Κάθε φορά που εμφανίζεται η είδηση μιας νέας γυναικοκτονίας νιώθουμε ότι η φρίκη ξεπερνά κάθε λογική. Αν στην περίπτωση της γυναικοκτονίας στη Σαλαμίνα η ελληνική αστυνομία θεωρήθηκε συνυπεύθυνη, στη χθεσινή περίπτωση η ελληνική αστυνομία έχωσε το μαχαίρι στο κορμί της Κυριακής Γρίβα μαζί με τον γυναικοκτόνο.

Η Κυριακή βρισκόταν σε μια κακοποιητική σχέση για χρόνια ολόκληρα. Η βιτρίνα της σχέσης όμορφη· φωτογραφίες με τους δύο μαζί, stories και post. Με αυτά μας βομβαρδίζουν σήμερα τα ΜΜΕ. Εκτός από αυτά, όμως, στην επιφάνεια βγαίνουν και τα γνωστά «καβγαδάκια». Τα συνεχόμενα πίσω- μπρος που μοιάζουν «φυσιολογικά». Και το «κάτι» παραπάνω που θα συμβεί και θα θεωρηθεί «υπερβολή». Η Κυριακή βρισκόταν σε μια σχέση που βρίσκονται πολλές γυναίκες…

Και έρχεται η μέρα που η Κυριακή κάνει το πρώτο βήμα. Καταγγέλλει τον κακοποιητή της για βιασμούς και ξυλοδαρμούς, καταθέτει ασφαλιστικά μέτρα. Και όταν ο κακοποιητής της φορά το προσωπείο του «καλού αγοριού» τα αποσύρει όλα και γυρνά πίσω. Και εδώ έρχεται το πρώτο κενό του αστικού συστήματος διαχείρισης των πατριαρχικών κακοποιητικών συμπεριφορών. Μια κοπέλα κακοποιημένη, μια κοπέλα φανερά φοβισμένη έχει προφανώς το δικαίωμα της καταγγελίας και των ασφαλιστικών μέτρων αλλά ως εκεί. Καμία μέριμνα για ψυχολογική υποστήριξη, καμία μέριμνα για βοήθεια, παρακολούθηση. Αποφάσισες να γυρίσεις σε έναν άνθρωπο αποδεδειγμένα επικίνδυνο; Μάλλον είναι θέμα ελεύθερης βούλησης. Και η Κυριακή, όπως πολλές γυναίκες, κάνει το πισωγύρισμα.

Μετά από έναν κυκεώνα μέσα στον οποίο προφανώς βρισκόταν η Κυριακή, μόνη, αβοήθητη και χωρίς καμία στήριξη αποφασίζει να δώσει τέλος μόνη της. Και να φύγει. Και χθες το βράδυ η Κυριακή, επειδή νιώθει τον κίνδυνο, αφού ο κακοποιητής πια έχει μετατραπεί σε διώκτη που την παρακολουθεί, μάλλον αντιλαμβανόμενος ότι έχασε την ιδιοκτησία του μια για πάντα, πηγαίνει πάλι στην αστυνομία να τον καταγγείλει μαζί με έναν φίλο της. Εκεί πάλι, αφού δεν επιθυμεί να προβεί σε μήνυση, οι αστυνομικοί είναι… με τα χέρια δεμένα. Δεν υπάρχει ξανά ψυχολογική υποστήριξη, απλά μια γραφειοκρατική διαδικασία. Και το περισσότερο που μπορούν να της παράσχουν είναι ένα περιπολικό, για να γυρίσει “με ασφάλεια σπίτι” (γιατί όπως έχει αποδειχθεί και από άλλα περιστατικά μια γυναίκα είναι πολύ «ασφαλής» μέσα στο σπίτι). Και αν μέχρι εδώ η συστημική συγκάλυψη της πατριαρχικής βίας δεν έχει ξεκινήσει ακόμη, το ΑΤ δεν έχει να παράσχει περιπολικό και το θύμα πρέπει να τηλεφωνήσει στην άμεσο δράση για να μετακινηθεί. Και, αν ούτε και τώρα η “ανεπάρκεια” φαντάζει παράλογη, η κοπέλα βγαίνει έξω να τηλεφωνήσει στο 100 και δέχεται επίθεση ακριβώς έξω από το κουβούκλιο του αστυνομικού τμήματος από τον διώκτη της που την είχε ακολουθήσει. Και κάπως έτσι η Κυριακή βρίσκεται δολοφονημένη έξω ακριβώς από ένα αστυνομικό τμήμα. Όχι 200 μέτρα παρακάτω, όχι τρία τετράγωνα πιο κάτω, όχι έξω από την πόρτα του σπιτιού της που ήθελε να φτάσει. Έξω ακριβώς από το αστυνομικό τμήμα που πήγε για να ζητήσει βοήθεια.

Και αφού το αίμα έξω από το ΑΤ κυλάει ακόμη ξεκινά το κουκούλωμα. «Τη δολοφόνησε 100 μέτρα μακριά από το αστυνομικό τμήμα», «η κοπέλα είπε θα βγω έξω να καλέσω εγώ» (και οι αστυνομικοί, ακόμη κι έτσι να είναι, το επέτρεψαν). Η οικογένεια δεν ενημερώνεται ποτέ από την αστυνομία αλλά από δημοσιογράφους (!). Και φυσικά να μην αφήσουμε απ’ έξω τον «παλικαρά» που γρατζουνίστηκε με το μαχαίρι έξω από το ΑΤ και τον έτρεχαν στα νοσοκομεία με τον ίδιο να επικαλείται «ψυχολογικά προβλήματα». Γνωστό το παραμύθι… Καλά δασκαλεμένος…

Σιχαθήκαμε και οργιστήκαμε ακόμα μια φορά. Δε χωράνε λόγια για άλλη μια φορά. Ο λόγος που κάναμε αυτή την αναλυτική αφήγηση των γεγονότων είναι, γιατί ξανά και ξανά αποδεικνύεται το πόσο έκθετες είμαστε κάτω από τη μπότα της καπιταλιστικής- πατριαρχικής εξουσίας. Η γυναικοκτονία και της Κυριακής αποδεικνύει ότι είμαστε τόσο έκθετες που κάθε φορά σοκάρει η βαρβαρότητα με την οποία ποδοπατιούνται τα κορμιά μας. Αποδεικνύει, όμως, ταυτόχρονα ότι αυτή η βαρβαρότητα επωάζεται και συγκαλύπτεται από ένα σάπιο σύστημα που το μόνο το οποίο θέλει και μπορεί να προστατεύσει- με πολλές χιλιάδες περιπολικά και μπάτσους- είναι η “ιερή” ιδιοκτησία πάσης φύσεως, ιδιοκτησία  των πολυεθνικών η γη και το ύδωρ, ιδιοκτησία των ντόπιων αφεντικών οι εργαζόμενες- οι, ιδιοκτησία των αντρών οι γυναίκες. Μια αλυσίδα υποταγής χωρίς τελειωμό μέχρι την πιο αδύναμη, τον πιο αδύναμο.

Η Κυριακή είναι ακόμα μια γυναίκα δολοφονημένη από τον ιδιοκτήτη της. Η Κυριακή ήταν μία από τις πολλές γυναίκες που βιώνουν την κακοποίηση μέσα στη σχέση χωρίς καμία βοήθεια για να ξεφύγουν. Η Κυριακή, όπως και η 43χρονη στη Σαλαμίνα τέσσερις μήνες πριν, ζήτησε βοήθεια από την αστυνομία. Όπως συνέβη και με την 36χρονη από τη Δάφνη το 2021, όπου παρά τις κλήσεις που γίνονταν από τη γειτονιά, η αστυνομία άφαντη. Όπως η Κωνσταντίνα Τσάπα από το Πήλιο το 2021 που, αρχικά, ζήτησε εισαγγελική παρέμβαση και επιβολή περιοριστικών μέτρων αλλά έγιναν «συστάσεις» και όταν ο δολοφόνος της έφτασε έξω από το σπίτι πήρε την αστυνομία αλλά αυτή άργησε να φτάσει, γιατί δε μπορούσε να προσπεράσει ένα φορτηγό! Αλλά ευτυχώς η ελληνική αστυνομία έχει ένα panic button να καμαρώνει για αυτό!

Η Κυριακή ήταν η πέμπτη γυναικοκτονία για φέτος. Και δυστυχώς γνωρίζουμε καλά πως δεν θα είναι η τελευταία. Δεν το γνωρίζουμε γιατί είμαστε κάποιου είδους μάντεις αλλά γιατί βλέπουμε την αδιαφορία για τα συμβάντα, τη μηδαμινή μέριμνα, την γραφειοκρατική αντιμετώπιση της κατάστασης και το κουκούλωμα που έρχεται μετά. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, βλέπουμε για άλλη μία φορά τί σημαίνει η αστική τάξη και ο κατασταλτικός της μηχανισμός να διαχειρίζεται τις ζωές μας.

Οι κακοποιημένες γυναίκες χρειάζονται έμπρακτη στήριξη. Ξενώνες, ψυχολογική υποστήριξη, κλίμα ασφάλειας. Και φυσικά, χρειάζεται μια παιδεία ενάντια στον ρατσισμό, στον σεξισμό και στους έμφυλους διαχωρισμούς, που να μας μαθαίνει από μικρές ότι το κεφάλι μας δεν πρέπει να βρίσκεται κάτω από τη μπότα κανενός δυνάστη. Να μας μαθαίνει ότι δεν είναι «δούλες και κυρές» αλλά κυρίαρχες του εαυτού μας. Να μας οπλίζει ώστε να αντιτάξουμε τη δύναμή μας στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα.

ΥΓ. Στην απογευματινή συγκέντρωση που καλέστηκε έξω από το ΑΤ Αγ. Αναργύρων από οργανώσεις και συλλογικότητες η ελληνική αστυνομία αυτή τη φορά ήταν παρούσα… προστατεύοντας με δυνάμεις καταστολής… το ίδιο το ΑΤ! Ποια προστασία της ανθρώπινης ζωής; Αυτά δεν έχουν και μεγάλη σημασία…