Το πολιτικό προσωπικό της εξαρτημένης και διαλυμένης από τους ιμπεριαλιστές χώρας μας προσπαθεί να «μαζέψει ότι μαζεύεται» καθώς πλησιάζει η πολεμική εμπλοκή που θα είναι αναπόφευκτη στην επόμενη φάση του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Έτσι θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε τα λόγια της Ντόρας Μπακογιάννη στον Σύνδεσμο Βιομηχανιών Ελλάδος (ΣΒΕ). Η Μπακογιάννη έχει πάντα τον ρόλο της «εθνικής φωνής» και τοποθετείται επί της διεθνούς κατάστασης, χτυπώντας «καμπάνες και καμπαναριά». Τις δηλώσεις τις έκανε και σε ιδιαίτερη στιγμή για το Ουκρανικό ζήτημα και το παζάρεμα Ρώσων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών για το μέλλον της. Η Συρία και η Ουκρανία δείχνουν ότι οι ιμπεριαλιστές διαλύουν τις μικρές χώρες, ως έμμεση εμπλοκή, για να ρίξουν την μεταξύ τους ζαριά.
Η Ελλάδα, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να γίνει ο επόμενος σταθμός που «θα κάτσει η μπαρμπουτιέρα» των ιμπεριαλιστών, παρά τα παραμύθια για ισχυρή Ελλάδα από τα αστικά κόμματα και τις θεωρίες περί… «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας που διαρκώς αναβαθμίζεται» από τους οπαδούς της «αλληλεξάρτησης» και άλλων κακοχωνεμένων θεωριών δήθεν μαρξιστικής κοπής. Η συμμαχική χώρα των δυτικών, όπως θέλει να αυτοπαρουσιάζεται, είναι μετέωρη, καθώς οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών -που ποτέ δεν ανέλυσε η αστική τάξη και τα κόμματά της- περνάνε σε άλλο επίπεδο.
Το βάθεμα της εξάρτησης είναι τέτοιο για τη χώρα που δεν μπορεί να σταθεί χωρίς κάποιον προστάτη και οι παραδοσιακοί προστάτες της Αμερικάνοι, Άγγλοι, Γερμανοί, Γάλλοι δεν έχουν κοινή γραμμή πλεύσης. Το αντίθετο μάλιστα. Το σχήμα «Δύση ενωμένη εναντίον Ανατολής» πλέον τελειώνει. Το αφήγημα που ανακούφιζε το πολιτικό προσωπικό της ελληνικής αστικής τάξης, ότι είμαστε με τους ισχυρούς, τελειώνει και αυτό. Οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία κάνουν σάντουιτς τους γαλλογερμανούς ιμπεριαλιστές και την ΕΕ σε μια σειρά οικονομικών πεδίων. Τι μένει λοιπόν στη ναυαγισμένη θεωρία των αστών πολιτικών μας; Οι λιτανείες προς πάσα κατεύθυνση… Ας τις δούμε από την Ντόρα Μπακογιάννη:
«Ή τώρα γινόμαστε Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ή έχουμε χάσει το τρένο οριστικά, τα ξυπνητήρια χτύπησαν, οι καμπάνες χτύπησαν, τώρα πλέον χτυπάει το καμπαναριό και είναι η ώρα η Ευρώπη να συνειδητοποιήσει τις αδυναμίες της και να διαβάσει σοβαρά αυτά τα οποία λέγονται και γράφονται εδώ και πολύ καιρό, δηλαδή να εφαρμόσει αυτά τα οποία προτείνουν η έκθεση Ντράγκι και η έκθεση Λέτα.
Δεν μπορεί το εμπόριο μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να είναι λιγότερο από το μισό του εμπορίου μεταξύ των πολιτειών των ΗΠΑ. Δεν μπορούμε να καθόμαστε πάνω σε τρισεκατομμύρια αποταμιεύσεων που δεν επιτελούν κανένα σκοπό, όταν η Ευρώπη χρειάζεται επενδύσεις δισεκατομμυρίων στην αμυντική βιομηχανία και στις νέες τεχνολογίες».
«Αν η Ευρώπη δεν ξεφύγει από αυτό το μονοπάτι που έχει εγκλωβιστεί και είναι αναμφισβήτητα μονοπάτι παρακμής, τότε θα έχουμε οριστικά χάσει το τρένο. Αυτό θα αποφασιστεί εν πολλοίς σε μία εβδομάδα από τις εκλογές στη Γερμανία και λίγο αργότερα από τις εκλογές στη Γαλλία. Γιατί απαιτείται να ξεπεραστούν ριζωμένα ταμπού, να εκχωρήσουν οι χώρες εθνική κυριαρχία στον κεντρικό ευρωπαϊκό σχεδιασμό. Εκτός των άλλων, χρειαζόμαστε πλέον μία κοινή αντίληψη γι’ αυτό που ονομάζουμε άμυνα και στρατηγική».
«Κοινή άμυνα σημαίνει βιομηχανίες που συνεργάζονται, σημαίνει επενδύσεις σε κοινά όπλα και αμυντικά συστήματα. Δεν έχει κανένα νόημα να κατασκευάζονται 10 διαφορετικά όπλα, όταν ουσιαστικά χρειαζόμαστε ένα. Αυτή η συνεργασία πρέπει να υπάρξει και μέχρι τώρα έχουμε δει μόνο ένα δειλό βήμα που έγινε από την κ. Φον ντερ Λάιεν, η οποία ανακοίνωσε την ευρωπαϊκή θέση ότι το αμυντικό κόστος δεν θα υπολογίζεται στον κεντρικό προϋπολογισμό. Αλλά χρειαζόμαστε να κάνουμε πολλά βήματα ακόμη, για να έχουμε κοινή ευρωπαϊκή άμυνα. Σημαίνει, παραδείγματος χάρη, ότι δεν μπορείς να πουλάς ευρωπαϊκά όπλα σε μη ευρωπαϊκές χώρες που ενδεχομένως θα τα χρησιμοποιήσουν εναντίον ευρωπαϊκών χωρών. Σε περίπτωση που κάποιος δεν κατάλαβε, εννοώ τους Meteor».
Η εκχώρηση εθνικής ανεξαρτησίας στον ευρωπαϊκό κεντρικό σχεδιασμό που ζητά η Μπακογιάννη είναι μια πάγια θέση και τελευταία ελπίδα της τάξης της, από τη στιγμή που η χώρα δεν έχει δική της στρατηγική και λειτουργεί ως «εξάρτημα μηχανών». Ανάλογα τα συμφέροντά τους οι ιμπεριαλιστές προστάτες θα δουν ή δεν θα δουν τα σύνορα της Ελλάδας ως σύνορα της Ευρώπης. Μπορεί να την κάνουν λόγχη, μπορεί να την αφήσουν και «μισή» μπορεί και τα δύο. Η Ουκρανία είναι ένα καλό παράδειγμα στο πως φέρονται οι ιμπεριαλιστές προστάτες σε εξαρτημένες χώρες.
Η ελληνική αστική τάξη και το παραμύθι δεκαετιών τελειώνει μπροστά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η χώρα είναι γυμνή. Ο λαός μας θα πρέπει να πάρει σκληρές αποφάσεις πάνω σε όλα τα ζητήματα που θα βάλει ένας πόλεμος στη γειτονιά μας.
Η Ντόρα Μπακογιάννη νομίζει ότι με τις εκθέσεις Ντράγκι και Λέτα έχει άσο στο μανίκι. Όμως και οι δύο εκθέσεις έχουν μείνει στα συρτάρια (παρά τη «Νέα Ευρωπαϊκή Συμφωνία για την Ανταγωνιστικότητα» που εγκρίθηκε από το άτυπο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στη Βουδαπέστη και δήθεν παίρνει στα σοβαρά τις δύο εκθέσεις). Στην πραγματικότητα, για τους λόγους που προείπαμε, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις Γαλλίας-Γερμανίας θα τις εφαρμόζουν μερικώς και χωρίς να θέλουν να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να ξελασπώσουν την ευρωζώνη από την κρίση. Πόσο μάλλον για κοινή εξοπλιστική βιομηχανία, παραγωγικότητα, νέες τεχνολογίες και άλλες «ουτοπίες» ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μακροχρόνιων στρατηγικών που θέτονται στις εκθέσεις που επικαλείται η Ντόρα Μπακογιάννη.
Η ελπίδα της αστικής τάξης στην Ελλάδα μπορεί να είναι στην άμεση εφαρμογή των εκθέσεων Ντράγκι και Λέτα. Η ελπίδα των εργατολαϊκών μαζών που θα πληρώσουν και το μάρμαρο ενός πολέμου είναι στην ενότητα και στην πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστές προστάτες και την εξάρτηση.