Στις 25 Μαΐου, τρία χρόνια και τρεις μήνες από την στρατιωτική εισβολή του ρωσικού ιμπεριαλισμού στα εδάφη της Ουκρανίας και την κατοχή και συνεχή επίθεση που ακολούθησε, η Ρωσία εξαπέλυσε την πιο ισχυρή επίθεση με drones εναντίον της Ουκρανίας. 298 drones του ρωσικού στρατού επιτέθηκαν κυρίως στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας, το Κίεβο, αλλά και σε Σούμι, Χάρκοβο, Χερσώνα. Ο δήμαρχος του Κιέβου, Βιτάλι Κλίτσκο επιβεβαίωσε ότι η πρωτεύουσα δέχτηκε μαζική επίθεση.
Ακολούθησαν άλλες δυο νύχτες επιθέσεων με εκατοντάδες drones με αποτέλεσμα δεκάδες Ουκρανούς νεκρούς και τραυματίες.
Δυο μέρες μετά, ο ρωσικός στρατός εισέβαλε σε τέσσερα χωριά της ουκρανικής περιοχής Σούμι, εκκενωμένα από τους κατοίκους τους. Την εισβολή στα βορειοανατολικά σύνορα της Ουκρανίας ο Πούτιν την χαρακτήρισε «προτεραιότητα» για τη δημιουργία μιας «ζώνης ασφαλείας» (άραγε σε ποιά γραμμή τελειώνει και από πού αρχίζει η ζώνη ασφαλείας για τον νεομεγαλοτσαρισμό;).
Είναι ακριβώς τις ίδιες μέρες, από 23 ως 25 Μαΐου που πραγματοποιούταν η ανταλλαγή αιχμαλώτων μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, χίλιοι προς χίλιους όπως είχε προκύψει από τις συνομιλίες της Κωνσταντινούπολης, μετά και από τις εξαγγελίες του «ειρηνοποιού» προέδρου των ΗΠΑ Τραμπ.
Μαθαίνοντας ο τελευταίος για τις ρωσικές επιθέσεις δήλωσε ότι ο Πούτιν «τρελάθηκε τελείως» και απείλησε με κυρώσεις.
Την ίδια εξήγηση, την «τρέλα», χρησιμοποίησε και ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ, σχολιάζοντας την πρόσφατη ανακοίνωση της Γερμανίας (28/05/2025): Ο Καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς σε συνάντησή του με τον Ζελένσκι ανακοίνωσε «μια νέα στρατιωτικο- βιομηχανική συνεργασία με την Ουκρανία για κατασκευή όπλων μεγάλου βεληνεκούς». Ο Λαβρόφ, λοιπόν, ανάμεσα σε άλλα, είπε ότι η Γερμανία θα πρέπει να σταματήσει την «τρέλα».
Το να αντιμετωπίζεται ο πόλεμος, τα μέτωπα, οι νεκροί, οι τραυματίες, όλες οι δυσβάσταχτες απώλειες των λαών ως «μια τρέλα που οφείλεται σε κάποιους τρελούς ηγέτες» δεν είναι, βέβαια, κάτι καινούριο. Ο μεγάλος δάσκαλος Δημήτρης Γληνός, το 1938, λίγο πριν τη γενίκευση του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, είχε επεξεργαστεί στο έργο του Η Τριλογία του Πολέμου*-από τη φυλακή που τον είχε κλείσει το μοναρχοφασιστικό μεταξικό καθεστώς- αυτές τις αντιεπιστημονικές «ερμηνευτικές βαριατσιόνες», όπως τις αποκαλούσε.
Διατυπωνόταν, τότε, από διακεκριμένους επιστήμονες, η θεωρία του «παραλογισμού του πολέμου».
«Ο πόλεμος, σύμφωνα με τούτην την αντίληψη, είναι κάτι παράλογο που δεν έχει καμία πραγματική αιτία. Πηγάζει από φανταστικά, ολωσδιόλου αίτια, που επιτήδειοι αρχηγοί, λαοπλάνοι, καρφώνουνε στην ψυχή των λαών, δημιουργώντας μιαν ομαδική υποβολή, έναν μυστικισμό, που φέρνει τους λαούς στην αλληλοσφαγή και στον όλεθρο».
Άλλη ερμηνεία του πολέμου ήταν η θεωρία της «ιστορικής προσωποκρατίας». Σύμφωνα με αυτήν, τα πρόσωπα που κυβερνούν είναι αυτά που δημιουργούν την ιστορία. Οπότε αν αυτά θελήσουν την στρατιωτική εισβολή σε μια άλλη χώρα ή σε άλλες χώρες, ξεσπάει το κακό.
Φαίνεται ότι στην εποχή μας, της προχωρημένης σήψης του ιμπεριαλιστικού συστήματος, έχουμε έναν συγκερασμό των δύο αυτών παλιών θεωριών: τα ίδια τα πρόσωπα που κυβερνούν εξηγούν τον πόλεμο μέσω του παραλογισμού των αντιπάλων τους. Η αντίφαση είναι ότι ενώ τα ειδησεογραφικά πρακτορεία παρουσιάζουν πολλές φορές σοβαρά όχι μόνο τη μορφή της σύγκρουσης αλλά και τα αίτιά της, όπως για παράδειγμα ότι η επίθεση που εξαπέλυσε ο Πούτιν τρεις νύχτες εναντίον της Ουκρανίας είναι για να εξασφαλίσει περισσότερα «λάφυρα» στις επερχόμενες διαπραγματεύσεις για τη λεηλασία της Ουκρανίας μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας, αυτά που διαδίδονται μαζικά, αυτά που γίνονται βάιραλ, είναι οι αναρτημένες ανοησίες των Προέδρων.
Παραμένει, λοιπόν, πολύ επίκαιρη η συμβουλή του ερημίτη της Σαντορίνης Δημήτρη Γληνού:
«Το χρέος του σημερινού ανθρώπου είναι να καθορίσει τις ιδέες του για τον πόλεμο, να νιώσουν οι λαοί τα αληθινά αίτια της απαίσιας συμφοράς, να βάλει ο καθένας όλη του τη δύναμη για να εξακριβώσει τα αληθινά αίτια του νέου παγκοσμίου πολέμου που ετοιμάζεται.»
Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει αν δεν μελετηθεί η εξέλιξη του ιμπεριαλιστικού συστήματος στον 21ο αιώνα, η κρίση υπερπαραγωγής, η σύγκρουση παλιών και νέων ισχυρών μονοπωλιακών δυνάμεων, η επιβουλή εδαφών και πρώτων υλών από τις υπό εξάρτηση χώρες, όπως στην περίπτωση Ρωσίας Ουκρανίας.
* Την Τριλογία του πολέμου του Δ. Γληνού μπορεί να την διαβάσει ο αναγνώστης ΕΔΩ.