Η φετινή χρονιά πανελληνίων έμεινε στην ιστορία ως «η σφαγή των μαθητών». Δικαιωματικά κατέκτησε τον τίτλο, αφού είδαμε από θέματα με ανακρίβειες, τα οποία έφεραν τους μαθητές σε σύγχυση, μέχρι θέματα τα οποία τρομοκράτησαν τους μαθητές λόγω της συνθετότητας και της δυσκολίας τους. Οι αντιδράσεις ήρθαν από παντού˙ από ενώσεις εκπαιδευτικών, πανεπιστημιακών, γονείς.
Τα τεράστια ποσοστά μαθητών κάτω από τη βάση ή τα ελάχιστα άριστα γραπτά δεν αποτυπώνουν εμπεριστατωμένα την κατάσταση των μαθητών του ελληνικού σχολείου αλλά είναι απόρροια σε μεγάλο βαθμό του τρόπου κατασκευής των θεμάτων που κατανέμουν και κατηγοριοποιούν τους μαθητές στις προσφερόμενες θέσεις.
90.416 μαθητές διεκδίκησαν μια θέση από τις 68.851. Για άλλη μια χρονιά, οι εκτιμήσεις «βλέπουν» από αυτές τις ανακοινωμένες θέσεις περίπου 10.000 κενές με περισσότερα από 130 τμήματα να δέχονται πολύ λιγότερους εισακτέους. Ο κόφτης της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (ΕΒΕ) αναμένουμε να κάνει για τέταρτη χρονιά το θαύμα του.
Η αυστηροποίηση της εισαγωγής στα δημόσια πανεπιστήμια μέσω του συστήματος των πανελλήνιων εξετάσεων είναι η κορύφωση μιας ψυχοφθόρας και κοστοβόρας διαδικασίας. Η εφαρμογή της τράπεζας θεμάτων σε όλο το λύκειο, η προετοιμασία για τις πανελλαδικές στα φροντιστήρια ήδη από τη Β λυκείου για τη σωστή διαχείριση της ογκώδους ύλης, η κατ’ αποκλειστικότητα ενασχόληση των μαθητών μόνο με τα πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα μετατρέπει τη διαδικασία της γνώσης και την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο σε μια τεχνοκρατική διαδικασία συλλογής αποσπασματικών γνώσεων για γερά νεύρα και τσέπες.
Από το κάδρο της μετατροπής του σχολείου σε ένα τεράστιο εξετασιοκεντρικό σύστημα δε μπορεί να βγει η γενικότερη υποβάθμιση της εκπαίδευσης, τα κενά καθηγητών, η περίφημη αξιολόγηση, το «ελεύθερο πανεπιστήμιο», η εξίσωση των πτυχίων των κολλεγίων με τα δημόσια. Όλα τα παραπάνω είναι κομμάτια ενός παζλ που παρουσιάζει την αναδιάρθρωση στον χώρο της εκπαίδευσης. Μία εκπαίδευση με ξεκάθαρους ταξικούς φραγμούς για τα παιδιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών οικογενειών, μια εκπαίδευση η οποία απαξιώνει τη γνώση, την κατηγοριοποιεί και τη μετατρέπει σε εμπόρευμα και προνόμιο των λίγων.
Κάθε χρόνο την περίοδο των πανελλαδικών και της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων ανοίγει ο ίδιος διάλογος για το τι πήγε λάθος και για την κατάργηση αυτού του βάρβαρου συστήματος εισαγωγής. Όμως, η λύση βρίσκεται στη συθέμελη αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο ζέχνει από τη βάση του, και τη δημιουργία ενός δημόσιου σχολείου για τις ανάγκες των μαθητών, το οποίο δε θα πνίγει τα όνειρά τους ούτε θα κατηγοριοποιεί τις δυνατότητες τους σύμφωνα με τις τσέπες των γονιών τους.