Ίσως ο ρόλος του Παπαδημούλη να τελείωσε προς το παρόν, ίσως να χρησιμοποιηθεί αλλού ως εφεδρεία για τους ιμπεριαλιστές δανειστές και για το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που μας έχει επιβληθεί. Με ένα λιτό κείμενο αποχώρησε, λέει, από την ενεργό πολιτική:

«Μετά από δέκα συνεχόμενα χρόνια ως εκλεγμένος Αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου με μεγάλες πλειοψηφίες μόνος Έλληνας και μόνος από την Αριστερά και τρεις θητείες ως ευρωβουλευτής (2004-2009, 2014-2019, 2019-2024), αποχωρώ από την ενεργό πολιτική. Θα συνεχίσω, μακριά από αιρετά αξιώματα, να υπηρετώ τις ίδιες αξίες ως ενεργός πολίτης».

Ο συγκεκριμένος υπάλληλος έβαλε το χέρι του «από αριστερά» να διασωθεί ο ελληνικός καπιταλισμός και να εκπροσωπήσει τα ελληνικά αστικά συμφέροντα στην ΕΕ. Ένας τίμιος «αριστερός» ταξικός εχθρός του προλεταριάτου και όλων των φτωχολαϊκών στρωμάτων που σμπαραλιάστηκαν από τις πολιτικές της ΕΕ και του σκληρού πυρήνα των ιμπεριαλιστικών χωρών της, μας αποχαιρετά χαμογελαστός…

Τόσα χρόνια αριστερός ευρωβουλευτής δεν είναι λίγα. Ας δούμε και τους μισθούς των ευρωβουλευτών που δημοσιοποιούνται κατά καιρούς στο διαδίκτυο από την επίσημη σελίδα της ΕΕ. Χωρίς να βάλουμε μέσα τα «μαύρα» και τα «κάτω από το τραπέζι» των μονοπωλιακών ομίλων…

Ενδεικτικά για το 2022: «Ο μισθός είναι ίδιος για τους ευρωβουλευτές από όλες τις χώρες, λίγο κάτω από τα 9.400 ευρώ μεικτά. Καθαρά, είναι περίπου 7.300€.

Στη συνέχεια, κάθε χώρα επιβάλλει έναν πρόσθετο φόρο, γι’ αυτό και οι μισθοί των ευρωβουλευτών διαφέρουν ανάλογα με τη χώρα καταγωγής τους.

Εκτός αυτού όμως υπάρχουν διάφορα επιδόματα: εκτός από την επιστροφή των εξόδων για τα ταξίδια που κάνουν στις Βρυξέλλες ή στο Στρασβούργο προκειμένου να συμμετάσχουν σε συνεδριάσεις, οι ευρωβουλευτές αποζημιώνονται για δραστηριότητες εκτός της χώρας τους, με το ποσό των έως και 4.700 ευρώ κατ’ ανώτατο όριο ετησίως.

Η ημερήσια αποζημίωση για τα έξοδα διαμονής για κάθε ημέρα παραμονής στις Βρυξέλλες ή στο Στρασβούργο για επίσημες δραστηριότητες είναι 338 €.

Το επίδομα για έξοδα γραφείου – που περιλαμβάνει ενοίκια, υπολογιστές, τηλέφωνα και άλλες προμήθειες – είναι σχεδόν 4.800 ευρώ.

Στο τέλος της θητείας τους, οι ευρωβουλευτές λαμβάνουν μεταβατικό επίδομα που ισοδυναμεί με μισθό ενός μηνός για κάθε έτος θητείας τους, το πολύ για δύο χρόνια.

Οι ευρωβουλευτές δικαιούνται σύνταξη στην ηλικία των 63 ετών: Η σύνταξη ισούται με το 3,5% του μισθού για κάθε πλήρες έτος θητείας και καλύπτεται από τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό.

Τέλος, οι ευρωβουλευτές έχουν στη διάθεσή τους κάτι λιγότερο από 27.000 ευρώ τον μήνα για την πρόσληψη προσωπικών βοηθών».

Είναι περιττό να γράψουμε και να συγκρίνουμε τους μισθούς της εργατικής τάξης στην Ελλάδα με τους αντίστοιχους των ευρωβουλευτών. Η πολιτική υπαλληλία πρέπει να πληρώνεται καλά. Λογικό.

Το ζήτημα όμως που δεν μπορούμε να μη θίξουμε είναι για όλους αυτούς (από την αριστερά μέχρι τον αντιεξουσιαστικό χώρο) που τα θυελλώδη προηγούμενα χρόνια ταξικής πάλης έγιναν ουρά του ΣΥΡΙΖΑ, συγκαλυμμένη ή ακόμα και φανερή, που, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, ενίσχυσαν αυτά τα πολιτικά κωθώνια και βοήθησαν να γεννηθούν και να καλλιεργηθούν αυταπάτες μέσα στις μάζες για μέτωπα, αριστερές κυβερνήσεις, κάλπικα δημοψηφίσματα, «οσμώσεις» κλπ. Η ζημιά για την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα έγινε και λουζόμαστε σήμερα τις υπηρεσίες των παπαδημούληδων και των υπολοίπων της «παρέας» των αριστερών διαχειριστών του ελληνικού καπιταλισμού…