Καθώς η σφαγή του σιωνιστικού καθεστώτος στη λωρίδα της Γάζας συνεχίζεται για πάνω από 40 μέρες, πολλά κείμενα γράφονται και τοποθετούνται για το παλαιστινιακό ζήτημα. Μέσα σε αυτά έπεσε στην αντίληψή μας και ένα κείμενο, που δημοσιεύτηκε στο site αυτολεξεί στις 11 Νοεμβρίου 2023.
Στην αρχή του κειμένου ο συγγραφέας αρχίζει γράφοντας ότι «Στις πλατείες σε όλο τον κόσμο, δικαιολογημένα και ευτυχώς, ακούγεται με δυνατή φωνή ότι ο ισραηλινός στρατός πρέπει να σταματήσει να βομβαρδίζει τη Λωρίδα της Γάζας…» κάτι με το οποίο συμφωνεί, όπως λέει. Στη συνέχεια όμως γράφει ότι ανατριχιάζει (!) όταν ακούει ανθρώπους να φωνάζουν «Ελεύθερη Παλαιστίνη». Σε παρόμοιο ύφος συνεχίζει σε ολόκληρο το υπόλοιπο κείμενό του λέγοντάς μας για το πόσο κακή και τυραννική είναι η Χαμάς, ότι είναι μια «τζιχαντιστική οργάνωση με σκοπό να επιβάλει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς» (μας καλεί μάλιστα να φανταστούμε αν η Παλαιστίνη θα είναι πραγματικά ελεύθερη εάν απελευθερωθεί από τους σιωνιστές), κάνει κριτική σε αυτούς που υποστηρίζουν την παλαιστινιακή αντίσταση ότι δεν είναι πραγματικοί αριστεροί ή ελευθεριακοί και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «Δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή και πραγματική απελευθέρωση, αν από την «κατσαρόλα» της ισραηλινής πολιορκίας καταλήξει κανείς στη «φωτιά» ενός είδους θεοκρατικού χαλιφάτου ή κάτι παρόμοιο». Πριν απ’ αυτά αναπαράγει το γνωστό αφήγημα των μίντια ότι η επίθεση της 7ης Οκτώβρη είναι ένα έγκλημα πολέμου, εξισώνοντας το με την ισραηλινή σφαγή που διαπράττεται, η οποία όμως –όπως γράφει– δεν δικαιολογείται για απάντηση (πάλι καλά, δηλαδή, που μας ενημερώνει ότι μια σφαγή 13.000 ανθρώπων με το 75% αυτών να είναι γυναικόπαιδα δεν δικαιολογείται). Και «έχοντας αποσαφηνίσει αυτό» (το έχει ξεπετάξει με μια σειρά δηλαδή), συνεχίζει στο ίδιο πνεύμα.
Το κείμενο ολόκληρο κρατάει μια ισαποστακίστικη λογική, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ο συγγραφέας στην παρούσα σύγκρουση δεν βλέπει στη μία πλευρά ένα σκληρό ρατσιστικό κατοχικό καθεστώς, πάνοπλα εξοπλισμένο, που καταπιέζει και σκοτώνει δεκαετίες τώρα έναν ολόκληρο λαό, και στην άλλη λαϊκές αντιστασιακές οργανώσεις (με τις οποίες μπορεί να διαφωνεί κάποιος σε διάφορα ζητήματα) που προσπαθούν, με όποια πενιχρά μέσα διαθέτουν, να απελευθερώσουν την πατρίδα τους και να σταματήσουν τη σφαγή του λαού τους. Αλλά, όπως γράφει ο ίδιος: «Οι φονταμενταλισμοί, τόσο θρησκευτικοί όσο και πολιτικοί, είναι ο πραγματικός εχθρός από τον οποίο πρέπει να απαλλαγούμε σε αυτήν την περίπλοκη και καταστροφική κατάσταση». Περίπλοκη κατάσταση (!), να πως περιγράφει τον αγώνα και τη σφαγή του παλαιστινιακού λαού.
Με τη γενοκτονία που συντελείται και με τις εικόνες που έρχονται από τη Γάζα να είναι κάθε μέρα όλο και πιο σκληρές, με τους λαούς όλου του κόσμου να βγαίνουν στον δρόμο, να διαδηλώνουν και να καταγγέλλουν τις βαρβαρότητες του Ισραήλ, ακόμα και οι τελευταίοι απολογητές του σιωνιστικού καθεστώτος δυσκολεύονται να βρουν επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα που διαπράττουν. Και όμως, εμφανίζεται ένας Ιταλός ελευθεριακός αναρχικός (και το σάιτ που επέλεξε να το αναδημοσιεύσει, προφανώς συμφωνώντας με όσα γράφει) με ένα κείμενο που θα ζήλευαν ακόμα και τα think-tank της ισραηλινής προπαγάνδας, και επιχειρεί στην ουσία να προσφέρει χείρα βοηθείας και να τους δώσει άλλοθι σε επίπεδο επιχειρημάτων για όσα φρικτά πραγματοποιούν. Φωνές σαν κι αυτές είναι που διασπούν το κοινό μέτωπο των λαών που αναπτύσσεται παγκόσμια για την καταγγελία του πολέμου.
Με μαζικές δολοφονίες και καταστροφές να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας, με εγκλήματα πολέμου απίστευτης αγριότητας από την πλευρά του σιωνιστικού καθεστώτος, με βομβαρδισμούς νοσοκομείων και τον θάνατο παιδιών και βρεφών να είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο, ο συγγραφέας όλα αυτά τα ξεπετάει σε μια σειρά και γράφει ένα κατεβατό, το οποίο άμα το διαβάσει κάποιος που δεν έχει ιδέα τι γίνεται στην περιοχή θα νομίσει πως τον πόλεμο τον κάνει η Χαμάς και πως το μεγαλύτερο πρόβλημα των Παλαιστίνιων είναι πως θα απαλλαγούν από αυτήν! Σε ένα κείμενο 6 παραγράφων με τίτλο μάλιστα «Μια ελευθεριακή ματιά στην Παλαιστίνη», ο ισραηλινός στρατός και τα εγκλήματα που διαπράττει δεν αναφέρονται πουθενά (!). Όπως πουθενά δεν αναφέρεται και η αντίσταση του παλαιστινιακού λαού, που χύνει στην κυριολεξία το αίμα του τώρα αλλά και δεκαετίες ολόκληρες προκειμένου να κερδίσει την ελευθερία του κόντρα σε ένα από τα πιο βάρβαρα αποικιοκρατικά καθεστώτα στον πλανήτη, που στηρίζεται από όλο τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό με κάθε μέσο (πολεμικό, οικονομικό, ιδεολογικό), από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του. Έναν λαό παρατημένο χρόνια τώρα από όλους, ακόμα και από τις ξεπουλημένες ηγεσίες των αραβικών κρατών, έναν λαό όπου γενιές ολόκληρες σηκώνουν το όπλο της αντίστασης και χάνονται και έρχονται οι επόμενες να συνεχίσουν τον ένοπλο αγώνα, να κρατήσουν ζωντανή τη μνήμη και αυτό να συνεχίζεται για 80 χρόνια τώρα δίχως σταματημό.
Αλήθεια, αφού ο συγγραφέας απεχθάνεται τόσο πολύ τη Χαμάς και τον «θεοκρατικό ολοκληρωτισμό» της γιατί δεν αναφέρει, τουλάχιστον, τις άλλες οργανώσεις της αντίστασης που πολεμάνε ενωμένες τον κοινό εχθρό, όπως έχουν αναφέρει σε πολλές δημόσιες ανακοινώσεις τους όλο αυτό το διάστημα; Τι έχει να πει για το Δημοκρατικό Μέτωπο και για το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης που πήραν και αυτοί μέρος στις επιθέσεις της 7ης Οκτώβρη αλλά και γενικά στο ενιαίο μέτωπο της Αντίστασης χρόνια τώρα; Είναι και αυτοί θεοκράτες ολοκληρωτικοί; Λογικά θα είναι και αυτοί «αντίθετοι, με κάθε είδους αριστερή ιδεατότητα» όπως γράφει και για τα εκατομμύρια που σε όλο τον κόσμο, από τις μεγάλες δυτικές μητροπόλεις της Αμερικής και της Ευρώπης μέχρι τη Μέση και Άπω Ανατολή, διαδηλώνουν για λευτεριά στη Παλαιστίνη (αλλά είπαμε το σύνθημα αυτό του φέρνει ανατριχίλα…).
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να διευκρινίσουμε κάποια ζητήματα. Ο συγγραφέας διακατέχεται στην ουσία από μια αποικιοκρατική, δυτικότροπη αντίληψη και «ανωτερότητα», όπως φυσικά και το σάιτ που τον «φιλοξενεί», χαμένοι στη… μετάφραση της κριτικής της παλαιστινιακής αντίστασης και μόνο. Δήθεν καμουφλαρισμένα κείμενα του «ναι μεν αλλά…», που στο στόχαστρο έχουν μόνο την αντίσταση και τον απελευθερωτικό αγώνα του παλαιστινιακού λαού. Και αναρωτιόμαστε άραγε, και οποιουδήποτε άλλου εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος; Ή κάποιοι άλλοι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες ταιριάζουν καλύτερα στο… προφίλ τους; Αδαείς και ημιμαθείς, δεν μπορούν καν να αναγνωρίσουν τις διαφορές μεταξύ της Χαμάς, μιας οργάνωσης που τοποθετείται στο πολιτικό Ισλάμ και μιας τζιχαντιστικής οργάνωσης όπως είναι το ISIS. Δεν είναι τυχαίο ότι οι σφοδρότεροι πολέμιοι του παλαιστινιακού αγώνα προσπαθούν να ταυτίσουν αυτές τις δύο οργανώσεις, όπως έκανε ο φασίστας Νετανιάχου σε προηγούμενες δηλώσεις του (οποιαδήποτε σύμπτωση απόψεων με τον συγγραφέα μάλλον θα είναι τυχαία). Το ΙSIS με τη Χαμάς είναι δηλωμένοι εχθροί. Το πρώτο καταγγέλλει τη Χαμάς ως «αποστάτες» αφού συμπράττουν με κοσμικές, αριστερές και σιιτικές πολιτικές δυνάμεις στον κοινό αγώνα κατά του σιωνισμού και των ιμπεριαλιστών συμμάχων του ενώ το ISIS θεωρεί «απίστους» όχι μόνο τους πιστούς άλλων θρησκειών, αλλά και τους μουσουλμάνους που δεν ακολουθούν την ακραία σαλαφιστική ιδεολογία του. Άλλωστε, όπως η ίδια η οργάνωση αναφέρει: «Η Χαμάς επιβεβαιώνει ότι η σύγκρουσή της είναι με το Σιωνιστικό σχέδιο και όχι με τους Εβραίους λόγω της θρησκείας τους. Η Χαμάς δεν διεξάγει αγώνα κατά των Εβραίων επειδή είναι Εβραίοι, αλλά διεξάγει αγώνα ενάντια στους Σιωνιστές που κατέχουν την Παλαιστίνη. Ωστόσο, είναι οι Σιωνιστές που ταυτίζουν συνεχώς τον Ιουδαϊσμό και τους Εβραίους με το δικό τους αποικιακό σχέδιο και την παράνομη οντότητά τους». Η Χαμάς τοποθετείται ως ένα κεντρώο ισλαμικό κίνημα αντίστασης, ενάντια στην ισραηλινή κατοχή και για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Οτιδήποτε άλλο γράφεται εκτός πραγματικότητας είναι απλά για να ρίξει νερό στον μύλο της αντίδρασης και να τους παρουσιάζει όλους σαν «τους ίδιους μουσουλμάνους ισλαμοφασίστες, κατώτερους απ’ τη Δύση του Διαφωτισμού» – ίδιοι της σχολής Charlie Hebdo.
Μια ακόμα αδυναμία του συγγραφέα έγκειται στο να κατανοήσει ότι σε ένα αντικατοχικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, όπως έχει συμβεί διαχρονικά, συμμετέχουν οργανώσεις από όλο το πολιτικό φάσμα και όχι μόνο καθαρά κομμουνιστικές ή ελευθεριακές. Οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες έχουν έναν διαταξικό χαρακτήρα, περιλαμβάνουν ένα σύνολο από πατριωτικές τάξεις. Είναι η συνθήκη μίας ανταγωνιστικής αντίθεσης του λαού με τον αποικιακό κατοχικό ιμπεριαλισμό. Αυτός είναι όμως λόγος να μην στηρίξει κάποιος τον δίκαιο αγώνα ενός λαού ή μήπως ένας τέτοιος αγώνας δεν είναι προοδευτικός, παρά το ότι έρχεται σε ρήξη και αδυνατίζει το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα;
Επίσης, όσον αφορά τις επιθέσεις της 7ης Οκτώβρη τις οποίες σπεύδει εξ αρχής να χαρακτηρίσει ως «ένα ξεκάθαρο έγκλημα πολέμου», ξέρει άραγε τον ρόλο και τον χαρακτήρα των κιμπούτς με τα οποία το Ισραήλ έχει αποικίσει την περιοχή γύρω από τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη; Ξέρει ότι είναι στην ουσία στρατιωτικά συνοριακά φυλάκια ελέγχου της περιοχής, με κανονικό στρατιωτικό εξοπλισμό, αποτελούμενα από ρατσιστές εποίκους, σε μεγάλο ποσοστό πρώην ή και νυν μέλη των ισραηλινών ειδικών ενόπλων δυνάμεων; Τι έχει να πει για τα βίντεο που ήρθαν στη δημοσιότητα και δείχνουν ότι τα περισσότερα θύματα στο περίφημο ρέιβ πάρτυ προήλθαν τελικά από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς που έκανε αδιακρίτως η ισραηλινή πολεμική αεροπορία;
Τέλος, ο συγγραφέας γράφει: «Η μόνη λογική προοπτική μπορεί να βρίσκεται μόνο στην επιθυμία να αποδεχθούν ο ένας τον άλλον και να καταλήξουν σε μια συναινετική συμφωνία, με σκοπό μια κοινωνική συνύπαρξη που, μέσω του διαλόγου και της συζήτησης, τείνει να αναγνωρίσει τα προβλήματα και των δύο.» Να αποδεχθεί ο ένας τον άλλον, έτσι απλά. Δεν υπάρχει δηλαδή ζήτημα κατοχής εδαφών και αποικιοκρατίας, δεν υπάρχει καθεστώς απαρτχάιντ, με τους Παλαιστίνιους και εντός των Κατεχόμενων να είναι πολίτες Γ’ και Δ’ κατηγορίας, δεν ζουν εδώ και χρόνια σε μια ανοιχτή φυλακή, με το Ισραήλ να τους μετράει ακόμα και τις θερμίδες του φαγητού και την ποσότητα του νερού που μπαίνει στη Γάζα και στρατιωτικά τείχη και φυλάκια να περικυκλώνουν τη Δυτική Όχθη, δεν γίνονται συνεχώς ισραηλινοί εποικισμοί στα εδάφη των Παλαιστινίων που ακόμα και ο ΟΗΕ με πολλά ψηφίσματά του έχει κρίνει ως παράνομους και ότι πρέπει να σταματήσουν, δεν υπάρχουν καθημερινοί βομβαρδισμοί με χιλιάδες νεκρούς, δεν υπάρχουν εκατομμύρια Παλαιστίνιοι εκτοπισμένοι σε όλο τον κόσμο απ’ την Καταστροφή του 1948, έχοντας απαγορευμένη την είσοδο στον τόπο τους; Όλα αυτά δεν υπάρχουν κατά τον συγγραφέα. Θύτης και θύμα είναι το ίδιο, έχουν και οι δύο προβλήματα που θα λυθούν ως δια μαγείας μέσω διαλόγου και συζήτησης, αυτό μας λέει.
Μάλλον αν και αναρχικός, όπως δηλώνει, δεν γνωρίζει ότι όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις, όλες οι επαναστάσεις, εθνικοαπελευθερωτικές ή κοινωνικές, οι επαναστάσεις των λαών απέναντι στους κατακτητές τους ή οι επαναστάσεις των προλετάριων απέναντι στους ταξικούς εχθρούς τους δεν έγιναν με τσάι και συμπάθεια, όπως προτείνει εδώ ο συγγραφέας, ούτε με ελιτισμούς από την ασφάλεια του σπιτιού του καθενός αλλά με το όπλο στο χέρι, με χιλιάδες νεκρούς να σέρνουν τους τροχούς, με κόπους, βάσανα και αίματα. Και σίγουρα, όχι από τους μικροαστούς με τις άνετες ζωές, που προσφέρουν άλλοθι στους δυνάστες αυτού του κόσμου.
Για εμάς το ζήτημα δεν είναι να κάνουμε τους αναλυτές της τάδε ή της δείνα οργάνωσης. Στην Παλαιστίνη, όπως και παλαιότερα σε άλλες εποχές, ο λαός έχει επιλέξει αυτόν που εκπροσωπεί τα δίκαια αιτήματά του. Ούτε αρεσκόμαστε να παρουσιάζουμε λύσεις όπως το πώς θα γίνουν πιο… δημοκρατικοί διάλογοι με τους σφαγείς ή που θα φτάνουν τα σύνορα μιας χώρας. Για εμάς το ζήτημα είναι να σπάμε την αφήγηση και τη λάσπη που χύνουν οι αστικές τάξεις, εξαρτημένες (όπως η Ελλάδα) και μη, και να διατρανώνουμε την αλληλεγγύη μας με τους κατατρεγμένους και τους αντιστεκόμενους λαούς αυτού του κόσμου. Με την ηρωική Παλαιστίνη.
Οι λαοί δεν σταματάνε και δεν θα σταματήσουν να φωνάζουν:
ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Προλεταριακή Αντιιμπεριαλιστική Κίνηση