Είναι, πια, πέρα από προφανές, ότι ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός τα τελευταία δύο χρόνια «αναβαθμίζεται»· από πόλεμος οικονομικός εκφρασμένος μέσω νομισματικού και ενεργειακού πολέμου, σε σύγκρουση στρατιωτική.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τοποθετούμε την στρατιωτική εισβολή του ρώσικου ιμπεριαλισμού στα ουκρανικά εδάφη και την απογείωση της «κούρσας» των εξοπλισμών των δυτικών ιμπεριαλιστικών χωρών από τη μία (συμπεριλαμβανομένης και της Ιαπωνίας) και του κινεζικού και ρωσικού ιμπεριαλισμού από την άλλη. Η «κούρσα» αυτή έχει ήδη ανατρέψει, και από στρατιωτικής πλευράς, την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στο ιμπεριαλιστικό σύστημα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ηχηρό παράδειγμα για το παραπάνω επιχείρημα είναι η απόφαση που πήρε η Ιαπωνία, το 2022, να προβεί στη μεγαλύτερη ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεών της από τον Β ΠΠ. Η Ιαπωνία ορίζει- από το 2019- επίσημα την Κίνα ως κύριο αντίπαλό της απαντώντας στον «οδικό χάρτη» εξοπλισμών της τελευταίας και στοχεύοντας σε ολοκλήρωση της αναβάθμισης των στρατιωτικών της δυνάμεων μέχρι το 2027. Το αφήγημα από ιαπωνικής πλευράς; Η αποτροπή του Πεκίνου από έναν πόλεμο στην Ανατολική Ασία.
Ηχηρό, επίσης, παράδειγμα είναι και η πρόσφατη απόφαση του γερμανικού ιμπεριαλισμού να στείλει για πρώτη φορά (μετά τον Β ΠΠ) εκτός Γερμανίας μόνιμη στρατιωτική μονάδα. 4.800 Γερμανοί στρατιώτες, η ταξιαρχία Panzerbrigade 45, και 200 μέλη πολιτικού δυναμικού των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων θα εγκατασταθούν σε μόνιμη βάση στη Λιθουανία.
Στο σημείο αυτό να τονίσουμε δύο πράγματα:
α. Η Λιθουανία συνορεύει με την Πολωνία, τη Λευκορωσία αλλά και με τη Ρωσία, με το ρωσικό θύλακα του Καλίνινγκραντ. Το τελευταίο δεν είναι απλά μια πόλη αποκομμένη από το υπόλοιπο ρωσικό έδαφος. Αντίθετα πρόκειται για έδαφος (με τη συνθήκη του Πότσνταμ είχε αναληφθεί για άλλους τότε ιστορικούς λόγους, που δεν θα αναλύσουμε εδώ, από την ΕΣΣΔ) μεγάλης στρατηγικής σημασίας. Από τη μια, βλέπει στην καρδιά της Βαλτικής: η πόλη Μπάλτσιγκ είναι το μοναδικό ρωσικό λιμάνι που παραμένει «ελεύθερο πάγων» όλο το χρόνο και κέντρο του ρωσικού βαλτικού στόλου. Από την άλλη, έχει εξελιχθεί μέσα στον 21ο αιώνα σε ειδικά στρατιωτικοποιημένη ρωσική ζώνη.
β. Το κόστος της εγκατάστασης, συντήρησης και μόνιμης διαμονής των γερμανών στρατιωτών και των οικογενειών τους, που υπολογίζεται σε 800 εκ. ευρώ, το αναλαμβάνει ποιος άλλος; Η ίδια η Λιθουανία!
Τις πολεμικές τυμπανοκρουσίες της ιστορικής αυτής στιγμής συνόδευσε δήλωση του Λιθουανού Υπουργού Άμυνας Λαουρίνας Καστσιούνας για το πόσο ενθουσιασμένος νιώθει και αντίστοιχες κυνικές δηλώσεις του Μπόρις Πιστόριους, Υπουργού Άμυνας της Γερμανίας για το πόσο σημαντική είναι η μέρα της απόφασης για τη Μπούντεσβερ (για τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις) και για το ΝΑΤΟ.
Το αφήγημα; Το κοινό αφήγημα, όπως περιγράψαμε παραπάνω, του γερμανικού ιμπεριαλισμού ως ισχυρού παίχτη του ιμπεριαλιστικού συστήματος: αποτροπή μιας ρωσικής επίθεσης, αποτροπή πολέμου, με στρατιωτική ενίσχυση της «γεωγραφικά εγκλωβισμένης» Λιθουανίας.
Όλα δείχνουν πως η πολεμική αναμέτρηση των ιμπεριαλιστών επιταχύνεται. Όλοι κινιόνται βάση στρατηγικών σχεδιασμών και ανάπτυξης θέσεων «άμυνας-επίθεσης». Για έναν οποιονδήποτε λογικό φιλειρηνιστή άνθρωπο ή για έναν οποιονδήποτε γνώστη της παγκόσμιας ιστορίας: δεν υπήρξε στιγμή της ανθρωπότητας, ιδιαίτερα από τον 20ο αιώνα, από το ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, που οι εξοπλιστικές κούρσες να φρέναραν στο περιστέρι της ειρήνης. Πόσο μάλλον πριν από ένα ένοπλο ξαναμοίρασμα του πλανήτη σε σφαίρες επιρροής από τους ιμπεριαλιστές, και λεία φυσικά τις χώρες και λαούς.
Αναγκαίο, επομένως, είναι να κατανοήσουμε τα αίτια της στρατιωτικής αναβάθμισης των ιμπεριαλιστών και των συμμάχων τους, αίτια που βρίσκονται μέσα στη «σχετική» ειρήνη του. Γιατί ποτέ δε σταμάτησαν οι ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις ανά τον πλανήτη· μετά τον Β ΠΠ, μπορεί να έφτασαν πολύ κοντά χωρίς όμως να πάρουν το χαρακτήρα της γενίκευσης.
Στην οξυμένη από κάθε άποψη ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση, η βάση των αιτιών δεν είναι άλλη από την πρόσφατη κρίση υπερπαραγωγής του καπιταλιστικού/ ιμπεριαλιστικού συστήματος, κρίση που γεννιέται από την αντίθεση μεταξύ των νέων παραγωγικών δυνάμεων και των παλιών παραγωγικών σχέσεων, κρίση που ξεζουμίζει τους λαούς στην ειρήνη και τους σκοτώνει στον πόλεμο. Ο αντιιμπεριαλιστικός, επομένως, αγώνας δεν μπορεί παρά να σημαίνει σήμερα οργάνωση στην πράξη της αντίστασης των λαών στις νέες κινήσεις των ιμπεριαλιστών και των συμμαχιών τους, και ταυτόχρονα συσπείρωση πάνω σε σχέδιο ανατροπής των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής που γεννούν τη σύγχρονη βαρβαρότητα.