Στις 20 Απριλίου διαβάσαμε στον αστικό οικονομικό τύπο ότι ο «οίκος αξιολόγησης» Standard and Poor’s αναβάθμισε περαιτέρω την ελληνική οικονομία. Μετά, λοιπόν, τους πανηγυρισμούς πριν λίγους μήνες για την ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας της χώρας, είδαμε και πάλι τον Υπουργό Οικονομικών Χατζηδάκη μέσα σε άκρατη ευτυχία. Μάλιστα, μας συνέστησε κι ένα «σαβουάρ βιβρ» σωστής ψυχολογίας, καθώς όπως ανέφερε «συνεχώς γκρινιάζουμε και προσπαθούμε να υποβαθμίσουμε τις θετικές εξελίξεις των τελευταίων ετών». Η S&P μάς έδωσε ένα γερό χαστούκι για τη γκρίνια μας καθώς η αναβάθμισή της είναι «μία ακόμα απόδειξη ότι οι προσπάθειες της Ελλάδας πιάνουν τόπο», είπε ο Χατζηδάκης.
Αξίζει, λοιπόν, να βάλουμε στη «γκρίνια» μας γερά θεμέλια: Η S&P είναι ο μεγαλύτερος από τους τρεις οίκους αξιολόγησης παγκοσμίως- ακολουθεί o Moody’s και ο Fitch. Τι είναι, όμως, οι «οίκοι αξιολόγησης»; Τίποτε άλλο από αμερικανικά μονοπώλια που ως μέρος του χρηματοπιστωτικού συστήματος βγάζουν υψηλά κέρδη. Συγκεκριμένα, η S&P ιδρύθηκε το 1941 και είναι θυγατρική του αμερικανικού ομίλου McGraw Hill. Πώς έγινε ένα τέτοιο εργαλείο του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού μέγα και τρανό; Από τι, τελοσπάντων κερδίζει ένας «οίκος αξιολόγησης»; Από τη διαπλοκή του με το μεγάλο κεφάλαιο κάθε χώρας και το πολιτικό του προσωπικό, αφού- στην πραγματικότητα- η «αξιολόγηση» δεν είναι τίποτε άλλο από ένα “deal” με το χρηματιστικό κεφάλαιο της αρεσκείας του και, σε ό,τι αφορά το δημόσιο χρέος μιας οικονομίας όπως η δική μας, ένας συνεχόμενος σκαπανέας της εξάρτησής της.
Οι βαθμολογίες των «οίκων» αυτών για τα κρατικά χρέη και ομόλογα μιας χώρας είναι η κλωτσιά από το ιμπεριαλιστικό σύστημα που τη ρίχνει πιο βαθιά στο πηγάδι του δανεισμού και του ξεπουλήματός της. Το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, οι «οίκοι αξιολόγησης» και οι εκθέσεις τους είναι η «εξεταστική» που περνά η χώρα μας από τους ιμπεριαλιστές δανειστές και η διαρκής επιτήρηση που επιβάλλει τους ρυθμούς και τους όρους δουλειάς στην εργατική τάξη για να αποπληρωθεί ο δανεισμός από τη μία και να ρουφήξουν την υπεραξία οι καπιταλιστές από την άλλη. Καθόλου τυχαία, φυσικά, δεν είναι τα εύσημα για την ελληνική οικονομία και το σπρώξιμο των επενδυτών προς την Ελλάδα. Σε ένα μήνα έχουμε ευρωεκλογές και η διαφήμιση της ΝΔ ως κυβέρνησης σταθερότητας από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές λειτουργεί προεκλογικά με θετικό πρόσημο. Παλιότερα είχαν τα τανκς, τώρα επεμβαίνουν με τους οίκους αξιολόγησης και το σπρώξιμο των κεφαλαίων αν είσαι «ήσυχο και υπάκουο παιδί»…
Στην πράξη, βέβαια, τα «καλά αποτελέσματα» της ελληνικής οικονομίας τα ζούμε όλοι καθημερινά.
Όλοι; Ας αντιγράψουμε κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία από τον Οικονομικό Ταχυδρόμο σε άρθρο (11/4) που αναφερόταν στην ταξικότητα του πληθωρισμού. Υποστήριζε ο αρθρογράφος ότι ο τιμάριθμος είναι ταξικός, δηλαδή, η ακρίβεια δεν επιβαρύνει το ίδιο τις μικρές και τις μεγάλες κατηγορίες εισοδημάτων: Για τα εισοδήματα μέχρι 750 ευρώ, την πλειοψηφία του κόσμου της δουλειάς, η αύξηση του τιμάριθμου (η επιβάρυνση της ακρίβειας) έχει ανέβει από το 2019 κατά 19,01%. Για τα εισοδήματα από 3.501 ευρώ είναι 10,5 %. Τα πρώτα, επίσης, εισοδήματα, η στέγαση τα επιβάρυνε κατά 31%. Τα δεύτερα κατά 13%. Τα πρώτα δίνουν το 32,36% των μηνιαίων αποδοχών τους για διατροφή. Τα δεύτερα το 13,06%. Και φυσικά όταν μιλά για «εισοδήματα» ο παραπάνω αρθρογράφος του Ο.Τ. εννοεί την πώληση εργατικής δύναμης, την μισθωτή σκλαβιά και τον μισθό που δίνεται στον κόσμο της εργασίας από τον εργοδότη για την αγορά της εργατικής του δύναμης ως εμπόρευμα.
Ποια πρέπει να είναι, λοιπόν, η απάντηση του κόσμου του μεροκάματου, της καρδιάς της οικονομίας και της ανάπτυξης, στον κάθε χαρούμενο κυβερνητικό εκπρόσωπο της ντόπιας αστικής τάξης; Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που να τις εξασφαλίζουν. Ταυτόχρονα, όμως να σταματήσει το ξεπούλημα της γης, των υποδομών της και η διπλή εκμετάλλευση των εργαζομένων από το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο. Και για να μη μείνει αυτή η απάντηση στη «γκρίνια», και τα δύο γίνονται με ταξική οργάνωση και μάχες που πρέπει να δοθούν για να ανατραπεί ο συσχετισμός.