Στις ζυμώσεις εντός του κινήματος για την παλαιστινιακή υπόθεση πολλά ακούμε και διαβάζουμε. Δεν θα σταθούμε στις αντιένοπλες θέσεις «από αριστερά» που, για να μην υποστηρίζουν τον ένοπλο αγώνα ενός λαού, κρύβονται πίσω από τη Χαμάς διακηρύττοντας ότι είναι «φονταμενταλιστική οργάνωση» και γι’ αυτό δεν τη στηρίζουν. Οι ίδιοι είναι που στην Ινδία δεν είναι με τους Μαοϊκούς που διεξάγουν αντάρτικο γιατί μετά θα προκύψει «κομμουνιστική δικτατορία», οι Κούρδοι και το PKK ήταν «εθνικιστές», οι Τούρκοι κομμουνιστές ήταν «μαρτυρικοί», μην πιάσουμε όλα τα κινήματα που πάλεψαν και παλεύουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό στη Μέση Ανατολή γιατί πραγματικά θα μας κατηγορήσουν οι «καθαροί» αριστεροί ότι πέφτουμε σε δεξιές, εθνικιστικές και κρατιστικές παρεκκλίσεις…
Να τους αναγνωρίσουμε όμως την υποστήριξή τους στους Ζαπατίστας- όχι ως αντάρτικο απελευθερωτικό στρατό στη ζούγκλα του Μεξικού αλλά ως ακίνδυνο μπλουζάκι αλληλεγγύης για τους «καθαρούς» από βαρίδια ιδεολογικής νόθευσης δυτικούς αγωνιστές…
Θα σταθούμε σε νεότερους/ες αγωνιστές/στριες που αμφιταλαντεύονται πάνω σε σύνθετα ζητήματα όπως το εθνικό και τα απελευθερωτικά, αντιαποικιακά κινήματα που γεννιούνται πάνω σε αυτό για να δουν το ζήτημα της παλαιστινιακής αντίστασης υπό το πρίσμα της διαλεχτικής. Η συλλογική μελέτη χρειάζεται από τους/τις νέους/ες συντρόφους/ισσες γιατί ο μηχανισμός των ιμπεριαλιστών και των αντιδραστικών καθεστώτων στην περιοχή ασκεί τρομερή πολιτικοϊδεολογική πίεση και χρησιμοποιεί πλούτο εργαλείων ιδεολογικής καθυπόταξης και διαστρέβλωσης. Η Βίδα προσπαθεί να συμβάλλει στην αντιπληροφόρηση και την αυτομόρφωση όσο περισσότερων συντρόφων-ισσων που ενδιαφέρονται να κατανοήσουν το ζήτημα, μακριά από τις πεπατημένες και ενάντια στις ιμπεριαλιστικές αφηγήσεις «από αριστερά»…
Θα παραθέσουμε αποσπάσματα από δύο πρόσωπα της ένοπλης παλαιστινιακής αριστεράς ( Φατάχ, Λαϊκό Μέτωπο Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης) που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση της πατρίδας τους και περιγράφουν επί τροχάδην την άνοδο της Χαμάς, ποια ιστορικότητα τη γέννησε και πάνω σε ποιες προγραμματικές θέσεις ηγήθηκε του απελευθερωτικού αγώνα που σήμερα είναι σε μια νέα φάση καμπής.
Ο πρώτος είναι ο παλαιστίνιος γιατρός Σαρίφ Χουσεΐν που ζει στην Ελλάδα, αγωνιστής της Φατάχ, ο οποίος έδωσε συνέντευξη στην ΕφΣυν (10/12/2023) και εξηγεί συνοπτικά την αλληλουχία πολιτικών γεγονότων και το κενό που κάλυψε η Χαμάς στα πισωγυρίσματα της δικής τους ηγεσίας για την παλαιστινιακή υπόθεση. Αξίζει να διαβαστεί ολόκληρη. Αντιγράφουμε αποσπάσματα γύρω από τους λόγους της ανόδου της Χαμάς (σε όλα τα αποσπάσματα οι υπογραμμίσεις δικές μας):
[…] Πώς ένα κίνημα σαν την PLO και την Αλ Φατάχ παρέδωσε τα ηνία του Παλαιστινιακού στη Χαμάς;
Είναι μια μεγάλη ιστορία. Η Αλ Φατάχ, από το ’65 που κήρυξε τον ένοπλο αγώνα, συγκέντρωνε πάρα πολλές λαϊκές μάζες γύρω από το κίνημα. Κάποια στιγμή, σχεδόν όλος ο λαός ήταν Αλ Φατάχ με ηγέτη τον Γιάσερ Αραφάτ. Αλλά κάθε ένοπλος αγώνας έχει και πολιτική διάσταση. Δεν κάναμε ένοπλο αγώνα για την τρομοκρατία. Κάναμε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα για να γυρίσουμε στην πατρίδα μας. Και μάλιστα, το ’65, στόχος ήταν ίδρυση παλαιστινιακού κράτους σε όλη την παλαιστινιακή γη. Αυτό ήταν το «πιστεύω» μας. Συνεχίσαμε τον ένοπλο αγώνα με πολλές διακυμάνσεις, με ήττες, με νίκες, ώσπου ωρίμασαν τα πράγματα και ο Αραφάτ υπέγραψε το ’93 τις Συμφωνίες του Όσλο με τον πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράμπιν για ειρήνευση στην περιοχή. Οι συμφωνίες προέβλεπαν επιστροφή στα εδάφη που κατέλαβε το Ισραήλ το ’67, στον Πόλεμο των 6 ημερών, συμπεριλαμβανομένης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Αυτή ήταν και η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας το 1967.
Από τότε και για 20 χρόνια μετά, ούτε παλαιστινιακό κράτος δημιουργήθηκε, ούτε πρωτεύουσα έγινε η Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ένας από τους ακραίους Ισραηλινούς δολοφόνησε τον πρωθυπουργό τους και χαθήκαμε επί 20 χρόνια μόνο σε διαπραγματεύσεις. Κι όσο διαπραγματευόμασταν έφερναν εποίκους Εβραίους απ’ όλον τον κόσμο, τη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Γερμανία. Τους υπόσχονταν σπίτι, δουλειά, ασφάλεια. Αποτέλεσμα; Ενώ μέχρι τις Συμφωνίες του Όσλο είχαμε 100.000 εποίκους, στο διάστημα που διαπραγματευόμασταν, οι έποικοι από 100 χιλιάδες έφτασαν τους 950.000, ενώ η συμφωνία προέβλεπε να φύγουν οι έποικοι και να διαλυθούν τα κιμπούτς. Εμείς λέγαμε «Θέλουμε πατρίδα» κι αυτοί έλεγαν «Πάρτε κι άλλους». Κι από αυτούς, οι 350.000 είναι στην ανατολική Ιερουσαλήμ που υποτίθεται είναι η πρωτεύουσα του παλαιστινιακού κράτους.
Λόγω της συμφωνίας ο Αραφάτ είχε αποκηρύξει τον ένοπλο αγώνα κι έπρεπε να συλλαμβάνει όποιον παραβίαζε αυτές τις συμφωνίες. Όταν, όμως, άρχισε να τους πηγαίνει κόντρα και να ενθαρρύνει τον ένοπλο αγώνα για να τους πιέσει, ξεκίνησαν πάλι οι συλλήψεις και η Μοσάντ τον δηλητηρίασε. […]
Ο Αμπάς ακολούθησε άλλη τακτική;
Είπε: «Δεσμεύομαι από τις Συμφωνίες του Όσλο. Δεν θέλω ένοπλο αγώνα, δεν θέλω όπλα». Και το είπε τόσο καθαρά που ο παλαιστινιακός λαός δυσφόρησε: «Τι λες τώρα, μας πήραν τα σπίτια, μας καίνε τα χωριά μας και δεν θες ένοπλο αγώνα;». Γιατί οι έποικοι προκαλούσαν, χτυπούσαν, έβριζαν και επεκτείνονταν με παράνομες συμμορίες. Έφτιαχναν παράγκες και τις φύλαγαν με όπλα. Το 60% των εδαφών της Δυτικής Όχθης ήταν υπό τον διοικητικό και στρατιωτικό έλεγχο των Ισραηλινών. Στα χωριά και τις πόλεις μας είχαμε απλώς έναν υποτυπώδη έλεγχο, μας άφηναν να καλλιεργούμε μόνο όσο επέτρεπαν οι έποικοι και όποτε ήθελε το Ισραήλ έπαιρνε ένα κομμάτι, ξερίζωνε τις ελιές. Κι αυτές οι παράνομες αποικίες, τα κιμπούτς που υποτίθεται έφτιαξαν οι έποικοι παρά τη θέληση της κυβέρνησής τους, είχαν τη στήριξη της Ακροδεξιάς, η οποία έδωσε τις ψήφους της για να σχηματιστεί η σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση. Αποτέλεσμα: όχι μόνο αναγνώρισε τις παράνομες ομάδες, αλλά και τις όπλισε, γιατί ο ακροδεξιός υπουργός Ασφάλειας ζήτησε και εφάρμοσε να έχουν οπλισμό και οι έποικοι.
Αυτή είναι η ανάγκη που γέννησε τη Χαμάς;
Εφόσον η Αλ Φατάχ στο διάστημα των διαπραγματεύσεων δεν κατάφερε τίποτε, ούτε λιμάνι, ούτε αεροδρόμιο, ούτε παλαιστινιακό κράτος, άρχισαν φωνές διαμαρτυρίας. Κάποια από αυτές τις φωνές ήταν και η Χαμάς και οι επιθέσεις αυτοκτονίας έγιναν η ύστατη πίεση για το Παλαιστινιακό.
Ένας άνθρωπος της Αλ Φατάχ πώς θα χαρακτήριζε τη Χαμάς;
Η Χαμάς είναι αντιστασιακή παλαιστινιακή οργάνωση! Ούτε τρομοκρατική, ούτε εγκληματική οργάνωση. Οι μαχητές της Χαμάς υποστηρίζονται και στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη και στην Ιορδανία και στον Λίβανο και στη Συρία και στην Αίγυπτο. Αυτή τη στιγμή είναι οι αληθινοί εκφραστές της θέλησης και των συναισθημάτων του παλαιστινιακού λαού.
Σας ξάφνιασε η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου;
Ήμασταν ξεχασμένοι κι ας μη ζούσαμε καλά. Μου κάνει εντύπωση που αναρωτιούνται κάποιοι «Μα πώς τους ήλθε ξαφνικά;». Τι είναι ξαφνικό, όταν 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν περίκλειστοι με τον φόβο ότι το Ισραήλ ελέγχει το νερό, το ρεύμα, 4 ώρες τη μέρα; Μέχρι πότε θα είναι η μοίρα μας στα χέρια των Ισραηλινών; Ελέγχουν ακόμη και τον αέρα που αναπνέουμε και τα φάρμακα, και τα νερά. Γνωρίζατε ότι υπάρχουν 8.000 κρατούμενοι στο Ισραήλ με αρκετούς από αυτούς καταδικασμένους 2 και 3 φορές ισόβια; Παιδάκια 12 και 11 χρόνων συλλαμβάνονται για 1-2 μήνες. Υποτίθεται για να τρομάξουν τους υπόλοιπους. Από τις 7 Οκτωβρίου, έχουν συλλάβει 7.500 άτομα από τη Δυτική Οχθη, μόνο και μόνο γιατί είναι πολιτικά δραστήρια στο facebook. Αυτό με την ένδειξη «διοικητικά κρατούμενοι». «Δεν έχω κατηγορία εις βάρος σου, αλλά σε κρατάω 5 μήνες, 2 χρόνια». Δεν τρομάζει πια ο παλαιστινιακός λαός. Ιδιαίτερα μετά από αυτό που υπέστη ο ισραηλινός στρατός, που υποτίθεται ήταν ο πιο προηγμένος στρατός στον κόσμο. Για κάθε δράση υπάρχει αντίδραση. Μην περιμένει το Ισραήλ ότι θα συνεχίσει να μας κυβερνά άλλα 75 χρόνια με όπλα, με κατασκοπία, με φυλακές και συλλήψεις. Και τώρα βομβαρδίζουν άμαχο πληθυσμό.
Μπορείτε να διακινδυνεύσετε μια πρόβλεψη;
Η Χαμάς είναι βαθιά ριζωμένη στην κοινωνία. Και αύριο αν γίνουν οι εκλογές, Χαμάς θα ψηφίσει ο κόσμος. Να το ξέρουν και οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί […].
Παρακάτω δημοσιεύουμε αποσπάσματα από δύο βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα για τη Λειλά Χάλεντ, αγωνίστρια του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Είναι ενδεικτικά για την πορεία του παλαιστινιακού κινήματος. Το πρώτο απόσπασμα είναι από συνέντευξη που έδωσε πριν 10 χρόνια και εμπεριέχεται στην έκδοση της Α/Συνέχειας «Ο λαός μου θα ζήσει, η αυτοβιογραφία μιας επαναστάτριας» (σελ.303-309):
LMADO: Είναι πιο εύκολο να υπερασπίζεσαι την ένοπλη αντίσταση όταν η κοινή γνώμη γνωρίζει ποιος είναι ο κατακτητής και ποιος ο κατακτημένος. Οι ενέργειές σας το 1969-1970 έγιναν γι’ αυτόν το λόγο, σωστά; Για να ξαναβάλετε την Παλαιστίνη στο χάρτη. Πιστεύεις πως η διαδικασία να αναδειχτεί ένα άλλο πρόσωπο της Παλαιστίνης, που θα φανερώνει ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν δίκαιο και νόμιμα δικαιώματα, έχει προχωρήσει αρκετά από τη δεκαετία του ’70;
ΛΧ: Ας πάρουμε για παράδειγμα το Βιετνάμ ή την Αλγερία και τη Νότια Αφρική. Χρειάστηκε καιρός για να πειστεί ο κόσμος για το δίκαιο αγώνα τους. Πήρε πολύ. Στο τέλος, ο κόσμος κατάλαβε ότι οι καταπιεσμένοι έχουν δικαίωμα να αντισταθούν με όποιον τρόπο θέλουν. Κανένας δεν μπορεί να μας επιβάλει τον τρόπο αντίστασης. Διαλέξαμε τον ένοπλο αγώνα. Δεν πετύχαμε τους στόχους μας. Τότε ξέσπασε η Ιντιφάντα, και όλος ο κόσμος μας πήρε σοβαρά. Κερδίσαμε την υποστήριξη των λαών σε όλη την υφήλιο. Ακόμα κι έτσι, δεν πετύχαμε τους στόχους μας, γιατί η ηγεσία δεν ήταν αρκετά γενναία ώστε να κλιμακώσει την Ιντιφάντα, να την οδηγήσει σε ένα άλλο επίπεδο. Το Ισραήλ ήταν έτοιμο να αποδεχτεί την απόσυρσή του από τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Αλλά η ηγεσία μάς απογοήτευσε. Η Ιντιφάντα ήταν επιλογή του λαού. Αν γυρίσουμε στην αρχή της αντίστασης, το να πάρουμε τα όπλα ήταν μια αναγκαιότητα για τους Παλαιστίνιους, μετά το 1967. Εξαρτιόμασταν από τις αραβικές χώρες για να πάρουμε πίσω την πατρίδα μας. Αλλά και αυτές μας απογοήτευσαν. Το Ισραήλ κατέκτησε περισσότερα εδάφη της Παλαιστίνης. Γι’ αυτό αποφασίσαμε να πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας. Ξεκινώντας τον ένοπλο αγώνα. Σήμερα, ο λαός περιμένει, αλλά συνειδητοποιεί ότι οι διαπραγματεύσεις δεν μας βγάζουν πουθενά. Το παρελθόν μας με το Ισραήλ μάς δείχνει ότι δεν μπορούμε να το εμπιστευτούμε. Δεν σέβονται τα λόγια τους. Μας απειλούν διαρκώς. Ο Μαχμούντ Αμπάς δεν είναι εταίρος στην ειρήνη; Ποιος είναι; Ο Σαρόν; Ο Νετανιάχου; Η δεξιά κυβέρνηση; Δεν είναι κυβέρνηση, είναι μια συμμορία που εκπροσωπεί τους έποικους, τους φασίστες, τους ρατσιστές. Το ψέμα ξεκίνησε τον προηγούμενο αιώνα. Ότι αυτή ήταν η γη των Εβραίων. Η Βίβλος τους την παραχώρησε. Είναι αυτό δημοκρατικό; Το 1948, η υφήλιος αποδέχτηκε αυτό το ψέμα. Ο Θεός μας υποσχέθηκε τη γη! Λες και ο Θεός είναι κτηματομεσίτης. Πρόκειται για ένα αποικιοκρατικό σχέδιο. Αυτός είναι ο κεντρικός πυρήνας της σύγκρουσης.
Από το βιβλίο με συνεντεύξεις της Λειλά Χαλέντ από την φεμινίστρια συγγραφέα Σάρα Ιρβινγκ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ με τίτλο «Λειλά Χαλέντ η θρυλική επαναστάτρια» αντιγράφουμε (σελ.167):
«Η απογοήτευση από την αποτυχία της διαδικασίας του Όσλο και η διαφθορά της Παλαιστινιακής Αρχής ανάγκασαν τον λαό να αναζητήσει καινούργιους εκπροσώπους. Ο λαός ένιωσε ότι ούτε η δεξιά πτέρυγα που εκπροσωπούσε η Φαταχ μπορούσε να λύσει τα προβλήματα και επιπλέον ήταν διαφθαρμένη, αλλά ούτε και η αριστερά μπορούσε να λειτουργήσει ως υποκατάστατο της Φαταχ, επομένως που βρίσκονταν αυτή η νέα δύναμη που θα έφερνε την αλλαγή; Το Ισλάμ είναι η κουλτούρα μας και η Χαμάς δούλεψε σε κοινωνικό επίπεδο προτού κάνει την εμφάνιση της. Ίδρυσαν πανεπιστήμια, σχολεία, νοσοκομεία, κέντρα υγείας και στήριξαν τους φτωχούς ανθρώπους».
Φυσικά, τα αποσπάσματα αυτά δεν καλύπτουν το σύνολο μιας ιστορικής τοποθέτησης σε σχέση με τον πολύπαθο παλαιστινιακό λαό και την ταραγμένη ιστορία της Μέσης Ανατολής. Αποτελούν όμως ένα έναυσμα για διερεύνηση των ιστορικών γεγονότων, τις συμφωνίες του Όσλο και τη γέννηση των σημερινών οργανώσεων της Αντίστασης -και δη της Χαμάς- μακριά από φιλελεύθερες, αδαείς ρητορικές και ασχέτους που εξισώνουν κινήματα, θρησκείες, αιρέσεις και παρακλάδια και δεν βοηθούν σε τίποτα το κίνημα αλληλεγγύης να στέκεται γερά στα πόδια του δίπλα στον παλαιστινιακό λαό και τον δίκαιο αγώνα του.