Μετά την παλλαϊκή και πανελλαδική συγκέντρωση για τα Τέμπη, που είχαν καλέσει οι συγγενείς των θυμάτων στις 26/1, είχαμε ραγδαίες εξελίξεις από την πλευρά της εξουσίας και του προπαγανδιστικού μηχανισμού της. Πρώτος βγήκε ο ίδιος ο Μητσοτάκης, για να «ηρεμήσει τα πνεύματα» και να υποσχεθεί στον ελληνικό λαό ότι υπάρχει κράτος δικαίου και δεν υπάρχει καμία συγκάλυψη, γεγονός που αδυνατεί να γίνει πιστευτό από τις εργατολαϊκές μάζες που ήταν αυτές που τροφοδότησαν τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη. Από τη συνέντευξη του πρωθυπουργού μέχρι και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές τη σκυτάλη πήραν όλοι και όλες που υπηρετούν το σύστημα και, με τον λόγο τους στα ραδιόφωνα, στα κανάλια, στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο, πασχίζουν να μαζέψουν τον κόσμο από τον δρόμο της αμφισβήτησης και να τον φοβίσουν έτσι ώστε να μη συμμετάσχει σε κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις για τα Τέμπη…
Το μόνιμο επιχείρημά τους είναι ότι αυτοί είναι με τη Δημοκρατία και την υπηρετούν, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι οι αποσταθεροποιητές της˙ παράλληλα, κύκλοι «χάους και ανωμαλίας» θέλουν τη χώρα διχασμένη και ζούγκλα…
Όλα τα βέλη της κυβερνητικής προπαγάνδας έχουν πέσει στην γενική απεργία που έχει προκηρυχτεί για τις 28/2. Αναμενόμενο, αν σκεφτεί κανείς ότι η κυβέρνηση που σταθερά είναι με τον σκληρό φιλελευθερισμό και τις ιδιωτικοποιήσεις που επιβάλλουν εκτός των άλλων και οι ιμπεριαλιστές δανειστές, είναι υπόλογη για την κατάσταση στα τρένα και όχι μόνο.
Τα επιχειρήματα περί «ζούγκλας και διάλυσης της κοινωνικής συνοχής», που τόσο εύκολα επικαλούνται οι κυβερνητικοί παπαγάλοι, δημιουργούνται από την κοινωνική και οικονομική ανισότητα που το καπιταλιστικό σύστημα και η νεοφιλελεύθερη διαχείριση παράγουν, όχι από τα συλλαλητήρια και τις απεργίες. Τα συλλαλητήρια και οι απεργίες αλλά και όλες οι κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων γίνονται για να μπει φρένο στη ζούγκλα, στη φτώχεια, την ακρίβεια και τον θάνατο είτε αυτός έρχεται μέσα στα τρένα, είτε μέσα στα εργασιακά κάτεργα, είτε μέσα σε υποστελεχωμένα νοσοκομεία.
Από την πλευρά του το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης είναι αναμενόμενο να φοβάται τον λαό ενωμένο κάτω από ένα δίκαιο αίτημα σε πλατείες και δρόμους. Ξέρουν ότι οι ζυμώσεις ιστορικά γίνονται στον δρόμο και γνωρίζουν ότι μέσα στις τάξεις του λαού μας υπάρχει αγωνιστική δημοκρατική παράδοση και κουλτούρα. Αυτές τις ζυμώσεις είναι που φοβούνται˙ μα πάνω από όλα φοβούνται τη λαϊκή ενότητα ακόμα και ως εικόνα λίγων ωρών.
Ξέρουν ότι, αν ο λαός καταλάβει τη δύναμή του και ενωμένος διεκδικεί με πείσμα ένα παλλαϊκό αίτημα, αυτό μπορεί να γίνει σκαλί για διεκδίκηση και σε άλλο πεδίο που συγκρούονται οι τάξεις και τα συμφέροντα. Ξέρουν ότι ο ελληνικός καπιταλισμός δεν είναι παράδεισος για την εργατική τάξη και τις εργαζόμενες μάζες και ότι είναι οι πολιτικές τους που διατηρούν τον κοινωνικό αναβρασμό. Η ανεργία, η ταξική εκμετάλλευση, η ακρίβεια, το στεγαστικό ζήτημα σε συνδυασμό με την υποβάθμιση της δημόσιας υγείας (για να μη μιλήσουμε για τα εργασιακά δικαιώματα και τη δημόσια παιδεία) είναι ένα κοκτέιλ ζητημάτων που θα βρίσκεται διαρκώς στην πρώτη γραμμή. Η απεργία για τα Τέμπη στις 28/2 και η πλατιά συμμετοχή των εργαζομένων και των ελεύθερων επαγγελματιών σε αυτή είναι ακόμα ένα μήνυμα ότι δεν αντέχουμε άλλο θάνατο, άλλη υποβάθμιση, άλλο ξεχαρβάλωμα, άλλα ψέματα.
Το κλίμα που δημιουργούν οι «από πάνω» για προβοκάτσιες, διχασμούς «από ύποπτα κέντρα», οχλώδεις συμπεριφορές και άλλα γνωστά επιχειρήματα «περί άκρων» που καταφεύγουν οι κυβερνώντες δεν πρέπει να φοβίσουν τον κόσμο της εργασίας να κατέβει στους δρόμους και τις πλατείες και να διαδηλώσει μαζικά την οργή του για το έγκλημα των Τεμπών.
Ας έχουμε εμπιστοσύνη στη δημοκρατική συνείδηση του λαού μας που επιθυμεί να αποδοθεί δικαιοσύνη και όχι συγκάλυψη. Η εικόνα του ενωμένου λαού είναι που τους κάνει να τρέμουν και αυτό το έδειξαν όλα τα παλλαϊκά συλλαλητήρια για το έγκλημα των Τεμπών εδώ και δύο χρόνια. Στον δρόμο θα σπάσουμε τον τρόμο με τη μαζική λαϊκή συμμετοχή στις κινητοποιήσεις και τα συλλαλητήρια.