Η είδηση για τον 13χρονο στην Πάτρα, που έκανε χρήση κάνναβης εντός του σχολείου και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με σπασμούς, έκανε τον γύρο των ειδησεογραφικών.

Για άλλη μια φορά τα κροκοδείλια δάκρυα έτρεξαν ποτάμι˙ δήθεν σοκαρίστηκε η κοινή γνώμη και οι δημοσιογράφοι έβαλαν όλο το ταλέντο τους για να δημιουργήσουν το κατάλληλο μελοδραματικό κλίμα.

Γέμισαν τα ρεπορτάζ τους με επιφανειακά στοιχεία και δημοσιευμένες έρευνες, που πάντα βρίσκονται σε κάποιο ράφι, για να δείξουν δήθεν το αποκρουστικό πρόσωπο του κόσμου των εξαρτήσεων. Ακολούθησε το γνωστό μπαλάκι ευθυνών. Φταίνε οι γονείς, φταίνε οι δάσκαλοι, φταίνε οι παρέες, φταίει το διαδίκτυο. Κούνησαν το δάχτυλο οι διάφοροι τηλε-εισαγγελείς και πάμε παρακάτω…

Όμως το ζήτημα δεν μπορεί να ειδωθεί έξω από την υλική πραγματικότητα, τη σκληρή πραγματικότητα. Το ζήτημα της χρήσης ναρκωτικών δεν είναι ξέχωρο του καπιταλιστικού συστήματος και όλου του πλέγματος εκμετάλλευσης που συμπιέζει το προλεταριάτο και τις εργατολαϊκές μάζες.

Ήδη από την δεκαετία του ‘80 η εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα έχουν χάσει στη χώρα μας χιλιάδες παιδιά. Εμείς που γράφουμε αυτό το άρθρο, παιδιά της εργατικής τάξης, των αστικών κέντρων και της επαρχίας, έχουμε χάσει συμμαθητές, φίλους, συναδέλφους, συγγενείς από τη μάστιγα των ναρκωτικών.

Αυτοί που δήθεν σοκάρονται στον αστικό μηχανισμό προπαγάνδας για τη χρήση ναρκωτικών από ανηλίκους είναι οι ίδιοι που υπερασπίζονται την ελεύθερη αγορά (μέσα σε αυτήν και το εμπόριο ναρκωτικών) και τους ταξικούς φραγμούς σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής. Είναι αυτοί που θέλουν το πόπολο και τα παιδιά του, να μην στηρίζονται στα πόδια τους, να είναι ήσυχα και κοιμισμένα. Να δείχνουν ευγνωμοσύνη στον καπιταλιστή, στον εθνικό ευεργέτη, στον αφέντη και να υπηρετούν μοιρολατρικά τα κάτεργα, για να αυγατίζουν τα κέρδη τους.

Η αγανάκτηση, η οργή, η φρίκη, η εκτόνωση του νεανικού προλεταριάτου πρέπει να μπει σε ακίνδυνα κανάλια. Η χρήση ναρκωτικών, το αλκοόλ, ο τζόγος είναι μια χαρά εργαλεία «φάσεων» και αυταπατών, εξατομικεύσεων και αδιεξόδων που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο σκοτεινό τούνελ που σε κάνει ακόμη πιο αδύναμο απέναντι στο βάρβαρο σύστημα της εκμετάλλευσης.

Το ίδιο το σύστημα είναι που έχει αφαιρέσει κάθε δημιουργική ενασχόληση από τους νέους ανθρώπους. Μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα να κοιτάξει κανείς, τον αντιδραστικό και αναχρονιστικό του ρόλο και τη συνειδητή υποτίμηση της ολόπλευρης γνώσης θα καταλάβει, γιατί όλο και περισσότερα παιδιά αρνούνται το ίδιο το σχολείο, τη μάθηση, τη γνώση, τα βιβλία και γιατί ξεκινούν να ψάχνονται στις ουσίες… Μια νίκη, φυσικά, για τη ντόπια αστική τάξη που η αμορφωσιά και η αμάθεια είναι ένας δυνατός σύμμαχος για την κυριαρχία της στις μάζες.

Στη συνέχεια, η αρένα της μισθωτής σκλαβιάς που διαλύει την προσωπικότητα συμβάλλει στο όλο και περισσότεροι να «την πίνουν», για να ανταπεξέλθουν στους ρυθμούς της παραγωγής, τις ψυχολογικές πιέσεις και τους εκβιασμούς των αφεντικών και των ρουφιάνων τους. Η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και τα κοινωνικά αδιέξοδα δημιουργούν από μικρή ηλικία το έφορο έδαφος στις εξαρτήσεις.

Το ζήτημα των εξαρτήσεων και η εναντίωση σε αυτές είναι μέσα στον συνολικό αγώνα που η οργανωμένη εργατική τάξη διεξάγει ιστορικά από τη γέννηση του εργατικού σοσιαλιστικού κινήματος. Στεκόμαστε δίπλα σε όλους τους εξαρτημένους, δίπλα σε όλα τα παιδιά μας και στους φτωχοδιάβολους που έπεσαν στη κόλαση των εξαρτήσεων του καπιταλιστικού παραδείσου.

Πέφτει σε όλο τον κόσμο της εργασίας και του καθενός από το μετερίζι του ξεχωριστά (πρωτίστως στο αντικαπιταλιστικό κίνημα) να βάζει ένα λιθαράκι για να ενισχύεται ο αγώνας ενάντια στα ναρκωτικά και τις εξαρτήσεις. Να παλεύουμε για μια άλλη ριζοσπαστική, επαναστατική, ανθρώπινη κουλτούρα που να χτίζονται προσωπικότητες ελεύθερων άνθρωπων, να βοηθάμε όπου μπορούμε και με κάθε κόστος τα νέα παιδιά να μην αγγίζουν τις ουσίες που τους πλασάρουν προτάσσοντας κοινότητες αγώνα, αλληλεγγύης, φιλίας και πολιτισμού.