Με τις γλωσσοκοπάνες της κυβέρνησης και της συστημικής προπαγάνδας έχουμε μάθει να μην πολυασχολούμαστε, παρά μόνο για να ξεσκεπάζουμε και να αποκαλύπτουμε την σαπίλα τους. Οπότε οι αναγνώστες μας γνωρίζουν ποια είναι και η θέση μας για τους οργανικούς διανοούμενους της αστικής τάξης και του φιλελευθερισμού. Είναι στιγμές, όμως, που χρειάζονται και οι υπενθυμίσεις και ιδιαίτερα αυτές που δείχνουν την πόλωση, την κοινωνική, την ταξική, την πολιτική. Ιδιαίτερα όταν η πλειοψηφία ενός λαού έχει αντίθετες απόψεις από την άρχουσα τάξη. Αυτό συμβαίνει στη χώρα μας για το ζήτημα του γενοκτονικού πολέμου εναντίον του παλαιστινιακού λαού.

Με κάθε τρόπο και από κάθε μετερίζι ο ελληνικός λαός δείχνει την αλληλεγγύη του και στέκεται δίπλα στην αντάρτισσα Παλαιστίνη. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Όλοι ξέρουν πως η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν μπορεί να δεχτεί αυτό το έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα και κάθε φορά διαχωρίζει τη θέση του από την ελληνική κυβέρνηση που στέκεται δίπλα στους σιωναζιστές.

Διαβάσαμε, λοιπόν, πως ο κύριος Μουμτζής, αρθρογράφος στο LIBERAL, για άλλη μια φορά, έριξε χολή στο φιλοπαλαιστινιακό κίνημα της χώρας. Ο λόγος; Ότι στην Θεσσαλονίκη η πρεσβεία των σιωναζιστών δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει μια προγραμματισμένη βιβλιοπαρουσίαση. Δεν πειράζει· ξύδι κύριε Μουμτζή! Διακόπηκε πριν καν ξεκινήσει και χωρίς ίχνος βίας από εκατοντάδες ανθρώπους που δεν μπορούν να κοιμηθούν ήσυχοι με το έγκλημα που γίνεται εδώ και 19 μήνες και το ζούμε ως εφιάλτη καθημερινά όλοι. Για αυτό και χαιρετίστηκε αυτή η παρέμβαση, όπως και άλλες εκατοντάδες που συμβαίνουν σε όλη την Ελλάδα, από όλο τον δημοκρατικό κόσμο της χώρας.

Ο Μουμτζής το παίζει αντι-αντισημίτης (φιλοσιωναζιστής ρατσιστής) και σαλονικιός «με μνήμη» στο κείμενό του «Βεβήλωσαν οι “προοδευτικοί” και τη Διεθνή Έκθεση βιβλίου» με αναφορές στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής (!) (ο ίδιος με το μίσος που έχει για τον ΕΑΜ και την ΕΣΣΔ φανταζόμαστε τι θα υπηρετούσε και τα χρόνια της κατοχής…). Προσπαθεί να κάνει τον Πορτοσάλτε του Βορρά αλλά δε του βγαίνει, γιατί έχει και τα κόμπλεξ με τις «αθηναϊκές πινακίδες»…

Ζητά, από την «κυβέρνηση της Αθήνας», παραπάνω καταστολή. Λέει στο τελείωμα του κειμένου του:

«Η κυβέρνηση στον συγκεκριμένο τομέα έχει δώσει εξετάσεις, απέτυχε και το κυριότερο, φαίνεται να αγνοεί την έκταση του προβλήματος. Το θέμα είναι πως ένας χώρος ελεύθερης έκφρασης, η Διεθνής Έκθεση βιβλίου, βιάστηκε από την Αριστερά σε μια εκδήλωση με αντικείμενο πολιτιστικό. Όσον αφορά τη θριαμβευτική ανακοίνωση του συνδικάτου των εκδοτών για τη ματαίωση της εκδήλωσης, σε κλασική αριστερή αργκό, δεν εκπλήττει κανένα. Αυτά έμαθαν, αυτά κάνουν, χωρίς να τηρούν ούτε τα προσχήματα.

Όσον αφορά αυτούς που πιστεύουν στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, για μια ακόμα φορά έμειναν με τη γνωστή, στυφή γεύση στο στόμα».

Η στυφή γεύση στο στόμα φυσικά υπάρχει για όλους εμάς που παρακολουθούμε το καθημερινό έγκλημα του παλαιστινιακού λαού από τους μακελάρηδες σιωναζιστές. Για το στόμα του δημοσιολόγου αυτό λύνεται με καραμέλες από το περίπτερο.

Γράψαμε στην αρχή αυτού του σχολιασμού ότι βοηθάνε οι υπενθυμίσεις. Και σε αυτό μας βοηθά ο κύριος Μουμτζής. Το ξαναγράφουμε: Δύο οι Ελλάδες για το Παλαιστινιακό Ζήτημα.

Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Νίκη στα όπλα της Αντίστασης!

Ανακοίνωση του Σωματείου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Θεσσαλονίκης:

Η λογοτεχνία δεν ξεπλένει τη γενοκτονία…

Το έγκλημα που εκτυλίσσεται στην Παλαιστίνη είναι αδύνατο να μας αφήσει ασυγκίνητους και ασυγκίνητες.

Μετά από τους ισοπεδωτικούς βομβαρδισμούς που ακόμη συνεχίζονται, την εκτέλεση δεκάδων χιλιάδων αμάχων, χιλιάδων παιδιών, την καταστροφή νοσοκομείων, σχολείων ακόμη και προσφυγικών καταυλισμών, εδώ και 65 μέρες έχει έρθει η πείνα και ο λιμός. Εδώ και 65 μέρες η δολοφονική μηχανή του στρατού του Ισραήλ απαγορεύει κάθε είδους πρόσβαση σε ανθρωπιστική βοήθεια. Οι παλαιστίνιοι και οι παλαιστίνιες δεν έχουν πρόσβαση σε τρόφιμα και φάρμακα. Λιμοκτονούν και εκτελούνται καθημερινά κατά χιλιάδες. Για το κράτος του Ισραήλ και τους συμμάχους του, όπως το ελληνικό κράτος που συνδράμει και αυτό στην εξόντωση τους, οι παλαιστίνιοι δεν είναι άνθρωποι, ή τουλάχιστον δεν λογίζονται σαν τέτοιοι. Η πρόσφατη ανακοίνωση της ισραηλινής κυβέρνησης για προσάρτηση, επίσημα, της Λωρίδας της Γάζας και ο εκτοπισμός εκατομμυρίων παλαιστινίων στις διπλανές χώρες, δεν αφήνει καμία αμφισβήτηση. Είναι μια σχεδιασμένη εθνοκάθαρση, μια γενοκτονία και ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Την ίδια στιγμή με θλίψη και οργή πληροφορηθήκαμε ότι η πρεσβεία του Ισραήλ, οι εκπρόσωποι δηλαδή αυτής της δολοφονικής κυβέρνησης, θα πραγματοποιήσει, το Σάββατο 10/5 στις 17.00 στο περ. 14, λογοτεχνική εκδήλωση στα πλαίσια της Διεθνούς Εκθέσεως Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Αναρωτιόμαστε πώς μπορεί η λογοτεχνία να γίνει το φύλο συκής για να κρυφτεί αυτή η φρικαλεότητα, πόσα βιβλία μπορούν να εξωραΐσουν την γενοκτονία, πόσες σελίδες μπορούν να εξαφανίσουν τις βόμβες που χτυπούν ακόμη και πλοία με ανθρωπιστική βοήθεια;

Η σιωπή είναι συνενοχή.

Ως εργαζόμενοι στον κλάδο του βιβλίου δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε με ειλικρίνεια με τους αναγνώστες, δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε μέσω των βιβλίων για την κοινωνική αλλαγή, για τις μικρές και μεγάλες αντιστάσεις των καιρών μας, αν δεν μιλούσαμε για την Παλαιστίνη, στο σήμερα και στο τώρα. Η ντροπιαστική εκδήλωση της πρεσβείας του Ισραήλ δεν πρέπει και δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί.

Καλούμε τους διοργανωτές της Έκθεσης (ΔΕΒΘ) να ακυρωθεί η εκδήλωση.

***

Δήλωση της Adi Liraz- Artist page (των Εκδόσεων Ισνάφι) για τη ματαίωση της εκδήλωσης της Ισραηλινής Πρεσβείας στη φετινή Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης:

Από τις εκδόσεις Ισνάφι κυκλοφορούν πολλά βιβλία που αφηγούνται και αναπαριστούν την εβραϊκή ζωή στις περιοχές που σήμερα αποτελούν την Ελλάδα.

Πριν από μερικά χρόνια ανέλαβα την ευθύνη για τη σειρά Romanioti με τρεις τίτλους από και για τη Ρωμανιώτισσα θεατρική συγγραφέα Rae Dalven.

Μέσα από το καλλιτεχνικό έργο και την έρευνά μου, καθώς και μέσα από τις ξεναγήσεις που οργανώνω στα Ιωάννινα, αφηγούμαι και παρουσιάζω τη σχεδόν ξεχασμένη κοινότητα της γιαγιάς μου, Μιρέττας. Τόσο μέσα από τις εμπειρίες της ίδιας και της μητέρας μου, που μεγάλωσε στην Ελλάδα από τα έξι μέχρι τα δεκαέξι της, όσο και μέσα από την ιστορία της εξέχουσας οικογένειας Λεβί ή του προπαππού μου, του Άσερ Μωυσή, πρώτου εκδότη του ποιητή και μεταφραστή Γιοσέφ Ελιγιά, και πρόεδρου της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης μέχρι το 1936. Στον ίδιο πιστώνεται και η συμφωνία με το ΕΑΜ που έσωσε 3.000 Εβραίους κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.

Πριν από 22 χρόνια έφυγα από το Ισραήλ/Παλαιστίνη και επέστρεψα στη Διασπορά. Ξεμάθαινα και έμαθα εκ νέου πώς να διεκδικώ τη συλλογική ιστορία μου και τα κομμάτια της ταυτότητάς μου που μου αρνήθηκαν είτε ο φασισμός είτε οι αποικιοκρατικές ιδέες.

Η εβραϊκή ζωή, η ιστορία, η γνώση και η λογοτεχνία έχουν μια πολύ μακρά ύπαρξη, πολύ πέρα από τον Σιωνισμό.

Συχνά είναι πολύ δύσκολο να μιλήσουμε γι’ αυτό στην Ελλάδα, γιατί η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να επηρεάζεται πολύ από αντισημιτικές απόψεις, που είτε προπαγανδίζονται από την Εκκλησία είτε από τον καπιταλισμό, και ακόμη και στο αριστερό κίνημα συναντάς συχνά ανθρώπους που δεν ξέρουν να διακρίνουν τον Ιουδαϊσμό από τον Σιωνισμό.

Είναι μια συνεχής αντιπαράθεση όταν εργάζεσαι στην Ελλάδα.

Η απόπειρα της Ισραηλινής πρεσβείας να δημιουργήσει μια εκδήλωση που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί την εβραϊκή λογοτεχνία στην Ελλάδα είναι εξοργιστική. Εκπροσωπεί ένα κράτος που σήμερα διαπράττει γενοκτονία και εγκλήματα πολέμου, και αποτελεί ξεδιάντροπο σφετερισμό της Εβραϊκής λογοτεχνίας, η οποία ξεπερνά κατά πολύ το Ισραήλ και ανθίζει και στην Ελλάδα μέσα από το έργο των προαναφερθέντων Joseph Eliyah, Rae Dalven και πολλών άλλων.

Αλληλεγγύη προς τους διαδηλωτές που το σταμάτησαν. Αλληλεγγύη προς τον λαό της Γάζας που παλεύει για τη ζωή του. 

Adi Liraz

Καλλιτέχνις και παιδαγωγός