25 ΧΡΟΝΩΝ ΘΥΣΙΕΣ
Αναδημοσιεύουμε αυτό το κείμενο απ’ την έκτακτη έκδοση της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης που κυκλοφόρησε επί ναζιστικής κατοχής τον Νοέμβρη του 1943. Το τεύχος είναι αφιερωμένο στα 25χρονα του ΚΚΕ, του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης που καθοδήγησε τον αγώνα ενάντια στους ναζιφασίστες κατακτητές και την ντόπια αντίδραση. Σε αυτό το κείμενο αποτυπώνεται λιτά η προσφορά των καλύτερων παιδιών του λαού μας και μελών του ΚΚΕ που έδωσαν τη ζωή τους για την λευτεριά και την προκοπή του τόπου μας. Τα τεύχη της ΚΟΜΕΠ επι κατοχής πρέπει να διαβαστούν και να μελετηθούν με ζωντανή κριτική σκέψη (χωρίς τις νεοαριστερίστικες φαντασιοπληξίες και μεγαλοστομίες μεταπολιτευτικών νεοκαπετάνιων που έχουν γίνει μόδα) από κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια που θέλει να προσσεγγίσει την ουσία των ζητημάτων της περιόδου και να διδαχτεί απο τη θέση του ηρωικού ΚΚΕ πάνω στο εθνικοαπελευθερωτικό ζήτημα. Μόνο με την μελέτη και την ανειρήνευτη ιδεολογική πάλη με τους διαστρεβλωτές (τύπου πουτινικών δήθεν υπερασπιστών του ΚΚΕ), τους αναθεωρητές και κάθε είδους λαθολόγους τροτσκιστές μπορεί να προχωρήσει σε σωστή βάση η σφυρηλάτηση θέσεων για το σήμερα και τον αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, τη ντόπια αστική τάξη και το κράτος της.
***
Ἡ θυσία εἶνε βαρύτιμη ξαγορά ποὺ προσφέρνει ἡ ἀνθρωπότητα γιὰ τὴν πρόοδό της στην τωρινή, τὴν ἱστορική της περίοδο. Ἡ πορεία τῆς ἱστορίας εἶνε σημαδεμένη μὲ τὸ αἷμα ἡρώων καὶ μαρτύρων. Καὶ τὸ ΚΚΕ, κόμμα προόδου, κόμμα μαχητικό γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς ἐργατικῆς τάξης καὶ ὅλου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπὸ κάθε σκλαβιά, πρόσφερε ἄφθονες θυσίες στὸ βωμό τῆς λευτεριᾶς. ᾿Ακατάλυτοι δεσμοὶ αἵματος τὸ δένουν μὲ τὸν ἑλληνικό λαό. Μέσα στὸν ἀγώνα ἔμαθε τὰ παιδιὰ τῆς ἐργατιᾶς, τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδας νὰ πολεμοῦν, νὰ πέφτουν καὶ νὰ νικοῦν. Τὸ ΚΚΕ διαπαιδαγώγησε καὶ ζύμωσε καὶ ἔπλασε τοὺς τωρινούς ἥρωες που παλεύουν στις πολιτεῖες καὶ στὴν ὕπαιθρο γιὰ τὴν ἐθνικὴ λευτεριὰ καὶ τὴ λαοκρατία. Καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν πλευρά μόνο τὸ ΚΚΕ συνεχίζει τὴν ἐθνικὴ παράδοση, τῆς αὐτοθυσίας, τῆς κλεφτουριᾶς τῆς τουρκοκρατίας, τοῦ Διάκου καὶ τοῦ Καραϊσκάκη τοῦ 1821, τοῦ Λεωτσάκου καὶ τοῦ Ρόκκου Χοϊδᾶ, τῶν θυμάτων τῆς ἀντιμοναρχικῆς πάλης ἀπὸ τοῦ ᾿Αντύπα καὶ τῶν ἀγροτῶν τοῦ Κιλελέρ.
Ο Δημοσθένης Λιγδόπουλος, μέλος τῆς Κ.Ε. τοῦ κόμματος, εἶνε τὸ πρῶτο δοξασμένο θύμα τοῦ κόμματος. Τὰ ξερόνησα τοῦ Αἰγαίου εἶνε τὰ σύγχρονα Σιβηρικά κάτεργα. Οἱ φυλακές, τὰ κρατητήρια εἶνε τόποι βασανιστηρίων. Καὶ κάθε τόσο πέφτουν οἱ νεκροὶ ἀπ᾿ τὶς στερήσεις, ἀπ᾿ τὰ βασανιστήρια, ἀπ᾿ τὰ βόλια τῶν φρουρῶν τῆς πλουτοκρατικῆς τάξης. Στὰ 1921 ὁ Σταυράκης κρεμάστηκε στη φυλακή τοῦ Βόλου. Στὰ 1923 ἡ Διχτατορία τοῦ Πλαστήρα σκοτώνει 15 μέλη καὶ ὀπαδοὺς τοῦ κόμματος στο Πασαλιμάνι, γιατί πάλευαν γιὰ τὸ ψωμὶ τῶν ἐργατῶν. Ἡ πλουτοκρατική δημοκρατία βάφει μὲ αίμα τοῦ Παρασκευαΐδη τὴν πρωτομαγιά τοῦ 1924 μπροστὰ στὸ ἐργατικό κέντρο τῆς ᾿Αθήνας. Δεκαοχτώ κομμουνιστές σκοτώθηκαν στὰ Τρίκαλα στὰ 1925 ἀπ᾿ τὸν πεμπτοφαλαγγίτη τοῦ 1941 Καβράκη. Στὰ 1926 σκοτώνουν στὴν ᾿Αθήνα τὸν ἀλησμόνητο Πατλάκα. Ἡ Παγκαλική διχτατορία τοῦ 1925 γιομίζει τὰ νησιά καὶ τις φυλακὲς ἀπὸ κομμουνιστές, ἀπ᾿ τὴν Κομοτηνή, τὴν Ξάνθη, τὴν Καβάλα, τὴ Σαλονίκη ὡς τὴν Καλαμάτα, τὸ Ἡράκλειο τῆς Κρήτης τὸ αἷμα τῶν κομμουνιστῶν ποτίζει τὴν ἑλληνικὴ γῆ καὶ γεννάει τὸ σπόρο τῆς λευτεριᾶς τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Τὸ καθεστώς τῆς 4ης Αὐγούστου 1936 εἶνε τὸ πιὸ μαῦρο καθεστὼς ποὺ γνώρισε ἡ νεοελληνική ἱστορία. Ἡ βασιλομεταξική διχτατορία γιὰ νὰ σταθεροποιήσει τὴν ἐξουσία της καὶ νὰ ἐφαρμόσει τὰ ἀντιλαϊκά της σχέδια, ἔπρεπε νὰ τσακίσει τὸ ΚΚΕ, τὴ μοναδικὴ δύναμη ποὺ ὀργάνωνε τὴν πάλη τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὶς ἐλευθερίες. Τὰ πιὸ ἀπαίσια βασανιστήρια, τὸ ρετσινόλαδο, ὁ πάγος, ἡ πείνα, ἡ δίψα ἐφαρμόζονται ἀπ᾿ τὸ σαδιστή Μανιαδάκη καὶ τὰ ὄργανά του. Μέσα στὴν ᾿Ασφάλεια τῆς ᾿Αθήνας δολοφονεῖται ὁ ἀξέχαστος Μαρουκάκης καὶ ὁ ἡρωικός γέρος Βαλιανᾶτος. Ὅλα τὰ νησιὰ τοῦ θανάτου, ἡ ᾿Ανάφη, ἡ Γαῦδος, ἡ Φολέγαντρο, ὁ ᾿Αηστράτης κλπ. γεμίζουν ἀπὸ χιλιάδες κομμουνιστές. Τὸ Φλεβάρη τοῦ 1937 ἀνοίγει ἡ ᾿Ακροναυπλία, ἡ καινούρια Βαστίλλη τῆς Ἑλλάδας μὲ τὴν ἐπ᾿ ἀόριστο ἐξορία μὲ μοναδική κατηγορία ὅτι δὲν ὑποβάλλουν δήλωση μετανοίας. Στις 30 Αὐγούστου 1937 ὀργανώθηκε δολοφονικὴ ἐπίθεση κατὰ τῶν ἡρώων τῆς ᾿Ακροναυπλίας. Τὰ ὄργανα τοῦ Μανιαδάκη ρίχνουν μὲ τὰ πολυβόλα ἐνάντια στοὺς ἄοπλους κρατουμένους. Σκοτώνεται ὁ δάσκαλος Γιάννης Σταυρίδης.
Οἱ φυλακὲς τῆς Αἴγινας, ὅλες οἱ φυλακὲς τῆς Ἑλλάδας γεμίζουν ἀπὸ κομμουνιστές. Στις μεσαιωνικὲς φυλακὲς τῆς Κέρκυρας ἐφαρμόζεται τὸ πιὸ ἀπαίσιο καθεστώς. Ἐπὶ χρόνια βρίσκονται ἀπομονωμένοι μέσα στὰ σκοτεινά κελιά μέρα καὶ νύχτα. Ὁ ἥρωας Χρῆστος Μαλτέζος πεθαίνει στὴ φυλακή της Κέρκυρας ἀπ᾿ τὰ βασανιστήρια. Πολλοί μέσα στην Ακροναυπλία πεθαίνουν ἀπ᾿ τὶς ἀρρώστιες, τὸν ὑποσιτισμό, τὴ φυματίωση. Ἀπὸ τοὺς ἑτοιμοθάνατους ζητούν δήλωση γιὰ νὰ τοὺς μεταφέρουν στὰ νοσοκομεία. Ἔτσι πεθαίνουν ο Μαλούφας, ὁ Ωρολογᾶς καὶ τόσοι ἄλλοι.
Καὶ τὸ καθεστώς τῆς βασιλομεταξικής διχτατορίας ὁλοκλήρω σε τὸ ἔγκλημα. Παράδωσε δεμένους στοὺς καταχτητές ὅλους τοὺς φυλακισμένους καὶ τοὺς ἐξόριστους. Δεκάδες ἀπ᾿ αὐτοὺς πέθαναν στὴν Ἀκροναυπλία, στὰ νησιά, στὰ σανατόρια, ἀπὸ τὴν πείνα, τὴν ἀρρώστια, τὴ φυματίωση. Στόν Άη-Στράτη ὁ ἐκεῖ ἀστυνομικὸς σταθμάρχης σκότωσε τέσσερις καὶ τραυμάτισε πολλοὺς ἐξορίστους ποὺ ζήτησαν νὰ πᾶν στὴν Κρήτη, ὅταν μπῆκαν οἱ γερμανοί στὴν Ἑλλάδα. Αργότερα τοὺς ἔκλεισαν σ’ ένα σπίτι, τοὺς πῆραν τὰ τρόφιμα καὶ τοὺς ἄφησαν νὰ πεθάνουν τῆς πείνας. Στὴν ᾿Ακροναυπλία ἡ φυματίωση θερίζει. Ὁ ἀξέχαστος γέρο Μάγκος, ὁ Τσεκουράκης, ὁ Χρῆστος Παπαβασιλείου, ὁ Θωμᾶς Χαριλάου, ὁ Κ. Σταθόπουλος, ὁ Χουμινιώτης, ὁ Κονταξῆς, ὁ Β. Γεράγγελος, ὁ Τσαϊρίδης, ὁ Κοντολακίδης, ὁ Αὐξεντίου, ὁ Μακρίδης, ὁ Πατεράκος, καὶ τόσοι ἄλλοι πέθαναν στὴν Ακροναυπλία ἢ στὰ σανατόρια, ὅπου ὁδηγήθηκαν ἑτοιμοθάνατοι. Στὴν ᾿Ανάφη 15 πέθαναν ἀπὸ τὴν πείνα. Ὅταν ὁ φασισμός σκλάβωσε τὴν Ἑλλάδα, τὸ ΚΚΕ ὕψωσε τὴ σημαία μεγάλων ἀγώνων καὶ δίνει τὶς βαριὲς θυσίες, μὲ χιλιάδες μάρτυρες σ’ ὅλη τὴ χώρα.
Εκατοντάδες ἔπεσαν στὶς λαϊκὲς ἐκδηλώσεις τῆς ᾿Αθήνας καὶ τοῦ Πειραιᾶ. Ἑκατοντάδες ἔπεσαν ἀπὸ σφαῖρες τῶν ἐκτελεστικῶν ἀποσπασμάτων. Στὴ Μακεδονία καὶ Θράκη ἐκτελέστηκαν ὅλοι οἱ κομμουνιστὲς ποὺ συνελήφθησαν. Πολλὲς εἶνε οἱ χιλιάδες ἐκείνων ποὺ ἔπεσαν στὴν ὕπαιθρο στὶς ἐπιδρομὲς τῶν βαρβάρων, ὅσοι ἐκτελέσθηκαν σὰν ὅμηροι, ὅσοι ἔπεσαν στη μάχη μὲ τοὺς καταχτητές. Μέσα στὰ θύματα ποὺ ἔδωσε στὴ διάρκεια τῆς κατοχῆς τὸ ΚΚΕ εἶνε καὶ οἱ ἑκατοντάδες ποὺ ἡ βασιλομεταξική διχτατορία παράδωσε δεμένους στοὺς καταχτητές. Ὅλοι οἱ ἐξόριστοι τῆς ᾿Ανάφης, ποὺ κατάγονταν ἀπὸ τὴ Μακεδονία καὶ τὴ Θράκη μεταφέρθηκαν στη Θεσσαλονίκη, όπου ἐκτελέστηκαν ὅλοι ἀπὸ τοὺς γερμανούς. Ακόμα δεκάδες ἥρωες τῆς ᾿Ακροναυπλίας καὶ τῶν νησιῶν μεταφέρθηκαν ἀπὸ τὰ σανατόρια καὶ τὰ νοσοκομεῖα, στο στρατόπεδο τῆς Θεσσαλονίκης «Παῦλος Μελᾶς» καὶ ἐκτελέστηκαν ὅλοι ἀπὸ τοὺς γερμανούς, ἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς εἶνε οἱ Νίκος Παπαδιαμάντης, Γιώργος Σαραντίδης, Κώστας Βούργας, Χρονόπουλος, Σουβελιώτης κ.ἄ. Στὶς 6 τοῦ Ἰούνη 1943 διαπράχτηκε τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα τῶν καταχτητῶν. Οἱ Ἰταλοὶ φασίστες δολοφόνησαν στὸ Κούρνοβο ἑκατὸ ἀθώους κομμουνιστὲς ἀπὸ τὸ στρατόπεδο τῆς Λάρισας. Ἀπ᾿ αὐτοὺς 54 ἤτανε ἀπὸ τὰ θύματα τῆς 4ης Αὐγούστου, ἀπὸ τοὺς μάρτυρες τῆς Ἀκροναυπλίας καὶ μερικοὶ ἀπὸ τὰ νησιά, ἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς οἱ Πάτροκλος Χατζηβασίλης, Φώτης Θεοδωρόπουλος, Γιῶργος Γρηγοράτος, Θωμᾶς Μπαρμπῆς, Χρῆστος Νίκλος, Πάνος Παπαδόπουλος, Χρῆστος Μαγκλάρας, Γιῶργος Γκατύρης. Όλοι πέθαναν περήφανοι, γιατί ἔδωκαν τὴν ζωή τους στὸν ἀγώνα γιὰ τὴ λευτεριὰ τοῦ λαοῦ. Καὶ κάθε μέρα καινούριες ἐκτελέσεις, δολοφονίες ἐκ μέρους τῶν ντόπιων πρακτόρων τῶν κατακτητῶν.
Τὸ αἷμα τόσων ἡρώων πότισε τὸ δέντρο τῆς λευτεριᾶς τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἔδειξε στὸ λαό πὼς οἱ κομμουνιστές πάνω ἀπ᾿ ὅλα, πάνω ἀπ᾿ τὴ ζωή τους ἀκόμα βάζουν τὸ συμφέρον τοῦ λαοῦ.
Τὸ ἑφτάχρονο μαρτύριο τοῦ ἀγαπημένου ἀρχηγοῦ τοῦ ΚΚΕ, σ. Νίκου Ζαχαριάδη εἶνε τὸ μεγαλύτερο σύμβολο αὐτοθυσίας. Ἀπὸ τὸ Νοέμβρη τοῦ 1936 αἰχμάλωτος τῆς βασιλομεταξικῆς διχτατορίας κρατήθηκε σὲ αὐστηρή ἀπομόνωση στὴν ᾿Ασφάλεια πρῶτα, ἐπὶ χρόνια στοὺς ὑγροὺς τάφους τῆς Κέρκυρας ὕστερα. Κι ὅμως κι ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὴν αὐστηρὴ ἀπομόνωση ζοῦσε τὴ ζωὴ καὶ τὸν παλμὸ τῆς Ἑλλάδας, ἔνιωσε τὴ σημασία τοῦ πολέμου καὶ τὸν κίνδυνο τῆς καταστροφῆς καὶ μέσα ἀπὸ τὰ μπουντρούμια τῆς ᾿Ασφάλειας μὲ τὸ ἱστορικὸ ἀνοιχτὸ γράμμα του στὸν Ἑλληνικό λαό κάλεσε συναγερμό γιὰ ἕνα ἀντιφασιστικὸ λαϊκὸ ἀπελευθερωτικό πόλεμο γιὰ τὴ σωτηρία τῆς Ἑλλάδας καὶ τοῦ λαοῦ της. Καὶ τὸ μαρτύριό του συνεχίζεται πιὸ σκληρό. Οἱ προδότες τῆς Ἑλλάδας φεύγοντας τὸν παράδωσαν στὰ νύχια τῆς Γκεσταπὸ καὶ βρίσκεται κλεισμένος μακριὰ ἀπὸ τὸ λαό του στὰ μπουντρούμια τῆς Γκεσταπὸ στὴ Βιέννη.
Οἱ 25χρονοι ἀγῶνες τοῦ ΚΚΕ καὶ οἱ θυσίες τόσων ἡρώων ἔδειξαν στὸν ἐργαζόμενο Ἑλληνικό λαό πὼς ὁ μοναδικός δρόμος γιὰ τὸ λυτρωμὸ καὶ τὴ σωτηρία τοῦ λαοῦ, γιὰ τὴν πρόοδο καὶ τὸν πολιτισμό, εἶνε ὁ δρόμος ποὺ χαράζει τὸ Κομμουνιστικό Κόμμα τῆς Ἑλλάδας.