Την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου, περίπου στη 1 το μεσημέρι (τοπική ώρα), o 25χρονος Αμερικανοεβραίος Aaron Bushnell, εν ενεργεία στρατιωτικός των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, αυτοπυρπολήθηκε μπροστά στην πρεσβεία του Ισραήλ στην Ουάσιγκτον φωνάζοντας «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» και καταγγέλλοντας με αυτή του την ενέργεια την εξελισσόμενη γενοκτονία στη Γάζα. Λίγες ώρες αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν.
Ο Bushnell έφτασε μπροστά στην ισραηλινή πρεσβεία φορώντας τη στρατιωτική του στολή και βιντεοσκόπησε την πράξη διαμαρτυρίας του μεταδίδοντάς τη ζωντανά στο διαδίκτυο. Τα τελευταία του λόγια στην κάμερα ήταν: «Είμαι ενεργό μέλος της Αεροπορίας των Ηνωμένων Πολιτειών και δεν πρόκειται να συνεχίσω να είμαι συνένοχος σε γενοκτονία. Πρόκειται να προβώ σε μία ακραία πράξη διαμαρτυρίας, αλλά σε σύγκριση με όσα βιώνουν οι άνθρωποι στην Παλαιστίνη στα χέρια των αποικιοκρατών τους, δεν είναι καθόλου ακραία. Αυτό είναι που η άρχουσα τάξη μας έχει αποφασίσει ότι θα είναι φυσιολογικό». Επίσης, στο λογαριασμό του στην πλατφόρμα twitch είχε γράψει: «Σε πολλούς από εμάς αρέσει να ρωτάμε τους εαυτούς μας: “Τι θα έκανα αν ήμουν ζωντανός κατά την περίοδο της δουλείας; Ή την περίοδο του Τζιμ Κρόου στον Νότο; Ή στο απαρτχάιντ; Τι θα έκανα εάν η χώρα μου διέπραττε γενοκτονία;”. Η απάντηση είναι, το κάνεις. Αυτή τη στιγμή».
Από την πρώτη στιγμή η συγκλονιστική και ηρωική πράξη αυτοθυσίας του Bushnell έκανε τον γύρο του κόσμου προκαλώντας συγκίνηση σε κάθε άνθρωπο που είναι αλληλέγγυος με τον δίκαιο αγώνα του παλαιστινιακού λαού. Τα αμερικάνικα μίντια απ’ την πρώτη στιγμή προσπάθησαν να υποβαθμίσουν το γεγονός, μιλώντας για «άτομο ψυχικά άρρωστο». Ο Bushnell, όμως, μέσα από τα λόγια του δείχνει ότι είναι συγκροτημένος και πλήρως συνειδητοποιημένος και κάνει σαφείς τους λόγους της διαμαρτυρίας του, την οποία και ο ίδιος τη χαρακτηρίζει ως ακραία.
Παράλληλα, πρέπει να σημειώσουμε ότι η αυτοπυρπόληση σαν μέσο πολιτικής διαμαρτυρίας έχει μακρόχρονη παράδοση μέσα στην ιστορία των κινημάτων. Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε μερικά παραδείγματα: την περίπτωση του Κώστα Γεωργάκη, Έλληνα φοιτητή που στις 19 Σεπτεμβρίου 1970, στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας, περιέλουσε τον εαυτό του με βενζίνη και αυτοπυρπολήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δικτατορία στην Ελλάδα· του αμερικανού Νόρμαν Μόρινσον, που στις 2 Νοέμβρη 1965 αποφάσισε να περιλουστεί με κηροζίνη και να καεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον πόλεμο του Βιετνάμ, κάτω από το γραφείο του Αμερικανού υπουργού Άμυνας, Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα· του Μοχάμεντ Μπουαζίζι, μικροπωλητή από την Τυνησία ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου του 2010 στη πόλη Σιντί Μπουζίντ, διαμαρτυρόμενος για την κακομεταχείρισή του από την αστυνομία, γεγονός που πυροδότησε εξέγερση σε ολόκληρη τη χώρα· τέλος, την περίπτωση του 33χρονου Κούρδου πολιτικού πρόσφυγα Αγκάρ Σερχάντ που αυτοπυρπολήθηκε μπροστά απ’ την ελληνική Βουλή στις 15/02/1999 σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον Οτσαλάν.
Ανεξάρτητα με το αν συμφωνεί κανείς με μια τόσο σκληρή μορφή διαμαρτυρίας, δεν μπορεί να αρνηθεί ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, και ο Bushnell στην προκειμένη, πέθαναν όχι από «τρέλα», όπως θέλουν να παρουσιάσουν τα κυρίαρχα μέσα καταπίεσης, αλλά από μια εκκωφαντική οργή και αντίσταση στην αδηφάγο βία του ιμπεριαλισμού. Ένας 25χρονος άνθρωπος που αρνείται να συμμετάσχει μέσω των ενόπλων δυνάμεων της χώρας του στη σφαγή ενός ολόκληρου λαού, στο ματοκύλισμα γυναικόπαιδων, ηλικιωμένων κοκ. μόνο σώας τας φρένας μπορεί να έχει… Από την πιο σκληρή ατομική άρνηση μέχρι τη συλλογική αντίσταση των λαών απέναντι στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και τις φονικές πολεμικές μηχανές, εκεί γεννιέται και διαφαίνεται η ανθρωπιά στο μεγαλείο της. Κι ο νεαρός Aaron έβαλε το δικό του ανάχωμα προς αυτή την κατεύθυνση…