Ένας χρόνος πέρασε από το έγκλημα στα Τέμπη (28/2), όπου ο επιβατικός συρμός της Hellenic Train, που μετέφερε πάνω από 350 επιβάτες, συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία και άφησε πίσω του 57 νεκρούς και 180 τραυματίες, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Η πλειοψηφία των νεκρών νέες και νέοι, εργαζόμενοι/ες και φοιτήτριες και φοιτητές που είτε πήγαιναν στις σχολές τους είτε γυρνούσαν σπίτι τους από αυτές. Επιβάτες χρόνια ολόκληρα μετακινούνταν σε δρομολόγια του τρόμου σε «τυφλές» γραμμές χωρίς να γνωρίζουν τίποτα, γιατί όπως κυνικά δήλωσε και ο Άδωνις Γεωργιάδης: «Είσαι ο υπουργός Μεταφορών. Μπορείς να πας στη Βουλή και να πεις “ναι, έχουν πρόβλημα ασφάλειας τα τρένα”; Αν το πεις αυτό, δεν θα μπει αύριο άνθρωπος στα τρένα», περιγράφοντας σε μια του φράση τη βαρβαρότητα που εκφράζει αυτό το σύστημα και την αντίληψή του για την ανθρώπινη ζωή.
Όμως, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι των τραίνων ήταν αυτοί που προειδοποιούσαν για το έγκλημα… πριν το έγκλημα, χωρίς φυσικά να εισακουστούν με τα αποτελέσματα να είναι σήμερα γνωστά. Ως εργαζόμενοι έβλεπαν το τσάκισμα που έφερνε η ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρομικού δικτύου μέσω περικοπών των εργαζομένων, μέσω ελλείψεων στο δίκτυο και για αυτό έκρουαν συνέχεια τον κώδωνα του κινδύνου μέχρι και 20 μέρες πριν το έγκλημα.
Γράφαμε έναν χρόνο πριν, λίγες μέρες μετά το έγκλημα:
«… Τα συστήματα ασφαλείας (3 το σύνολο) λειτουργούσαν κανονικά μέχρι το 2008-2009. Από κει και έπειτα ξεκινάει το χάος και το άνοιγμα του δρόμου για ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ. Το 2008 μεταβιβάζεται το σύνολο των μετοχών που κατείχε επί του μετοχικού κεφαλαίου της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στο ελληνικό δημόσιο. Το 2013 μεταβιβάζεται το σύνολο των μετοχών στο ΤΑΙΠΕΔ. Αφού αποτυγχάνουν οι «προσπάθειες εξυγίανσης και αναδιάρθρωσης» της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, έρχεται η τελική πράξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Το 2017 την ξεπουλάει στην ιταλική Ferrovie dello Stato Italiano, έναντι του εξευτελιστικού ποσού των 45 εκ. ευρώ. Ποια είναι η FSI; Πρόκειται για την κρατική εταιρεία σιδηροδρόμων της Ιταλίας, η οποία αποτελεί σήμερα την τρίτη μεγαλύτερη σιδηροδρομική εταιρεία της Ευρώπης, με δραστηριότητες –εκτός από Ελλάδα και Ιταλία– και σε Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ρουμανία, Ισπανία και Ολλανδία. Παράγει πάνω απ’ το 2% του ιταλικού ΑΕΠ. Συνολικά η εταιρεία απασχολεί περίπου 80.000 εργαζομένους και σε ετήσια βάση εξυπηρετεί περίπου 830 εκατ. επιβάτες, μεταφέροντας πάνω από 50 εκατ. τόνους εμπορευμάτων. Εκτός από τις σιδηροδρομικές μεταφορές, η μητρική εταιρεία διαχειρίζεται και έργα υποδομών, ασφάλειας και παρέχει υπηρεσίες ακινήτων και άλλες υπηρεσίες στην Ιταλία και σε ευρωπαϊκές χώρες.
Συνοπτικά, η νέα συμφωνία μεταξύ κράτους και FSI προβλέπει τα κέρδη να τα καρπώνεται η ιταλικών συμφερόντων Hellenic Train (μετονομάστηκε το 2021), αλλά το κόστος συντήρησης και τη διαχείριση και υλοποίηση έργων στο σιδηροδρομικό δίκτυο να την έχει μόνο το ελληνικό κράτος. Οι εργαζόμενοι μειώνονται από 12.000 σε 2.000. Οι γραμμές και όλο το σιδηροδρομικό δίκτυο βυθίζεται στο σάπισμα…».
Αρκεί κανείς να ακούσει και να διαβάσει τα όσα λένε σήμερα οι οικογένειες των θυμάτων που ζητούν δικαίωση και θα καταλάβει τι προηγήθηκε. Πώς φτάσαμε στο κρατικό έγκλημα των Τεμπών, αλλά και το κουκούλωμα που ακολούθησε μέχρι και σήμερα. Όχι μόνο οι ευθύνες, που δεν αποδόθηκαν ποτέ, αλλά και ο εμπαιγμός των οικογενειών των θυμάτων από το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται τον τόπο, και φυσικά και του ελληνικού λαού, που είδε στο αίμα των νεκρών ολοφάνερα τι σημαίνει ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, ιδιωτικοποιήσεις και διάλυση υποδομών της χώρας.
Είναι -και αυτό πρέπει να αναδεικνύουμε σήμερα- οι πολιτικοί εκφραστές του Κεφαλαίου, με όσες αστικές κυβερνήσεις και να εναλλάσσονται, που ευθύνονται για το ρήμαγμα του τόπου και των υποδομών του. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε: Το διαχρονικό ξεχαρβάλωμα της Ελλάδας είναι έργο της μεταπρατικής- κομπραδόρικης ντόπιας αστικής τάξης και των κομμάτων της. Είναι έργο της πολιτικής της υποτέλειας, της εξάρτησης και της υποθήκευσης ολόκληρης της χώρας στους ιμπεριαλιστές – δανειστές.
Μετά το έγκλημα μαζικές ήταν οι κινητοποιήσεις που ζητούσαν ευθύνες για το αίμα που χύθηκε. Η νεολαία, η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός ήταν αυτοί που οργίστηκαν, συζήτησαν, διαδήλωσαν μαζικά και δυναμικά. Πώς μπορεί να ξεχαστεί ο όγκος της πρώτης γενικής απεργίας στις 8/3, η μαζικότητα σε όλες τις πόλεις της χώρας, οι οργισμένες πανελλαδικές συγκεντρώσεις που συμπύκνωναν την οργή του λαού σε συνθήματα όπως «δεν ήταν ατύχημα, ήταν δολοφονία»; Σε μια τέτοια κομβική στιγμή οι παράγοντες της κοινοβουλευτικής αριστεράς θέλησαν να τελειώσουν στα γρήγορα με τις κινητοποιήσεις πετώντας «φαναράκια» και μαύρα μπαλόνια στον ουρανό οδηγώντας την οργή του πλήθους σε άσφαιρους συμβολισμούς και την αγανάκτηση στα παραβάν, για να μετρηθούνε τα κουκιά, φανερώνοντας έτσι και τις γενικότερες διαθέσεις τους.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά το έγκλημα στα Τέμπη, έχουμε χρέος να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, όχι μόνο για να μη συγκαλυφθεί το συγκεκριμένο έγκλημα. Οφείλουμε να αγωνιστούμε συνολικά ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, συνειδητοποιώντας ότι η φύση του είναι τέτοια που θα γεννά συνέχεια «μικρά» ή «μεγάλα» εγκλήματα θυσιάζοντας τις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας.