Στα τέλη του προηγούμενου μήνα, στις 28 Μαρτίου, το κοινοβούλιο των σιωναζιστών υιοθέτησε τον νόμο που διευρύνει την εξουσία της κυβέρνησης στον διορισμό των δικαστών της χώρας. Για πρώτη φορά μέλη του κοινοβουλίου μπορούν να ασκήσουν βέτο σχετικά με τον διορισμό ενός δικαστή, πράγμα που προστατεύει τον Νετανιάχου από έρευνες που έχουνε ξεκινήσει εις βάρος του.

Η αντιπαράθεση μεταξύ των σιωναζιστών ήταν σφοδρή και σε αρκετά μέσα περιγράφεται εδώ και καιρό ως «συνταγματική κρίση». Είναι όμως σημαντικό, για να αντιληφθούμε τον πραγματικό χαρακτήρα της σιωναζιστικής αποικιοκρατικής πορείας του εποικισμού, να θυμόμαστε ότι το κατασκεύασμα Ισραήλ δεν έχει Σύνταγμα.

Το γραπτό τυπικό Σύνταγμα που καθιερώθηκε από τις αστικές δημοκρατίες από το 18ο αιώνα και μετά, και αποτελούσε τον καταστατικό χάρτη για τη λειτουργία κάθε αστικού Κράτους, ένα άλμα προόδου σε σχέση με τα προηγούμενα φεουδαρχικά καθεστώτα, δεν κατασκευάστηκε για το Ισραήλ από τους σιωνιστές.

Στην Διακήρυξη της Νάκμπα, στις 14 Μαΐου 1948, του μεγάλου δηλαδή διωγμού και εξόντωσης των Παλαιστινίων, την Διακήρυξη της Κατοχής που ο σιωνισμός βάφτισε «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» (από ποιόν άραγε), προβλεπόταν Σύνταγμα. Ούτε η Συντακτική Συνέλευση του 1948 όμως, ούτε και καμία σιωνιστική Βουλή από τότε δεν προέβη στην ψήφιση Συντάγματος.

Το υποκατάστατο ενιαίου κειμένου ενός αστικού Συντάγματος ήταν για το σιωνιστικό κατασκεύασμα αυτό που ονόμασαν «Θεμελιώδεις Νόμοι». Από το 1958 η Κνεσέτ και τα άλλα ανώτατα κρατικά όργανα ψηφίζουν τέτοιους νόμους. Σε άρθρο του ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ Σπύρος Βλαχόπουλος, αναφέρει μεταξύ άλλων ότι οι «Θεμελιώδεις Νόμοι» του Ισραήλ συνδέονται ως προς την ονομασία τους με το Grundgezetz, ονομασία που υιοθέτησε το 1949 η Δυτική Γερμανία, για να τονίσει τον προσωρινό χαρακτήρα της νομικής αυτής κατασκευής μέχρι την επανένωση των δύο Γερμανιών. Ήταν, δηλαδή, το είδος του νομοθετήματος που προτιμήθηκε από τη Βόννη και τους καλοθελητές ξεπλένηδες του ναζισμού και διασώστες των ναζιστών δυτικούς ιμπεριαλιστές. Δεν θα αποτελούσε μεγάλο άλμα λογικής να λέγαμε ότι όπως το «Σύνταγμα» εκείνο της Βόννης έτσι και οι ισραηλινοί Θεμελιώδεις Νόμοι έχουν το εξής κοινό: δεν αποτελούν Σύνταγμα με υπέρτερη ισχύ. Τι σημαίνει αυτό; ότι μπορεί μια απλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία να τους τροποποιήσει. Τι άλλο σημαίνει αυτό; Ότι η πολιτειακή οργάνωση και η αντιμετώπιση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών είναι ιδιαίτερα εύπλαστα. Ζυμώθηκαν και ζυμώνονται ανάλογα με τα συμφέροντα πότε της βρετανικής αποικιοκρατίας πότε του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και πάντα στη βάση της ύπαρξης του σιωναζιστικού μορφώματος: της αρχής της γενοκτονίας των Παλαιστινίων.

Εδώ βέβαια βρίσκεται και ο πυρήνας του «συνταγματικού προβλήματος» του σιωναζιστικού Ισραήλ. Τα σύγχρονα αστικά Συντάγματα οφείλουν να περιέχουν και να περιφρουρούν- έστω και στα χαρτιά- την ζωή, την αξιοπρέπεια και την ιδιοκτησία όλων των πολιτών. Διαφορετικά εμπίπτουν στην κατηγορία των παλιών αποικιοκρατικών διαταγμάτων που νομιμοποιούσαν τη δουλεία, την ωμή βία, τα βασανιστήρια, τη λεηλασία και την αρπαγή της γης από τους κατοίκους της.

Στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ 48 | Αντίσταση στον μεγάλο εποικισμό, Παλαιστίνιες και Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης περιγράφουν ότι οι αρπαγές των σπιτιών τους γίνονται με δικαστικές αποφάσεις που παραδίδουν τις ιδιοκτησίες τους στους κατακτητές έποικους. Ποιος έστω κι εύπιστος κοινωνός του σύγχρονου καπιταλιστικού νομικού πολιτισμού θα μπορούσε να χωνέψει εγκεφαλικά και ανθρωπιστικά ένα Σύνταγμα που να νομιμοποιεί αυτήν την αρπαγή;

Τα εύσημα, βέβαια, της στήριξης της μηχανής γενοκτονίας που λέγεται Ισραήλ και του αποικιοκρατικής μορφής νομικού της κατασκευάσματος τα λαμβάνει συνεχόμενα η αστική μας κυβέρνηση. Πρόσφατα, για παράδειγμα, η Υφυπουργός Εξωτερικών των σιωναζιστών Σαρέν Χασκέλ δήλωσε σε συνέντευξή της (Κ- 6 Απριλίου 2025) ότι τους τελευταίους δύο μήνες οι σχέσεις (με την ελληνική κυβέρνηση) έχουν ενισχυθεί. Κι αν έμενε στο ότι Ελλάδα και Ισραήλ είναι «στρατηγικοί σύμμαχοι» (βλέπε γιουσουφάκια) για τις Ηνωμένες Πολιτείες θα μιλούσαμε με όρους στενότερα αντιιμπεριαλιστικούς. Όταν όμως συνεχίζει λέγοντας ότι «μοιραζόμαστε κοινές αξίες, όπως τη δημοκρατία, την ελευθερία του λόγου και τα δικαιώματα των γυναικών», τα ντόπια εδώ αφεντικά και η κυβέρνησή τους γίνονται υπόλογοι από πλατιά ανθρωπιστική σκοπιά. Γιατί αν έτσι αντιλαμβάνονται οι εδώ τη δημοκρατία, την ελευθερία του λόγου και τα δικαιώματα των γυναικών, σημαίνει ότι καταπατούν καθημερινά βασικές συνταγματικές αρχές και οδεύουν προς ένα ελληνικό Grundgesetz.