγει προς τα σχολεία τους φορώντας παλαιστινιακά φουλάρια επειδή είχαν δει στις τηλεοράσεις τους την εν ψυχρώ δολοφονία του 12χρονου Μuhammad στα χέρια του πατέρα του Jamal al-Durrah από τον Ισραηλινό στρατό. Μια εικόνα που πολλούς και πολλές από μας μάς συντάραξε και μας εξόργισε. Το γεγονός αυτό ήταν καθοριστικό για τη διαμόρφωση της συνείδησης τόσων νέων ανθρώπων και έφερε πολλούς μαθητές της τότε ελληνικής νεολαίας να μάθουν για την κατοχή στην Παλαιστίνη και τον αγώνα του λαού της…
Ήμασταν τα παιδιά με τα «παλαιστινιακά μαντήλια» που τα φορούσαμε σε ένδειξη αλληλεγγύης στη 2η Ιντιφάντα… Και σήμερα, δίπλα στον λαό μας, γεροντότερους και νεαρότερους, διαδηλώνουμε και φωνάζουμε με όλη μας τη ψυχή: Λευτεριά στην Παλαιστίνη…
Κ.Π.