Δεν έχουμε άλλο όπλο από τη γνώση, την ενότητά μας (μέσα σε μια περίοδο διάλυσης και υποχώρησης), τις πολιτικές επεξεργασίες και την πολιτική δουλειά προς τις εργατολαϊκές μάζες.
Μέρος αυτής της ιστορικοπολιτικής γνώσης έρχεται από την ανάλυση και τη μελέτη των αποφάσεων που καθοδήγησαν τις εργατολαϊκές μάζες σε νικηφόρους αγώνες, οι οποίες επικυρώνονται από την ίδια τη ζωή.
Η ιστορική πορεία του κομμουνιστικού κινήματος και της ΚΔ δεν πρέπει να κοιτιέται ως μια περίοδος που απλά κορνιζάρεται ως ηρωική αλλά πρέπει να γίνει σημείο αναφοράς και εργαλείο δράσης στη σημερινή φάση κρίσης, αλλαγής συνόρων, ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και πολέμων. Να διδαχτούμε και να εξοπλιστούμε στη λαϊκομετωπική γραμμή, την οποία υπεράσπισαν και δούλεψαν πολιτικά πάνω σε αυτή τα κομμουνιστικά κόμματα σε όλον τον κόσμο και η οποία τόσο χτυπιέται και στη χώρα μας ως δήθεν νοθευμένη από άποψη ταξικής πάλης.
Σε αυτήν τη δύσκολη πορεία και με έλλειψη κομμουνιστικού κόμματος στη χώρα και προγράμματος που να στηρίζεται πάνω στις πραγματικές υλικές συνθήκες και τις κύριες αντιθέσεις, η γνώση/ανάλυση (θεωρητική-εμπειρική) είναι ένας όρος, για να μπορεί να χτιστεί ένα μέτωπο πάλης σε μίνιμουμ πολιτικοϊδεολογικά σημεία, έτσι ώστε καταρχήν αυτό να ανοίξει τη συζήτηση που απαιτείται για συγκέντρωση δυνάμεων με ποιοτικότερα οργανωτικά αποτελέσματα.
Στη χώρα μας και στο κίνημα η διαπάλη είναι έντονη, ιδιαίτερα πάνω στον καθορισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ποιες είναι και αν σε αυτές υπολογίζονται η Ρωσία και η Κίνα. Σε άμεση σχέση με το πρώτο μπαίνει διαρκώς και το ζήτημα, αν είναι εξαρτημένος ή ιμπεριαλιστικός ο χαρακτήρας του ελληνικού καπιταλισμού. Σε άμεση σχέση με τα δύο προηγούμενα έχουμε το ζήτημα του πολέμου, της εμπλοκής και τη στάση μας σε αυτόν (η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και οι θέσεις που αναπτύχθηκαν ως προς αυτήν επιτάχυνε την αντιπαράθεση με προεκτάσεις και για τη δική μας χώρα σε περίπτωση αμυντικού ή επιθετικού πολέμου και συνακόλουθα τον καθορισμό της πολιτικής ανάλυσης και θέσης υπό συγκεκριμένους όρους).
Δεν θέλουμε να μακρηγορήσουμε παραπάνω σε ζητήματα που θα ανοίξουν αντικειμενικά από τον ήδη οξυμένο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και την πολεμική διάσταση που θα πάρουν οι αντιθέσεις.
Ως «τσίγκλισμα» για την ιδιαίτερη περίοδο πριν το ΒΠΠ και την στάση των κομμουνιστών σε αυτήν αντιγράψαμε και δημοσιεύουμε ένα μικρό μέρος από τις Αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της ΚΔ (1935), που η μελέτη τους θεωρούμε έχει μεγάλη σημασία για το αντιιμπεριαλιστικό και κομμουνιστικό κίνημα. Σήμερα οι Αποφάσεις αυτού του τόσο κομβικού Συνεδρίου για την παγκόσμια εργατική τάξη και τους λαούς χτυπιούνται κυρίως από «αριστερά» και διαστρεβλώνονται με κάθε τρόπο.
Το σημερινό ΚΚΕ, οι τροτσκιστές και οι διάφοροι υπερεπεναστάτες εναντιώνονται στα Λαϊκά Μέτωπα και τις αποφάσεις της ΚΔ από μια… απόσταση ασφαλείας βέβαια. Αρνούνται την επαναστατική πολιτική των μπολσεβίκων μαρξιστών- λενινιστών (από… επαναστατική σκοπιά) και τον καθορισμό της γραμμής που έσπασε σεχταριστικά λάθη και πήρε με το μέρος της την πλατιά μάζα των προλεταριακών μαζών.
Οι κομμουνιστές σε όλον τον εμπόλεμο κόσμο μπήκαν στην πρωτοπορία της αντίστασης και πολέμησαν με την αντίδραση, το ναζιφασισμό, τους πραξικοπηματίες (όπως στην Ισπανία του 1936-39 ενάντια στους φρανκιστές), τους εμπρηστές του πολέμου και τους ντόπιους συνεργάτες των καταχτητών. Στην Ελλάδα το ανοικτό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη προς τον ελληνικό λαό και η ίδρυση του ΕΑΜ δείχνουν την αφομοίωση των θέσεων της ΚΔ (είχαν κυκλοφορήσει από την ΚΟΜΕΠ το 1935) από το ΚΚΕ, που με σκληρή διαπάλη για το ποια πρέπει να είναι η στάση των Ελλήνων κομμουνιστών και κάθε πατριωτικού δημοκρατικού στοιχείου μπροστά στον πόλεμο είχε μπει στην καθοδήγηση των μαζών.
Ενενήντα χρόνια μετά το Συνέδριο του 1935 αξίζει να διαβαστεί με ιδιαίτερη προσοχή η θέση 6 και να μελετηθεί στο πώς εφαρμόστηκε από τα κομμουνιστικά κόμματα αυτή η θέση, έτσι ώστε να δούμε την πρωτοπόρα καθοδηγητική δύναμη της ΚΔ.
Η αντιγραφή έγινε από την έκδοση «Στρατηγική και Τακτική της Προλεταριακής Επανάστασης» που κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις «Ειρήνη». Η μετάφραση είναι από την αγγλική έκδοση του 1936.
*
Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ (1935)
Α΄. Ο αγώνας για την ειρήνη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Με βάση τη διδασκαλία των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν για τον πόλεμο, το 6ο παγκόσμιο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς διατύπωσε συγκεκριμένα τα καθήκοντα των κομμουνιστικών Κομμάτων και του επαναστατικού προλεταριάτου στον αγώνα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Με οδηγό τους τις αρχές αυτές, τα κομμουνιστικά κόμματα της Ιαπωνίας και της Κίνας, άμεσα επηρεασμένα και τα δύο από τον πόλεμο, διεξήγαγαν και διεξάγουν έναν μπολσεβίκικό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και για την άμυνα του κινέζικου λαού. Το 7ο παγκόσμιο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, επικυρώνοντας τις αποφάσεις του 6ου Συνεδρίου για την πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, βάζει τα παρακάτω κύρια καθήκοντα μπροστά σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, τους επαναστάτες εργάτες, τους εργαζόμενους, τους αγρότες και τους καταπιεζόμενους λαούς όλου του κόσμου.
1. Αγώνας για την ειρήνη και για την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ. Μπροστά στις πολεμικές προκλήσεις των γερμανών φασιστών και των γιαπωνέζων μιλιταριστών και την ένταση των εξοπλισμών από τα φιλοπόλεμα κόμματα των καπιταλιστικών χωρών, μπροστά στον άμεσο κίνδυνο έκρηξης ενός αντεπαναστατικού πολέμου ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, το κεντρικό σύνθημα των κομμουνιστικών κομμάτων πρέπει να είναι: αγώνας για την ειρήνη.
2. Ενιαίο λαϊκό μέτωπο στον αγώνα για την ειρήνη και κατά των εμπρηστών του πολέμου. Ο αγώνας για την ειρήνη ανοίγει στα κομμουνιστικά κόμματα τις μεγαλύτερες δυνατότητες για τη δημιουργία, του πιο πλατιού ενιαίου μετώπου. Όλοι όσοι ενδιαφέρονται για τη διατήρηση της ειρήνης πρέπει να τραβηχτούν σ’ αυτό το ενιαίο μέτωπο. Η συγκέντρωση των δυνάμεων ενάντια στους κύριους εμπρηστές του πολέμου σε κάθε δοσμένη στιγμή (για τώρα ενάντια στη φασιστική Γερμανία κι ενάντια στην Πολωνία και την Ιαπωνία, που είναι συνασπισμένες μαζί της) αποτελεί ένα σημαντικότατο τακτικό καθήκον των κομμουνιστικών κομμάτων. Για το κομμουνιστικό κόμμα της Γερμανίας έχει ιδιαίτερα μεγάλη σημασία το να ξεσκεπάσει την εθνική δημαγωγία του χιτλερικού φασισμού, που κρύβεται ο ίδιος πίσω από φράσεις για την ενοποίηση του γερμανικού λαού, αλλά στην πραγματικότητα οδηγεί στην απομόνωση του γερμανικού λαού και σε μια νέα πολεμική καταστροφή. Η ανατροπή του χιτλερικού φασισμού είναι ένας απαραίτητος όρος και προϋπόθεση για την ενοποίηση του γερμανικού λαού. Η δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου με τις σοσιαλδημοκρατικές και ρεφορμιστικές οργανώσεις (κόμματα, εργατικά συνδικάτα, συνεταιρισμούς, αθλητικές, εκπολιτιστικές και εκπαιδευτικές οργανώσεις) και με τον όγκο των μελών τους, καθώς και με τις μάζες των εθνικοαπελευθερωτικών, θρησκευτικοδημοκρατικών και ειρηνιστικών οργανώσεων και τους οπαδούς τους, έχει αποφασιστική σημασία για τον αγώνα ενάντια στον πόλεμο και τους φασίστες εμπρηστές του όλων των χωρών.
Η συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου με τις σοσιαλδημοκρατικές και ρεφορμιστικές οργανώσεις για τον αγώνα υπέρ της ειρήνης επιβάλλει την αποφασιστική ιδεολογική πάλη ενάντια στα αντιδραστικά στοιχεία μέσα στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που, μπροστά στον άμεσο κίνδυνο του πολέμου, σπεύδουν να συνεργαστούν ακόμα πιο στενά με την αστική τάξη για την προάσπιση της αστικής πατρίδας και που με τις συκοφαντικές εκστρατείες τους ενάντια στη Σοβιετική Ένωση βοηθούν άμεσα τις προετοιμασίες για έναν αντισοβιετικό πόλεμο. Επιβάλλει στενή συνεργασία μ’ εκείνες τις δυνάμεις στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, τα ρεφορμιστικά εργατικά συνδικάτα και τις άλλες μαζικές οργανώσεις εργαζομένων, που η θέση τους πλησιάζει όλο και περισσότερο τη θέση της επαναστατικής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Το τράβηγμα των ειρηνιστικών οργανώσεων και των οπαδών τους στο ενιαίο μέτωπο πάλης για την ειρήνη αποκτά μεγάλη σημασία για την κινητοποίηση των μικροαστικών μαζών, των προοδευτικών διανοουμένων και των νέων κατά του πολέμου. Ενώ θα υποβάλουν σταθερά τις εσφαλμένες αντιλήψεις των ειλικρινών πασιφιστών σε δημιουργική κριτική και θα καταπολεμούν σθεναρά εκείνους τους πασιφιστές που με την πολιτική τους σκεπάζουν τις προετοιμασίες των γερμανών φασιστών για ιμπεριαλιστικό πόλεμο (την ηγεσία του Εργατικού κόμματος της Μεγάλης Βρετανίας κλπ.), οι κομμουνιστές πρέπει να επιζητούν τη συνεργασία όλων των φιλειρηνικών οργανώσεων, που είναι πρόθυμες να συμβαδίσουν μαζί τους, έστω και μόνο σε ένα μέρος του δρόμου του πραγματικού αγώνα κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Οι κομμουνιστές πρέπει να υποστηρίξουν την αντιπολεμική και αντιφασιστική κίνηση του Άμστερνταμ – Πλέϊελ, συνεργαζόμενοι δραστήρια μ’ αυτή και βοηθώντας στην εξάπλωσή της.
3. Ο συνδυασμός του αγώνα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου με τον αγώνα κατά του φασισμού. Ο αντιπολεμικός αγώνας των μαζών για τη διατήρηση της ειρήνης πρέπει να είναι πολύ στενά συνδεμένος με τον αγώνα κατά του φασισμού και της φασιστικής κίνησης. Είναι ανάγκη να διεξάγεται όχι μόνο γενική προπαγάνδα για την ειρήνη, αλλά προπαντός προπαγάνδα που να στρέφεται ενάντια στους κύριους εμπρηστές του πολέμου, ενάντια στα φασιστικά και άλλα ιμπεριαλιστικά φιλοπόλεμα κόμματα και ενάντια στα συγκεκριμένα μέτρα προπαρασκευής για ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
4. Ο αγώνας κατά του μιλιταρισμού και των εξοπλισμών. Τα κομμουνιστικά κόμματα όλων των καπιταλιστικών χωρών πρέπει ν’ αγωνιστούν κατά των στρατιωτικών δαπανών (πολεμικοί προϋπολογισμοί), για την ανάκληση των στρατιωτικών δυνάμεων από τις αποικίες και τις υπό εντολή χώρες, κατά των μιλιταριστικών μέτρων των καπιταλιστικών κυβερνήσεων, ιδιαίτερα κατά της στρατιωτικοποίησης της νεολαίας, των γυναικών και των ανέργων, κατά των αναγκαστικών διαταγμάτων που περιορίζουν τις αστικοδημοκρατικές ελευθερίες με σκοπό την προπαρασκευή του πολέμου· κατά του περιορισμού των δικαιωμάτων των εργατών που δουλεύουν σε πολεμικές βιομηχανίες, κατά των επιχορηγήσεων των πολεμικών βιομηχανιών και του εμπορίου και της μεταφοράς όπλων. Ο αγώνας κατά των μέτρων της προπαρασκευής του πολέμου μπορεί να διεξαχθεί μόνο σε στενή σύνδεση με την προάσπιση των οικονομικών συμφερόντων και των πολιτικών δικαιωμάτων των εργατών, τωνυπαλλήλων, των εργαζομένων χωρικών και των μικροαστών των πόλεων.
5. Ο αγώνας κατά του σωβινισμού. Στον αγώνα κατά του σωβινισμού το καθήκον των κομμουνιστών είναι να διαπαιδαγωγήσουν τους εργάτες και ολόκληρο τον εργαζόμενο πληθυσμό στο πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού, πράγμα που μπορεί να γίνει στην πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές και τους καταπιεστές για τα ζωτικά ταξικά συμφέροντα του προλεταριάτου, καθώς και στην πάλη ενάντια στον κτηνώδη σωβινισμό των εθνικοσοσιαλιστικών κομμάτων και όλων των άλλων φασιστικών κομμάτων. Ταυτόχρονα, οι κομμουνιστές πρέπει να δείξουν ότι η εργατική τάξη διεξάγει έναν συνεπή αγώνα υπέρ της εθνικής ελευθερίας και ανεξαρτησίας όλου του λαού ενάντια σε κάθε καταπίεση ήεκμετάλλευση, γιατί μόνον η κομμουνιστική πολιτική προασπίζει ως το τέλος την εθνική ελευθερία και ανεξαρτησία του λαού κάθε χώρας.
6. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας και η υποστήριξη των εθνικοαπελευθερωτικών πολέμων. Αν κάθε αδύνατη χώρα υποστεί επίθεση από μια ή περισσότερες μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που θέλουν να καταλύσουν την εθνική της ανεξαρτησία και την εθνική της ενότητα ή να τη διαμελίσουν, όπως στο ιστορικό παράδειγμα του διαμελισμού της Πολωνίας, ένας πόλεμος που γίνεται από την εθνική αστική τάξη μιας τέτοιας χώρας για ν’ αποκρούσει την επίθεση, μπορεί να πάρει τον χαρακτήρα ενός απελευθερωτικού πολέμου, όπου η εργατική τάξη και οι κομμουνιστές της χώρας δεν μπορούν παρά να πάρουν μέρος. Είναι καθήκον των κομμουνιστών μιας τέτοιας χώρας, ενώ θα διεξάγουν έναν ασυμφιλίωτο αγώνα για τη διαφύλαξη των οικονομικών και πολιτικών κατακτήσεων των εργατών, των εργαζομένων αγροτών και των εθνικών μειονοτήτων, να βρίσκονται ταυτόχρονα στις πρώτες γραμμές του μετώπου των πολεμιστών για την εθνική ανεξαρτησία και να πολεμήσουν ως το τέλος στον απελευθερωτικό πόλεμο, χωρίς να επιτρέψουν στη «δικιά τους» αστική τάξη να κάνει παζαρέματα με τις επιτιθέμενες δυνάμεις σε βάρος των συμφερόντων της χώρας τους.
Είναι καθήκον των κομμουνιστών να υποστηρίζουν ενεργητικά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των καταπιεζόμενων λαών των αποικιακών και μισοαποικιακών χωρών, ιδιαίτερα τον Κόκκινο στρατό των κινέζικων σοβιέτ, στον αγώνα του κατά των γιαπωνέζων και άλλων ιμπεριαλιστών και του Κουόμινταγκ. Το Κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας πρέπει να καταβάλει κάθε προσπάθεια για να επεκτείνει το μέτωπο της πάλης για την εθνική απελευθέρωση και για να τραβήξει σ’ αυτό όλες τις εθνικές δυνάμεις, που είναι έτοιμες να αποκρούσουν τη ληστρική εκστρατεία των γιαπωνέζωνκαι άλλων ιμπεριαλιστών.
Β΄. Από τον αγώνα για την ειρήνη στον αγώνα για την επανάσταση.
Το 7ο παγκόσμιο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς αποκρούει κατηγορηματικά τον συκοφαντικό ισχυρισμό ότι οι κομμουνιστές θέλουν τον πόλεμο, περιμένοντας απ’ αυτόν να φέρει την επανάσταση. Ο ηγετικός ρόλος των κομμουνιστικών κομμάτων σε όλες τις χώρες στον αγώνα για τη διατήρηση της ειρήνης, για τον θρίαμβο της φιλειρηνικής πολιτικής της Σοβιετικής Ένωσης, αποδεικνύει ότι οι κομμουνιστές προσπαθούν με όλη τους τη δύναμη να παρεμποδίσουν την προετοιμασία και το ξέσπασμα ενός νέου πολέμου.
Οι κομμουνιστές, ενώ αγωνίζονται επίσης κατά της αυταπάτης ότι ο πόλεμος μπορεί να εξαλειφτεί ενώ το καπιταλιστικό σύστημα εξακολουθεί να υπάρχει, καταβάλλουν και θα καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να προλάβουν τον πόλεμο. Αν ένας νέος ιμπεριαλιστικός πόλεμος ξεσπάσει, παρ’ όλες τις προσπάθειες της εργατικής τάξης για να τον προλάβει, οι κομμουνιστές θα επιδιώξουν να οδηγήσουν τους αντιτιθέμενους στον πόλεμο, οργανωμένους στην πάλη για την ειρήνη, στον αγώνα για τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο ενάντια στους φασίστες εμπρηστές του πολέμου, ενάντια στην αστική τάξη, για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Ταυτόχρονα, το Συνέδριο προειδοποιεί τους κομμουνιστές και τους επαναστάτες εργάτες να μη χρησιμοποιούν τις αναρχοσυνδικαλιστικές μεθόδους πάλης κατά του πολέμου, που παίρνουν τη μορφή άρνησης εκπλήρωσης της στρατιωτικής υπηρεσίας, τη μορφή του λεγόμενου μποϊκοτάζ της επιστράτευσης, διάπραξης σαμποτάζ σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις κλπ. Το Συνέδριο θεωρεί ότι τέτοιες μέθοδοι πάλης μόνο να βλάψουν μπορούν το προλεταριάτο. Οι ρώσοι μπολσεβίκοι, που στον παγκόσμιο πόλεμο πάλεψαν ενεργητικά κατά του πολέμου και ήταν υπέρ της ήττας της ρωσικής κυβέρνησης, απέρριψαν τέτοιες μεθόδους· αυτές οι μέθοδοι διευκολύνουν απλούστατα την αστική τάξη να πάρει καταπιεστικά μέτρα κατά των κομμουνιστών και επαναστατών εργατών και εμποδίζουν τους κομμουνιστές να κερδίσουν τις εργαζόμενες μάζες, ιδιαίτερα τις μάζες των στρατιωτών με το μέρος της μαζικής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και για τη μετατροπή του σε εμφύλιο πόλεμο κατά της αστικής τάξης.
Το 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, συνοψίζοντας τα καθήκοντα των κομμουνιστικών κομμάτων και όλης της εργατικής τάξης σε περίπτωση πολέμου, στηρίζεται απάνω στις θέσεις του Λένιν και της Ρόζας Λούξεμπουργκ, που υιοθέτησε το Συνέδριο της Στουτγάρδης της προπολεμικής 2ης Διεθνούς:
«Αν ωστόσο ο πόλεμος ξεσπάσει, το καθήκον τους είναι να εργαστούν για τον γρήγορο τερματισμό του και να προσπαθήσουν με όλες τους τις δυνάμεις να εκμεταλλευτούν την οικονομική και πολιτική κρίση που θα προκαλέσει ο πόλεμος για να ξεσηκώσουν τις μάζες του λαού και έτσι να επιταχύνουν την πτώση της καπιταλιστικής ταξικής κυριαρχίας».
Στην παρούσα ιστορική καμπή, όταν πάνω στο ένα έκτο της γης η Σοβιετική Ένωση προασπίζει τον σοσιαλισμό και την ειρήνη για ολόκληρη την ανθρωπότητα, τα πιο ζωτικά συμφέροντα των εργατών και των εργαζομένων όλων των χωρών επιβάλλουν όπως στην εφαρμογή της πολιτικής της εργατικής τάξης, στη διεξαγωγή του αγώνα για την ειρήνη, του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο πριν και μετά την έναρξη των εχθροπραξιών, η προάσπιση της Σοβιετικής Ένωσης θεωρείται σαν πρωταρχικής σημασίας.
Εάν το ξέσπασμα ενός αντεπαναστατικού πολέμου αναγκάσει τη Σοβιετική Ένωση να κινητοποιήσει τον Κόκκινο στρατό των εργατών και αγροτών για την άμυνα του σοσιαλισμού, οι κομμουνιστές θα καλέσουν όλους τους εργαζομένους να δουλέψουν, με όλα τα μέσα που διαθέτουν και με κάθε θυσία, για τη νίκη του Κόκκινου στρατού κατά των στρατιώντων ιμπεριαλιστών.
7ο παγκόσμιο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Αποφάσεις πάνω στην εισήγηση του Έρκολι.