Μαγαζιά και γήπεδα έχει καταφέρει να γεμίζει η νέα γενιά της ραπ μουσικής σκηνής. Νέα παιδιά με μικρόφωνα έχουν βρει ένα μέσο να εκφράζονται, ειδικά στις μέρες μας όπου υπάρχει πιο εύκολα η πρόσβαση σε όλων των ειδών τα εργαλεία: διαδίκτυο, μίκτες, κονσόλες, υπολογιστές κτλ. Ο καθένας από αυτούς «πατάει» στα «μπιτ» του στυλ του, Boom bap, drill, trap και πάνω σε αυτά ο κάθε mc γράφει και ραπάρει τους στίχους που τον εκφράζουν.
Δεν θα πιαστούμε εδώ με τους γνωστούς «τραπάδες» που όλοι εξάλλου τους έχουν «στο μάτι» και που δηλητηριάζουν τη νεολαία με ψέμα και ιδεολογήματα, πλαστό πλούτο, κοκαΐνες, ματσίλα, σεξισμό και lifestyle… Θα αναφερθούμε όμως στους πιο «πλατειακούς» ή ακόμα και σε αυτούς που παίζουν σε πολιτικά, αντιρατσιστικά, φοιτητικά φεστιβάλ κτλ. Σε αυτούς, δηλαδή, που θέλουν να εκφράσουν τη νεολαία, σε αυτούς που θέλουν να ξεχωρίσουν από το μπουλούκι του lifestyle, σε αυτούς που θεωρούν πως κάτι έχει να πει η δική τους ιστορία, σε όλους όσοι θέλουν να «αφυπνίσουν συνειδήσεις».
Η αυτοαναφορικότητα του συγκεκριμένου είδους σπάει κόκαλα αλλά όλα έχουν και τα όρια τους όσον αφορά το προφίλ και το πρεστίζ που θέλει να δείξει ο καθένας στην πιάτσα και στους ακροατές. Ο καθένας και η καθεμία που πιάνει το μικρόφωνο έχει και τη δικιά του ιστορία, τα βιώματά του και, σαν καλλιτέχνες που θέλουν να λέγονται, έχουν όλο το δρόμο στρωμένο πλέον, για να τα εκφράσουν. Όλοι και όλες κάτι θέλουν να πουν. Αλλά τι;
Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε με ονόματα, όποιος/α ασχολείται με το είδος και θέλει να βλέπει τα πράγματα λίγο πιο βαθειά και όχι επιφανειακά γνωρίζει πολύ καλά το τεράστιο μόκο της πλειοψηφίας (αν όχι όλων) για όσα συμβαίνουν εδώ και έναν χρόνο (έστω ας πιάσουμε μόνο αυτόν τον χρόνο) στην Παλαιστίνη. Είναι τα όρια που βάζει η ίδια η ζωή, τα μέτωπα που αυτή ανοίγει, ώστε να κάνουν τους πολυλογάδες, ράπερς ή μη, όχι να καταπίνουν τη γλώσσα τους (η γλώσσα πάει ροδάνι) αλλά τα όσα λένε να φαντάζουν σήμερα κενά, παραμυθάκια για μικρά παιδιά και όχι ιστορίες για… βασανισμένες ζωές, πόσο μάλλον για… γκανγκστεριλίκια!
Μπορεί κάποιος/α που θα «θιχτεί» από τα γραφόμενα του συγκεκριμένου άρθρου να βρει μεμονωμένα αποσπάσματα από στίχους καλλιτεχνών, συνεντεύξεις ή ακόμα ατάκες τους σε συναυλίες, εδώ όμως λέμε κάτι άλλο. Το συνολικό είναι που αναζητούμε και όχι το αποσπασματικό. Πού είναι η ριζοσπαστική τους τέχνη, τα κομμάτια που θα εστιάσουν αποκλειστικά εκεί, στο πεδίο της σφαγής; Πού είναι η διοργάνωση, για παράδειγμα, μιας συναυλίας (που παίρνει θέση υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης) που μπορεί να γεμίσει γήπεδο με νεολαία και θα είναι αφιερωμένη στον λαό της Παλαιστίνης; Γιατί δεν σταματάνε για λίγο να μιλούν για τα «κατορθώματά» τους και να πούνε στο κοινό τους για την πραγματική αντίσταση, αυτή του Παλαιστινιακού λαού;
Για τη «δυσκοιλιότητα» των ραπάδων να μιλήσουν για τα όσα συμβαίνουν στην εποχή μας και αλλάζουν τον κόσμο -και εμάς τους ίδιους ξεχωριστά- δεν υπάρχει δικαιολογία. Υπάρχουν λέξεις που ξεπηδάνε από την πραγματικότητα, δίπλα μας, όπου υπάρχει ένας λαός που σφαγιάζεται, που λείπουν από το «χώσιμο» των ραπάδων. Γενοκτονία, εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κατοχή, σύγχρονοι ναζί, δολοφονημένα παιδιά, δολοφονίες αμάχων, βομβαρδισμένα σχολεία, διαμελισμοί, αντίσταση, αλληλεγγύη, απελευθέρωση. Αυτές είναι κάποιες από τις λέξεις που πίσω έχουν αίμα αλλά, παράλληλα, αυτοθυσία και αγώνες. Ποιες λέξεις κάνουν ρίμα με αυτές ας τις βρει όποιος/α πιάνει μικρόφωνο και θέλει να μιλήσει στις ψυχές των νέων και πόσο μάλλον στις ψυχές των ανήσυχων ανθρώπων που δεν συμβιβάζονται με την κανονικότητα στην «τουριστική Ελλάδα» και συνεχίζουν να σφίγγουν τις γροθιές αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό.
Το παραπάνω κείμενο γράφεται κυρίως για τη νεολαία που έχει βρει τον εαυτό της στη συγκεκριμένη μουσική και θέλει να ακούει αυτά που την εκφράζουν στο σήμερα, όπως, επίσης, έχει γραφτεί για όλους αυτούς τους ράπερς που πολλοί αναγνώστες θα πουν πως δεν μιλάει για αυτούς… αλλά μιλάει ακριβώς για αυτούς. Αυτούς που υποτίθεται κάνουν ραπ για να πουν το «κάτι παραπάνω» και μας φλομώνουν με τις προσωπικές τους ιστορίες και μόνο.
Σε άλλα μουσικά είδη, όπως και σε χώρους πολιτισμού έχουν παρθεί πρωτοβουλίες που τράβηξαν τα βλέμματα των θεατών/ακροατών προς την Παλαιστίνη, νέοι και νέες χειροκρότησαν τέτοιες πρωτοβουλίες και κράτησαν μαζί με τους καλλιτέχνες τις παλαιστινιακές σημαίες ψηλά. Στη σκηνή της ραπ έχουμε παρατηρήσει κάτι, που το παραθέτουμε για να προβληματίσει τους ίδιους που συμμετέχουν, με όποιον τρόπο, σε αυτό το είδος μουσικής. Σε πολλές συναυλίες ένας ή και παραπάνω ακροατές ανεμίζουν κάτω από το stage τη σημαία της Παλαιστίνης, την ίδια στιγμή που τα εκάστοτε συγκροτήματα μοιράζουν στο κοινό σημαίες με τα… λογότυπά τους. Και ενώ οι ίδιοι οι ακροατές κουνάνε σε όλη τη διάρκεια την παλαιστινιακή σημαία, οι καλλιτέχνες στη σκηνή… κάνουν μόκο.
Θα κλείσουμε με ένα απόσπασμα από τραγούδι του Εθισμού, Αθηναίου ράπερ, με την προτροπή να σταματήσουν τα αποσπάσματα και να μιλήσουμε ανοιχτά για το ότι είμαστε μάρτυρες στη γενοκτονία της εποχής μας και όποιος δεν μιλάει για αυτό, σωπαίνει και η σιωπή είναι θέση…
«Σκοτώνουνε παιδιά δολοφόνοι στην Παλαιστίνη, κι εμείς εδώ πέρα μούγκα αλλά η ιστορία θα μας κρίνει. Θυμάμαι στα βοθροκάναλα λέγατε για ειρήνη, όμως αυτός που σας πληρώνει αποφασίζει πώς θα γίνει».
Α.κ.