Την παραμονή της επίσκεψης Πούτιν στην Κίνα, για τη συμμετοχή του στη φιέστα της Ημέρας Νίκης στο Πεκίνο αλλά και, κυρίως, στη Σύνοδο Κορυφής Τιαντζίν του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (ΟΣΣ), δημοσιεύτηκε στο κινεζικό Xinhua γραπτή συνέντευξή του.
Παρόλο που οι ερωτήσεις του Xinhua είναι απλά διατυπωμένες φιλοφρονήσεις στον Πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας, οι απαντήσεις του τελευταίου έχουνε μεγάλο ενδιαφέρον κυρίως για αυτά που δε λέει.
Ως προς την ιστορική αναφορά, λόγω της επετείου, λέει ο Πούτιν:
«Στο Πεκίνο, θα αποτίσουμε επίσης φόρο τιμής στην κοινή πράξη ηρωισμού των πατέρων, των παππούδων και των προπαππούδων μας, οι οποίοι μαζί νίκησαν την μιλιταριστική Ιαπωνία, φέρνοντας έτσι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στο οριστικό του τέλος. Θα τιμήσουμε τη μνήμη εκείνων που σφράγισαν με το αίμα τους την αδελφότητα των λαών μας, υπερασπίστηκαν την ελευθερία και την ανεξαρτησία των κρατών μας και εξασφάλισαν το δικαίωμά τους στην κυρίαρχη ανάπτυξη».
Και παρακάτω:
«Οι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας υπέστησαν το κύριο βάρος των μαχών και υπέστησαν τις βαρύτερες απώλειες. Οι πολίτες μας ήταν αυτοί που υπέστησαν τις μεγαλύτερες κακουχίες στον αγώνα κατά των εισβολέων και έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην ήττα του ναζισμού και του μιλιταρισμού. Μέσα από αυτές τις σκληρές δοκιμασίες, σφυρηλατήθηκαν και ενισχύθηκαν οι καλύτερες παραδόσεις φιλίας και αμοιβαίας βοήθειας – παραδόσεις που σήμερα αποτελούν μια σταθερή βάση για τις ρωσοκινεζικές σχέσεις».
Μα, θα αναρωτηθεί κανείς, σωστά δεν τα λέει; Δεν ήταν οι λαοί της ΕΣΣΔ, με την καθοδήγηση του ΚΚΣΕ και το ΚΚ Κίνας με τον Λαϊκό Στρατό του, που τσάκισαν τον ναζισμό και τον αιμοβόρικο γιαπωνέζικο ιμπεριαλισμό; Η απάντηση είναι και βέβαια ναι. Αλλά ήταν. Όταν ήταν και με τον τρόπο που ήταν.
Μετά ήταν κι ο Χρουστσώφ, ήταν κι ο Μπρέζνιεφ, ήταν Γκορμπατσώφ και Γιέλτσιν. Μετά ήταν και ο Ντενγκ Ξιάο Πινγκ και η βίαιη καταστολή των μαοϊκών. Γιατί, άραγε, δεν κάνουνε ποτέ αναφορά οι δύο Πρόεδροι σε όλους αυτούς; Αφού δικά τους απότοκα είναι, δικοί τους συνεχιστές. Για αυτούς δεν είναι περήφανοι;
Και βέβαια είναι. Αλλά, αν αναφέρονταν σε αυτούς και στην περίοδο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, «του μεγάλου ανοίγματος της πόρτας», θα χαλούσε το παραμύθι που κατασκευάζουν με τόση επιμέλεια τα επιτελεία τους: ότι Κίνα και Ρωσία δεν ανήκουν στο ιμπεριαλιστικό σύστημα ή καλύτερα ότι πρόκειται για τους καλούς ιμπεριαλιστές, ότι τα κινεζικά και τα ρωσικά μονοπώλια δεν είναι σαν τα δυτικά. Ο παρελθοντισμός βολεύει και τους δύο σε μια εποχή ιστορικής και ιδεολογικής σύγχυσης.
«Η ιστορική αλήθεια διαστρεβλώνεται και καταστέλλεται για να ταιριάξει στις τρέχουσες πολιτικές ατζέντες της Δύσης», λέει ο Πούτιν, ο μάστερ της διαστρέβλωσης και της καταστολής.
Λίγο παρακάτω μας εξηγεί πού έγκειται η «γοητεία του ΟΣΣ»: ανάμεσα στις άλλες αρετές στη «μη αντιπαράθεση με τρίτους, στον σεβασμό με τα εθνικά χαρακτηριστικά και την μοναδικότητα κάθε έθνους». Μόνο κάποιος που έχει άμεσο υλικό συμφέρον θα μπορούσε να παπαγαλίζει κάτι τέτοια, καθώς διανύουμε τον τρίτο χρόνο της στρατιωτικής εισβολής του ρώσικου ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία.
Ας πάμε, λοιπόν, στα συμφέροντα και στις μπίζνες μεταξύ Ρωσίας- Κίνας:
Στις 2 Σεπτεμβρίου 2025, στα πλαίσια της Συνόδου Κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σανγκάης, υπογράφτηκε ανάμεσα σε Ρωσία, Κίνα και Μογγολία δεσμευτικό μνημόνιο για τον αγωγό φυσικού αερίου Power of Siberia 2. Πρόκειται για το πιο φιλόδοξο ενεργειακό σχέδιο της Ρωσίας, αφού η διαμετακόμιση προς Κίνα θα γίνεται μέσω Μογγολίας. Η Ρωσία, από τη μια, σκοπεύει να ανακτήσει τα χαμένα έσοδα από την ΕΕ και η Κίνα, από την άλλη, να παρακάμψει τις θαλάσσιες οδούς LNG που είναι εκτεθειμένες σε κινδύνους (Στενό Μαλάκκας, Ερυθρά Θάλασσα κτλ.). Ένας χερσαίος αγωγός (μάλιστα μέσω Μογγολίας και όχι μέσω του «επίφοβου» για τη Ρωσία Καζακστάν) θα εξασφαλίσει στην Κίνα σταθερή ροή μακριά από τις χασούρες των ναυτικών αποκλεισμών. Στα πλαίσια του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού τα νέα είναι κακά για την ΕΕ, καθώς θα αναγκαστεί να προμηθεύεται φυσικό αέριο αποκλειστικά με τρέχουσες τιμές (τιμές spot) συνεχών διακυμάνσεων, πράγμα που ενισχύει την ενεργειακή της ανασφάλεια.
Για την γενική εικόνα των μπίζνες μεταξύ ρωσικών και κινεζικών μονοπωλίων μάς ενημερώνει στη συνέντευξη που αναφέραμε ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Πούτιν:
«Οι οικονομικές σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Κίνας έχουν φτάσει σε ένα πρωτοφανές επίπεδο. Από το 2021, το διμερές εμπόριο έχει αυξηθεί κατά περίπου 100 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ. Όσον αφορά τον όγκο των εμπορικών συναλλαγών, η Κίνα είναι μακράν ο κορυφαίος εταίρος της Ρωσίας, ενώ πέρυσι η Ρωσία κατέλαβε την πέμπτη θέση μεταξύ των εταίρων εξωτερικού εμπορίου της Κίνας.
Η Ρωσία διατηρεί σταθερά τη θέση της ως κορυφαίος εξαγωγέας πετρελαίου και φυσικού αερίου προς την Κίνα. Από την έναρξη λειτουργίας του αγωγού «Η Δύναμη της Σιβηρίας» το 2019, οι συνολικές παραδόσεις φυσικού αερίου έχουν ήδη ξεπεράσει τα 100 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα..
Ο όγκος των διμερών επενδύσεων αυξάνεται. Πέρυσι, η Ρωσία και η Κίνα συμφώνησαν σε ένα επικαιροποιημένο Σχέδιο Διμερούς Επενδυτικής Συνεργασίας. Φέτος, υπογράφηκε μια νέα Συμφωνία για την Προώθηση και την Αμοιβαία Προστασία των Επενδύσεων. Υλοποιούνται κοινά έργα μεγάλης κλίμακας σε τομείς προτεραιότητας.
Οι χώρες μας συνεργάζονται στενά στον τομέα της βιομηχανίας. Η Ρωσία είναι μία από τις κύριες αγορές στον κόσμο για τις εξαγωγές κινεζικών αυτοκινήτων. Ταυτόχρονα, η παραγωγή εντοπίζεται στη Ρωσία όχι μόνο για κινεζικά αυτοκίνητα αλλά και για οικιακές συσκευές. Μαζί, κατασκευάζουμε εγκαταστάσεις υψηλής τεχνολογίας και υποδομές. Έχουμε επίσης μεγάλης κλίμακας σχέδια στον κλάδο των δομικών υλικών».
Αυτά τα υλικά συμφέροντα των μονοπωλίων, από τη Gazprom μέχρι την COSCO, πρέπει να βλέπει κανείς και πώς κινούνται στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για την αύξηση των κερδών τους, για να εξάγει ασφαλή συμπεράσματα και να συγκεκριμενοποιήσει τα καθήκοντα του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Είναι μια επίπονη δουλειά αλλά απαραίτητη για να μπούνε οι βάσεις μιας πραγματικής ανασυγκρότησης.