Στην εφημερίδα Καθημερινή της 9ης Ιουνίου (Οικονομία), βρίσκει κανείς μια πολύ σημαντική πληροφορία σε σχέση με το τεράστιο στεγαστικό πρόβλημα της χώρας μας. Ο αρθρογράφος Νίκος Χ. Ρουσάνογλου μας πληροφορεί ότι, από την έναρξη της περιόδου της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ως σήμερα, εκατοντάδες χιλιάδες ακίνητα σε όλη τη χώρα πέρασαν στο Δημόσιο. Ο λόγος ήταν οι αποποιήσεις κληρονομιών: χιλιάδες κληρονόμοι δεν μπορούσαν να «σηκώσουν» τα χρέη που συνόδευαν τις κληρονομιές και αναγκάστηκαν να τις αποποιηθούν. Πολλοί ήταν κι αυτοί που δεν μπόρεσαν να πληρώσουν ούτε το φόρο κληρονομιάς.

Προσπερνώντας το τι σημαίνουν αυτές οι αποποιήσεις για την αλλαγή στην ταξική σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας στα χρόνια της κρίσης, παρουσιάζουμε εδώ τα εντυπωσιακά πραγματικά νούμερα:

Την περίοδο 2013-2018 έγιναν συνολικά 450.000 αποποιήσεις που αφορούσαν ακίνητα. Ενώ το έτος 2013 ήταν 29.000, το 2017 είναι 130.000 και το 2018 φτάνουν τις 150.000 (!).

Ο ίδιος ο αρθρογράφος της Καθημερινής κάνει μια εξαιρετική σούμα: 450.000 ακίνητα στο Δημόσιο, 700.000(!) ακίνητα πανελλαδικά που οι ιδιοκτήτες κρατούν κλειστά, 25.000 οικιστικά ακίνητα (σπίτια) που έχουν αρπάξει τράπεζες και εταιρείες realestate. Σύνολο πάνω από 1.000.000 ακίνητα άδεια. Πόσα ακριβώς είναι, πού βρίσκονται και σε τι κατάσταση όλα αυτά τα άδεια σπίτια;

Γιατί δεν δημοσιοποιεί το Κράτος αυτά τα στοιχεία; Γιατί δεν υπάρχει ο φορέας για να τα αξιολογήσει και να τα διαχειριστεί καλύπτοντας την μεγαλύτερη και πιο κοστοβόρα στον καπιταλισμό ανάγκη της στέγασης εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας; Για τους ίδιους λόγους που ενώ η προσφορά ακινήτων στη χώρα μας είναι χαμηλή και οι οικογένειες με ένα-δυο μισθούς έχουνε γίνει νομάδες στην έρημο των αρπακτικών όρνεων των απλησίαστων ενοικίων, οι αστικές κυβερνήσεις πουλούσαν κομματάκια «πατριωτισμού» σε χρυσές βίζες και σήμερα σπρώχνουν τη νέα εργατική βάρδια με το πρόγραμμα «Σπίτι μου» στα αρπακτικά του τραπεζικού συστήματος. Η κυβέρνηση αυτή, όπως και οι προηγούμενες, είναι όργανα της αστικής τάξης, υπηρέτες των συμφερόντων της. Αυτή η τάξη, που η εξουσία της βασίζεται στην απόσπαση της υπεραξίας από την κάθε εργαζόμενη, εργαζόμενο, στην υποτίμηση της εργατικής τους δύναμης με πληρωμή κάτω από την αξία της, δεν έχει εδώ και πολύ καιρό τίποτε το προοδευτικό να παρουσιάσει. Αντίθετα, τρέφει το σκοταδισμό, λεηλατεί και καταστρέφει.

Διαβάστε ακόμα:

Όταν η στέγη αποτελεί «αντικείμενο ειδικής φροντίδας» του αστικού κράτους