«Κάποιοι στρατιώτες έπιαναν τις ευαίσθητες περιοχές των γυναικών, κατά τη σωματική έρευνα ή στο λεωφορείο στον δρόμο για τη φυλακή. Υπήρχαν κοπέλες που τις παρενοχλούσαν μέσα στο λεωφορείο. Ήταν ένας στρατιώτης – εννοώ ότι κάποιες κοπέλες φορούσαν μπλούζες με κουμπιά, αυτός έβαζε το χέρι του μέσα και την παρενοχλούσε σεξουαλικά. Και εάν εκείνη μίλαγε ή φώναζε, τη χτυπούσε στο κεφάλι.

Οι στρατιώτες μας έκαναν σωματική έρευνα γυμνές, και σε εμάς και στους άνδρες, μας ξεγύμνωναν. Μετά μας ανέκριναν, μας πήγαν σ’ ένα γειτονικό σπίτι και μας ανέκριναν για 7 ώρες. Άρχισαν να μας απειλούν με βιασμό, λέγοντας ότι μπορεί να εξαπέλυαν όλον τον στρατό πάνω μας αν δεν ομολογούσαμε. Μετά με πήραν σ’ ένα διαμέρισμα μόνη, όπου υπήρχαν 100 στρατιώτες. Άρχισαν να με ανακρίνουν λέγοντάς μου να ομολογήσω κι εγώ τους έλεγα ότι δεν γνωρίζω τίποτα. Μου έφεραν ένα άγριο σκυλί και άρχισαν με φοβίζουν με αυτό. Χρησιμοποίησαν εμένα και τρεις νεαρούς άνδρες ως ανθρώπινες ασπίδες. Όποτε με έβαζαν να κάτσω κάτω περνούσαν ένας-ένας οι στρατιώτες και με χτυπούσαν από πίσω. Μετά από αυτό μας έβαλαν σ’ ένα στρατιωτικό όχημα μεταφοράς. Ανάγκασαν έναν νεαρό να βγάλει τη μπλούζα του και την τύλιξαν γύρω απ’ το κεφάλι μου και μας έβαλαν χειροπέδες. Άρχισαν να μας χτυπούν ενώ ήμασταν μέσα στο όχημα. Μας χτυπούσαν στο κεφάλι και δεν μας άφηναν να κοιμηθούμε. Οι στρατιώτες μας κακοποιούσαν χρησιμοποιώντας βρώμικη γλώσσα, μια τρομερά βρώμικη γλώσσα. Όποτε άλλαζαν βάρδια χρησιμοποιούσαν τις ίδιες προσβολές. Μας έβαζαν να καθίσουμε στο έδαφος στα χαλίκια για τρεις ώρες, με χειροπέδες στα χέρια, μην αφήνοντάς μας να κουνηθούμε. Οι ειδικές ανάγκες που έχουμε ως γυναίκες, μας τις αποστερούσαν. Πολύ σπάνια είχαμε. Μου έβγαλαν τη μαντίλα [χιτζάμπ] και δεν με άφηναν να την ξαναφορέσω. Μας έβγαζαν φωτογραφίες δίπλα στην ισραηλινή σημαία. Άρχισαν να μας λένε να φιλήσουμε τη σημαία και όποια γυναίκα αρνούταν, της χτυπούσαν το κεφάλι στον τοίχο.

Τη δεύτερη φορά ήρθαν γυναίκες στρατιώτες να μας κάνουν σωματική έρευνα χωρίς ρούχα. Βγάλαμε όλα μας τα ρούχα. Την Τρίτη φορά ήταν όταν ήρθαμε στη φυλακή, μας έκαναν κι εκεί σωματική έρευνα γυναίκες στρατιώτες».

Αυτά είναι τα λόγια από συνέντευξη Παλαιστίνιας στον δημοσιογράφο Amr Tabash, σχετικά με τη μεταχείριση των κρατουμένων –και δη των γυναικών– στα χέρια των σιωναζιστών. Έχουν γίνει επανειλημμένες κρούσεις από διεθνείς οργανώσεις σχετικά με την κακοποίηση που υφίστανται οι Παλαιστίνιες, ειδικά στη Γάζα, στα χέρια του κατοχικού στρατού. Κακοποίηση σωματική και λεκτική, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, ακόμα και βιασμοί έχουν καταγραφεί όλους αυτούς τους μήνες. Πολλές φορές οι ίδιοι οι σιωναζί στρατιώτες δημοσιεύουν στα σόσιαλ μίντια τους αποσπάσματα από την κακοποίηση μετά από μαζικές συλλήψεις.

Και αναπόφευκτα γίνεται ο συνειρμός: πού είναι όλες οι φεμινιστικές οργανώσεις της Δύσης, οι γυναικείοι σύλλογοι, οι διεθνείς ενώσεις κλπ, να μιλήσουν, να φωνάξουν για την κακοποίηση των Παλαιστίνιων γυναικών; Γιατί δεν γίνονται συγκεντρώσεις και στη χώρα μας, ειδικά από το γυναικείο κίνημα, μπροστά από την ισραηλινή πρεσβεία, να καταγγείλουν αυτές τις βαναυσότητες;

Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές. Όπως και, αναμφίβολα, μία απ’ τις εξηγήσεις έγκειται στις βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις απέναντι στις γυναίκες της Ανατολής. Τις «καταπιεσμένες», τις «συντηρητικές», που «δεν είναι απελευθερωμένες», που φοράνε μαντήλες, που είναι «πρόβατα στα χαρέμια» και πάει λέγοντας. Το μόνο που γίνεται όμως, όσο κυριαρχεί αυτή η σιωπή απ’ το γυναικείο κίνημα, είναι να εξευτελιζόμαστε εμείς οι «προοδευτικές», οι «δυτικές», οι «απελευθερωμένες» γυναίκες. Οι καταπιέσεις είναι πολλές και είναι καθημερινές. Τις ζούμε όλες στο πετσί μας. Στη δουλειά, στο σπίτι, στη συζυγική ζωή, στον δρόμο, στον αθλητισμό, και πάει μακριά η βαλίτσα. Το να μην ενωθούν οι φωνές των απανταχού γυναικών ενάντια στα εγκλήματα της ισραηλινής κατοχής και της γενοκτονίας στη Γάζα, το να μην πάρει θέση η κάθε γυναίκα δίπλα στις Παλαιστίνιες που αγωνίζονται σάρκα από τη σάρκα του λαού τους είναι όχι μόνο πισωπάτημα για το γυναικείο προοδευτικό κίνημα αλλά και μια τεράστια νίκη για το σκοτάδι του καπιταλισμού, που επιβάλλει τη σιγή και την υποταγή των γυναικών.

Τα πρότυπα δεν αφορούν τα ρούχα, την κάλυψη της κεφαλής ή όχι. Τα πρότυπα αφορούν τη χειραφέτηση. Και οι Παλαιστίνιες γυναίκες το ‘χουν αποδείξει με το αίμα τους δεκαετίες τώρα ότι αγωνίζονται απέναντι σ’ έναν αποκτηνωμένο εχθρό που προβάλλει τη φιλελεύθερη, δήθεν προοδευτική ατζέντα του για τα φύλα. Μεγάλη πρόοδος, είναι η αλήθεια, να είναι και οι Ισραηλινές «ισάξιες» των αντρών, να έχουν την τιμή να υπηρετούν στρατιωτική θητεία στον κατοχικό στρατό για να μάθουν να εξευτελίζουν, να κακοποιούν και να δολοφονούν Παλαιστίνιους και Παλαιστίνιες.

Τέλος, μια ρητορική ερώτηση: σχεδόν 30.000 από τους νεκρούς στη Γάζα είναι γυναικόπαιδα. Τι θέση πήραν οι γυναικείες οργανώσεις μέσα στο Ισραήλ;