Στις 6/4 βρεθήκαμε σε ένα παιχνίδι βόλεϊ γυναικών μεταξύ του ΖΑΟΝ και των Αμαζόνων στο Ζηρίνειο Κηφισιάς για την ημιτελική φάση των playoffs στο πρωτάθλημα της Pre League. Το πρώτο παιχνίδι είχε λήξει με νίκη των Αμαζόνων και στο δεύτερο κρινόταν αν θα ισοφαριστεί από τις παίχτριες του ΖΑΟΝ ή αν θα περάσουν με 2-0 οι Αμαζόνες.
Αυτά τα παιχνίδια είναι πραγματικά φως από άποψη ποιότητας μπροστά στη μαυρίλα του αθλητισμού, των παραγόντων και της βίας που κυριαρχούν σε γήπεδα άλλων κατηγοριών και αθλημάτων. Για όποιον παρακολουθεί το γυναικείο βόλεϊ στην Αθήνα γνωρίζει ότι το κλίμα της εξέδρας είναι ήρεμο και χωρίς τα γνωστά φαινόμενα οπαδικής καφρίλας, χυδαιοτήτων και κοινωνικής αλλοτρίωσης.
Τη συγκεκριμένη αθλητική αναμέτρηση παρακολουθούσαν από το ένα πέταλο οι μικρές του ΖΑΟΝ, παιδιά μέχρι 12 χρονών. Στο απέναντι πέταλο κάτι συμπαθέστατοι ηλικιωμένοι που χειροκροτούσαν για τις εγγονές τους. Στην κεντρική εξέδρα «μεικτοί» θεατές και φίλες και των δύο ομάδων. Γονείς, αδέρφια, φίλοι, συναδέλφισσες και συμφοιτήτριες των αθλητριών και άνθρωποι όλων των ηλικιών. Μια πραγματική γιορτή του αθλήματος.
Από αθλητική άποψη το παιχνίδι ήταν παθιασμένο και οι δύο ομάδες έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους. Ο ΖΑΟΝ φαινόταν ότι θα το πάρει (2-1 στα σετ και 14-13 στο σκορ) και το γήπεδο σειόταν από χειροκροτήματα και επευφημίες για την πολύ καλή εμφάνιση των παιχτριών του ΖΑΟΝ.
Όμως δεν είχαν όλοι την ίδια γνώμη… Όπως συμβαίνει συνήθως με τη γνωστή «εξωαθλητική» λογική, που διάφοροι κουβαλούν στα γήπεδα ως γάγγραινα, και σε αυτό το παιχνίδι της Pre League του γυναικείου βόλεϊ έπρεπε να «στηθεί» γεγονός.
Ο ιδρώτας των αθλητριών, το πάθος τους για νίκη, η προσπάθεια μιας χρονιάς για να μπούνε στα μπαράζ αμαυρώθηκε από τους κλασσικούς «λεβέντες» των γηπέδων οι οποίοι έχουν «άλλη γνώμη», είναι «θερμόαιμοι» και στην τελική έχουν το δικαίωμα στην κοινωνία της πατριαρχικής οπισθοδρόμησης του ελληνικού καπιταλισμού να κάνουν τα «κοκόρια» και να τους ανέχονται οι πάντες. Έτσι ένα αθλητικό γεγονός επισκιάστηκε από δύο θεατές, πατέρας ο ένας παίχτριας και σύζυγος ο άλλος (από όσο μάθαμε από την αθλητικογραφία), που θεώρησαν ότι πρέπει να ανοίξουν καυγά σε μια αθλητική γιορτή και να την αμαυρώσουν με το «έτσι θέλω». Γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια όλους και όλες εμάς που παρακολουθούσαμε με πάθος ωραίο βόλεϊ και με το θράσος των νταήδων δεν υπολόγισαν ότι ανάμεσά μας είχαμε παιδάκια αλλά και ηλικιωμένους.
Σε όλα αυτά τα «όμορφα» η αστυνομία ήταν απούσα (έπιναν καφεδάκι στο περιπολικό έξω από το γήπεδο) οπότε οι δύο νταήδες αρπάχτηκαν με άτομα της εξέδρας που τους είπαν απλά να χαμηλώσουν τους τόνους. Και όλοι εμείς αντί να κοιτάμε βόλεϊ κοιτούσαμε ένα πράμα που θύμιζε μπουζούκια και «ελληνάρες» να προκαλούν και να δέρνουν γιατί είναι θερμόαιμοι…
Με μια λέξη αν μπορούμε να περιγράψουμε την κοινωνική αλλοτρίωση αυτού του επιπέδου θα λέγαμε: σαπίλα.
Επειδή κάποιοι θέλουν να μας κάνουν να συνηθίσουμε τη βία στην καθημερινότητά μας, εμείς δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Ειδικά σε μια τέτοια περίοδο βίας ενάντια στους εργαζόμενους, στις γυναίκες και στη νεολαία τέτοια φαινόμενα θα πρέπει να καταδικάζονται απόλυτα. Δυστυχώς και οι δύο σύλλογοι «χάιδεψαν αυτιά» στις ανακοινώσεις τους. Για την ιστορία, ο ΖΑΟΝ τελικά έχασε και πέρασαν οι Αμαζόνες. Πέτυχαν το σκοπό τους οι δύο «θερμόαιμοι» των Αμαζόνων, θα μπορούσε να πει πικρόχολα κανείς. Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό αλλά ότι χάσαμε όλοι μας για άλλη μια φορά ως κατ’ όνομα πολιτισμένη κοινωνία.
Το να γίνονται τα γήπεδα αρένες συμφέρει μόνο τους εξωαθλητικούς παράγοντες, ούτε τις αθλήτριες, ούτε τους φίλους του κάθε αθλήματος, ούτε τη νέα γενιά συμφέρει και εξυπηρετεί. Μπράβο στις παίχτριες και των δύο ομάδων για τη μάχη που έδωσαν μέσα στο γήπεδο. Ίσως θα έπρεπε να βγάλουν μια κοινή ανακοίνωση ως παίχτριες που θα καταδικάσουν αυτού του τύπου τα φερσίματα παίρνοντας θέση ενάντια στη βία στα γήπεδα… Αυτό μάλλον θα ήταν και το καλύτερο μήνυμα για το γυναικείο βόλεϊ και τις εξέδρες που θέλουμε σε αυτό.
Μ. Αν.