…«Από την πλευρά του το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης είναι αναμενόμενο να φοβάται τον λαό ενωμένο κάτω από ένα δίκαιο αίτημα σε πλατείες και δρόμους. Ξέρουν ότι οι ζυμώσεις ιστορικά γίνονται στον δρόμο και γνωρίζουν ότι μέσα στις τάξεις του λαού μας υπάρχει αγωνιστική δημοκρατική παράδοση και κουλτούρα. Αυτές τις ζυμώσεις είναι που φοβούνται˙ μα πάνω από όλα φοβούνται τη λαϊκή ενότητα ακόμα και ως εικόνα λίγων ωρών».
Αυτά γράφαμε πριν λίγες μέρες με αφορμή το κλίμα φόβου που ήθελε να σπείρει η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της. Παρασκευή, 28 Φλεβάρη, δύο χρόνια από το έγκλημα στα Τέμπη και την επιχείρηση συγκάλυψης, που επιχειρείται από την πρώτη μέρα του εγκλήματος από το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, ο ελληνικός λαός έγραψε μια ιστορική μέρα στους δρόμους. Από άκρη σε άκρη σε όλη την Ελλάδα (αλλά και σε όλο τον κόσμο) εκατοντάδες χιλιάδες λαού διαδήλωσαν ζητώντας δικαιοσύνη και να σταματήσει η συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών. Να μπει, δηλαδή, φραγμός στον κατήφορο που έχουνε ρίξει οι κυβερνήσεις τις βασικές κατακτήσεις μιας αστικής δημοκρατίας.
Στην Αθήνα, από νωρίς το πρωί, οι δρόμοι από όλες τις περιοχές της Αττικής οδηγούσαν στο κέντρο. Μαθητές/τριες, φοιτητές/τριες, εργαζόμενοι/ες, συνταξιούχοι, λαϊκοί άνθρωποι όλων των ηλικιών, με τα πανό τους και τα πλακάτ, συλλογικά ή ατομικά σχημάτισαν μια μάζα που κατέκλυσε την πόλη. Εκατομμύρια άνθρωποι πανελλαδικά ενωμένοι σε γροθιά που απαίτησαν το δίκιο τους μέσα σε ένα σάπιο σύστημα που μας πνίγει, μας καίει, μας σκοτώνει τα παιδιά καταδυναστεύοντας σε καθημερινή βάση τη ζωή μας.
Η ενότητα, οι πολύωρες ζυμώσεις και η μαχητική διάθεση ήταν βασικό χαρακτηριστικό αυτής της ιστορικής απεργίας. Καμία καταστολή, κανένα δακρυγόνο, καμία αύρα και καμία αστυνομία δεν θα κατάφερνε να σπάσει τον κόσμο. Όπως κι έγινε, αφού οι διαδηλωτές έβρισκαν τον τρόπο να γυρνάνε στους δρόμους της συγκέντρωσης και η διαδήλωση να συνεχίζεται, αισθανόμενοι την ανάγκη ο καθένας και η καθεμιά με τον δικό του/της τρόπο να σταθεί στον δρόμο και να συνεισφέρει σε αυτόν τον αγώνα.
Η λαϊκή απαίτηση για δικαιοσύνη κουβαλάει από πίσω της κάθε πτυχή της ζωής της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων. Η ταξική εκμετάλλευση, η εγκατάλειψη και το ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών, η ανασφάλεια δεν μπορούν να μπαίνουν εφ’ όρου ζωής κάτω από το χαλάκι της αστικής διαχείρισης.
Και αυτό φάνηκε από τις σημερινές λαϊκές και μαζικότερες διαδηλώσεις της Μεταπολίτευσης. Από τη σημερινή μέρα και έπειτα μένει να δούμε πώς οι διαχειριστές του ελληνικού καπιταλισμού θα κινηθούν πολιτικά και ποια τακτική θα ακολουθήσουν. Αλλά και ποιες απαντήσεις θα δώσει ο λαϊκός παράγοντας και η διαμόρφωση ενός νέου ιστορικού μπλοκ που φαίνεται να αναδύεται το οποίο θα παλέψει ενάντια στο ξεπούλημα των υποδομών της χώρας και στη γενικότερη υποβάθμιση της ζωής μας σε όλα τα επίπεδα.
Η αρχή έγινε, είναι στα χέρια όλων μας να συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια στις πολιτικές της ντόπιας αστικής τάξης για να μη ξαναϋπάρξουν άλλα Τέμπη.