Το έκτακτο συνέριο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από το διαδραστικό τσίρκο Μedrano μέσα και έξω από τον χώρο και κάθε είδους μικροshow από μικρά και μεγάλα στελεχάκια αλλά και περσόνες της συστημικής αριστεράς, δεν έδωσε τίποτε άλλο από το αναμενόμενο. Δηλαδή τη σήψη της συστημικής αριστεράς σε όλο της το μεγαλείο και το κλείσιμο ενός ιστορικού κύκλου για τον ελληνικό καπιταλισμό σε αυτή τη φάση της ταξικής πάλης.
Όμως, το βασικό είναι το πολιτικό συμπέρασμα που πρέπει να βγει για την άνδρωση της συστημικής αριστεράς και το ξεγέλασμα των λαϊκών προσδοκιών ήδη από το 2008 και μετά. Η τελευταία διάσπαση μεταξύ των «αμερικάνων» του Stefanos και των μνημονιακών φιλοαμερικάνων του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά ένα διαζύγιο χωρίς καμία πολιτική διαφωνία επί της ουσίας.
Σε αυτό πρέπει να σταθούμε όλοι και όλες που ακόμα πιστεύουμε στην κοινωνική αντίσταση και τη λαϊκή πάλη και δώσαμε καθημερινές πολιτικο-ιδεολογικές μάχες ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία και την άνοδό της. Ήμασταν ανάμεσα σε αυτούς τους λίγους πολιτικούς σχηματισμούς που την κατέτασσαν στον κύριο εχθρό για το ταξικό-λαϊκό κίνημα γιατί ήταν ένα ύπουλο στήριγμα και μια χρυσή εφεδρεία του ελληνικού καπιταλισμού και του κεφαλαίου.
Στον τίτλο γράψαμε για τους επτά νάνους και τη χιονάτη του παραμυθιού. Η χιονάτη είναι, ας πούμε, η διαχείριση του ελληνικού καπιταλισμού, που τόσο ήθελαν οι Συριζαίοι, και τους δόθηκε, με τα γνωστά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους και τις φτωχολαϊκές μάζες.
Ας μετρήσουμε τώρα και τους επτά νάνους που γεννήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, για να μπούμε και στην ουσία τους, έτσι ώστε να δούμε και την προγραμματική τους θέση:
1. ΛΑΕ-Λαφαζάνης 2. Μερα 25-Μπαρουφάκης 3. Πλεύση Ελευθερίας-Κωνσταντοπούλου 4. Νέα Αριστερά 5. Ινστιτούτο Τσίπρα 6. ΣΥΡΙΖΑ (εσωτερικού) 7. Syriza-Stefanos.
Όλοι αυτοί, λοιπόν, οι «αριστεροί» που ήταν συσπειρωμένοι γύρω από τα «νταούλια που θα έπαιζαν στις αγορές» και τα κάλπικα δημοψηφίσματα του ΟΧΙ, των «αντιμνημονιακών» συμμαχιών και άλλα ευτράπελα έβαλαν το μεγαλύτερο εμπόδιο από «αριστερά» στις ζυμώσεις και στη διαμόρφωση πολιτικής κατεύθυνσης για τις λαϊκές μάζες.
Οι απίστευτες αυταπάτες που καλλιεργούσαν (πάντα εις βάρος των προλεταριακών θέσεων) και οι θεωρητικές αρλούμπες τους, έκαναν τη μεγαλύτερη ζημιά. Τώρα μάλιστα που έδειξαν ποιοί πραγματικά είναι (κάτι μεσοαστοί ηγετίσκοι της κακιάς ώρας, πλουσιόπαιδα και στελέχη κομματικής γιάλας) δεν μπορεί να μη συμπεράνει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε ως δύναμη που έβαζε διαρκώς τρικλοποδιές στον αναδυόμενο ριζοσπαστισμό των μαζών.
Οι επτά νάνοι, που ενωμένοι το έπαιζαν μεγάλοι και τρανοί ως ΣΥΡΙΖΑ, είχαν στο πρόγραμμά τους θέσεις και σκοπούς που δεν εναντιώνονταν στον ελληνικό καπιταλισμό και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση.
Οι θεωρητικοί τους μάγοι δεν μπορούσαν να δουν τις κύριες αντιθέσεις και όταν έλεγαν ότι τις κοιτούν πάντα δούλευαν ως ρεφορμιστές-μεταρρυθμιστές, βάζοντας ιδεολογικές παγίδες σε κάθε τι που γεννιόταν από τον λαϊκό παράγοντα. Τα εκατοντάδες περισπούδαστα στελέχη τύπου «μαρξιστή» Μηλιού και ναυαγισμένων θεωριών ιμπεριαλιστικής Ελλάδας ή μπαρουφάκιων μεταβατικών προγραμμάτων, «χωρών του νότου», «διαγραφή χρέους», κλπ μόλυναν τις μάζες με ψευτοκαθήκοντα και φαντασιοπληξίες θεωρητικών του τίποτα. Τροφοδοτούσαν φρούδες ελπίδες πάνω σε αναλύσεις που δεν είχαν καμία σχέση με τις πραγματικές συνθήκες τις χώρας και νόμισαν ότι ο λαϊκισμός τους θα ξεγελάσει την ιστορία αλλά και το ιμπεριαλιστικό σύστημα…
Η υποταγή των έξι νάνων στην ΕΕ και στις ΗΠΑ και για τον έβδομο (Λαφαζάνη) στους Ρώσους ιμπεριαλιστές υπεδείκνυε ότι δεν ήθελαν να καθοδηγήσουν τον λαό μας για μια Ελλάδα λεύτερη και ανεξάρτητη από ιμπεριαλιστικά δεσμά. Η υποταγή τους στο κεφάλαιο υπεδείκνυε ότι δεν ήθελαν να καθοδηγήσουν αγώνες ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και στη δικτατορία της αστικής τάξης. Οι υπηρεσίες που παρείχαν ήταν ενάντια στις λαϊκές ανάγκες και υπέρ των καπιταλιστικών συμφερόντων και των μονοπωλίων.
Αυτά τα έγραψε η ιστορία. Και το βασικότερο: η κυβέρνησή τους υπέγραψε το τρίτο αντιλαϊκό μνημόνιο δίνοντας γη και ύδωρ στους ιμπεριαλιστές δανειστές. Έδωσαν τις καλύτερες υπηρεσίες στους ταξικούς εχθρούς του προλεταριάτου σε κρίσιμες στιγμές της λαϊκής πάλης…
Οι επτά νάνοι χώρισαν το καλυβάκι αλλά ακόμα συνεχίζουν στο παραμύθι τους. Το προλεταριάτο πρέπει να ανασυνταχθεί πολιτικά και να σκληρύνει την πολιτική στάση του απέναντι σε κάθε είδους στελεχάκηδες «αριστερούς» παραμυθάδες και κοκορόμυαλους μεσοαστούς λογάδες. Ο πραγματικός αγώνας ενάντια σε αυτή τη δυσβάσταχτη κοινωνική κατάσταση είναι ο μόνος δρόμος που θα ανοίξει την προοπτική να βγει το λαϊκό κίνημα ξανά στο προσκήνιο…