Η βάναυση σφαγή του Ντέιρ Γιασίν, που διαπράχθηκε από τα σιωνιστικά τάγματα θανάτου στις 9 Απριλίου 1948, έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένη στη συλλογική συνείδηση όλων των Παλαιστινίων. Πρόκειται για μία από τις πιο φρικιαστικές στιγμές της Καταστροφής (Νάκμπα) των Παλαιστινίων το 1948. Οι σιωνιστές έσφαξαν περίπου 300 χωρικούς, σ’ ένα χωριό όπου δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου ένοπλοι μαχητές. Όπως αναφέρουν και μαρτυρίες:
«Η καταγραφή των καταθέσεων εμποδίζεται από την υστερική κατάσταση των γυναικών, που συχνά βάζουν τα κλάματα… την ώρα που καταγράφεται η κατάθεση. Πάντως δεν υπάρχει αμφιβολία πως διαπράχθηκαν πολλές ακρότητες από τους επιτιθέμενους Εβραίους. Πολλές νεαρές μαθήτριες βιάστηκαν και αργότερα σφαγιάσθηκαν. Ακόμα και ηλικιωμένες γυναίκες υπέστησαν κακή μεταχείριση. Κυκλοφορεί μια ιστορία για μια νέα κοπέλα που την έσκισαν κυριολεκτικά στα δύο. Επίσης σφάχτηκαν πολλά νήπια».*
Η Επιχείρηση Ντέιρ Γιασίν ξεκίνησε στις 30 Μαΐου 1972 όταν τρεις Ιάπωνες σύντροφοι, οι Τσουγιόσι Οκουντάιρα, Γιασούκε Γιασούντα και Κόζο Οκαμότο –ο Μπάσεμ, ο Σαλάχ και ο Άχμεντ–, μέλη του ιαπωνικού Κόκκινου Στρατού, ένωσαν τις δυνάμεις τους με Παλαιστίνιους συντρόφους του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, για να χτυπήσουν την σιωνιστική οντότητα. Η εκπαίδευσή τους είχε πραγματοποιηθεί από κοινού στο Μπάαλμπεκ του Λιβάνου.
Η επίθεση έλαβε χώρα στο Αεροδρόμιο Λοντ (νυν Διεθνές Αεροδρόμιο Μπεν-Γκουριόν) με τουφέκια και χειροβομβίδες, όπου εκτέλεσαν 24 άτομα και τραυμάτισαν άλλα 80. Στην επίθεση σκοτώθηκαν οι 2 από τους 3 μαχητές. Επειδή η ασφάλεια του αεροδρομίου ήταν επικεντρωμένη στην πιθανότητα παλαιστινιακής επίθεσης, οι Ιάπωνες σύντροφοι πέρασαν απαρατήρητοι. Ο σχεδιασμός της επιχείρησης θεωρείται ότι έγινε από τον Ουάντι Χαντάντ (Αμπού Χάνι), επικεφαλής των Εξωτερικών Επιχειρήσεων του ΛΜΑΠ.
Η επιχείρηση ξεκίνησε στις 10 μ.μ., όταν οι 3 Ιάπωνες, φτάνοντας στο αεροδρόμιο με πτήση της Air France από τη Ρώμη, άνοιξαν τις θήκες βιολιών τους, όταν εισήλθαν στην αίθουσα αναμονής, έβγαλαν τα τουφέκια τους και άρχισαν να πυροβολούν – πέταξαν και χειροβομβίδες όταν άλλαζαν γεμιστήρες. Ο Γιασούντα και ο Οκουντάιρα πέθαναν επί τόπου ενώ ο Οκαμότο πυροβολήθηκε από την ασφάλεια και συνελήφθη. Ο τελευταίος φαίνεται πως είχε δηλώσει στον Ιάπωνα διπλωμάτη που τον επισκέφθηκε ότι «είχε απλά διαπράξει το καθήκον του ως στρατιώτης της επανάστασης».
Ο Οκαμότο δικάστηκε από ισραηλινό δικαστήριο και καταδικάστηκε σε ισόβια, εξέτισε όμως μόνο τα 13 χρόνια της ποινής του. Αφέθηκε ελεύθερος το 1985 μαζί με άλλους 1.000 κρατούμενους, μετά από ανταλλαγή με αιχμάλωτους Ισραηλινούς στρατιώτες. Εγκαταστάθηκε στην κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου καθώς εξακολουθεί να καταζητείται από τις ιαπωνικές αρχές.
Οι σιωνιστές δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται πως όσες σφαγές κι αν προκαλέσουν, όσες δολοφονίες στελεχών των οργανώσεων της αντίστασης και αν κάνουν, δεν πρόκειται να βρουν ούτε μια μέρα «ησυχίας» καθώς η ρίζα του προβλήματος είναι οι ίδιοι και η κατοχή της Παλαιστίνης. Από τη δολοφονία του Καναφάνι τον Ιούλιο του 1972, μέχρι τον Αραφάτ, τον Άχμαντ Γιασίν, τον Χανίγιε, τον Σινουάρ και πόσους ακόμα, η αντίσταση ενός ολόκληρου λαού δεν εξαλείφεται. Κι αυτό συνεχίζει να αποδεικνύεται μέχρι σήμερα, μετά από 77 χρόνια κατοχής και 600 μέρες γενοκτονικού πολέμου…
ΥΓ. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον Γασάν Καναφάνι βλ. τη μετάφραση για πρώτη φορά στα ελληνικά του έργου του Η Μεγάλη Εξέγερση του 1936-1939 στην Παλαιστίνη, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Προλετκουλτ.
*Οι Παλαιστίνιοι: από αγρότες επαναστάτες, Rosemary Sayigh, εκδ. Άλμπατρος, 1981, σελ. 118.