«Για να μπούμε στο νόημα της πάλης των κομμάτων δεν πρέπει να πιστεύουμε τα λόγια, μα να μελετούμε την πραγματική ιστορία των κομμάτων, να εξετάζουμε όχι τόσο εκείνο που τα κόμματα λένε για τον εαυτό τους , αλλά εκείνο που κάνουν, να εξετάζουμε πώς ενεργούν κατά τη λύση των διάφορων πολιτικών ζητημάτων, ποια στάση κρατούν απέναντι στα ζητήματα που θίγουν τα ζωτικά συμφέροντα των διαφόρων τάξεων της κοινωνίας, των τσιφλικάδων, των καπιταλιστών, των αγροτών, των εργατών κτλ».

Λένιν, 10 Μαΐου 1912 (Άπαντα τομ. 21)

«Εκλογική αναμέτρηση»… Και μόνο αυτές οι λέξεις ακούγονται τόσο ειρωνικές και αδιάφορες, άνευ περιεχομένου… Έχουν περάσει πέντε δεκαετίες, μισός αιώνας και ο ελληνικός καπιταλισμός δεν διαταράχτηκε. Ίσα – ίσα όταν οξυνόταν η ταξική πάλη, με την αντίστοιχη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών, ήταν αυτό το ξύλινο κουτί που ορθωνόταν μπροστά τους ως λύση και το λευκό φακελάκι νανούριζε και καλλιεργούσε ελπίδες ότι το ροζ, πράσινο, κόκκινο «βόλι» θα φέρει την αλλαγή…

Δυστυχώς η ζωή είναι αμείλικτη και τα πράγματα δεν έγιναν έτσι, όπως πολλές φορές ήλπιζαν οι εργατολαϊκές μάζες που ψήφισαν αριστερά ψηφοδέλτια και αφέθηκαν στα γλυκά λόγια και την καλλιέργεια των αυταπατών…

Πέρασαν πενήντα χρόνια. Ο ελληνικός καπιταλισμός και η αστική τάξη συνεχίζει να κρατά το τιμόνι και η εργατική τάξη να πληρώνει τη διπλή εκμετάλλευσή της από τους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους εκμεταλλευτές της.

Από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, ως προλετάριοι, δεν μπορούμε να σκεφτούμε, άρα και να τοποθετηθούμε με προεκλογικό τρόπο, γιατί αυτός ο τρόπος πάντα βοηθά το μικρότερο κακό, την όποια «φιλολαϊκή» αντιπολίτευση, όλες τις δυνάμεις που υπεύθυνα βοηθούν από αριστερά και δεξιά το σύστημα αυτό. Τα μικρά καρέ και η απουσία της μεγάλης εικόνας είναι μέσα στη λογική του αστικού μηχανισμού και του παιχνιδιού που ονομάζουν εκλογική αναμέτρηση.

Αυτά τα καρέ είναι που εγκλωβίζουν τις μάζες στα πολιτικά γεγονότα της τελευταίας 4ετίας κι’ αυτό επιφανειακά, με αρκετή «σκανδαλολογία». Για τα μάτια της «δημοκρατικής λειτουργίας» αυτό αρκεί. Με αυτόν τον ορίζοντα ουσιαστικά αποκρύβουν τη σήψη του καπιταλιστικού συστήματος και τον μονόδρομο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης για τον τόπο μας. Διαφωνίες δεν υπάρχουν στην ουσία, αλλά εναλλαγή υπαλλήλων πάνω στην αστική διαχείριση και στο πως θα συνεχιστεί το ξεζούμισμα του προλεταριάτου για τις τσέπες των καπιταλιστών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εγκληματική διαχείριση της πανδημίας και η ομερτά από όλους για τις ζωές των προλετάριων που παίχτηκαν στα ζάρια. Άχνα δεν βγαίνει για τα 36.000 φέρετρα από κυβερνητικούς και αντικυβερνητικούς… Για το έγκλημα στα Τέμπη υπήρξε «παύση εργασιών» από τους δρόμους και επίκληση στο συναίσθημα και στην οργή, με προθέσεις ψηφοθηρικής αλίευσης από την αριστερά, εντός και εκτός βουλής. Το ίδιο τροπάρι…

Για τα αμερικανικά και γαλλικά αεροπλανοφόρα, τις στρατιές του ΝΑΤΟ, τους κομάντος και τα βαριά όπλα, τις πολεμικές συμφωνίες που δένουν όλο και περισσότερο το λαό μας στις στρατηγικές των μακελάρηδων ιμπεριαλιστών είναι λογικό να μην υπάρχει αντιπαράθεση. Συμφωνούν ότι οι μικροί λαοί και οι χώρες σαν τη δική μας θέλουν προστάτη και πάτρωνα.

Εμείς, από την άλλη, πρέπει να λειτουργούμε απέναντι σε αυτή την οπτική και να παρουσιάζουμε την αληθινή φύση του εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά και να χτυπάμε ως ταξικούς αντιπάλους όσους του δίνουν ανάσες ζωής. Οι πιο ύπουλοι ως προς αυτή την κατεύθυνση, όπως μας δίδαξαν οι παλιότερες γενιές προλετάριων αγωνιστών/στριών, ήταν αυτοί που μίλησαν στο όνομα του λαού, που καπηλεύτηκαν σύμβολα και σημαίες, που προσπάθησαν να πείσουν τις μάζες πως ο κόσμος αλλάζει με προσευχές και το κατάφεραν…

Μετά την ένοπλη αντιιμπεριαλιστική- επαναστατική πάλη του λαού μας με τον ΔΣΕ και την ήττα του λαϊκού κινήματος αλλά και τη διάλυση του ηρωικού ΚΚΕ, το κίνημα και ο λαός μας έμεινε ακέφαλο από την πρωτοπορία του και στο κενό που δημιουργήθηκε αναπτύχθηκαν όλων των ειδών οι θεωρίες και οι ναυαγισμένες αντιλήψεις της νεοαριστεράς (ακόμα και του τροτσκισμού που δεν είχε ποτέ στην Ελλάδα έρεισμα).

Στο πυρ το εξώτερον ο βελζεβούλ Ζαχαριάδης αλλά και κάθε τι που θύμιζε το τριτοδιεθνιστικό ΚΚΕ και τις καλύτερες παραδόσεις του λαού μας για σοσιαλισμό και ανεξαρτησία.

Ένας γίγαντας λαός με παράδοση αγώνα που αναγνωρίστηκε από το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα και τους λαούς όλου του κόσμου, που υπερήφανα μιλούσαν για τους έλληνες κομμουνιστές και τις θυσίες τους. Ένας λαός που ενισχύθηκε, τραγουδήθηκε και αγκαλιάστηκε από όλους τους διεθνιστές και δημοκράτες για τον αγώνα που έδωσε ενάντια στους ναζιφασίστες κατακτητές και μετά ενάντια στους Άγγλους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, ενάντια στους ντόπιους φασίστες και συνεργάτες των καθαρμάτων.

Κι’ όμως αυτός ο λαός με τον καιρό και τις απαραίτητες «βοήθειες» των παραγόντων της εξομάλυνσης και φυσικά λόγω της «αλλαγής ρότας» του κομμουνιστικού κινήματος έπεσε στα χέρια λαοπλάνων, ρεφορμιστών και συνειδητά διαστρεβλωτών. Αφοπλίστηκε από τους εγκάθετους νέους καθοδηγητές και παραδόθηκε στις μικροαστικές φλυαρίες και τις αναθεωρητικές αρλούμπες της σοσιαλδημοκρατίας αλλά και όσων μετέτρεψαν το σφυρί-δρεπάνι, από σύμβολο του προλεταριάτου που τρέμουν οι αστοί, σε «αγωνιστικό»-μουσειακό σύμβολο εντός αστικού συστήματος.

Χωρίς αυτήν την αλληλουχία γεγονότων δεν μπορούμε να μην δούμε την μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα ως μια φιλτραρισμένη από κινδύνους για το σύστημα κατάσταση.

Η ελληνική πλουτοκρατία «χαλάρωσε» και η αστική δημοκρατία, ως διαφορετικού τύπου δικτατορία του κεφαλαίου, ανέχτηκε τις εκλογικές αναμετρήσεις γιατί ακριβώς δεν υπήρχε επαναστατικό πρόγραμμα που να γίνεται η σημαία των εργατολαϊκών μαζών και να παλεύει με στρατηγική –τακτική για την εξουσία. Όπως για παράδειγμα την περίοδο που ανδρώθηκε το ΚΚΕ, 1931- 1956.

Τα βασικά ζητήματα, που δεν αγγίζονταν και συρρικνώθηκαν μάλιστα από την πολιτική των εργατολαϊκών μαζών τις τελευταίες πέντε δεκαετίες, είναι τα εξής δύο: η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και η καπιταλιστική εκμετάλλευση. Οι μεγαλύτερες ευθύνες για αυτή την υποχώρηση πέφτουν σε αυτούς που αποδόμησαν, αναθεώρησαν, διαστρέβλωσαν και χτύπησαν τη γραμμή της αντιιμπεριαλιστικής-αντικαπιταλιστικής πάλης και έδωσαν και δίνουν ανάσες μέχρι και σήμερα στην αστική τάξη.

Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση και η ιμπεριαλιστική αφαίμαξη για μας δεν χωρίζεται σε τετραετίες. Ούτε εμποδίζεται με εκλογικές αναμετρήσεις και κάλπικα δημοψηφίσματα, όπως αυτό του 2015. Είναι μια διαρκής διαδικασία βίας από την πλευρά του κεφαλαίου και όπως έχουμε ξαναγράψει είναι η διαδικασία που μετρήθηκαν όλες οι δυνάμεις στο πόσο την εμπόδισαν ή την βοήθησαν.

Η εθνική ενότητα της εποχής μας και η υποταγή σε αυτήν καταγράφηκε ως προς την καπιταλιστική αναδιάρθρωση και τον κεραυνοβόλο πόλεμο που δέχτηκε και συνεχίζει να δέχεται το προλεταριάτο. Η επίθεση στα δικαιώματα που με αίμα κερδήθηκαν από την εργατική τάξη και η βαρβαρότητα πάνω στις ζωές των «από κάτω» που έχει επιβληθεί ως καθημερινότητα: η ακρίβεια, η κοινωνική βία και σαπίλα, τα εργασιακά κάτεργα, οι φρίκες και τα αδιέξοδα της νεολαίας, οι εξαρτήσεις και τα ναρκωτικά, το τσάκισμα των ελευθεριών, η διάλυση του σχολείου, της υγείας, η καταστροφή της φύσης, οι ιδιωτικοποιήσεις, η ανεργία…

Αυτά είναι τα όσα έχει επιβάλει ο ιμπεριαλισμός και η ντόπια αστική τάξη στην εργατική τάξη και τα παιδιά της. Αυτός είναι ο χαλκάς στα πόδια μας. Και ο χαλκάς δεν σπάει ούτε ζωγραφίζοντάς τον και ονομάζοντάς τον καδένα, ούτε αν τον ονομάζεις ελληνικό ιμπεριαλισμό ή αλληλεξάρτηση, ούτε φυσικά αν μαθαίνεις να περπατάς με αυτόν ξεχνώντας ότι τον φοράς…

Αυτή η τετραετία που θα έρθει θα πατήσει στις ίδιες ράγες με ότι λαγό και να βγάλει το καπέλο της διαχείρισης. Για την εργατική τάξη μόνο μια ολότελα διαφορετική πορεία μπορεί να τη φέρει εκεί που οι ιστορικές της παραδόσεις την θέλουν οδηγό. Δηλαδή στον δρόμο της οργάνωσης και του αγώνα. Στον δρόμο της ταξικής αλληλεγγύης και της ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Να δουλεύουμε ακούραστα για το ξύπνημα του γίγαντα λαού, να εμπιστευόμαστε την ανεξάντλητη δύναμη της εργατικής τάξης.

Να γυρίσουμε τις πλάτες σε εκείνους που βάζουν εμπόδια στην προλεταριακή αντεπίθεση

Στις κάλπες ΑΠΟΧΗ, αγώνες αντιιμπεριαλιστικοί-αντικαπιταλιστικοί-ταξικοί