Με τον τίτλο «ελεύθερο πανεπιστήμιο» παρουσίασε ο Πιερρακάκης, Υπουργός Παιδείας, την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα. Μετά από χρόνια που το άρθρο 16, το οποίο προφυλάσσει τα δημόσια πανεπιστήμια, ήταν βραχνάς στις αστικές κυβερνήσεις βρέθηκε ο τρόπος να παρακαμφθεί μέσω του άρθρου 28 του Συντάγματος (Κανόνες του διεθνούς δικαίου και διεθνείς οργανισμοί) και τη δημιουργία διακρατικών συμφωνιών που επιτρέπουν την ίδρυση ξένων ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα, με την αναθεώρηση του άρθρου 16 να τίθεται σε εφαρμογή, συμφώνα με τον πρωθυπουργό, το 2025. Αξίζει να σημειωθεί πως το άρθρο 28 του συντάγματος, μαζί με το 27 είναι η συνταγματική αποτύπωση της εξάρτησης της χώρας μας, αφού και τα δύο παραχωρούν εθνική κυριαρχία, μιας και τα ξένα πανεπιστήμια είναι μπίζνες ξένου κεφαλαίου.
Φυσικά δεν είναι να πέφτει από τα σύννεφα κανείς, αν σκεφτεί τον κόφτη της ΕΒΕ που εφαρμόζεται τα τελευταία 3 χρόνια και έχει αφήσει εκτός πανεπιστημίων περίπου 40.000 υποψήφιους και χιλιάδες θέσεις πανεπιστημίων κενές, τον νόμο που ψηφίστηκε περίπου ένα χρόνο πριν και επιτρέπει τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων (Διαδικασία ίδρυσης, συγχώνευσης, κατάργησης, μετονομασίας ΑΕΙ), την ψήφιση προ τριών ετών της εξίσωσης των πτυχίων των ιδιωτικών κολλεγίων με τα ΑΕΙ και βέβαια τη λυσσαλέα προσπάθεια αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης ολόκληρες δεκαετίες.
Σύμφωνα με τις ερωτοαπαντήσεις που εξέδωσε το Υπουργείο προς ενημέρωση για το νομοσχέδιο: «Με τον όρο «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» περιγράφεται η διπλή «απελευθέρωση» που επιδιώκουμε για το ελληνικό πανεπιστήμιο: Αφενός, η ενίσχυση και πρόσθετη αυτονομία των δημόσιων ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και αφετέρου η αποδέσμευση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από ένα αναχρονιστικό κρατικό μονοπώλιο».
Το χτύπημα, λοιπόν, είναι διπλό. Εκτός από την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων (μέσω ξένων παραρτημάτων προς το παρόν) ως… διέξοδο για όσους μαθητές η ΕΒΕ άφησε εκτός, έρχεται και η αυτονομία των δημόσιων ακαδημαϊκών ιδρυμάτων. Τι πάει να πει αυτό; Μετακύλιση του κόστους λειτουργίας σε πολύ απλά ελληνικά. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο και στις ερωτοαπαντήσεις του Υπουργείου όπου γίνεται αναφορά σε «δημιουργία μηχανισμού χρηματοδότησης καινοτόμων ιδεών», απελευθέρωση του Ειδικού Λογαριασμού Καινοτομίας και Έρευνας και η κατάργηση της υπογραφής του Υπουργείου «σε μικρής κλίμακας αναθεωρήσεις των προϋπολογισμών».Επίσης, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται «Τα πανεπιστήμια αποκτούν μεγαλύτερη ευελιξία ως προς την ίδρυση, συγχώνευση και κατάργηση τμημάτων με τη σύμφωνη γνώμη της ΕΘΑΑΕ (Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης). Τα ΑΕΙ θα εισηγούνται στην ΕΘΑΑΕ, παρουσιάζοντας πλήρη ακαδημαϊκό και επιχειρησιακό φάκελο. Η ΕΘΑΑΕ θα αξιολογεί την πρόταση με κριτήρια ποιότητας και βιωσιμότητας. Το υπουργείο Παιδείας διατηρεί τον εποπτικό του ρόλο, ωστόσο τα πανεπιστήμια κερδίζουν μεγαλύτερο βαθμό αυτονομίας».
Το ελληνικό πανεπιστήμιο βιώνει την υποβάθμιση χρόνια τώρα και όπως και η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση υποχρηματοδοτούνται, παρουσιάζουν ελλείψεις σε προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή, στελεχώνονται με αναπληρωτές και συμβασιούχους. Σε αυτό το περιβάλλον, λοιπόν, η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και «αυτονομίας» των δημόσιων βάζει και αυτή το δικό της λιθαράκι στο τσάκισμα της δωρεάν και δημόσιας παιδείας. Την ώρα που τα ιδιωτικά θα τσεπώνουν ζεστό χρήμα, είτε από φοιτητές είτε από χορηγούς, τα δημόσια θα ζητιανεύουν τις χορηγίες για να μπαλώσουν κενά και αν δεν τα καταφέρνουν δυστυχώς… λουκέτο.
Οι φοιτητές- μαθητές αλλά και ολόκληρη η κοινωνία οφείλει να αντιταχθεί στους ταξικούς φραγμούς που τοποθετούνται σε όλη την πορεία της εκπαιδευτικής διαδικασίας με αποκορύφωμα την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η γνώση δεν είναι εμπόρευμα ούτε κυνήγι προσόντων για την αγορά εργασίας. Για αυτό το μαθητικό και φοιτητικό κίνημα είναι αναγκαίο να θέσει τους δικούς του φραγμούς υπερασπιζόμενο τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας, την ολόπλευρη μόρφωση και τη δυνατότητα πρόσβασης στη γνώση στον κάθε νέο και νέα ανάλογα με τις κλίσεις του και όχι ανάλογα με την τσέπη του.