Στα μέσα Νοέμβρη ο πρόεδρος του «Κ»Κ Κίνας Σι Ζι Πινγκ ταξίδεψε αυτοπροσώπως μέχρι το Περού. Σκοπός του ταξιδιού του ήταν να εγκαινιάσει το νεοκατασκευασμένο λιμάνι του Τσανγκάι. Πρόκειται σίγουρα για ένα εμβληματικό έργο: το πρώτο «έξυπνο» -από πλευράς αυτοματοποίησης- λιμάνι της Λατινικής Αμερικής. Σε μια έκταση περίπου δέκα τετραγωνικών χιλιομέτρων θα λειτουργήσει ένα πλήρως αυτοματοποιημένο σύμπλεγμα.
Παράλληλα, ξεκινάει σίγουρα μια ιστορική στιγμή για τις θαλάσσιες μεταφορές, επαναστατική θα λέγαμε για την ιστορία της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων, καθώς το νέο λιμάνι πρόκειται να μειώσει κατά δέκα ημέρες το χρόνο των θαλάσσιων μεταφορών μεταξύ Περού και Κίνας. Η Κίνα δεν θα βασίζεται πλέον αποκλειστικά στα λιμάνια της πλευράς του Ατλαντικού Ωκεανού, πράγμα που υπολογίζεται ότι θα μειώσει το κόστος μεταφοράς των εμπορευμάτων της στην περιοχή κατά 30%. Το Τσανκάι βρίσκεται πάνω στον παναμερικανικό αυτοκινητόδρομο: συνδέει το Περού με τη Χιλή στο Νότο, το Εκουαδόρ και την Κολομβία στο Βορρά και με τη Βραζιλία από το πέρασμα των δύο ωκεανών.
Να σημειώσουμε εδώ ότι οι χώρες της Λατινικής Αμερικής είναι εδώ και χρόνια από τους βασικούς προμηθευτές της Κίνας σε αγροτικά προϊόντα και σε πρώτες ύλες: 45% των πρώτων, ειδικά σόγια και κρέας. Χαλκός και λίθιο από το Περού και τη Χιλή, δύο κρίσιμα ορυκτά μεταλλεύματα για τα σαγόνια της παραγωγής των κρατικοκαπιταλιστικών ή ιδιωτικών κινεζικών μονοπωλιακών κολοσσών.
Τα κομματικά επιτελεία, λοιπόν, του κινεζικού ιμπεριαλισμού έχουνε κάθε λόγο να πανηγυρίζουν: «Το Τσανκάι γίνεται ένα νέο σημείο εκκίνησης για το μονοπάτι των Ίνκας μιας νέας εποχής, από το Τσανκάι στη Σανγκάη». «Ας πλεύσουμε ώμο με ώμο για να αγκαλιάσουμε τον κόσμο και να προχωρήσουμε προς ένα όμορφο αύριο», δηλώνει με τη χαρακτηριστική κινεζική θυμοσοφία στα εγκαίνια ο Πρόεδρος Σι.
Ας δούμε, όμως, πώς μεταφράζεται αυτή η «νέα εποχή», αυτή η παγκόσμια αγκαλιά, αυτό το «όμορφο αύριο» στις συνθήκες ζωής του περουβιανού λαού.
Το κόστος της κινεζικής επένδυσης για αυτόν το νέο κόμβο του Τσανκάι φτάνει τα 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια. Τα δις αυτά προήλθαν σχεδόν αποκλειστικά από την κινεζική COSCO, η οποία κατέχει και τη μεγάλη πλειοψηφία των μετοχών. Ένα μικρό μερίδιο διατηρεί και η Volton, εταιρεία από το Περού που έχει περάσει σε ελβετικά χέρια.
Η COSCO διατηρεί το δικαίωμα απόλυτου ελέγχου και διαχείρισης του λιμανιού. Δικό της το προσωπικό, δικές της και οι οικονομικές στρατηγικές. Πώς το πέτυχε αυτό; Με προσωπική παρέμβαση της πραξικοπηματικής προέδρου, μετά την καθαίρεση του εκλεγμένου Καστίγιο, Ντίνας Μπολουάρτε. Εναντίον της να θυμίσουμε ότι τον Δεκέμβριο του 2022 ο περουβιανός λαός βγήκε στους δρόμους με μαζική συμμετοχή των διαχρονικά φτωχοποιημένων περουβιανών ινδιάνικης καταγωγής, πράγμα που πλήρωσε με φόρο αίματος, με δεκάδες νεκρούς διαδηλωτές.
Γιατί παρενέβη η Μπολουάρτε για την παραχώρηση του Τσανκάι στους Κινέζους; Γιατί η σύμβαση παραχώρησης είχε κολλήσει στις αποφάσεις της περουβιανής δικαιοσύνης ως σύμβαση παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας. Αυτά τα θεσμικά εμπόδια -που έβλεπαν παραχώρηση περουβιανών εδαφών σε ξένη δύναμη με την «αποκλειστικότητα του λιμανιού για 30 χρόνια» της Κίνας- εμπόδια, δηλαδή, ενάντια σε μια νεοαποικιοκρατική συμφωνία είναι που πραξικοπηματικά παρέκαμψε η Μπολουάρτε.
Σε αυτό το σημείο όσο και αν θέλει κανείς να επαναπαυτεί συσκοτίζοντας την ολοένα και πιο επικίνδυνη σύγκρουση των μονοπωλιακών κολοσσών -ΗΠΑ και Κίνας- για το ξαναμοίρασμα της γης, όσο κι’ αν βλέπει μέσα από τα διανοουμενίστικα γυαλάκια του οπορτουνισμού «κακούς» και «καλούς» ιμπεριαλιστές, τα πράγματα από μόνα τους ξεθολώνουν:
α) Το Τσανκάι είναι το πρώτο λιμάνι βαθέων υδάτων στη Λατινική Αμερική στο οποίο η COSCO έχει τον πλήρη επιχειρησιακό έλεγχο.
β) Η COSCO, επίσης, είναι γνήσιο απότοκο της διαδικασίας της καπιταλιστικής παλινόρθωσης που ξεκίνησε στην Κίνα από το 1976. Η παλινόρθωση στην Κίνα συνεχίστηκε αδιάκοπα από τότε με αποτέλεσμα τη δημιουργία και κυριαρχία ενός μείγματος κρατικοκαπιταλιστικών και ιδιωτικών μονοπωλιακών ομίλων, με τη δημιουργία μιας ισχυρότατης αστικής τάξης που λειτουργεί ενοποιημένα από την παραγωγή μέχρι την εξωτερική πολιτική μέσω του Κινεζικού Κόμματος. Από τις αρχές του 21ου αιώνα ο κινεζικός ιμπεριαλισμός διεκδικεί το δικό του «δρόμο του μεταξιού» στην παγκόσμια πίτα.
γ) Η COSCO, λοιπόν, ως μονοπωλιακός ναυτιλιακός κολοσσός έχει την εξής ιδιαιτερότητα: υπόκειται σε έλεγχο του Κόμματος, απαιτείται από το νόμο να συμπεριλαμβάνει επιτροπή του «Κ»ΚΚ. Απαιτείται να συνεργάζεται στη συλλογή πληροφοριών και στην κινητοποίηση της εθνικής άμυνας της Κίνας, για αυτό εξάλλου και στο παρελθόν έχει συμμετάσχει σε μικτές ασκήσεις με το κινεζικό πολεμικό ναυτικό.
Ας μη μακρηγορούμε. Από το σύντομο αυτό άρθρο μπορούν ήδη να βγουν ασφαλή συμπεράσματα:
1. Από το Περού μέχρι την Ελλάδα, οι αστικές τάξεις των εξαρτημένων από το ξένο κεφάλαιο χωρών έχουνε πολύ καλά καταλάβει τι σημαίνει κινεζικός ιμπεριαλισμός. Αυτοί που ακόμα δυσκολεύονται να το καταλάβουν είναι οι εφησυχασμένοι οπορτουνιστές που κάνουν και τη μεγαλύτερη ζημιά στην εργατική τάξη σπέρνοντας ψευδαισθήσεις περί καλών ιμπεριαλιστών.
2. Από το Περού μέχρι την Ελλάδα οι λαοί των εξαρτημένων χωρών είναι οι πρώτοι που βρίσκονται στο στόχαστρο της σύγκρουσης των ιμπεριαλιστών για την αφαίμαξη της γης τους και των κόπων της δουλειάς τους, της υπεραξίας τους.
3. Όσο το ιμπεριαλιστικό σύστημα κυριαρχεί, κάθε επαναστατικό άλμα στα μέσα παραγωγής, κάθε υλικοτεχνική εξέλιξη αντί να λειτουργεί προς όφελος των λαών, χρησιμοποιείται εναντίον τους.