Τι να πρωτοπούμε για την ευρύτερη εξωτερική πολιτική του ελληνικού καπιταλισμού, ο οποίος, όταν δεν κρατιέται από τα μπατζάκια των ιμπεριαλιστών, τρώει χαστούκια διαφόρων μεγεθών. Κάθε τέτοιο χαστούκι είναι ζήτημα από μόνο του, αν εξετάσουμε το εθνικό αφιόνι με το οποίο ποτίστηκε το πόπολο. Όπως για παράδειγμα και επιγραμματικά η στάση του Χαφτάρ, συμμάχου της χώρας, ο οποίος έχει έρθει κοντά στο να αναγνωρίσει το… παράνομο τουρκολιβυκό σύμφωνο, η στάση του Σίσι και των ανεξάρτητων δικαστηρίων της Αιγύπτου, συμμάχου της χώρας, γύρω από την Μονή Σινά ή οι μπελερομαγκιές «που δεν βγήκαν» και μετατράπηκαν σε επισημότητες και ευγένειες στη συνάντηση Τασούλα-  Χασάνι. Τα βέτο της αλβανικής ένταξης στην ΕΕ, έμειναν να τα ελπίζουν οι γνωστοί όροφοι της γαλάζιας πολυκατοικίας. Ποιος μπορεί να μην γελάσει με τα «πατριωτικά» «ναι εφέντημ» στον Ερντογάν και στην πολιτική του στη ευρύτερη περιοχή;

Για να μη μιλήσουμε για την Κύπρο, τη Συρία και τις ευρύτερες εξελίξεις στη ΝΑ Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, που δείχνουν παζάρια-ξαναμοιράσματα των ιμπεριαλιστών και τη μόνιμη ελληνική θέση-πασπαρτού που στρουθοκαμηλίζει ότι… «χώρα μας είναι η ΕΕ».

Είναι πολλά τα ζητήματα είναι η αλήθεια. Αλλά το ντόπιο προσωπικό της αστικής τάξης έχει καταλήξει. Είμαστε με όλους τους ιμπεριαλιστές της Δύσης, είμαστε ισχυρή Ευρώπη, είμαστε τα σύνορά της (ιδού η νέα Μεγάλη Ιδέα της εποχής και ο νέος Διγενής). Αντιδιαλεκτική θέση και εκτός πραγματικότητας όσον αφορά τις αντιθέσεις μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, μεταξύ των ιμπεριαλιστών πρώτα και κύρια. Εύκολα, όμως, μαστουριάζει το πόπολο με τα εύκολα σχήματα: «Είμαστε με τους ισχυρούς, δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν υπάρχει ζήτημα ανησυχίας… Υπήκοοι, είστε στα ζεστά και ματωμένα χέρια λόγω της συμμαχίας με το κατοχικό Ισραήλ της ντόπιας υπαλληλίας των ιμπεριαλιστών». Γνωστό το παραμύθι: ΗΠΑ και ΕΕ δεν θα μας αφήσουν μόνους, την… κοιτίδα της δημοκρατίας και του πολιτισμού. Κι εμείς λωτοφάγοι… Εκατό χρόνια από το 1922, πενήντα χρόνια από την Κύπρο κι όμως το ίδιο τροπάρι…

Ξεκινήσαμε ανάποδα αυτό το άρθρο, για να υπενθυμίσουμε κυρίως ότι οι πανηγυρισμοί του Δένδια για τις φρεγάτες και τα ταρατατζούμ γίνονται για λόγους εθνικής ανάτασης, γιατί μπορεί ο Δενδιας να λέει ότι αγοράστηκαν οι φρεγάτες για την αποτροπή αλλά όπως ίδιος υπενθυμίζει: «Η στρατηγική συμμαχία με τη Γαλλία – υλοποιήθηκε με την υπογραφή της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνδρομής, της οποίας είχα την τιμή να διαπραγματευτώ και να υπογράψω, εκ μέρους της Κυβέρνησης, στις 28 Σεπτεμβρίου 2021,– αποτελεί εχέγγυο σταθερότητας. Όπως έχω αναφέρει, πρόκειται για «μια συμφωνία-σταθμό, η οποία περιλαμβάνει ρήτρα αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής και θωρακίζει τις χώρες μας – και την Ευρώπη – απέναντι σε κάθε εξωτερική απειλή».

Μη ξεχνιόμαστε, όπως έχουμε ξαναγράψει οι φρεγάτες πληρώνονται αδρά από τον ιδρώτα του ελληνικού λαού, για να τις έχει ο γαλλικός ιμπεριαλισμός και όχι η δήθεν ανεξαρτησιακή πολιτική του Δένδια και των αστών πολιτικών της χώρας.

Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός καταφέρνει να μεγεθύνει τον στόλο του, πληρώνοντας η Ελλάδα και ο λαός της στο όνομα της «άμυνας και ασφάλειάς» της την πολεμική διεύρυνση του πρώτου με ό, τι συνεπάγεται αυτό. Για το εσωτερικό της χώρας και το πόπολο αυτά όλα βαφτίζονται τεράστιες επιτυχίες που στολίζονται με πατριωτικές κορώνες από τους αστούς πολιτικούς. Όμως σε μια συνθήκη ξαναμοιράσματος του πλανήτη από τους ιμπεριαλιστές και πολεμικών συγκρούσεων για τα συμφέροντά τους τον πρώτο λόγο (μεταξύ άλλων πατρώνων) έχουν οι Γάλλοι ιμπεριαλιστές και μετά η ντόπια αστική τάξη.

Ποιοι θα βγάλουν και στο όνομα ποιων τα κάστανα από τη φωτιά σε περίπτωση πολεμικής σύρραξης στην ΝΑ Μεσόγειο είναι που πρέπει να προβληματίσει τον ελληνικό λαό, που ξέρει ότι μάτωσε και καταστράφηκε από τους πολέμους των ιμπεριαλιστών στην περιοχή.