Περισσότερο από ένα μήνα πριν, στις 24 Φεβρουαρίου του 2024, συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από την έναρξη της στρατιωτικής επίθεσης του ρώσικου ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία. Στο πρώτο μέρος, αναφέραμε την εντυπωσιακή κινηματική έλλειψη αλληλεγγύης στον ουκρανικό λαό και την άκρως επικίνδυνη δικαιολόγησή της μέσω της ισχυρής δόσης χλωρίνης της επαγωγικής μεθόδου, που θέλει να βλέπει μόνο «καθαρές» καταστάσεις και «καθαρούς» λαούς. Γράφαμε, τότε:
«Η επαγωγή, λοιπόν, περί ουκρανικού ναζισμού ως γνώρισμα ενός έθνους δεν είναι μόνο αντιιστορική- αντιμαρξιστική αλλά και άκρως επικίνδυνη: ξεπλένει τους ιμπεριαλιστές, βάζει στο στόχαστρο ολόκληρους λαούς. Καταντάει μια γελοιότητα όταν βγαίνει από στόματα ανθρώπων που θέλουν να δηλώνουν διεθνιστές και αντιιμπεριαλιστές και καταντάνε ντουντούκες των ιμπεριαλιστών».
Γιατί είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι οι παραπάνω ντουντούκες του ρώσικου ιμπεριαλισμού συνεχίζουν να μιλούν μετά από δυο χρόνια με την ίδια στοχοπροσήλωση ως προς την δικαιολόγηση της ρώσικης εισβολής. Χωρίς να βλέπουν τις καταστροφές στην Ουκρανία, χωρίς να βλέπουν νεκρούς, χωρίς να βλέπουν τη συνθήκη πολέμου μέσα στην οποία καλούνται οι Ουκρανές και οι Ουκρανοί να επιβιώσουν. Φανταζόμαστε ότι και για τις οικογένειες που ήρθαν πρόσφυγες στη χώρα μας, για να σωθούν από τον πόλεμο, πάλι κάνουν ότι δεν βλέπουν.
Είναι από ό,τι φαίνεται κι αυτοί λίγο «Ποντίφικες»: Στις 9 Μαρτίου, ο πάπας Φραγκίσκος, μιλώντας σε ιταλικό κανάλι, αποφάσισε να πει σε αυτόν τον άβουλο (και ναζί κατά τις δικές μας ντουντούκες) λαό με την ανίκανη ηγεσία τι να κάνει. Να αφήσει το δικαίωμα υπεράσπισης της γης του και της χώρας του και να σηκώσει «λευκή σημαία». Να αφήσει τα όπλα και να διαπραγματευτεί. Να παραχωρήσει, δηλαδή, την εθνική του κυριαρχία στον ρώσικο ιμπεριαλισμό. Έτσι κι αλλιώς για το μεγαλορώσικο και νεοτσαρικό αφήγημα η Ουκρανία δεν είναι έθνος αλλά τεχνητό δημιούργημα των ιδεοληψιών του Λένιν, του Στάλιν και των μπολσεβίκων…
Έλαβε έτσι την απάντηση από τον επικεφαλής της ουκρανικής διπλωματίας- «τζιμάνι» έμπειρο στο χτίσιμο της εξάρτησης της χώρας του από τον γαλλογερμανικό ιμπεριαλισμό, Ντμίτρο Κουλέμπα, με ιστορική αναφορά στο φασιστικό παρελθόν του Βατικανού:
«Όταν πρόκειται για τη λευκή σημαία, γνωρίζουμε τη στρατηγική του Βατικανού κατά τη διάρκεια του πρώτου μέρους του 20ου αιώνα. Καλώ να αποφεύγει να επαναλαμβάνει τα λάθη του παρελθόντος και να στηρίξει την Ουκρανία και τον λαό της στη μάχη της για τη ζωή».
Κι ενώ όλοι στη χώρα μας διεκδικούν στα λόγια το εύσημο του αντιναζιστή και αντιφασίστα- «λόγος έργου σκιή» έλεγε ο γελαστός Δημόκριτος που μελέτησε ο Μαρξ στα νιάτα του (τα λόγια είναι σκιά των πράξεων μας και όχι το αντίστροφο)- φαίνεται πια ότι στο ζήτημα της Ουκρανίας όλοι έχουνε «άποψη» εκτός από τον ίδιο τον λαό της. Αυτός, όμως, είναι που βιώνει τις επιπτώσεις από τα δυο χρόνια ανοιχτού μετώπου με τον ρώσικο στρατό και τη ρώσικη κατοχή στα ανατολικά της χώρας. Αυτός στηρίζει με κόστος την ίδια του τη ζωή- έμψυχο υλικό και οικονομική καταστροφή- την κυβέρνηση Ζελένσκι στην οργάνωση της ένοπλης αντίστασης ενάντια στη ρώσικη εισβολή. Νομίζουμε ότι, όπως έχουμε ξαναγράψει ο Ουκρανικός λαός θα στήριζε την κάθε ηγεσία (σε αυτές τις συνθήκες) που δεν θα σήκωνε την λευκή σημαία, ενώ του αφαιρούν εδάφη και του καταστρέφουν την πατρίδα οι ρώσοι ιμπεριαλιστές. Οποιαδήποτε άλλη στάση γύρω από αυτό θα έβρισκε την άρνηση του ουκρανικού λαού και θα σηματοδοτούσε νέες τραγικές εξελίξεις για την ανεξαρτησία της χώρας.
Η κατάσταση έχει δυσκολέψει ιδιαίτερα μετά την αποτυχία της ουκρανικής αντεπίθεσης το καλοκαίρι που μας πέρασε. Ακολούθησαν μήνες ενός σύγχρονου πολέμου χαρακωμάτων, στασιμότητας σε θέσεις και από τις δύο πλευρές και χρήση drone. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν νεκροί και μεγάλες καταστροφές στις υποδομές της χώρας, ψυχική φθορά και καταθλιπτική ατμόσφαιρα σε μια κοινωνία που προσπαθεί να κρατηθεί στα πόδια της ανάλογα κάθε φορά τα «νέα του μετώπου».
Στις 17 Φεβρουαρίου, ο ουκρανικός στρατός αναγκάστηκε να υποχωρήσει από την πόλη Αβντιίβκα, καθώς ο ρωσικός στρατός υπερτερούσε σε πυρομαχικά και άνδρες. Η Αβντιίβκα είναι πόλη που βρίσκεται στο κέντρο της περιφέρειας του Ντονέτσκ, άλλοτε από τις σημαντικότερες βιομηχανικές πόλεις, σήμερα ένα οχυρό γεμάτο από ερείπια. Στις απανωτές επιθέσεις του ρωσικού στρατού το φθινόπωρο που μας πέρασε, ο ουκρανικός στρατός δεν μπόρεσε να αναπληρώσει τις απώλειές του και την έλλειψη πυρομαχικών.
Τους τελευταίους μήνες η Ουκρανία αντιμετωπίζει αυξανόμενες προκλήσεις στο πεδίο της μάχης. Η στρατιωτική βοήθεια από ΗΠΑ και ΕΕ παραμένει περιορισμένη σε σχέση με τις δυνάμεις του αντιπάλου που εντείνει την πίεση κατά μήκος του μετώπου.
Για όσους και όσες δεν έχουνε τυφλωθεί από τον πολύ «αντιναζισμό» του Πούτιν, είναι ξεκάθαρο ότι τα πράγματα είναι πολύ κρίσιμα για τον ουκρανικό λαό. Η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκη με την ιμπεριαλιστική εκστρατεία στη Μέση Ανατολή: η κάθε είδους στήριξη από ΗΠΑ και ΕΕ του σιωναζιστικού τέρατος στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού έχει ανοίξει για τους πρώτους νέα στρατιωτικά και οικονομικά «καθήκοντα». Θα συνεχίσουν άραγε να εξοπλίζουν και να ενισχύουν- με το αζημίωτο- την Ουκρανία για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους στον ενδοϊμπεριαλιστικό τους ανταγωνισμό ενάντια στη Ρωσία; Ή θα περάσουν σε κάποιο ενδοϊμπεριαλιστικό fair play (εξού και οι λευκές σημαίες του ποντίφικα) με μόνη χαμένη την Ουκρανία που θα τεμαχιστεί ανάλογα τον συσχετισμό;
Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα βασίζονται πάντα σε ένα από τα μεγάλα διδάγματα της ιστορίας: όταν οι λαοί ακουμπάνε το μέλλον τους σε ξένους προστάτες, μόνο χαμένοι μπορούν να βγουν. Στα μέρη της πρώην ΕΣΣΔ δυστυχώς πρέπει να γίνουν πολλά βήματα από την αρχή και μέσα σε τρομερά αρνητικούς συσχετισμούς που δημιούργησε η καπιταλιστική παλινόρθωση και ο μεγαλορώσικος εθνικισμός του ρώσικου ιμπεριαλισμού.
Σε ό,τι αφορά τα δικά μας και ενάντια σε κάθε «ποντιφικισμό» που λειτουργεί υπέρ των ισχυρών θα πρέπει να κοιτάξουμε το «ουκρανικό ζήτημα» με την λενινιστική οπτική και να αγωνιστούμε για να γίνει ο ουκρανικός λαός αφέντης στον τόπο του και ο ρώσικος λαός να αρνηθεί να σφάζεται η Ουκρανία στο όνομα του. Μόνο τότε θα μπουν οι βάσεις για τους δύο αδερφούς λαούς να αποτινάξουν τις ιμπεριαλιστικές αλυσίδες και να καταδικάσουν τους φασίστες και τους πολεμοκάπηλους από κοινού ως εμπόδια για την πραγματική ειρήνη και φιλία.
ΥΓ. Ελπίζουμε μετά από την τρομοκρατική επίθεση στο συναυλιακό χώρο Circus City Hall στη Μόσχα οι φορείς της επαγωγής στη χώρα μας να μη δουν και έναν λαό τρομοκράτη, τον ουκρανικό, ενάντια στον οποίο θα δικαιολογούν μια μεγαλορωσική «αντιτρομοκρατική εκστρατεία» αλά America που στο «κυνήγι» του Οσάμα δολοφόνησε τον αφγανικό λαό…