Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα με τις δηλώσεις υπέρ του πολέμου του κύριου Χωμενίδη, του συστημικού συγγραφέα. Έχουμε ξαναγράψει για τον ίδιο και την σχετικά πρόσφατη βράβευσή του από την ΕΕ, επειδή είναι ακριβώς αυτό: ένας συστημικός συγγραφέας.
Ένας καθεστωτικός συγγραφέας της εποχής μας, ένας γραφιάς της αστικής τάξης, που έχει το προνόμιο (ως συστημικός) να έχει βήμα στον μηχανισμό προπαγάνδας και να τοποθετείται επί των θεμάτων της επικαιρότητας.
Σχολίασε λοιπόν στο άρθρο «Πόλεμος των δύο κόσμων» που δημοσιεύτηκε στο capital τα παρακάτω για την Παλαιστίνη και την ευρύτερη Μέση Ανατολή (όποιος έχει αντοχή ας το διαβάσει ολόκληρο):
«Ο χρόνος κυλούσε, ο πόλεμος κλιμακωνόταν και η απαισιοδοξία εντεινόταν. Μετά από τη Χαμάς, άνοιξε μέτωπο και με τη Χεζμπολάχ. Μεταφέρθηκαν οι βομβαρδισμοί από τον νότο στον βορρά, στην πανέμορφη Βηρυτό. Το Ιράν έδειξε τα δόντια του. Το Ισραήλ το μιμήθηκε. Και τώρα τι; Ποια θα είναι η επόμενη πράξη του δράματος; Και ποια η έξοδος από αυτό;
Το δόγμα “μόνο εναντίον όλων” είχε αποδώσει για το Ισραήλ πριν από πενηνταεφτά χρόνια. Στον “Πόλεμο των Έξι Ημερών”, είχε συντρίψει τέσσερα αραβικά κράτη -χώρια ο Λίβανος και η PLO- και είχε τριπλασιάσει την έκτασή του. Τα θαύματα όμως σπανίως επαναλαμβάνονται. Όσο χρονίζει, όσο γενικεύεται ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, τόσο η προοπτική της ειρήνευσης χλωμιάζει.
Εκτός… Εκτός εάν θεωρήσουμε τη σύρραξη μεταξύ των δύο κόσμων αναπόφευκτη. Εάν στη δημοκρατική Δύση πέπρωται να αντιμετωπίσει στο πεδίο τις σύγχρονες δεσποτείες. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα που, με θρησκευτικό ενίοτε πρόσημο, ονειρεύονται την καταστροφή της. Εάν ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος -εύκολα φανταζόμαστε τα αντίπαλα στρατόπεδα- είναι σε βάθος χρόνου αναπόφευκτος, τότε η Δύση οφείλει να χτυπήσει όσο ακόμα διαθέτει το στρατηγικό και το τεχνολογικό πλεονέκτημα. Μετατρέποντας το Ισραήλ από προπύργιο σε βραχίονά της.
Σε αυτήν την απεχθή μα όχι φανταστική περίπτωση, το διαρκές τζαρτζάρισμα του Ιράν από το Ισραήλ βγάζει απολύτως νόημα. Όσοι το καταδικάζουν φωνασκούντες από την ασφάλεια του καναπέ τους δεν είναι απλώς αφελείς. Αντικειμενικά λειτουργούν ως πέμπτη φάλαγγα. Σε αυτήν την απεχθή περίπτωση, έχουμε ανάγκη από Τσώρτσιλ. Κινδυνεύουμε από Τσάμπερλεν».
Τι ζητά ακριβώς ο κύριος Χωμενίδης ή μάλλον για τι μας προετοιμάζει; Να πολεμήσουμε σε έναν πόλεμο κάτω από ξένη σημαία. Να γίνουμε στρατιώτες μιας χούφτας ιμπεριαλιστικών χωρών, που ο διανοούμενος μάς τα ονομάζει δημοκρατίες (το κρέας ψάρι) και όχι δικτατορίες του κεφαλαίου, εναντίων ποιων; Μα φυσικά ποιών άλλων; Των «αλλόθρησκων» και των ολοκληρωτικών καθεστώτων που αυτά θα επιβάλλουν… Μιλάμε για τύφλωση και φανατισμό τη στιγμή που στη γειτονιά μας θερίζεται ο Παλαιστινιακός λαός σα το στάχυ από τους σιωναζιστές.
Καλεί ο βραβευμένος συγγραφέας να συστρατευτούμε όλοι (όπως αυτός θεωρεί την έννοια του δυτικού) πίσω από το Ισραήλ και να συντρίψουμε τον εχθρό. Για ποια συμφέροντα να ματώσουμε τα χέρια μας κύριε «ειρηνόφιλε» Χωμενίδη; Και για ποιους οφείλει να χτυπήσει η Δύση; Μήπως για τα μονοπώλια των ευρωπαίων και αμερικάνων ιμπεριαλιστών; Τι ζητά ρητά ο συγγραφέας Χωμενίδης ως νεόκοπος σύμβουλος πολέμου; Να μπούμε στον πόλεμο. Με ποια πλευρά; Των μακελάρηδων της γειτονιάς μας, Βαλκάνια και ΝΑ Μεσόγειος, και όχι με τη σκοπιά της δίκαιας εθνικοαπελευθερωτικής αντίστασης του παλαιστινιακού λαού αλλά και των λαών που αμύνονται της επίθεσης των σιωναζιστών κατοχικών. Ποιό το συμφέρον του λαού μας να γίνει δόρυ των ιμπεριαλιστών; Κανένα θα πούμε εμείς και ας μας έχει ήδη καταγγείλει ως «πεμπτοφαλαγγίτες» άρα και προδότες του εθνικού σκοπού, που για τον Χωμενίδη είναι να ματώσουμε τα χέρια μας δίπλα στους σιωναζιστές (την συνέχεια την ξέρουμε κύριε Χωμενίδη για το τι επιφυλάσσουν στους προδότες οι πολεμοκάπηλοι φίλοι σας…).
Οι ώρες είναι κρίσιμες και για την περιοχή αλλά και για την ίδια την ακεραιότητα χωρών όπως η Ελλάδα που είναι παραδομένη στους ιμπεριαλιστές πάτρωνες. Ο προηγούμενος αιώνας έδειξε ότι η Ελλάδα μπορεί να κοπεί και να γίνει βάση ακόμα και δύο κυβερνήσεων (βλέπε 1916), αλλά και συμπλέγματα νησιών να περάσουν σε ισχυρότερους στρατούς (δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για να ελέγξουμε τη δύναμη πυρός των «συμμάχων» στις βάσεις εντός Ελλάδας σε σύγκριση με τον ελληνικό στρατό). Δεν θα σχολιάσουμε παραπάνω την ξεφτίλα του, όταν μάλιστα μιλά σε ελληνικό κοινό και όχι στο Λονδίνο, ότι χρειαζόμαστε έναν «νέο» Τσώρτσιλ για να κάνει πόλεμο στην περιοχή. Ανοιχτά υμνεί τον μακελάρη του ΕΑΜικού κινήματος τον Δεκέμβρη του 1944 ως σύγχρονος χίτης και μοναρχοφασίστας…
Ο κύριος Χωμενίδης, όμως, πρέπει να γράψει ως συγγραφέας την «γραμμή» της αστικής τάξης και να προετοιμάζει, έστω και υποθετικά, την συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο… Είναι τρομακτικό αυτό που γράφει, για μας που είμαστε υπερασπιστές της ειρήνης και της φιλίας μεταξύ των λαών. Ας μη ξεχνά όμως ότι ο πόλεμος δεν είναι κουτάκια, «ψεκάζεις, καθαρίζεις, τελείωσες»… εμπεριέχει και το πάντα παρόν ταξικό ζήτημα που αναδύεται μέσα στα πολεμικά μέτωπα, έχει οπλισμένους στρατιώτες που παραμένουν ταξικά προσδιορισμένοι, έχει νίκες και ήττες που φέρνουν και αντίστοιχες καταστάσεις… Έχει γκρέμισμα οικονομιών και προνομίων, καταστροφή κεφαλαίου και υποδομών, έχει, με μαθηματική ακρίβεια, νέες συμφορές, εμφύλιους πολέμους και επαναστατικές ανατροπές…
Ο κύριος Χωμενίδης είναι έτοιμος για όλα τα παραπάνω όταν θέλει να γίνουμε το δόρυ; Μόνο ο ίδιος γνωρίζει και θα πρέπει να απαντήσει, γιατί ότι γράφει δε ξεγράφει και θα ήταν άδικο να ζήσει ο λαός μας άλλη μια τυχοδιωκτική εκστρατεία και ο κύριος Χωμενίδης να συναντηθεί με τα «ανθρώπινα κουρέλια» που θα γυρνάνε από τον πόλεμο και άντε να βρει μετά δικαστήρια για μηνύσεις σε ένα αλλόκοτο περιβάλλον που δημιουργεί ο πόλεμος…