Το πολιτικό προσωπικό της ντόπιας αστικής τάξης αυτοεξευτελίζεται, όταν ξεδιπλώνει το σκεπτικό της και προσπαθεί να τοποθετηθεί βάση αρχών. Όπως έχουμε ξαναγράψει, η εξωτερική πολιτική είναι εθνική μέχρι εκεί που επιτρέπουν οι ιμπεριαλιστές πάτρωνες. Ας δούμε κάποιες ακόμα δηλώσεις του Έλληνα ΥΠΕΞ Γεραπετρίτη που δείχνουν τη διπλωματική προσέγγιση ζητημάτων και τη διαρκή κωλοτούμπα επί των… αρχών.

Δήλωσε μεταξύ άλλων τα παρακάτω στην ομιλία του σε εκδήλωση της 28ης Ετήσιας Συζήτησης Στρογγυλής Τραπέζης του Economist με θέμα «Γεωπολιτικοί πόλεμοι: Ποιες οι προϋποθέσεις για βιώσιμη ειρήνη» (Αθήνα, 02.07.2024). Οι υπογραμμίσεις δικές μας:

«[…] Ο Πρωθυπουργός έχει επιλέξει να αναπτύξει μια εξωτερική πολιτική, η οποία στηρίζεται σε αρχές, αξίες και κανόνες. Δεν πρόκειται ποτέ να αναπτύξουμε διαφορετικά κριτήρια για ομοειδείς περιπτώσεις […]».

Ας κρατήσουμε για την συνέχεια αυτή τη βαρύγδουπη φράση και ας δούμε πώς κινούνται επί των καυτών ζητημάτων στην περιοχή. Ο Χαμαιλεοντισμός της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής βγάζει μάτι. Ας παρακολουθήσουμε το σκεπτικό της πολιτικής… αρχών μιας εξαρτημένης χώρας:

«[…] Εάν ο δυνατός επιλέξει να διακόψει μια πορεία ασφάλειας, ειρήνης και ευημερίας, τότε μπορεί να το επιβάλει. Άρα το σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να στηριχθούμε στους κανόνες αυτούς. Ίσως να ξαναδούμε – με φρόνηση βεβαίως και περισυλλογή, γιατί δεν είναι μια απλή διαδικασία – τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις στους διεθνείς οργανισμούς. Γιατί θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, η διεθνής αρχιτεκτονική ασφαλείας σε ό,τι αφορά τους δύο μεγάλους πολέμους στη γειτονιά μας απέτυχε να μπορέσει να επιβάλει το αυτονόητο.

Και θα επιμείνω στο ζήτημα της Μέσης Ανατολής. Νομίζω είναι πολύ χαρακτηριστικό το παράδειγμα εκεί, διότι όλοι αντιλαμβανόμαστε και τα ενδιαφερόμενα μέρη, το Ισραήλ και η Παλαιστινιακή Αρχή, ότι θα πρέπει να έχουμε παύση εχθροπραξιών. Θα πρέπει να έχουμε ανθρωπιστική βοήθεια σε εκείνους οι οποίοι πλήττονται. Θα πρέπει να έχουμε άμεση απελευθέρωση των ομήρων, έτσι ώστε να μην χρησιμοποιούνται κατά παράβαση κάθε έννοιας ανθρώπινης αξίας, ως διαπραγματευτικό όπλο […]».

Η ελληνική εξωτερική πολιτική κινήθηκε και κινείται δίπλα στους σιωναζιστές και όταν κινιόταν «ανθρωπιστικά» ήταν όπως έχουμε καταδείξει μέσα από την αρθρογραφία μας κατόπιν άνωθεν εντολών. Στη Μέση Ανατολή έχει να επιδείξει την πλήρη υποτέλεια στους ιμπεριαλιστές είτε συμμετέχοντας ως κατασταλτική δύναμη εναντίον της Υεμένης και στηρίζοντας, όπως προείπαμε, τους σιωναζιστές καταδικάζοντας ως τρομοκρατική την εθνικοαπελευθερωτική δράση των παλαιστινιακών οργανώσεων αντίστασης. Και φυσικά μιλάει για τους αιχμαλώτους που κρατά η παλαιστινιακή αντίσταση και όχι για τους χιλιάδες παλαιστίνιους ομήρους και αντικατοχικούς αιχμαλώτους αγωνιστές που κρατούνται στα μπουντρούμια των σιωναζί, βασανίζονται και δολοφονούνται εδώ και δεκαετίες.

Όμως ας δούμε παρακάτω αυτά τα κριτήρια… αρχών πώς καταπατούνται στην Παλαιστίνη, όταν μιλούν για την ρωσική εισβολή και το χτύπημα του ουκρανικού λαού. Εκεί έχουμε πρωτοφανή δικαίωση της άμυνας, όχι φυσικά, επειδή ταυτίζονται με την άμυνα του Ουκρανικού λαού αλλά επειδή είναι η «επιτρεπτή» θέση από τους Βορειοαμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Λέει λοιπόν ο Γεραπετρίτης το εξής:

«[…] Θέλω να πω το εξής, ένας πόλεμος ο οποίος έχει έναν επιτιθέμενο και έναν αμυνόμενο, όπου ο επιτιθέμενος έχει ως βασικό του σκοπό να αλλοιώσει την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα, είναι ένας πόλεμος, τον οποίο θα πρέπει όλοι να τον αντιλαμβανόμαστε ως δικό μας πόλεμο. Διότι αν κάποια στιγμή στην ιστορία σκεφτούμε ίσως και τα οφέλη που μπορεί να έχει για την πολιτική μιας χώρας, όπως είναι η Ελλάδα, το να μην σταθούμε στο πλευρό του αμυνόμενου εκείνου που δέχεται την επίθεση, είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα έχουμε χάσει το έννομο συμφέρον να μπορούμε να επικαλούμαστε το Διεθνές Δίκαιο, τη διεθνή αρχιτεκτονική ασφαλείας […]».

Ρωτάμε, αν αυτό το απόσπασμα το βάλουμε στο παλαιστινιακό ζήτημα με ποιους θα έπρεπε να είναι ο Γεραπετρίτης; Και γιατί ποτέ δεν στάθηκε στο πλάι μιας αμυνόμενης χώρας στους Αμερικάνους, Άγγλους, Γάλλους ιμπεριαλιστές η ελληνική διπλωματία; Όπως για παράδειγμα στην Συρία; Είναι «ανεξαρτησιακή» μόνο εκεί που επιτρέπουν οι πάτρωνές της; Ρητορικά τα ερωτήματα. Απλά αφήνουμε το σανό που μας ταΐζουν για ευκολόπιστα ακροατήρια.

Ας δούμε και το μεγάλο «ανεξαρτησιακό» μόκο για ένα άλλο ζήτημα της περιοχής την Κύπρο και την κατοχή της από τους Αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές και τον τουρκικό στρατό. Δείτε εδώ πώς η θέση για την Ουκρανία γίνεται κομφετί… ελληνοτουρκικής φιλίας… και πώς δεν βγαίνει άχνα για την κατοχή της Κύπρου εδώ και πέντε δεκαετίες…

«[…] Θέλω να πω ότι οι αρχές αυτές εφαρμόζονται παντού. Εφαρμόζονται και στην περίπτωση των σχέσεων της Ελλάδας με την Τουρκία ή με τις γειτονικές μας χώρες. Στο ζήτημα της Τουρκίας, θέλω να τονίσω ότι πραγματικά αισθάνομαι ότι η υπηρεσία στην πατρίδα είναι να μπορούμε να συζητούμε με τους γείτονές μας. Δεν θα συμφωνήσουμε σε όλα. Το ξέρουμε. Δεν είμαστε ούτε αφελείς, ούτε αιθεροβάμονες. Εκείνο όμως το οποίο πρέπει να έχουμε και είναι αν θέλετε και ένα χρέος που έχουμε απέναντι στις επόμενες γενιές, είναι να δημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες, έτσι ώστε να μπορούμε να συζητούμε, να αποσυμπιέζουμε τις εντάσεις, να δημιουργούμε ένα δρόμο διαλόγου, διπλωματίας, δημοκρατίας. Και αυτό πράττουμε, βήμα-βήμα, χωρίς να έχουμε κάποιες υπερβολικές αξιώσεις. Έχουμε χτίσει μια καλή θετική ατζέντα. Βλέπουμε τα αποτελέσματα αυτή τη στιγμή του μεταναστευτικού, τα οποία είναι ελεγχόμενα χάρη στην καλή συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών. Βλέπουμε την ανάπτυξη των διαπροσωπικών σχέσεων μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων στα νησιά μας, όπου με άοκνες προσπάθειες του Υπουργείου Εξωτερικών επετεύχθη, συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι ώστε να απλοποιηθούν οι διαδικασίες και να έχουμε μεγάλο αριθμό επισκεπτών από την Τουρκία. Και βεβαίως, έχουμε μηδενίσει τις υπερπτήσεις και τις αερομαχίες πάνω από το Αιγαίο […]».

Η εθνική εξωτερική πολιτική είναι εθνική μέχρι εκεί που φτάνουν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών συμμάχων μας. Οι πολιτικοί υπάλληλοι γαβγίζουν όπου τους πουν αυτοί και όταν σφίξουν το λουρί κάνουν το κουτάβι. Η εθνική τους πολιτική δεν έχει σχέση με ειρήνη για τους λαούς και τον λαό μας. Είναι επικίνδυνη και ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει καταστροφική.

Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αναλογιστεί την επικίνδυνη και τυχοδιωκτική πολιτική του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης και να παλέψει για πραγματική ανεξαρτησία και ειρήνη στην περιοχή γιατί αλλιώς τα πράγματα θα λειτουργήσουν εις βάρος του και υπέρ νέων καταστροφών που θα φέρει ο πόλεμος που ετοιμάζουν στην ευρύτερη περιοχή.