Η είδηση για την έκρηξη σε μια αγροικία στο Castel d’Azzano της Βερόνας στην Ιταλία, στην οποία κατοικούσαν τρία αδέρφια και την ανατίναξαν σκοτώνοντας και τραυματίζοντας αρκετούς αστυνομικούς, μόνο αδιάφορους δε μπορεί να αφήσει τους ανθρώπους της βιοπάλης. Ξέρουμε ότι αυτό το νέο όπως και αν το πλάσαραν οι δημοσιογράφοι στην Ιταλία, αλλά και εδώ στον τόπο μας, αναστάτωσε έστω και για λίγα λεπτά τα μυαλά όλων. Και ξέρουμε ότι στην πάλη ταξικών συμφερόντων δεν υπάρχουν πολλές πλευρές για να δεις το ζήτημα: από την μία αυτοί που δέχονται έξωση, τα λαϊκά στρώματα, οι εργάτες και από την άλλη αυτοί που την υλοποιούν, αυτοί που τη σχεδιάζουν και παραδίδουν τα σπίτια σε τράπεζες, καπιταλιστικούς ομίλους, ιδιοκτήτες στρεμμάτων γης και κάτοχους ιδιοκτησιών.
Η κοινωνική υπεράσπιση των τριών αδερφών και όλων των ξεσπιτωμένων ανέργων εργατών είναι καθήκον των βασανισμένων και των ανθρώπων του μόχθου.
Σύμφωνα με μαρτυρίες που διαβάσαμε στα ΜΜΕ τα τρία αδέλφια είχαν προειδοποιήσει και στο παρελθόν ότι δεν θα εγκαταλείψουν το σπίτι τους και ότι προτιμούσαν να πεθάνουν παρά, από την μια στιγμή στην άλλη, να βρεθούν στον δρόμο. Τι πιο ανθρώπινο να θέλει να μείνει κάποιος στο σπίτι του!
Στην προσπάθεια βίαιης έξωσης από τα κοράκια με την βοήθεια του Ιταλικού κράτους, οι αδελφοί γεμίζοντας αέριο το σπίτι το ανατίναξαν. H απειλή πραγματοποιήθηκε, μια πράξη οργής και απελπισίας, απέναντι στη βία της έξωσης και συνακόλουθα στην κρατική βία που παραδίδει στο κεφάλαιο τα σπίτια του λαού.
Το ιταλικό κράτος αντί να μεριμνήσει με προγράμματα πρόνοιας για τα παραπάνω αδέρφια δίνοντας τους το δικαίωμα στη στέγαση αδιαφόρησε πλήρως για τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που τους οδήγησαν σε αυτό το σημείο. Διέταξαν βίαιη εκκένωση με αστυνομική επέμβαση.
Το κάθε λογής παπαγαλάκι και γλύφτης του συστήματος, που γεννάει την εξαθλίωση των προλεταριακών μαζών και των φτωχολαϊκών στρωμάτων, σίγουρα θα στοχοποιήσει τα αδέρφια βαφτίζοντάς τους δολοφόνους, τρομοκράτες, παρανοϊκούς κτλ.
Όμως εμείς τους απαντάμε ότι η ταξική αντιβία ακόμη και σε αυτήν τη σκληρή ατομική μορφή της είναι μέρος του αδιεξόδου και της συστημικής βίας τους˙αυτοί οι άνθρωποι έφτασαν να αδυνατούν να επιβιώσουν και να βιώνουν την κοινωνική εγκατάλειψη… Ο τρόπος τους σόκαρε τον ταξικό εχθρό και κάθε είδους κοράκι λαϊκής κατοικίας, γιατί ξεπέρασε τα μέχρι τώρα καθημερινά σιωπηρά συμβάντα των εξώσεων στις λαϊκές συνοικίες ανά τον κόσμο και μίλησε τη γλώσσα της οργής, όταν αυτή γεννιέται από την αδικία.
Να προτάσσουμε με κάθε τρόπο πως το δικαίωμα στη στέγαση είναι κοινωνικό αγαθό και η υπεράσπισή του είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για τις εργατολαϊκές μάζες στην Ιταλία, στην Ελλάδα και παντού…
Η στήριξη των τριών αδερφών που «σόκαραν» την καπιταλιστική Ιταλία (σίγουρα όχι το προλεταριάτο και τους εργαζόμενους που καταθέτουν τα 2/3 του μισθού στο νοίκι) είναι πολιτικά και κοινωνικά αναγκαία για να αποδομήσουμε τη ρητορική της άρχουσας τάξης εστιάζοντας στην «εγκληματική ενέργεια» αποποιώντας τις ευθύνες από πάνω της.
Σε μια κοινωνία που επικροτεί τις βίαιες εξώσεις και την αφαίμαξη των αδύναμων η αντίσταση είναι αναπόφευκτη και η στέγαση είναι δικαίωμα για όλους.
ΥΓ. θα προτείναμε στους αναγνώστες μας επ’ ευκαιρίας να μελετήσουν, αν δεν το έχουν κάνει, το βιβλίο του Φ. Ένγκελς «Το ζήτημα της κατοικίας».