Στις επερχόμενες ευρωεκλογές της 9ης Ιούνη ο λαός μας πρέπει να γυρίσει την πλάτη του και να δείξει την αντίθεσή του στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Απέχοντας μαζικά από τις εκλογές μπορεί να στείλει το μήνυμα ότι δεν συναινεί στην οικονομική αφαίμαξη της χώρας μας από τους ιμπεριαλιστές, δεν θέλει τον πόλεμο και την ιμπεριαλιστική εκστρατεία στη Μέση Ανατολή. Η αποχή από τις ευρωεκλογές καταδικάζει τη στάση της ΕΕ στη γενοκτονία του αδερφού μας Παλαιστινιακού λαού.
Η αποχή από τις κάλπες των ευρωεκλογών και η εναντίωση στην εκλογική ψευτοδημοκρατία της ΕΕ είναι μια ελπιδοφόρα στάση των φτωχολαϊκών μαζών, ένα βήμα μαζικής απόρριψης της ΕΕ ως όργανο του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Μια στάση που όλοι και όλες οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να κρατήσουν, έτσι ώστε να φανεί ο πραγματικός συσχετισμός και να αποτυπωθεί η απόρριψη των λαϊκών στρωμάτων (εργάτες, εργαζόμενα μικροαστικά στρώματα, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι) στις ιμπεριαλιστικές χώρες αλλά και στις εξαρτημένες όπως η Ελλάδα.
Ειδικότερα για τη χώρα μας, εδώ και δεκαετίες έχουν φανεί οι συνέπειες του βαθέματος της εξάρτησής της από τον γαλλικό και γερμανικό ιμπεριαλισμό. Από τις απαρχές της, εξάλλου, η ΕΕ ιδρύθηκε, για να ικανοποιήσει τη δίψα των δυτικογερμανικών, κυρίως, μονοπωλίων για κέρδη και ισχύ απέναντι στους ανταγωνιστές τους από ΗΠΑ και Ιαπωνία. Από τη μεταπολεμική, δηλαδή, Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα του 1951, την ίδρυση της ΕΟΚ με τη συνθήκη της Ρώμης το 1957, την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη του 1986 μέχρι πρόσφατα ο σκοπός ήταν να εξυπηρετήσει τα ισχυρά μονοπωλιακά συμφέροντα.
Μια σύντομη ματιά στην ιστορία της χώρας μας, επιβεβαιώνει πλήρως το γεγονός, που άλλωστε μέχρι και αστοί οικονομολόγοι παραδέχονται, ότι από τη στιγμή που η Ελλάδα έγινε μέλος της ΕΟΚ, το 1981, η οικονομική και πολιτική της εξάρτηση από το ισχυρό γερμανικό κεφάλαιο μόνο όρους καταστροφής γέννησε. Ποιες ήταν οι συνέπειες για τους εργαζόμενους- ες της χώρας μας από τη συμμετοχή στην ΕΟΚ (που το 1991 μετονομάστηκε σε ΕΕ) και από την Οικονομική και Νομισματική Ένωση; Τι επέβαλλε στα κράτη μέλη η Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992; Τι αποφασίστηκε το 1993 στη Λευκή Βίβλο, για να αντιμετωπιστεί η νέα οικονομική κρίση, στην οποία συνέβαλε η τεχνολογική εξέλιξη; Ποιο ήταν το περιεχόμενο της Συνθήκης του Άμστερνταμ το 1997; Σε τι αναφερόταν η Ατζέντα 2000 που προγραμμάτισε την πολιτική της ΕΕ για μια δεκαετία; Περικοπές κοινωνικών παροχών, θέσπιση της μερικής απασχόλησης και ελαστικής εργασίας, αποφάσεις για τη διαχείριση των πόρων που σχετίζονται αποκλειστικά με τα συμφέροντα του γερμανικού και γαλλικού ιμπεριαλισμού. Ντιρεκτίβες για την μεταφορά κεφαλαίων, ανθρώπων και εμπορευμάτων, ξεθεμελίωμα της αγροτικής παραγωγής των εξαρτημένων χωρών, διευκολύνσεις για την ελεύθερη αγορά και τα μονοπώλια. Οικονομικές πολιτικές και μαγειρέματα των ιμπεριαλιστικών επιτελείων για να μπουν οι βάσεις για το κοινό νόμισμα και την ΟΝΕ.
Παρακάτω. Τι ήταν το «Ευρωσύνταγμα», η Συνταγματική Συνθήκη που υπογράφηκε στη Σύνοδο Κορυφής του 2003 στη Θεσσαλονίκη; Τι σήμαινε η «στρατηγική της Λισαβόνας» του 2004; Γιατί έπρεπε να θεσμοθετήσουν την Οδηγία Μπολκενστάιν το 2006; Και γιατί την ίδια χρονιά συνέταξαν την Πράσινη Βίβλο; Με συντομία: Για την «ελευθερία του Κεφαλαίου» αποφασίστηκαν ιδιωτικοποιήσεις, αποδιάρθρωση και διάλυση των εργατικών κατακτήσεων και των κοινωνικών παροχών. Έτσι ακολούθησαν οι αποφάσεις για μειώσεις μισθών, ο χρόνος εργασίας να εξαρτάται από τις επιθυμίες του Κεφαλαίου, ανοίχτηκε ο δρόμος για την οργανωμένη υπερεκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού- καθώς πλέον εταιρείες που έστηναν επιχειρήσεις σε κράτη μέλη απολάμβαναν το νομικό καθεστώς της έδρας-, καταργήθηκε η μόνιμη εργασία και ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας, μπήκαν οι βάσεις για την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, θεσμοθετήθηκε το σύγχρονο δουλεμπόριο των «γραφείων ευρέσεως εργασίας».
Ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη του 2003 αποφασίστηκε ως αναγκαία η εκχώρηση δικαιωμάτων εθνικής κυριαρχίας. Ποια θα ήταν τα κράτη που θα εκχωρούσαν και ποια αυτά που θα επωφελούνταν αρκεί να δούμε τη λειτουργία του υπέρτατου οργάνου της ΕΕ, του Συμβουλίου της. Σε αυτό ο αριθμός των ψήφων καθορίζεται στη βάση του πληθυσμιακού μεγέθους κάθε χώρας. Τα κράτη μέλη με τον μεγαλύτερο πληθυσμό έχουν περισσότερες ψήφους. Άρα αποφασίζουν και εισπράττουν. Ποια ήταν αυτά; Η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία. Για το μεγάλο κεφάλαιο των τριών αυτών χωρών, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις, για να εξασφαλιστεί η μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του ιδρύθηκε το 1998 η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Ποιες ήταν τώρα συνοπτικά οι επιπτώσεις για την οικονομία της χώρας μας από τη συμμετοχή της στην ΕΟΚ- ΕΕ; Καταρχάς, έπρεπε να μειωθεί η παραγωγή, για να εισάγουμε αναγκαστικά μέσα παραγωγής και τεχνολογία από τους ισχυρούς. Δημιουργήθηκε χρόνιο έλλειμμα στις εξαγωγές ενώ η παρέμβαση της ΕΟΚ-ΕΕ στον παραγωγικό τομέα, από τις απαγορεύσεις της (π.χ. καθορισμένος αριθμός ελαιόδεντρων και μείωση παραγωγής ζάχαρης, καπνών και βαμβακιού), την εξαναγκαστική εισαγωγή προϊόντων- που όμως ήδη παράγονταν στη χώρα μας (π.χ κλωστοϋφαντουργία)- οδήγησε σε εμπορικό έλλειμμα και έπληξε τις λίγες ελληνικές βιομηχανίες. Το πλήγμα αυτό ήταν συνολικά ένα τσεκούρι στην παραγωγική βάση της χώρας. Ιδιαίτερη επίπτωση είχε στον αγροτικό τομέα, γεγονός που φάνηκε με τη μείωση του αγροτικού πληθυσμού και τη μείωση της αγροτικής παραγωγής. Κι αν κάποιος εδώ θυμηθεί τις περιβόητες επιδοτήσεις της ΕΕ στους αγρότες της χώρας μας, θα πρέπει να δει ολόκληρη την εικόνα: στις χώρες μέσης ανάπτυξης οι επιδοτήσεις ήταν το 20%. Με το υπόλοιπο 80% επιδοτήθηκε η αγροτική παραγωγή των ισχυρών.
Γενικά παραδεκτό, επίσης, είναι από τους- αστούς και μη- οικονομολόγους, ότι στις αρχές του 21ου αιώνα η «αγελάδα» της ελληνικής οικονομίας είχε απλά πρηστεί. Για αυτό έμοιαζε παχιά: με τα ολυμπιακά έργα, την κατασκευή μετρό και οδικών αρτηριών, την οικοδομή, την αύξηση του ΑΕΠ, την εξαγωγή ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια, με έναν, δηλαδή, οικονομικό προσανατολισμό που άφηνε απ’ έξω τα «δύσκολα» των επενδύσεων στη βαριά βιομηχανία (απαραίτητη σαν τη σπονδυλική στήλη στο ανθρώπινο σώμα για μια ισχυρή οικονομία). Έμοιαζε παχιά, αλλά δεν ήταν.
Κάτι που έγινε πέρα από προφανές με το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης υπερπαραγωγής των ετών 2008- 2009, όπου το δημόσιο χρέος της χώρας αποτέλεσε και εργαλείο χρεωκοπίας της και όξυνσης της οικονομικής της εξάρτησης. Οι δανειακές συμβάσεις (τα γνωστά ως μνημόνια) που υπέγραψαν οι αστικές κυβερνήσεις, για να σωθεί και η ντόπια αστική τάξη, δεν ήταν παρά ο πραγματικός λογαριασμός της εξάρτησης αυτής από τα γαλλικά και γερμανικά μονοπώλια. Τα τελευταία έπρεπε μέσα στην κρίση να ανταπεξέλθουν στον έντονο ανταγωνισμό και να διασώσουν το ευρώ αλλά και τις επενδύσεις τους στις ελληνικές τράπεζες. Έτσι μέσω των (νεοαποικιοκρατικής, σχεδόν, μορφής) δανείων εξασφάλισαν δύο πολύ σημαντικά οικονομικά όπλα: από τη μια εξήγαγαν την κρίση στις εξαρτημένες χώρες, καθώς εξασφάλισαν τεράστια χρηματικά ποσά από την υπερτοκογλυφία, και από την άλλη προωθώντας ραγδαία παραπέρα την καπιταλιστική αναδιάρθρωση στη χώρα μας εξασφάλισαν την απόσπαση μεγαλύτερης υπεραξίας.
Η παγκόσμια, όμως, πρόσφατη κρίση του καπιταλισμού- ιμπεριαλισμού και η αποκατάσταση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων αποδεικνύεται δύσκολο έργο, ιδιαίτερα με την όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ παλιών και νέων, αναδυόμενων, ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η αντίθεση μεταξύ γαλλικού και γερμανικού ιμπεριαλισμού βγαίνει συνεχώς στην επιφάνεια: τα δυο κράτη χαράσσουν το καθένα τη δική του πολιτική και αναζητούν τις συμφέρουσες συμμαχίες τους ξεχωριστά. Η ντόπια αστική μας τάξη, με τα κυβερνητικά της επιτελεία, το μόνο που κάνει είναι να αναβαθμίζει τον τυχοδιωκτισμό της, προσβλέποντας σε κέρδη πότε από τη μία και πότε από την άλλη πλευρά. Κι αυτό συμβαίνει μέσα σε μια συνθήκη που η εκμετάλλευση της «ειρήνης» δεν επαρκεί και έχει ήδη αρχίσει η ισοπέδωση του πολέμου.
*
Η εργατική τάξη, η προλεταριακή νεολαία, οι αγρότες και τα εργαζόμενα μικροαστικά στρώματα στενάζουν κάτω από τη μπότα της ΕΕ. Οι εργάτες και οι εργάτριες λιώνουν με μισθούς πείνας, ακρίβεια, συνεχή υποτίμηση της εργατικής δύναμης, ανεργία, αστεγία, κακή διατροφή. Η προλεταριακή νεολαία χτυπιέται διαρκώς από τις ντιρεκτίβες της ΕΕ και την εφαρμογή τους από το πολιτικό προσωπικό της ντόπιας αστικής τάξης και μετατρέπεται σε δούλο του 21ου αιώνα. Τα καπιταλιστικά κάτεργα έχουν μετατραπεί σε σφαγείο δικαιωμάτων και η εντατικοποίηση των εργατών ανεβάζει στροφές τρέφοντας με το αίμα τους τα κέρδη των αφεντικών. Ο λαός μας βρίσκεται εδώ και δεκαετίες κάτω από την ιμπεριαλιστική εποπτεία και η ντόπια αστική τάξη και τα κόμματά της προχωράν ακάθεκτα την καπιταλιστική αναδιάρθρωση.
Τα αστικά κόμματα θα ζητήσουν την ψήφο για άλλη μια φορά των φτωχολαϊκών μαζών, θα μιλήσουν για το αστικό ιδεολόγημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και του ευρωμονόδρομου. Θα ξαναφοβίσουν τον λαό μας ότι η Ελλάδα μπορεί να σταθεί μόνο με προστάτες. Θα ξαναπούν ότι η αποχή είναι μια απολίτικη στάση. Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να αλλάξει υπέρ των εργαζομένων, αν ψηφιστούν αριστερές και μικροαστικές ρεφορμιστικές δυνάμεις (αλλά προς θεού όχι «έξω από την ΕΕ»). Ότι ο ελληνικός λαός θα πρέπει να είναι υπόχρεος στην ιμπεριαλιστική Γαλλία και Γερμανία και στα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια που κρατάνε τη χώρα δέσμια και οικονομικά εξαρτημένη.
Θα πουν ότι η ίδια η εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι αυτό γιατί οι ίδιοι παρέδωσαν γη και ύδωρ στους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και φυσικά στις ΗΠΑ. Θα πουν ότι η ψήφος για το ευρωκοινοβούλιο είναι το απόλυτο δημοκρατικό δικαίωμα και θα τρομοκρατήσουν με κάθε είδους επιχειρήματα το πόπολο που «κλωτσάει» στη νομιμοποίηση (έστω και εκλογικά) των δυναστών του.
Το μήνυμα της αποχής από τους λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης δε σημαίνει κάτι από μόνο του. Όμως, θα είναι ένα ρήγμα που θα δώσει νέα προοπτική σε όλους όσοι αγωνίζονται, για να ανατραπεί το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα, θα αναδείξει το αντιπολεμικό φρόνημα των λαών τη στιγμή που οι ιμπεριαλιστές εξοπλίζονται και το κυριότερο θα είναι ένα ηχηρό χαστούκι για τη στάση της ΕΕ στη γενοκτονία του ηρωικού Παλαιστινιακού λαού.
Αποχή από τις κάλπες του Ευρωκοινοβουλίου
Έξω από την ΕΕ, Έξω από το ΝΑΤΟ
Οργάνωση και αγώνας ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την ντόπια αστική τάξη
Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες
Ενάντια στην ιμπεριαλιστική εκστρατεία στη Μέση Ανατολή και την επιχείρηση “Aspides”
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!