Με πρωτόγνωρες καταστάσεις έρχεται αντιμέτωπος ο κλάδος της δημόσιας εκπαίδευσης τον τελευταίο καιρό. Η υποβάθμιση που βιώνει το δημόσιο σχολείο χρόνια τώρα αρχίζει να παίρνει πιο επιθετική μορφή. Η τρομοκράτηση των εκπαιδευτικών τον τελευταίο καιρό φανερώνει τον ανοιχτό πόλεμο που ανοίγεται και με αυτόν τον κλάδο.

Μετά τη δίωξη των τριών εκπαιδευτικών, οι οποίοι στηρίχθηκαν μέσω συγκέντρωσης στην ΠΔΕ Αττικής, όπου κλήθηκαν για να περάσουν από ανάκριση για την αντίταξή τους στις αξιολογήσεις, το πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε παράνομη την 24ωρη απεργία που είχε προκηρυχθεί από τη ΔΟΕ για την Τετάρτη 23/10.

Δεν έφταναν όλα αυτά γνωστοποιείται πως δασκάλα από το δημοτικό σχολείο Ταύρου διώκεται με πειθαρχική δίωξη, γιατί τη μέρα παγκόσμιας ειρήνης έφτιαξε πανό με τους μαθητές της που συμπεριελάμβανε το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Εδώ να θυμίσουμε πως οι εκπαιδευτικοί δε χτυπιούνται πρώτη φορά για αυτόν τον λόγο. Έναν χρόνο πριν, η ΟΛΜΕ κάλεσε σε πανελλήνια ημέρα δράσης υπέρ του παλαιστινιακού λαού. Η επίθεση τότε έγινε έμμεσα μέσα από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ και το προσκύνημα του Πιερακκάκη ως άλλος ραγιάς στους σιωνιστές.

Θα σταθούμε στο τελευταίο περιστατικό. Πειθαρχική δίωξη εκπαιδευτικού, γιατί δίδαξε στους μαθητές της ότι οι λαοί πρέπει να ζουν ελεύθεροι. Πειθαρχική δίωξη σε μια εκπαιδευτικό, γιατί δίδαξε στους μαθητές της ότι η ειρήνη δεν είναι μια γενική και αόριστη έννοια αλλά μια αξία άμεσα συνυφασμένη με την δίκαιο αγώνα των λαών για ελευθερία. Και η πραγματική ειρήνη δεν έχει να κάνει με την ειρήνη που πρεσβεύουν οι ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους αλλά θα έρθει μόνο μέσα από την πάλη για αποτίναξη του κάθε δυνάστη.

Αλήθεια, μιας που πλησιάζει και η 28η Οκτωβρίου τι ακριβώς να διδαχθεί στους μαθητές; Για ειρήνη με αστερίσκους; Το βροντερό «όχι» του ελληνικού λαού απέναντι στη φασιστική εισβολή ήταν δίκαιο; Η άρνηση του συμβιβασμού του με την κατοχή και ο αγώνας του για ελευθερία με κάθε μέσο έπρεπε να γίνει; Αν η απάντηση είναι καταφατική, για τον παλαιστινιακό λαό που βιώνει την κατοχή στα εδάφη του δεκαετίες ολόκληρες γιατί δεν είναι το ίδιο; Ας μας απαντήσουν οι ειδήμονες τι να πούμε στα παιδιά… Ας απαντήσουν τι πάει να πει «ειρήνη» αυτοί που κατεβάζουν ζωγραφιές μαθητών από τοίχους, δέχονται υποδείξεις από τους σιωναζιστές και φοβούνται να υπερασπιστούν το προσωπικό του σχολείου και τις αξίες που οφείλει να πρεσβεύει.

Η επιθυμία για σιγή ιχθύος μέσα στην κοινωνία για τον δίκαιο αγώνα του παλαιστινιακού λαού είναι πάγια τακτική ειδικά από τις 7 Οκτώβρη και έπειτα. Η αστική τάξη διάλεξε την πλευρά του πολέμου παίρνοντας το μέρος του σιωνιστικού μορφώματος. Ο λαός στέκεται δίπλα στον λαό που αγωνίζεται για την απελευθέρωσή του. Για αυτό η λύσσα˙ γιατί η προπαγάνδα δεν περνάει. Και πονάει περισσότερο, όταν δεν περνά μέσα στο σχολείο. Όταν οι μαθητές γαλουχούνται με αξίες ουσιαστικές.

Στεκόμαστε δίπλα σε όλες και όλους τους εκπαιδευτικούς που βάζουν το λιθαράκι τους στον αγώνα για τον δημόσιο χαρακτήρα του σχολείου παλεύοντας ενάντια στην υποβάθμισή του με κάθε μέσο. Στεκόμαστε δίπλα σε όλες και όλους τους εκπαιδευτικούς που ενσαρκώνουν τον ρόλο τους συνειδητοποιώντας τη σημασία του για την κοινωνία. Η τρομοκράτηση των δασκάλων και καθηγητών/ τριών σε όλα τα επίπεδα -από την εναντίωσή τους στην αξιολόγηση, μέχρι τους αγώνες τους για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου και από την άρνησή τους να μετατραπούν σε ανδρείκελα του υπουργείου μέχρι την εκπλήρωση του ρόλου τους ως σημαντικό κομμάτι στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των μαθητών οι εκπαιδευτικοί- οφείλει να βρει μπροστά της τις εργαζόμενες μάζες.