Μετά την 7η ανταλλαγή αιχμαλώτων της αντίστασης το Σάββατο 22 Φεβρουαρίου, και παρά τα… καπρίτσια του Νετανιάχου που, παραβιάζοντας τη συμφωνία, ανέβαλε την απελευθέρωση των 602 Παλαιστίνιων κρατούμενων απ’ τα κολαστήρια του σιωνιστικού μορφώματος, από το βράδυ της Τετάρτης 26 Ιανουαρίου άρχισαν να απελευθερώνονται οι κρατούμενοι. Από αυτούς, οι 151 είναι καταδικασμένοι σε ισόβια και με πολύ βαριές ποινές, οι 445 προέρχονται από τη Γάζα, οι οποίοι κρατούνται από τις 7 Οκτωβρίου και μετά, και οι 24 είναι γυναίκες και παιδιά. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκεται και ο Ναέλ Μπαργούτι, ο «πρύτανης», όπως τον αποκαλούν, των Παλαιστινίων κρατουμένων, ο οποίος μετά την απελευθέρωσή του απελάθηκε στην Αίγυπτο – και στερώντας και στην οικογένεια εκείνου, όπως και σε άλλες, το δικαίωμα να τον επισκεφθούν…
Ο Ναέλ Μπαργούτι προέρχεται από το χωριό Κομπάρ, κοντά στη Ραμάλα, και γεννήθηκε το 1957, από οικογένεια μαχητών με δράση ενάντια στους Βρετανούς και τους σιωνιστές. Ο πατέρας του είχε συλληφθεί από τους Βρετανούς και ο θείος του είχε σκοτωθεί κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Αραβικής Εξέγερσης του 1936-39.
Σε ηλικία 10 χρονών, ο Ναέλ Μπαργούτι έζησε την ισραηλινή εισβολή του 1967 στο χωριό του και στην υπόλοιπη Δυτική Όχθη, τη Γάζα και την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Συνελήφθη για πρώτη φορά το 1977 και στη συνέχεια συνελήφθη ξανά το 1978 μαζί με τον αδερφό του Ομάρ και τον ξάδερφό τους Φάκρι Μπαργούτι, κατηγορούμενοι για τη δολοφονία ενός ισραηλινού αξιωματικού βόρεια της Ραμάλα, το κάψιμο ενός εργοστασίου και τη βομβιστική επίθεση σε ένα καφέ στην αλ-Κουντς. Καταδικάστηκαν όλοι σε ισόβια κάθειρξη συν 18 χρόνια.
Θεωρείται ο μακροβιότερος Παλαιστίνιος κρατούμενος και ο μακροβιότερος κρατούμενος στον κόσμο σύμφωνα με το Ρεκόρ Γκίνες του 2009. Από τον Νοέμβριο του 2024, μπήκε στο 45ο έτος στις ισραηλινές φυλακές, 34 εκ των οποίων εξέτισε διαδοχικά, σηματοδοτώντας τη μεγαλύτερη περίοδο φυλάκισης των Παλαιστινίων. Μέλος αρχικά της Φατάχ από νεαρή ηλικία, στη φυλακή μετατοπίστηκε προς τη Χαμάς, τη δεκαετία του ’90, μετά τις συμφωνίες του Όσλο και την εγκατάλειψη της ένοπλης αντίστασης.
Οι συγκρατούμενοί του τον αναγνωρίζουν για τις τεράστιες γνώσεις του, την αγάπη του για το διάβασμα και το πάθος του για την ιστορία, γεγονός που τον κάνει σημείο αναφοράς στην ιστορία της Παλαιστινιακής αντίστασης. Ενώ βρισκόταν στη φυλακή, έμαθε Εβραϊκά και Αγγλικά. Μετά την απελευθέρωσή του στις 18 Οκτωβρίου 2011, ως μέρος της συμφωνίας ανταλλαγής κρατουμένων «Σαλίτ», άρχισε να σπουδάζει ιστορία στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο της αλ-Κουντς. Ωστόσο, η κατοχή, παραβιάζοντας τη συμφωνία, τον συνέλαβε εκ νέου το 2014, καταδικάζοντάς τον σε φυλάκιση 30 μηνών. Μετά την ολοκλήρωση της ποινής του, η κατοχή αρνήθηκε να τον αφήσει ελεύθερο και επανέφερε την προηγούμενη ποινή του –ισόβια κάθειρξη συν 18 χρόνια– με το πρόσχημα του «μυστικού φακέλου».
Παλαιότερα είχε δηλώσει: «Έχω δει την πύλη της φυλακής να αντικαθίσταται δύο φορές κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας μου. Ο λόγος ήταν ότι το σίδερο είχε φθαρεί, αλλά το πνεύμα μας δεν φθάρηκε ποτέ». Βαθιά συνδεδεμένος με τη γη του, μια φορά είχε περάσει λαθραία σπόρους λεμονιάς στη μητέρα του και της ζήτησε να τους φυτέψει στην αυλή τους, ως έναν τρόπο να παραμείνει συνδεδεμένος με τη γη. Σε κάθε επισκεπτήριο, της έδινε ένα μπουκαλάκι νερό να ποτίζει το δεντράκι. Όταν καρποφόρησε, εκείνη κατάφερε να του περάσει κρυφά ένα λεμόνι. Στη σύντομη παραμονή του εκτός φυλακής, όπως είχε δηλώσει η γυναίκα του, είχε φυτέψει δεκάδες δέντρα και είχε ανοίξει μόνος του το πηγάδι στο σπίτι τους, χωρίς καμία βοήθεια από εργάτες κλπ.
Παραθέτουμε τις πρώτες του δηλώσεις, απ’ το πούλμαν που τον μετέφερε χτες έξω απ’ τα κολαστήρια:
«Αυτή τη μέρα, όπου ο λαός μας χαίρεται με την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων, πριν απ’ όλα, απευθυνόμαστε σε όλο τον λαό μας στη Γάζα: στα παιδιά, στις γυναίκες, στην αντίσταση, τους χαιρετίζουμε, μαζί με τη γη της Γάζας – όποια λόγια και ορολογία και αν χρησιμοποιήσουμε, δεν φτάνουν να αναδείξουν τον γενναίο και αντιστεκόμενο λαό της Γάζας. Απευθυνόμαστε στον λαό μας στον κόσμο και σε όλους τους ελεύθερους λαούς του κόσμου, λέγοντας πως οι σιωνιστές εγκληματίες, ό,τι κι αν κάνουν κι όσο κι αν βομβαρδίζουν περιοχές στη Λωρίδα της Γάζας και στην υπόλοιπη Παλαιστίνη, και πάλι δεν φτάνουν ούτε στο δαχτυλάκι ενός Παλαιστίνιου παιδιού από τη Γάζα.
Ο σκοπός του λαού μας, μικρών και μεγάλων, παραμένει πάντα μέσα στην ιστορία, η ενότητα του αραβικού έθνους για να απελευθερώσει την Παλαιστίνη απ’ το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα. Ειρήνη σ’ εσάς.»