Ακόμα ένα αντεργατικό νομοσχέδιο βρίσκεται στα σκαριά από τη σημερινή κυβέρνηση που θα προστεθεί και αυτό στο μωσαϊκό επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη και το σύνολο των εργαζομένων. Ένα νομοσχέδιο που έρχεται να πατήσει στο ήδη καταστρατηγημένο οχτάωρο, που απελευθερώνει ακόμα πιο πολύ τις απολύσεις, που ενισχύει ακόμα πιο πολύ τους εργοδότες, που προθέτει ακόμα έναν κρίκο στην αλυσίδα που σέρνει ο εργαζόμενος λαός και η εργατική τάξη.
Οι εργαζόμενοι/ες συντρίβονται ανάμεσα στις μυλόπετρες του ελληνικού κεφαλαίου και στις διαταγές των ιμπεριαλιστών-δανειστών που έχουν τη χώρα δέσμια πολιτικά και οικονομικά.
Μέσα σε αυτή τη λαίλαπα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και της ταξικής εκμετάλλευσης μέσα στα εργασιακά κάτεργα γινόμαστε παρακολουθητές μιας στείρας συνθηματολογίας που εμφανίζεται συχνά πυκνά -«φουντώνει» ιδιαίτερα όταν μια επόμενη βουρδουλιά ετοιμάζεται να πέσει στις πλάτες των εργατών και εργατριών- γεμίζει πύρινα άρθρα, αφίσες και πανό… Μια συνθηματολογία που εν τέλει μόνο ηττοπάθεια και αδράνεια μπορεί να φέρει σε αυτούς και αυτές που πουλάνε την εργατική τους δύναμη για να ζήσουν και συνειδητοποιούν την ταξική τους θέση και θέλουν να αγωνιστούν ή και αγωνίζονται για τα συμφέροντά τους.
Η σειρά του «ούτε να το σκέφτεστε» που μετέπειτα γίνεται «δεν θα περάσει», που εύκολα και πάλι μετατρέπεται σε «θα μείνει στα χαρτιά» έχει γίνει τακτική για αυτούς που δεν έχουν διάθεση να… κερδίσουν αλλά πάντα «κερδίζουν». Συνθήματα (όπως το «αιτία πολέμου», που ακούγεται κάθε λίγο και λιγάκι με τόση ευκολία) που σε μια πρώτη ανάγνωση φαίνονται δυναμικά όμως τι γίνεται όταν, την επόμενη μέρα, και περνάνε (τα κάθε είδους αντεργατικά-αντιλαϊκά νομοσχέδια) και το κυριότερο δεν ακούγεται κιχ μετά (ένα γιατί δεν νικήσαμε τον πόλεμο ρε αδερφέ…) από αυτούς που τα φωνάζουν δίχως φόβο και πάθος.
Η κάθε νίκη πρέπει να ακούγεται και νίκες ευτυχώς υπάρχουν πολλές για το εργατικό κίνημα και φυσικά τους εργαζόμενους. Αυτές είναι που πρέπει συνεχώς να αναδεικνύονται, να γίνονται παράδειγμα και να δουλεύουμε για τις επόμενες. Και όχι δεν είμαστε «διαφωνούντες» του «δεν θα περάσει», όμως τα κάθε «δεν θα περάσει» ορίζουν τη μάχη που θα δοθεί και δεν γεμίζουν απλώς κόλλες χαρτί και φλύαρες κλιμακώσεις… με συναυλιακές συγκινήσεις και μπαλόνια.
Τελευταία, μάλιστα, με αφορμή το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο που ετοιμάζουν διαβάσαμε στο τουίτερ του Π.Α.ΜΕ και το «Οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους θα το ακυρώσουν και αυτό!». Ρωτάμε τον εμπνευστή της ανάρτησης: ποιο άλλο δηλαδή αντεργατικό νομοσχέδιο ακυρώθηκε προσφάτως…; Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή η «υπεραγωνιστικότητα» για να μη γίνει «καλτ» όταν μάλιστα επί δύο δεκαετίες η γενιά μας, ως εργάτες/τριες, έχει μαζέψει πολλά στην καμπούρα της που δεν απαντήθηκαν «πολεμικά», ούτε έστω «γαλλικά» (δες μαχητικές κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης ενάντια στο ασφαλιστικό στη Γαλλία κ.α.) αλλά με εκλογικές αυταπάτες, άσφαιρες κινήσεις συνδικαλισμού, εκτονώσεις διαφόρων ειδών και προβοκατορολογία (κρίσιμη τριετία 2010-12). Ας αφήσουν λοιπόν τα μεγάλα λόγια και την υπερεπαναστατική φρασεολογία γιατί οι εργαζόμενοι όντως δεν είναι… τα γίδια του ΟΠΕΚΕΠΕ και σίγουρα έχουν κριτήρια για να δουν με τι υλικά ετοιμάζονται για άλλη μια φορά τα… «δεν θα περάσει!».
Α.