Ξημερώματα Σαββάτου (13/7)˙ άλλη μία δολοφονημένη από το χέρι του δυνάστη της, η όγδοη γνωστοποιημένη για φέτος. Βρισκόμαστε στη μέση της χρονιάς και μετράμε μια γυναικοκτονία κάθε μήνα και κάθε φορά η πληροφορία που διαχέεται σοκάρει όλο και περισσότερο.
Αυτή τη φορά στην Αμφιλοχία, το μένος προς τη γυναίκα και η επιθυμία επιβολής έφτασε τον γυναικοκτόνο στο σημείο να κρατά όμηρο το παιδί τους και την απειλεί με τη ζωή του. Κάθε φορά αποδεικνύεται πως η λύσσα απέναντι σε αυτή που θεωρούν κτήμα τους και η επιθυμία τους να κυριαρχήσουν πάνω της και να την έχουν υποχείριό τους δε σταματά σε κανένα όριο.
Από τη μέρα της γυναικοκτονίας ακούμε για τη δουλειά που έκανε η αστυνομία και, επειδή η γυναίκα είχε κάνει καταγγελία, ότι της προσέφεραν τόσο την επιλογή του panic button όσο και τη διαμονή σε δομή αλλά αυτή αρνήθηκε. Θεωρούμε ότι το ζήτημα είναι πιο πολύπλοκο από ένα απλό «της προσφέρθηκε/ αρνήθηκε», χωρίς σε όλο αυτό να συμπεριλάβουμε από τις αντιλήψεις μιας μικρής επαρχιακής πόλης και τον στιγματισμό μέχρι το γραφειοκρατικό κομμάτι της προσφοράς μιας επιλογής χωρίς τη συμβολή ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών ή ακόμη και την παρακολούθηση ενός περιστατικού ιδιαίτερα επικίνδυνου˙ αντιθέτως, όταν μετά τη μήνυση, που του έγινε τον Μάη, αθωώθηκε, η καραμπίνα που είχε στην κατοχή του και του είχε αφαιρεθεί, του δόθηκε πίσω με δικαιολογία πως δεν χρησιμοποιήθηκε στο περιστατικό για το οποίο μηνύθηκε (!). Επομένως, η υπόθεση (όπως και κάθε υπόθεση), όταν ειδωθεί στην ολότητά της φανερώνει τις παθογένειες, που το ίδιο το σύστημα γεννά, είτε αυτές έχουν να κάνουν με το πρακτικό κομμάτι είτε με βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις, και οδηγούν μια γυναίκα στην άρνηση της βοήθειας.
Το τελευταίο εξάμηνο, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας που καταγγέλθηκαν με θύματα γυναίκες ήταν 8.729, ποσοστό τεράστιο, το οποίο φανερώνει τις υπέρογκες διαστάσεις του, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτές είναι οι γυναίκες που βρήκαν το θάρρος της καταγγελίας. Και αυτό το θάρρος κατανοείται εύκολα και από τη χρήση του panic button, όπου από τις 1.871 που το τοποθέτησαν στο κινητό τους, το χρησιμοποίησαν οι 221.
Το ζήτημα της έμφυλης βίας, της συνεχόμενης υποτίμησης της γυναίκας σε όλα τα επίπεδα της ζωής της, των αντιδραστικών αντιλήψεων που την κρατούν δέσμια (είτε αφορούν στερεοτυπικές απόψεις για τη φύση της είτε αφορούν δήθεν προοδευτικές που την περιορίζουν στο φύλο της) είναι άμεσα συνυφασμένα με το σύστημα στο οποίο ζει. Ένα σύστημα που τη θέλει υποταγμένη και με τη δήθεν απελευθέρωσή της να φτάνει ως την ατομική της εξέλιξη, η οποία πολλές φορές είναι επίπλαστη.
Ακούμε συνέχεια ότι οι γυναίκες πρέπει να πάψουν να φοβούνται, να μιλάνε, να δείξουν τη δύναμη τους. Και, ναι, πρέπει να το κάνουν. Οι γυναίκες, ειδικά των εργατολαϊκών στρωμάτων, οι εργαζόμενες, οι μετανάστριες, οι φοιτήτριες, οι οποίες σηκώνουν διπλά και τριπλά το βάρος της ανισοτιμίας, πρέπει να σπάσουν τις αλυσίδες τους συνειδητοποιώντας ότι η ελευθερία τους δεν είναι γενική και αόριστη. Η ελευθερία τους ορθώνεται πάνω από τα γενικά και αόριστα, πάνω από ημίμετρα, πάνω από σκόρπια δικαιώματα, πάνω από τον εαυτό τους. Η πραγματική λύτρωση της γυναίκας και κάθε καταπιεζόμενου ατόμου θα έρθει μόνο μέσα από την οργάνωσή τους με ταξικό προσανατολισμό και την πάλη τους μέχρι το τσάκισμα αυτού του συστήματος.