Με ένα μικρό στεφάνι απο λουλούδια, που μάζεψε απο τον Υμηττό ένας μικρός συντροφάκος μας, την ομιλία για την Εργατική Πρωτομαγιά απο μέλος της Βίδας και με την υπόσχεση να παλεύουμε για την εργατική τάξη, ολοκληρώθηκε η φετινή συγκέντρωση της οργάνωσής μας στο Θυσιαστήριο της Λευτεριάς.
Στο τέλος, ανεμίζοντας οι κόκκινες σημαίες, ακούστηκαν από το ηχείο το Επέσατε θύματα αδέρφια εσείς και η Διεθνής. Ακολουθεί το κείμενο που διαβάστηκε στη συγκέντρωση.
***
137 χρόνια μετά…
137 χρόνια πέρασαν από την ιστορική ημέρα της πρώτης Μαΐου του 1886. Τότε που οι εργάτες βροντοφώναξαν «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση, 8 ώρες ελεύθερος χρόνος» και κέρδισαν με αίμα τον αγώνα τους απέναντι σε αυτούς που τους ήθελαν σκλάβους να παράγουν ολημερίς, χωρίς δικαιώματα, μέσα σε άθλιες συνθήκες για το αβγάτισμα των κερδών τους. Μη κάνοντας βήμα πίσω έβαλαν το λιθαράκι τους για ένα πιο δίκαιο κόσμο.
137 μάηδες η Τάξη μας γνωρίζει εξεγέρσεις, επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις. Νίκες και υποχωρήσεις. Μια τέτοια μεγάλη στιγμή στην ιστορία μας είναι ο λόγος που βρισκόμαστε για ακόμα μια φορά εντός του Σκοπευτηρίου. Αυτό τον ιερό τόπο όπου σαν σήμερα το 1944, 200 κομμουνιστές κρατούμενοι παραδόθηκαν στους Ναζί από τη δοσιλογική κυβέρνηση και εκτελέστηκαν ως «αντίποινα».
137 χρόνια μετά δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να πετάξουμε στον κάλαθο της ιστορίας μια για πάντα τον καπιταλισμό. Παλεύουμε για τα αυτονόητα όπως κάνανε οι εργάτες στο Σικάγο. Για το οκτάωρο, την ελεύθερη πρόσβαση σε βασικά αγαθά όπως η παιδεία, η υγεία και η στέγη. Ενάντια στην ακρίβεια και τα χαμηλά μεροκάματα. Αυτή άλλωστε είναι και η απόδειξη του ότι βρισκόμαστε σε ένα συνεχόμενο πόλεμο και οι κατακτήσεις της Τάξης μας δεν είναι αυτονόητες αλλά χρειάζεται διαρκής εγρήγορση για την υπεράσπιση των κεκτημένων μας. Αν κάτι μας διδάσκουν αυτοί οι 137 μάηδες, είναι ότι η καπιταλιστική αναδιάρθρωση που σαρώνει τα δικαιώματά μας πρέπει να βρίσκει μπροστά της πάντα το οργανωμένο εργατικό κίνημα.
Όμως, παρά την οπισθοχώρηση του εργατικού κινήματος, εγχώρια και παγκόσμια, η κοινωνία βράζει και δεν εφησυχάζεται, αναγνωρίζοντας το άδικο και διεκδικώντας ένα καλύτερο αύριο. Τα παραδείγματα είναι πολλά όπως της Γαλλίας όπου οι εργαζόμενοι παλεύουν αδιάλειπτα τους τελευταίους μήνες ενάντια στα μέτρα της ντόπιας αστικής τάξης. Στην Γερμανία τα ΜΜΜ παρέλυσαν από τις κινητοποιήσεις με τους εργαζόμενους να συμμετέχουν σε μία από τις μεγαλύτερες απεργίες των τελευταίων ετών της χώρας, ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο πραγματοποιήθηκαν πρωτόγνωρες απεργίες στον χώρο της υγείας. Και στην Ελλάδα, όμως, ζώντας ένα από τα πιο φριχτά δυστυχήματα της σύγχρονης ιστορίας, το έγκλημα στα Τέμπη, είδαμε αυθόρμητα την κοινωνία να ξεχύνεται στους δρόμους για περίπου δέκα μέρες αναγνωρίζοντας ότι το αίμα που χύθηκε δεν ήταν ένα «απλό λάθος» αλλά αποτέλεσμα αυτού του σάπιου συστήματος, που μπροστά στα κέρδη δε φοβάται να ρισκάρει ανθρώπινες ζωές. Αυτές οι μέρες των Τεμπών μας έδειξαν τι σημαίνει ενότητα αλλά και την ανάγκη απομόνωσης των δυνάμεων που θέλουν να καταλαγιάσουν την όποια οργή της κοινωνίας με «συμβολικά δρώμενα».
Τέλος, στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε έρχεται να προστεθεί και η σκύλευση της ιστορίας μας. Οι σύγχρονοι αναθεωρητές αλλά και οι απολογητές του ναζισμού και του φασισμού προσπαθούν να μειώσουν και να στρεβλώσουν την ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος μετατρέποντάς την σε ακίνδυνα πανηγυράκια, κόβοντας και ράβοντάς την στα μέτρα τους, εξισώνοντας την με τις πιο μαύρες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας της ανθρωπότητας.
Σε πείσμα όλων των παραπάνω κρατάμε ψηλά την κόκκινη σημαία. Για την μνήμη των 200, για τη μνήμη των εργατών του Σικάγο. Για τη μνήμη των Κομμουνάρων. Για τη χώρα της νικηφόρας επανάστασης «των εργατών και αγροτών», τη Σοβιετική Ένωση που γκρέμισαν οι αντεπαναστάτες. Για την οργάνωση της εργατικής τάξης που μέσα από την ενότητα και την πάλη θα χτίσει τους όρους για τη συντριβή του καπιταλιστικού συστήματος.
Κρατάμε ψηλά τη σημαία για τις νίκες που μας περιμένουν μπροστά για τον σοσιαλισμό και το εργατικό κράτος.