Είναι λογικό και επιτακτικό σε πολλές περιπτώσεις πολιτικές συλλογικότητες, οργανώσεις, κόμματα να παίρνουν θέση για ζητήματα που λαμβάνουν χώρα σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο. Γεγονότα και αποτελέσματα που συντελούνται από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής μέχρι και συνθήκες που προκύπτουν από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς «αναγκάζουν» τους πολιτικούς φορείς να εκφράσουν άποψη για οποιοδήποτε ζήτημα γίνεται «επίκαιρο».

Η «επικαιροποίηση», όμως, των ζητημάτων που μπορεί να προκύψουν δεν σημαίνει απαραίτητα πως οι θέσεις που θα εκφραστούν θα είναι βοηθητικές ως προς τις συζητήσεις και τις ζυμώσεις που ανοίγονται είτε μέσα στο ευρύτερο ριζοσπαστικό κίνημα είτε ακόμα και μέσα στην ίδια την κοινωνία. Στην καθημερινή ζωή δηλαδή, στους συναδέλφους, στους φίλους, στα σχολεία, στις σχολές, στα συνδικάτα κτλ.

Το βάρος των όσων λέγονται, γράφονται και διαδίδονται, ως θέσεις, πέφτει στις πλάτες των ίδιων των πολιτικών συλλογικοτήτων-οργανώσεων κτλ που τα εκφράζουν και επειδή αυτό που λέμε «εχθρός» (καπιταλισμός/ιμπεριαλισμός) δεν είναι μονοδιάστατος στις στρατηγικές του και στις κατευθύνσεις του, η πολιτικοϊδεολογική του γραμμή τρυπώνει και ελίσσεται ακόμα και μέσα στις τάξεις του ριζοσπαστισμού. Έτσι, σε ένα επίκαιρο ή και μη θέμα, αν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες διεργασίες μέσα σε μια κινηματική συλλογικότητα, αν δεν υπάρχουν οι αναλύσεις που πατάνε στο έδαφος (κατάσταση της εκάστοτε χώρας μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και στον παγκόσμιο χάρτη των συγκρούσεων, ταξικές αντιθέσεις μέσα στην κοινωνία, χαρακτήρας της ταξικής διάρθρωσης, στρατηγική-τακτική κοκ) εύκολα γίνεται το παραστράτημα ώστε οι συζητήσεις που ανοίγονται να βοηθούν, όπου και αν αυτές καταλήξουν, τον αντίπαλο.

Ας μας επιτραπεί από τον/την αναγνώστη/στρια το άλμα που θα κάνουμε παρακάτω για να μπορέσουμε να αποδώσουμε παραδείγματα, ώστε να γίνει όσο περισσότερο κατανοητό αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε. Το άλμα αφορά τα ίδια τα παραδείγματα που θα χρησιμοποιήσουμε, που σε πρώτη ανάγνωση δεν φαίνεται να κολλάνε μεταξύ τους. Θα προσπαθήσουμε να μη μακρηγορήσουμε ως προς τις θέσεις μας. Έτσι κι’ αλλιώς οι αναλύσεις της Βίδας υπάρχουν και είναι γνωστές στο ταξικό ανταγωνιστικό κίνημα.

Πρώτο παράδειγμα: Όλος ο ελληνικός λαός αυτή τη στιγμή συζητάει, από άκρη σε άκρη της χώρας, για το έγκλημα των Τεμπών. Όπου και αν ο καθένας τοποθετεί τον εαυτό του, τα Τέμπη είναι ένα παράδειγμα από αυτά που ο καθένας και η καθεμιά εκφράζει μια άποψη.

Συζητήσεις που έχουμε αντιληφθεί ότι ανοίγονται σήμερα, που οι διαδηλώσεις είναι μαζικότατες και γεμάτες οργή, ειδικά με τη συγκάλυψη που επιχειρείται από την πρώτη στιγμή, σε πολλές περιπτώσεις, χάνουν τον προσανατολισμό τους. Οι αναλύσεις για τις ιδιωτικοποιήσεις, για τη διάλυση και το ξεπούλημα των υποδομών της χώρας, για τις αλυσίδες που είναι περασμένες σε μια χώρα εξαρτημένη πολιτικά και οικονομικά, όπως η δική μας, χάνουν έδαφος και για αυτό ευθύνονται όχι μόνο οι αναλύσεις της «τελευταίας στιγμής», του «επίκαιρου» που λέγαμε παραπάνω, αλλά κυρίως οι αναλύσεις περί «μεγάλου ελληνικού παίχτη» στο ενδοϊμπεριαλιστικό παζάρι. Αναλύσεις που με αυτές ξεγελάνε και οι διαχειριστές του ελληνικού καπιταλισμού και κρατάνε καθησυχασμένο (ως πότε;) τον λαό. Πέρα από τις αναλύσεις αυτές, είναι και η προβοκατορολογία που εμφανίστηκε και ανακυκλώνεται συνεχώς όταν μεγάλο κομμάτι του κόσμου επιλέγει την κάθοδό του στον δρόμο. Αυτή η προβοκατορολογία ξεκίνησε από την ίδια την κυβέρνηση πριν την απεργία της 28ης Φλεβάρη προσπαθώντας να αποσυντονίσουν τον λαό μας από την πάλη του αιτήματος για δικαιοσύνη και για το σταμάτημα της συγκάλυψης. Μπορούμε να πούμε πως οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης και ο πολύχρωμος ιδεολογικός μηχανισμός τους στήνουν τη βάση της συζήτησης και η κουβέντα συνεχίζεται πάνω σε αυτή τη βάση. Το βασικό: η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και το υπηρετικό προσωπικό των κυβερνητικών κομμάτων «χάνεται» ως συμπέρασμα περί ευθύνης για το έγκλημα των Τεμπών από την πολιτική επικαιρότητα ενώ κυριαρχούν διλλήματα και ζητήματα ανώδυνα για το σύστημα…

Δεύτερο παράδειγμα: Τα τρία χρόνια πολέμου στην Ουκρανία, χωρίς την Ουκρανία. Γιατί λέμε χωρίς την Ουκρανία; Η ισοπέδωση της Ουκρανίας γίνεται, εκτός από τα τανκς και τα όπλα του ρώσικου ιμπεριαλισμού, και με την πολιτική-ιδεολογική υπεκφυγή ως χώρα που χτυπιέται…

Ενώ Ρωσία από τη μία και ΗΠΑ-ΕΕ από την άλλη ορέγονται φυσικούς πόρους και υποδομές της Ουκρανίας μιλώντας για αυτή κυνικά ως άδειο χωράφι δίχως λαό, δίχως υπόσταση και πάει λέγοντας, οι αναλύσεις διάφορων που θέλουν να λένε πως κάνουν επαναστατική πολιτική βαδίζουν πάνω σε αυτόν τον κυνισμό. Δείχνοντας με το δάχτυλο, αναφερόμενοι στο επαναστατικό υποκείμενο που λείπει και θα τα έκανε καλύτερα (υπάρχει εδώ άραγε;) αλλά και κριτική εκ του «ασφαλούς» σε αυτούς που προσπαθούν να αμυνθούν στον τόπο τους. Στην ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση η Ουκρανία είναι αυτή που συνθλίβεται. Στην ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση, την οποία θέλουν να καταδείξουν οι «επαναστάτες», η Ουκρανία είναι σα να μην υπάρχει. Ουσιαστικά δεν υπάρχει προσπάθεια ανάλυσης από την σκοπιά του Ουκρανικού λαού και της εθνικής του υπόστασης. Ας βάλουμε στη σκέψη μας την υπόθεση πως η εδαφική ακεραιότητα της εξαρτημένης Ελλάδας (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ) αμφισβητείται από μια άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη, που προφανώς θα κινηθεί με «μπροστινό», ρωτάμε: θα ισχύσουν τα ίδια μισόλογα που λέγονται επί του ουκρανικού ζητήματος;

Τα δύο αυτά παραδείγματα τα καταθέτουμε ως ένα δείγμα που χαρακτηρίζει το «φαινόμενο ουρά» και σε μια κουβέντα που στήνεται πάνω στις βάσεις που μπαίνουν από τα «πάνω».

Το συγκεκριμένο κείμενο δεν αναφέρεται στις «πολιτικές ομαδοποιήσεις» που φαίνεται (ή και είναι) ανοιχτά με συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, που παίρνουν θέση ανοιχτά με τον κάθε φορά «καλό ιμπεριαλιστή» αλλά κυρίως σε έναν κόσμο του οργανωμένου κινήματος που αμφιταλαντεύεται… Τα «σφυροδρέπανα» και τα «αλφάδια» μπορεί να δίνουν και να παίρνουν, οι θέσεις, όμως, δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από οποιοδήποτε σύμβολο.

Το συγκεκριμένο κείμενο είναι μια θέση που απευθύνεται και σε όσες και όσους έχουν αγωνία για το σήμερα και το αύριο, για αυτούς και αυτές που παλεύουμε από το ίδιο μετερίζι της ταξικής καταπίεσης. Σε αυτούς και αυτές που «φοβούνται» την πολεμική σκιά που πλανάται πάνω και από τη χώρα μας, αλλά όχι τόσο για να μη μιλούν για αυτή.

Η «καθαρότητα» ως μόνιμος προβοκάτορας μπαίνει σε όλα τα πεδία. Από το μέτωπο για δικαιοσύνη για ένα έγκλημα με 57 νεκρούς -και πόσους ακόμα τραυματίες- στις διαλυμένες σιδηροδρομικές γραμμές της χώρας στον σοσιαλισμό ένα σκαλοπάτι απόσταση προσπαθούν να μας πουν. Από τον αγώνα για το χτίσιμο ενός λαϊκομετωπικού σχήματος ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις προδοτικές κυβερνήσεις στις εξαρτημένες χώρες στο χτίσιμο του κομμουνισμού «ένα τσιγάρο δρόμος» μας λένε διάφοροι υπερεπαναστάτες…

Σαν πρώτο βήμα, αλλά ουσιαστικό, πιστεύουμε είναι οι προσπάθειες για το χτίσιμο της ταξικής αυτόνομης πολιτικής, πολιτική που αποφεύγει τα δολώματα της άρχουσας τάξης. Οι αναλύσεις δεν μπορεί να γίνονται πατώντας στις αναλύσεις-ιδεολογήματα των «από πάνω». Η πολιτική δεν μπορεί να στήνεται πάνω στο σχήμα «αυτοί κάνουν, εμείς καταδεικνύουμε» αλλά στο «εμείς αναλύουμε και εμείς πράττουμε». Φυσικά, μυστική συνταγή δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει για τώρα είναι οι ζυμώσεις που συντελούνται μέσα στην κοινωνία πρώτα και κύρια, αλλά, φυσικά, και μέσα στο ριζοσπαστικό κίνημα ευρύτερα από τις δυνάμεις που είναι ή θέλουν να λέγονται ανατρεπτικές και προοδευτικές.

Α.κ.