Από την πλευρά του ιδεολογικοπολιτικού μηχανισμού της αστικής τάξης είναι λογικό κάθε εκπρόσωπός της, που επιτέλεσε έργο υπέρ των ταξικών συμφερόντων του κεφαλαίου, να εκθειάζεται ως μεγάλος ηγέτης, πολιτικό κεφάλαιο, εθνάρχης κλπ. Για μια κοινωνία, όμως, που χωρίζεται σε τάξεις και η μία τάξη καταπιέζει μια άλλη τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα για διαταξικό κουτόχορτο και κατανάλωση εθνικής σύμπνοιας.
Για τον Κώστα Σημίτη, που τόσα «μεγάλα και τρανά» γράφονται αυτές τις μέρες από την πλευρά της αστικής τάξης και των κομμάτων της, δεν χρειάζονται πολλά λόγια από τη δική μας σκοπιά, η οποία στέκεται με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Σίγουρα στις λαϊκές συνοικίες, στα εργοστάσια, στα κάτεργα, που ξεζουμίζεται η εργατική τάξη, η γνώμη των ανθρώπων για τον Κώστα Σημίτη και τον ρόλο του δεν είναι ίδια με τα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Η περίοδος διακυβέρνησης του ήταν καθοριστική. Συνέχισε από «αριστερά» το «εκσυγχρονιστικό» 1990-93 της δεξιάς και εφάρμοσε μια σκληρή πολιτική σε όλα τα πεδία συμπιέζοντας τις λαϊκές μάζες χτυπώντας τις κατακτήσεις τους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν ένα «ζέσταμα» για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση και την μνημονιακή λαίλαπα που επακολούθησε…
Το (αντί) ασφαλιστικό τσεκούρι Γιαννίτση, το (αντί) εκπαιδευτικό τσεκούρι του Αρσένη, το (αντί) αγροτικό τσεκούρι του Τζουμάκα ήταν όλα τυλιγμένα με την σημιτική «εκσυγχρονιστική» ρητορεία για το «καλό του λαού και του τόπου», που εντασσόταν στη συνολική επίθεση στην εργατική τάξη και τη φτωχή αγροτιά. Οι αγώνες που ξέσπασαν και στα τρία μέτωπα και η καταστολή που εντάθηκε στα τέλη του ’90 αρχές του 2000 (ο νόμος Γιαννίτση «μαζεύτηκε» από τη μαζικότητα των εργατικών κινητοποιήσεων) έδειξαν ότι ο Σημίτης δεν έχαιρε και τόσης συμπάθειας από τις λαϊκές μάζες που πλήττονταν όπως πάνε να μας πείσουν οι σημερινοί «αγιογράφοι». Για να μην θυμηθούμε τα κατασταλτικά έργα των «εκσυγχρονιστών» με την υπογραφή του Σημίτη εναντίον της εργατικής τάξης και της νεολαίας: ξύλο και φυλακίσεις σε πρωτοπόρους μαθητές και δασκάλους, ξύλο στους απεργούς ναυτεργάτες στο λιμάνι, ξύλο στα «εξεταστικά», ξύλο στα ολυμπιακά έργα, κρατική καταστολή και τρομοκρατία στο ευρύτερο ριζοσπαστικό κίνημα, κατάργηση δημοκρατικών δικαιωμάτων, απαγόρευση διαδηλώσεων (βλέπε πορεία Κλίντον), διαρκής τρομοκράτηση του πολυεθνικού προλεταριάτου κ.α.
Άμα προσθέσουμε τα σκάνδαλα τύπου «χρηματιστήριο», τη διαφθορά και τις αναθέσεις έργων στις μεγάλες κατασκευαστικές ολυμπιακών έργων, όπως και μια σειρά άλλων οικονομικών αναδιαρθρώσεων (βλέπε ιδιωτικοποιήσεις) θα δούμε ότι το έργο Σημίτη είχε συγκεκριμένη ταξική κατεύθυνση η οποία δεν ήταν άλλη από την κερδοφορία των καπιταλιστών.
Όμως υπάρχει και το βασικότερο. Και δεν είναι τυχαία τα τόσο καλά λόγια που καθημερινά λέγονται για τον αποθανόντα πρώην πρωθυπουργό, Κώστα Σημίτη, από τις πολιτικές ηγεσίες των Ευρωπαίων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Η πολιτική του βάθυνε την εξάρτηση της Ελλάδας παρά τα «εκσυγχρονιστικά» ιδεολογήματα και το διαρκώς επανεμφανιζόμενο παραμυθάκι της «σύγχρονης και ισχυρής» Ελλάδας. Ένα παραμύθι που δυστυχώς πίστεψε και ένα τμήμα της ελληνικής αριστεράς/ αυτονομίας/ τροτσκιστών που ανακάλυψαν ότι ο ελληνικός καπιταλισμός επί Σημίτη πέρασε στο …ιμπεριαλιστικό του στάδιο!
Αυτή είναι η αλήθεια για την οκταετία Σημίτη. Και φυσικά δεν μπορούν όλες οι τάξεις να δεχτούν ως επιτυχία το βάθεμα της εξάρτησης, που σήμερα μας σερβίρουν ως τη μόνη υπεύθυνη εθνική πολιτική.
Η αστική τάξη είναι συνδεδεμένη και τρέφεται από την εξάρτηση, ο πατριωτισμός της φτάνει μέχρι την υπηρεσία των ιμπεριαλιστών. Και ο «σοσιαλιστής»-εκσυγχρονιστής Σημίτης υπάκουσε στις προσταγές, υπηρέτησε την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και πήρε άριστα γι’ αυτό.
Δεν μας έβαλε ο Σημίτης στην ΟΝΕ, ούτε ο Σημίτης βοήθησε την Κύπρο να μπει στην ΕΕ. Μην τρελαθούμε. Η ελληνική αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό ακολούθησε τις οδηγίες που τις επέβαλλαν οι ιμπεριαλιστές. Ο ρόλος της είναι να καθηλώνει τις λαϊκές μάζες και να αποδίδει στους ιμπεριαλιστές δανειστές τον φόρο και γι’ αυτήν την προστασία βγάζει και αυτή το δικό της φιλέτο από τα κέρδη.
Ο Κώστας Σημίτης ήταν ο «γιες μεν» του 1996-2004. Υπέγραψε την ένταξη στην ΟΝΕ, όπως είχαν υπογράψει κι άλλες «ιστορικές» συμφωνίες πριν και μετά από αυτόν άλλοι αστοί πολιτικοί, όταν ερχόταν η ώρα. Ήταν ζήτημα Σημίτη η ένταξη στο ενιαίο νόμισμα που τόσο πολύ διαφημίζουν οι αγιογράφοι του; Καμία σχέση. Η πορεία της χώρας μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού το 1949 είναι τσιμεντοποιημένη και ο εξαρτημένος της χαρακτήρας αλλάζει όχι ως προς το περιεχόμενο αλλά μόνο ως προς τη μορφή.
Η υποταγή στους ιμπεριαλιστές και η ένταξη στα «προγράμματα εξάρτησης» είναι ένα έργο που το επιτέλεσαν όλοι οι πρωθυπουργοί μεταπολιτευτικά˙ δεξιοί, ακροδεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, κεντρώοι, «αντιχουντικοί» και «φιλοχουντικοί», ευρωκομμουνιστές και φιλελεύθεροι. Ο Σημίτης ως ένας ακόμα αστός πολιτικός υπηρέτησε την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την κερδοφορία της ντόπιας αστικής τάξης και με το παραπάνω.